Ποδοσφαιρικό υπερθέαμα!

Σε ένα παιχνίδι που θα μνημονεύεται για χρόνια, από τους αλήτες-ρουφιάνους-δημοσιογράφους και θα μείνει ανεξίτηλα χαραγμένο στη μνήμη όσων τυχερών ποδοσφαιρόφιλων κατάφεραν να το παρακολουθήσουν, οι αιώνιοι αναδείχθηκαν ισόπαλοι. Ποιος όμως νοιάζεται στ' αλήθεια για το σκορ, όταν έχει παρακολουθήσει ένα ντέρμπι με καταιγιστικό ρυθμό, σωρεία ευκαιριών, αναρίθμητων προσωπικών φάσεων αύλληπτης ποιότητας; Πέρα από την πλάκα: Οι φίλαθλοι του συλλόγου με σήμα την αλογοτροφή μπορεί να μην έχουν πλέον πρόβλημα με την εμφάνιση της ομάδας τους, που μέσα στα χρόνια έχει μεταμορφωθεί σε ένα μικρομεσαίο σωματείο. Ο κόσμος του Ολυμπιακού όμως έχει απαιτήσεις από την ομάδα του και οι μηδέν --στην πραγματικότητα-- τελικές ευκαιρίες συνιστούν μια μελανή σελίδα στην απαράμιλλη ιστορία του Θρύλου.

Του RedTerso

Δεν θα ασχοληθώ καθόλου με την ομάδα Γκυζίου-Αμπελοκήπων αλλά θα μείνω αποκλειστικά στην εικόνα του Ολυμπιακού που ήταν, στα δικά μου μάτια, θλιβερή. Μια ομάδα αποκλειστικά αμυντικά προσανατολισμένη, χωρίς ίχνος φαντασίας, δημιουργικότητας, δυνάμεων και έντασης. Μια ομάδα που κατέβηκε στη λεωφόρο των στεναγμών (για τους βαζέλες) με στόχο να μη χάσει, όπως καταμαρτυρούσε πριν το ξεκίνημα η διάταξη των παιχτών. Θλίψη...

Ο Μαρτίνς παρέταξε τους παίχτες με σχήμα 3-4-3 που εμένα μου φαινόταν περισσότερο βέβαια 5-2-3, μιας και τα πλάγια μπακ μας πέρασαν τη σέντρα μετρημένες φορές. Στο τέρμα ήταν ο Βατσλίκ, στην άμυνα από αριστερά ο Ρέαμπτσιουκ, ο Μπα, ο Παπασταθόπουλος, ο Μανωλάς και ο Λαλά (66΄ Καρμπόβνικ). Στο κέντρο σαν τις καλαμιές στον κάμπο ήταν ο Καμαρά με τον Εμβιλά. Στην επίθεση δέσποζε η μορφή του Τικίνιο (86΄ Βρουσάι) με το φρεσκοβαμμένο μαλλάκι του και τον πλαισίωναν ως εξτρέμ (ο θεός να τους κάνει) ο Μασούρας (58΄ Βαλμπουενά) και ο (παιχτ)Ρόνι ο Λόπες (45΄ Αραμπί).

Από τα πρώτα λεπτά της αναμέτρησης φάνηκε ότι ο Ολυμπιακός είχε κατέβει στο γήπεδο της περιβόλας με αμυντικό προσανατολισμό και με σαφή διάθεση να μη δεχτεί γκολ, έτσι ώστε να μην χάσει και να διατηρήσει τη διαφορά ασφαλείας από τους διώκτες του. Οι ερυθρόλευκοι διατήρησαν με σχετική άνεση το μηδέν, αλλά αν αυτό καλύπτει τον προπονητή και τη διοίκηση του Ολυμπιακού, τότε εγώ πηγαίνω πάσο... Η ομάδα μας είχε --σύμφωνα με τα στατιστικά-- 2 ολόκληρες ευκαιρίες (!) εκ των οποίων θυμάμαι μόνο το σουτ του παιχτρονιού στα περιστέρια, 0 κόρνερ, καμία εκτέλεση προς την εστία και 43%-57% κατοχή μπάλας. Αποκρουστική εικόνα, που δεν θυμάμαι πολλές αντίστοιχες, ούτε καν απέναντι σε ποδοσφαιρικά μεγαθήρια στην Ευρώπη.

Μια σύντομη κριτική για τους παίχτες μας. Ο Βατσλικ δεν δυσκολεύτηκε ιδιαίτερα ευτυχώς. Ο Ρέαμπτσιουκ τα έχει φτύσει το παλικάρι αφού παίζει ασταμάτητα και ημερομηνιακά στις 17 Γενάρη συζητάμε ακόμα για αναπληρωματικό του. Οι τρεις του κέντρου της άμυνας (Μπα, Σωκράτης, Μανωλάς) είναι οι μόνοι που παίρνουν καλό βαθμό. Ο Λαλά δεν φάνηκε καθόλου και δίκαια αντικαταστάθηκε αφού έμεινε και αυτός από δυνάμεις. Ο Εμβιλά προσπάθησε στο κέντρο να κρατήσει τα προσχήματα και έδωσε πολλές μονομαχίες, ενώ ο μεγάλος Καμαρά περνά παρατεταμένο ντεφορμάρισμα και δεν έχει καμία σχέση με τον παίχτη των 2 προηγούμενων χρόνων. Ο Μασούρας έκανε άλλο ένα πολύ μέτριο ματς, ενώ ο τίτλος του με διαφορά-χειρότερου-παίχτη πηγαίνει στο (παιχτ)Ρόνι, που είχε και το θράσος να φωνάξει σε συμπαίχτες του, όταν παραλίγο να στείλει την μπάλα στα κεντρικά των μπάτσων. Ο Τικίνιο ήταν ελάχιστα κινητικός και έδινε την αίσθηση ότι βρίσκεται μια ταχύτητα κάτω. Όπως είπαμε και με τα αδέρφια από τους biancorossi που βλέπαμε το ματς «έδωσε πράγματι πολλές μονομαχίες, αλλά δεν κέρδισε καμία», μετά από σχόλιο του εκφωνητή. Ο Αραμπί δείχνει να βρίσκεται και αυτός σε κακό φεγγάρι, αλλά έχει και τη δικαιολογία ότι έπαιζε πιο πλάγια. Ο Βαλμπουενά δεν έκανε τίποτα, αλλά τουλάχιστον κατέθεσε στο χορτάρι τη διάθεσή του. Ο Καρμπόβνικ στη μισή ώρα που αγωνίστηκε κατάφερε να με εκνευρίσει σε 2-3 φάσεις, ενώ ο Βρουσάι αγωνίστηκε ελάχιστα για να κριθεί.

Λίγα λόγια για την προσέγγιση του παιχνιδιού από τον Πέδρο Μαρτίνς. Στα δικά μου μάτια ένας Ολυμπιακός, που δεν έχει επιθετικές βλέψεις δεν είναι ακριβώς Ολυμπιακός. Ο προπονητής μας πιθανότατα ξέρει εκ των έσω την εικόνα της ομάδας, που φαίνεται να είναι άθλια αγωνιστικά και με τεράστια προβλήματα στο θέμα της φυσικής κατάστασης. Και τα δύο αυτά σημεία όμως είναι τομείς της δικής του ευθύνης. Οπότε ο ίδιος πρέπει να κάνει κάτι για να βελτιώσει την απογοητευτική εικόνα της Λεωφόρου, που ήρθε να ακολουθήσει την απογοητευτική εικόνα της Ριζούπολης, που με τη σειρά της έχει ακολουθήσει ουκ ολίγα φετινά μέτρια παιχνίδια. Αν στις παραπάνω ευθύνες του προπονητή συνυπολογίσουμε και τη σχεδόν μηδενική προσφορά των φετινών μεταγραφών, που είναι αποτέλεσμα του σχεδιασμού της διοίκησης, τότε μπορούμε να αντιληφθούμε το μέγεθος του προβλήματος. Γιατί δεν ήταν άγνωστο ότι θα λείπουν παίχτες στο Κόπα Άφρικα, ούτε μπορούσαμε να βασιστούμε σε δανεικά στοιχήματα, αμφίβολης ποδοσφαιρικής απόδοσης. Και φυσικά καλό θα ήταν ο κόουτς να μη χρησιμοποιεί δικαιολογίες που δεν στέκουν στην ολότητά τους: Γιατί πράγματι ο μικρός Καμαρά λείπει και είναι το πιο ευχάριστο στοιχείο του φετινού Ολυμπιακού, αλλά δεν μπορεί να μπει στην ίδια πρόταση με τον Κουντέ, ο οποίος έχει πάρει ελάχιστες ευκαιρίες.

Το ντέρμπι με τον λαγό θα θέλαμε πάρα πολύ να το ξεχάσουμε γρήγορα. Και πράγματι μπορεί να ξεχαστεί αν ο Ολυμπιακός στο επόμενο διάστημα ανεβάσει την απόδοσή του και αρχίσει ξανά να παίζει μπάλα. Γιατί αυτό είναι σίγουρα ένα ζητούμενο. Όπως ζητούμενο είναι η μαχητική παρουσία απέναντι στην Αταλάντα σε ένα μήνα. Δυσανάλογα χαμηλός ο πήχης βέβαια, αλλά η αγωνιστική μας απόδοση δεν προσφέρει μεγάλα περιθώρια αισιοδοξίας. Στο εγχώριο πεδίο βέβαια, η κακή εικόνα δεν εμποδίζει να διατηρούμε την απόσταση από τους ανταγωνιστές μας, ή σε περιπτώσεις να την αυξάνουμε, μιας και η μάνα-αεκ πρόσφερε άλλη μια στιγμή ηχηρού γέλιου απέναντι στον Παναιτωλικό...

ΥΓ1 Με φροντίδα προς τους αναγνώστες μας, δεν συνοδεύσαμε το κείμενο με το καθιερωμένο βίντεο με τα highlights, για να μην πονέσουν παραπάνω τα μάτια τους. Αντί γι' αυτό, επιλέξαμε να βάλουμε --αυτό που πραγματικά είχε ουσία χτες-- το βίντεο από την πορεία διαμαρτυρίας της Θύρας 7 στους δρόμους του Πειραιά, ενάντια στα κρατικά μέτρα απαγορεύσεων. Και φυσικά να αναδείξουμε το νέο κοινωνικό σύνθημα-χιτάκι. Στο βίντεο από το 4.01...

ΥΓ2 Λίγο πιο σοβαρά. Τα τελευταία μέτρα, με το όριο παρακολούθησης στα 1.000 άτομα, συνιστούν στην πραγματικότητα κλείσιμο των γηπέδων και αποτελούν έναν ακόμα κρίκο στις τραγικές κρατικές διαταγές των τελευταίων 2 χρόνων (της καραντίνας και των απαγορεύσεων). Διαταγές που ξεκίνησαν μετά το καλοκαίρι και θεσμοθέτησαν τις κοινωνικές διακρίσεις, όπου μεγάλο κομμάτι του κόσμου αποκλείεται από το γήπεδο επειδή δεν έχει προχωρήσει σε μια ιατρική πράξη (βλ. εμβόλιο), με πρόσχημα την προστασία της δημόσιας υγείας. Βέβαια κάθε επιχείρημα σε σχέση με αυτή την προσταγή κατέρρευσε με πάταγο (ειδικά το τελευταίο διάστημα) και από υγειονομική αλλά και πολιτική σκοπιά. Οι διακρίσεις όμως και οι αποκλεισμοί από κοινωνικό πεδίο συνεχίζουν να υφίστανται. Ας ελπίσουμε να μην αργήσει η στιγμή που οι κρατικοί αξιωματούχοι, οι υπάλληλοί τους και κάθε φερέφωνο της εξουσίας θα τρέχει πανικόβλητο από την κοινωνική οργή.

ΥΓ3 Με τους βαζέλες γελάει όλος ο υπόλοιπος κόσμος. Γράφουν λοιπόν στο φέισμπουκ της μπύρας-13 ότι στο σπίτι τους, αλλά και όπου παίζει ο λαγός, «διακρίσεις δεν θα κάνουν». Για άλλη μια φορά ψεύτες... Απλά μετακόμισαν στο απέναντι πέταλο για να μη φαίνεται ότι καθόντουσαν στην 13. Κατά τα άλλα, συνέχισαν τις γραφικότητες με τα απαγορευτικά στο πρόσωπο του Αλαφούζου, παρόλο που τους επέτρεψε τη μετακόμιση... Αλλά αυτοί ήταν, είναι και θα είναι, μια ζωή: ψεύτες και λαγοί...