Και ξαφνικά... πάτησε το off

Ο Ολυμπιακός ήταν ανταγωνιστικός και έπαιξε στα ίσια την πρωταθλήτρια Ευρώπης Εφές μέσα στο γεμάτο-ερυθρόλευκες-αναμνήσεις Σινάν Ερντέμ, για τρία δεκάλεπτα και η εικόνα του αγώνα έδειχνε ότι θα πάμε σε ένα πολύ κλειστό τελείωμα. Όμως στην τέταρτη περίοδο εμφανίστηκαν μόνο οι... ερυθρόλευκες φανέλες στο παρκέ, με αποτέλεσμα να γνωρίσουμε μια αρκετά βαριά ήττα. Όχι για το κίτρινο φύλλο αυτό καθαυτό, αλλά για την εικόνα διάλυσης του τελευταίου δεκαλέπτου.

Του RedTerso

Αν θα θέλαμε να περιγράψουμε εν συντομία την εικόνα του αγώνα θα λέγαμε ότι ο Ολυμπιακός δεν παρουσίασε το σύνηθες σκληρό αμυντικό του πρόσωπο, βασιζόμενος περισσότερο στην επίθεσή του. Βέβαια, είχε να αντιμετωπίσει μια ομάδα με περίσσειο ταλέντο στην περιφέρεια, που στην καλή της μέρα δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί σχεδόν από καμία ομάδα. Αυτή ακριβώς η περιφερειακή της υπεροπλία είναι που της χάρισε πέρυσι τον τίτλο. Οι ερυθρόλευκοι δεν κατάφεραν σε κανένα δεκάλεπτο να περιορίσουν την τούρκικη ομάδα κάτω από τους 20 πόντους, με αποτέλεσμα το τελικό παθητικό των 88 πόντων να καθιστά αδύνατη μάλλον τη διεκδίκηση της νίκης. Και αυτό αφορά συνολικά το παιχνίδι και όχι μόνο την κατάρρευση του 4ου δεκαλέπτου (στην οποία θα σταθούν όλοι σχετικά «εύκολα»).

Ο Ολυμπιακός επέμεινε σταθερά στην άμυνα αλλαγών, με αποτέλεσμα οι Μίσιτς και Μπομπουά να οργιάσουν (ο πρώτος δημιουργώντας συνεχώς ρήγματα με ντράιβ και ο δεύτερος «παίρνοντας φωτιά» έξω από τη γραμμή του τριπόντου). Ήταν δεύτερο συνεχόμενο εκτός έδρας παιχνίδι (μετά τη Ζενίτ), που ο αντίπαλος μας στόχευσε ανελέητα τα μις-ματς των αλλαγών. Η διαφορά είναι ότι οι περιφερειακοί της Εφές στηρίχθηκαν στο επιθετικό τους ένστικτο, ενώ μια εβδομάδα πριν, οι «συνάδελφοί» τους στην Αγία Πετρούπολη βασίστηκαν στην άρτια κυκλοφορία της μπάλας. Το αποτέλεσμα όμως παρέμεινε το ίδιο, με τον Ολυμπιακό να μην καταφέρνει να βρει λύσεις, που να αποδιοργανώνουν τον αντίπαλο. Το ερωτηματικό έγκειται στο αν οι αντίπαλοι προπονητές έχουν «διαβάσει» την αμυντική μας λειτουργία και την αντιμετωπίζουν (οπότε χρειάζονται και κάποιες αναπροσαρμογές το πλάνο) ή αν πρόκειται για συγκυριακό φαινόμενο. Τα επόμενα ματς θα μας δώσουν τις απαντήσεις.

Το άλλο κρίσιμο σημείο είναι ότι οι περισσότεροι παίχτες μας βρέθηκαν σε κακή μέρα. Οι μόνοι που πήραν (πολύ) καλό βαθμό ήταν ο Φαλ, ο Βεζένκοφ, ο Γουόκαπ και εν μέρει οι ΜαΚίσικ και Πρίντεζης. Όλοι οι υπόλοιποι υστέρησαν, κατα τη γνώμη μου, με συνέπεια να μην μπορείς να κοντράρεις στη ροή της αναμέτρησης την πρωταθλήτρια ομάδα, χωρίς να πάρεις στοιχειώδη βοήθεια από τη λεγόμενη «second unit». Ο Σλούκας στο δεύτερο μέρος υστέρησε στο διάβασμα του παιχνιδιού, ο Ντόρσεϋ είχε πρωτίστως ηττηθεί πνευματικά και δευτερευόντως αγωνιστικά και κατά κράτος από τον Μπομπουά, μένοντας εκτός αγώνα από την αρχή. Ο Μάρτιν στην επίθεση έβγαλε 2-3 φάσεις αλλά στην άμυνα συνεχίζει να μην αποδίδει, ενώ ο Παπανικολάου με τον Λαρεντζάκη έκαναν τραγική εμφάνιση.

Η εικόνα του τέταρτου δεκαλέπτου ήταν αποκαρδιωτική. Ο Ολυμπιακός πέτυχε το μοναδικό του καλάθι 3 λεπτά πριν τη λήξη του αγώνα (!) ενώ είχε και μια εύστοχη βολή. Η επίθεση πελαγοδρομούσε και φαινόταν ότι υπήρχε σοβαρό πρόβλημα στη δημιουργία ρηγμάτων αλλά και στο άνοιγμα των αποστάσεων. Η Εφές ανέβασε την ένταση στην άμυνά της εστιάζοντας στον περιορισμό της δημιουργίας του Σλούκα και η ταυτόχρονη παρουσία ΜακΚίσικ και Πρίντεζη δεν ευνοούσε την σταθερή μακρινή απειλή. Αν σε αυτό συμπεριλάβουμε τις κακές αποφάσεις και τα σκοτωμένα σουτ στο τέλος του χρόνου έχουμε ξεκάθαρη εικόνα για την εικόνα αποδιοργάνωσης της τελευταίας περιόδου.

Ο Μπαρτζώκας δεν παίρνει καλό βαθμό, κατά τη γνώμη μου, σε αυτό το παιχνίδι. Έχω την αίσθηση ότι οφείλει να γίνει περισσότερο παρεμβατικός κατά τη διάρκεια του αγώνα, για να βοηθήσει την ομάδα να ξεμπλοκάρει. Χτες επανέφερε ένα περσινό τρικ με το ανέβασμα του Βεζένκοφ στη θέση «3», το οποίο όμως δεν στάθηκε ικανό να προσφέρει κάτι, κυρίως λόγω της στελέχωσης της πεντάδας στο ίδιο διάστημα. Επίσης έχω την αίσθηση ότι κάποιοι παίχτες χρησιμοποιήθηκαν λιγότερο από όσο «πρόσταζε» η εξέλιξη του ματς (Φαλ και Γουόκαπ μπήκαν στη εξίσωση της 4ης περιόδου, όταν η αναμέτρηση είχε λάβει την οριστική τροπή της).

Το χθεσινό αποτέλεσμα αναθερμαίνει τη συζήτηση για το αν ο Ολυμπιακός έχει μετατραπεί σε ομάδα έδρας. Μια συζήτηση με την οποία διαφωνώ καθέτα, τουλάχιστον μέχρι να έχουμε μια ασφαλέστερη βάση για να γίνει αυτή. Ο Ολυμπιακός έχει καταγράψει και τις 4 ήττες του εκτός έδρας. Απέναντι όμως στη Μπαρτσελόνα, την Τσσκα, τη Ζενίτ και την Εφές. Κανένας από αυτούς τους αγώνες δεν είχε «κυκλωθεί» πριν την έναρξη της διοργάνωσης ως σίγουρη νίκη, πολλώ δε μάλλον που τουλάχιστον τα ματς με Μπάρτσα, Τσσκα και Εφές πιθανότητα θα είχαν υπογραμμιστεί ως σχεδόν βέβαιες ήττες, ενώ και η Ζενίτ αποτελεί ένα από τα φαβορί αυτή τη στιγμή για είσοδο στην οκτάδα. Αν ρίξει κάποιος μια ματιά στον βαθμολογικό πίνακα, θα διαπιστώσει ότι προβλέπεται να γίνει μια τεράστια μάχη για την είσοδο στα play-off, όπου φαίνεται ότι 14-15 ομάδες θα διεκδικήσουν 8 θέσεις και μόνο 3 (βάζελος, Άλμπα και Ζαλγκίρις) μοιάζουν να είναι εκτός κούρσας. Συνεπώς οφείλουμε να συμπεριλαμβάνουμε και αυτό το δεδομένο στην κουβέντα για την πορεία της ομάδας.

Ο αυριανός αγώνας με τη Μακάμπι στο ΣΕΦ αποκτά έναν οριακό χαρακτήρα. Και αυτή η οριακότητα δεν εδράζεται τόσο στην αναμέτρηση καθαυτή, αλλά στο γεγονός ότι ο Ολυμπιακός έχει δύο σερί ήττες, ακολουθούν ύστερα άλλα 3 εκτός έδρας ματς, με αποτέλεσμα η «προστασία» της έδρας να καθίσταται «υποχρεωτική». Συνεπώς ο Θρύλος οφείλει να επαναφέρει το σκληρό του πρόσωπο και να κερδίσει την «ομάδα του λάου» για να πάμε με τη σωστή ψυχολογία στην αναμέτρηση με τον βάζελο τη Δευτέρα.