Του JosuTernera
Ετούτος εδώ ο τόπος είναι ακόμη γεμάτος πληγές από την αδίστακτη βασιλεία του γόνου του Οίκου των Βίττελσμπαχ, του Βαυαρού δυνάστη Όθωνα, που επέβαλαν οι Μεγάλες Δυνάμεις της εποχής για να τρώει τις σάρκες των Ελλήνων.
Σάρκα από τη σάρκα του λαού και ο Ολυμπιακός αποτελεί τον καταλύτη της ιστορικής εκπλήρωσης ενός ιερού χρέους να κονιορτοποιήσει αυτό το εξάμβλωμα με τις γκεσταπίτικες ρίζες, που έχει ανοίξει τα πλοκάμια του και απειλεί με ασφυκτικό εναγκαλισμό το μπάσκετ του Ελεύθερου Κόσμου.
ΠΑΙΧΤΗΚΕ ΜΑΛΑΚΙΑ
Αδέρφια, ζητώ ταπεινά συγγνώμη, καθώς ο παραπάνω πρόλογος ήταν η εισήγησή μου για το παιχνίδι στην Ένωση Ελευθέρων Ελλήνων κατά του Δ΄ Ράιχ (ΕΕΕκτΔΡ) και ο πρώην δαίμονας του τυπογραφείου, νυν Εβραιο-μασόνος Ζούκερμπεργκ, δεν με αφήνει να τον κάνω CUT από το κείμενο γιατί με έναν μαγικό τρόπο το έχει μετατρέψει σε PDF και έχει εξαφανίσει από το διαδίκτυο όλους τους converter.
Αφού δόθηκαν οι απαραίτητες εξηγήσεις, μπορούμε να μιλήσουμε για το παιχνίδι με την Μπάγερν, αν και δεν υπάρχουν πολλά να ειπωθούν!
ΦΤΟΥ ΝΑ ΜΗΝ ΤΟΝ ΜΑΤΙΑΣΕΤΕ
Ο Ολυμπιακός συνεχίζει να προκαλεί θαυμασμό με τις εμφανίσεις του και να σκορπάει τρόμο σε αντίπαλους, παρουσιάζοντας ισορροπία σε αγωνιστικό και πνευματικό επίπεδο. Δεν θα ασχοληθώ με την πορεία του αγώνα ούτε αναλυτικά με την απόδοση και τα στατιστικά των παικτών, καθώς αυτά τα είδατε ή τα διαβάσατε ήδη.
Βέβαια, κάποιοι Ολυμπιακάρες του μπλογκ φρόντισαν να έχουν άλλες ασχολίες την ώρα που η ομάδα έδινε τη μάχη της (αλήθεια RedTerso πού τον είδες τον αγώνα;), ωστόσο για όσους παρακολούθησαν το ματς, ο Ολυμπιακός έδωσε μία ακόμη καταπληκτική παράσταση από αυτές που οι οπαδοί ονειρεύονται να παρακολουθούν.
Οι Γερμανοί ήρθαν σαν μία ομάδα που αποτελούσε απειλή για το αήττητο εντός έδρας και έφυγαν χωρίς να έχουν καταλάβει τι συνέβη. Το παιχνίδι ο Ολυμπιακός το καθάρισε από την πρώτη περίοδο ουσιαστικά, όταν και έχτισε μια διαφορά σημαντική, την οποία διατήρησε μέχρι το τέλος. Δεν ξέρω αν η Μπάγερν δεν ήταν έτοιμη να ματσάρει σε ένταση τον Θρύλο ή δεν της βγήκε το παιχνίδι, ωστόσο σε κανένα σημείο δεν μπόρεσε να παρακολουθήσει την εξέλιξη του ματς στο οποίο ο Ολυμπιακός είχε δώσει έναν δαιμονικό ρυθμό.
Είναι πολύ σημαντικό να έχεις τέτοιες βραδιές στην Ευρωλίγκα, ακόμη και όταν ο αντίπαλος δεν έχει μπει καθόλου στο παιχνίδι, καθώς χτίζεις με αυτόν τον τρόπο την ψυχολογία σου και αποκτάς αέρα υπεροχής, γεμίζοντας αμφιβολίες τους αντίπαλους.
Ο Ολυμπιακός δεν είχε υστερήσαντες, τουλάχιστον όχι κάτι τραγικό, και έδειξε να ξέρει ακριβώς τι θέλει στο γήπεδο. Πάντα μπαίνει στην εξίσωση και ο παράγοντας ότι του βγαίνουν τα πράγματα που κάνει, αλλά η επανάληψη τέτοιων εμφανίσεων δείχνει --αν μη τι άλλο-- ότι από πίσω υπάρχει δουλειά και ταλέντο. Ας πούμε, όταν στον Θρύλο έπαιζε ο Τσέρι, υπήρχε περίπτωση να πιάσει ανάλογα στάνταρ απόδοσης ακόμη και στο πιο καλό του παιχνίδι;
ΓΚΡΙΝΙΕΣ ΚΑΙ ΣΚΙΕΣ
Θα ήθελα να δώσω δυο παραδείγματα γκρίνιας και να αναφερθώ και σε κάποια προβληματικά στοιχεία –αν υπάρχουν τέτοια– από το χθεσινό παιχνίδι. Θα ξεκινήσω από το δεύτερο.
Ρίχνοντας μια ματιά στη στατιστική, είδα ότι είχαμε τα ίδια ριμπάουντ με την Μπάγερν, σε ένα εντελώς άνισο παιχνίδι. Αυτό βέβαια μπορεί να εξηγείται από τη χαλάρωση του δεύτερου μέρους και τα πολλά άστοχα σουτ των Γερμανών που οδήγησαν και σε πολλές έξτρα διεκδικήσεις, πάντως μπορεί το στοιχείο να περιγράφει και ένα προβληματάκι στη ρακέτα, κάτι που άλλωστε έχει επισημανθεί. Σε πιο «στενά» παιχνίδια αυτό κοστίζει.
Επιπλέον, θέλω να τονίσω ότι και από τη στατιστική αλλά και από την εικόνα του παιχνιδιού, μου δημιουργείται ένας προβληματισμός για τις συνεχείς χαμηλές πτήσεις του Σλούκα, αλλά και τη δυσκολία του ΜακΚίσικ να βρει ρόλο.
Να πω επίσης ότι ο Λεμπρόν Λαρεντζάκης πρέπει να βάλει λίγο περισσότερο τη λογική στο παιχνίδι του, γιατί ο αυθορμητισμός και το πάθος του –για τα οποία έχει κερδίσει την αναγνώριση και τον θαυμασμό από την εξέδρα, και από εμένα– είναι δίκοπο μαχαίρι. Για να μην αφήνω υπόνοιες, ο Γιαννούλης έχει κερδίσει με το σπαθί του τη θέση του και παραδίδει μαθήματα συμμετοχής, μεταδίδοντας απίστευτη ενέργεια στην ομάδα. Χρειάζεται όμως και το μέτρο.
Όσο για τις γκρίνιες, αυτό που θέλω να σημειώσω δεν απευθύνεται σε όλους και δεν είναι επιθετικό. Θα ήθελα όμως να δώσω δυο παραδείγματα.
Ας πούμε ο Γουόκαπ: ακούγεται ως κριτική ότι ο Αμερικανός δεν είναι εκτελεστικά αυτό που χρειαζόμαστε και ότι έχει πρόβλημα, καθώς δεν έχει βρει το χέρι του και δεν μπορεί να πάρει την ομάδα πάνω του στα δύσκολα. ΟΚ. Αν παρατηρήσει όμως κάποιος τα στατιστικά του, θα καταλάβει ότι η συμμετοχή του στα παιχνίδια είναι πολυεπίπεδη και ότι ο ρόλος του είναι κομβικός. Άλλωστε, αυτό καταδεικνύει και η συνολική άμυνα του Ολυμπιακού, που έχει μέγεθος και σκληράδα και γιατί φέτος προστέθηκε σε αυτή ο Γουόκαπ. Στο κάτω κάτω, πήραμε έναν παίκτη που μπορούσαμε και παίζει στα επίπεδα στα οποία τον θέλαμε. Μην ξεχνάμε ότι η κίνηση αυτή έχει υμνηθεί από παράγοντες και άλλων ομάδων ως κομβική.
Οι παίκτες στο σύγχρονο ευρωπαϊκό μπάσκετ λειτουργούν, μεταξύ άλλων, και σαν κομμάτια ενός παζλ. Γι’ αυτό και παίκτες που δεν έπιασαν σε μια ομάδα, «βγάζουν μάτια» σε κάποια άλλη.
Και να πιάσω λίγο και το αγαπημένο θέμα πολλών: τον προπονητή. Ο Μπαρτζώκας έχει ακούσει τα μύρια όσα, ειδικά για το ματς με τον βάζελο. Σε κάποια συμφωνώ και σε κάποια διαφωνώ. Αλλά να το πάρουμε αλλιώς. Πέρσι βρισκόμασταν συνεχώς σε μία προπονητολογία και προσπαθούσαμε να βρούμε ποιος μπορεί να φτιάξει έναν Ολυμπιακό κοντά στα πρότυπα που έχουμε συνηθίσει. Φυσικά στη συζήτηση έμπαινε και το ζήτημα του μπάτζετ και του τωρινού επιπέδου της ομάδας, γεγονός που έκανε τις σκέψεις πιο ρεαλιστικές, καθώς αποκλείονταν στο μυαλό μας λύσεις τύπου Ομπράντοβιτς, Μεσίνα, Γιασκεβίτσιους, αν θεωρούμε ότι αυτές θα μπορούσαν να είναι ποτέ στο τραπέζι.
Η περσινή πορεία της Μπάγερν αλλά και τα πραγματικά δεδομένα λοιπόν προσγείωναν τη συζήτηση σε λύσεις προσιτές, όπως αυτή του Αντρέα Τρινκιέρι. Θέτω λοιπόν το ερώτημα: Αν είχαμε πάρει όντως τον Ιταλό, ήττες σαν τη χθεσινή θα μπορούσαμε να τη χωνέψουμε; Και αν ναι, μακροπρόθεσμα θα του δίναμε πίστωση χρόνου να παρουσιάσει τη δουλειά του, αγνοώντας τυχόν ανησυχητικές ενδείξεις στην πορεία;
Γιατί το μπάσκετ, όπως και αρκετά άλλα πράγματα, ενέχουν εκτός από επιθυμίες και συναισθήματα, μετρήσιμα δεδομένα και μεγέθη, τα οποία παίζουν τον ρόλο τους στα αποτελέσματα. Και αυτά είναι συγκεκριμένα για τον Ολυμπιακό αυτής της εποχής. Οπότε μερικές φορές δεν είναι μέχρι πού θέλεις να φτάσεις, αλλά και μέχρι πού μπορείς. Εκτός αν είσαι Σπανούλης, που εκεί τα όρια διαστέλλονται.
* * *
ΥΓ Όσο γράφω το κείμενο, διαβάζω ότι επέστρεψε στον Θρύλο ο Κώστας Μανωλάς. Καλώς ήρθε!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου