Του RedTerso
Από πλευράς θεάματος μάλλον πρόκειται για ένα ντέρμπι που θα ξεχαστεί γρήγορα. Έτσι και αλλιώς σε τέτοιες αναμετρήσεις υπάρχει πολύ μεγαλύτερη προσήλωση των ομάδων στην τακτική και στη δύναμη και λιγότερο στο καλό ποδόσφαιρο. Βέβαια, ο αντίλογος λέει ότι όταν παίζεις καλό και ορθολογικό παιχνίδι, τότε αυξάνεις τις πιθανότητες να πάρεις και το αποτέλεσμα. Ο Ολυμπιακός αποδείχτηκε αρκετά φλύαρος και δεν μπόρεσε να μετουσιώσει σε κάποιο γκολ τη δεδομένη ανωτερότητά του.
Αν συνυπολογίσουμε ότι το κλίμα στο Φάληρο ήταν ψιλοπανηγυρικό τόσο για τη μεγάλη εκτός έδρας νίκη απέναντι στη Φενέρ όσο και για τη βράβευση του τεράστιου Βασίλη Σπανούλη, τότε μπορούμε να καταλάβουμε για ποιους λόγους ομάδα κυρίως, αλλά και κόσμος δεν μπήκαν με το μαχαίρι στα δόντια. Είναι βγαλμένο μέσα από την πρόσφατη τουλάχιστον ιστορία, ότι όταν το κλίμα είναι κάπως «γιορτινό» συνήθως δεν έχουμε κάποιο θετικό αποτέλεσμα. Το κακό είναι ότι αποφασίσαμε να έχουμε τέτοιο κλίμα σε ένα αιώνιο ντέρμπι. Προσοχή: Δεν λέω ότι δεν έπρεπε να βραβευτεί ο Σπανούλης. Το αντίθετο. Θα έπρεπε πιθανόν να βραβεύεται σε κάθε παιχνίδι κάθε τμήματος της ομάδας. Οι ιδιαιτερότητες όμως αυτών των παιχνιδιών «επιβάλλουν» --κατά τη γνώμη μου-- μια πιο «πολεμική» και όχι «χαρούμενη» διάθεση.
Κλείνει όμως αυτή η παρένθεση, γιατί μπάλα παίζει η ομάδα και όχι η διοίκηση και ο κόσμος. Και στο επίπεδο της μπάλας δεν θεωρώ ότι τα πήγαμε και πολύ καλά. Ο Πέδρο Μαρτίνς παρέταξε την ομάδα με σχηματισμό 4-4-2 και ξεκίνησε με τον Βατσλίκ κάτω από τα δοκάρια, τον Ρέαμπτσιουκ αριστερά και τον Λαλά δεξιά, ενώ στο κέντρο της άμυνας βρέθηκαν οι συνήθεις ύποπτοι Παπασταθόπουλος και Σισέ. Στη μεσαία γραμμή έβαλε τον Μπουχαλάκη (98΄ Λόπες) και τον Καμαρά (90΄ Κούντε), ενώ στα φτερά κινήθηκαν ο Μασούρας (82΄ Βαλμπουενά) δεξιά και ο μικρός Καμαρά αριστερά, με τον Αραμπί να πλαισιώνει την πλευρά και τον Τικίνιο πιο σταθερά τοποθετημένο στην αντίπαλη περιοχή.
Ο Ολυμπιακός προσπάθησε από την αρχή να αναλάβει τα ηνία του παιχνιδιού και εν πολλοίς το πέτυχε, αλλά οι πράσινοι ήταν σωστά τοποθετημένοι και πίεζαν ψηλά, ενώ φαινόταν να έχουν περισσότερη ενέργεια, αφού οι παίχτες μας είχαν δώσει πριν από ελάχιστες μέρες ένα πολύ σημαντικό ευρωπαϊκό παιχνίδι και η ενδεκάδα ήταν σχεδόν η ίδια. Πρώτη ένσταση λοιπόν: Σε ένα ματς που δεδομένα και κατά προτεραιότητα απαιτεί ένταση, τρεξίματα και σκληράδα εμείς δεν παρατάξαμε την πιο «φρέσκια» ομάδα μας. Ο βάζελος μας πίεσε ψηλά και δημιουργούσε πρόβλημα στην έτσι και αλλιώς προβληματική εφετινή μας ανάπτυξη. Αυτό είχε ως συνέπεια να κλείσει το ημίχρονο αρκετά υποτονικά.
Ο Θρύλος στο δεύτερο μέρος μπήκε στο γήπεδο πολύ πιο πεισμωμένος και αποφασισμένος για τη νίκη. Αυτό ανάγκασε τον αντίπαλο προπονητή να γυρίσει πίσω την ομάδα και φάνηκε ο βάζελος να είναι πολύ ικανοποιημένος με την πιθανότητα της ισοπαλίας. Η αποδοχή από την πλευρά τους ότι το καλύτερο που μπορούν να κάνουν είναι να διεκδικήσουν την ισοπαλία είναι και ο λόγος που επιλέχτηκε και ο συγκεκριμένος τίτλος για το κείμενο: Εδώ και αρκετά χρόνια ο Παναθηναϊκός συμπεριφέρεται αγωνιστικά ως μικρή ομάδα και το κακό είναι ότι συνήθως δεν τον τιμωρούμε... Αυτός ο συμβιβασμός σε παθητικό ρόλο από την πλευρά τους μας δημιούργησε έξτρα προβλήματα. Παρόλο που τους βάλαμε κυριολεκτικά στην περιοχή τους, δεν είχαμε καθόλου ορθολογική και υπομονετική ανάπτυξη με αποτέλεσμα να «χορτάσουμε» γιόμες και καμινάδες. Ένσταση δεύτερη. Ο Ολυμπιακός φέτος φαίνεται να έχει σοβαρά προβλήματα στην ανάπτυξη του παιχνιδιού κάτι που γίνεται ακόμα πιο έντονο από την παντελή έλλειψη κάθετης μεταβίβασης. Υπάρχει σαφής αδυναμία να δημιουργηθεί εγκάρσια ρηγμάτωση των αντίπαλων αμυνών. Σε παιχνίδια όπως με τη Φενέρ, που είχαμε δώσει χώρο και χτυπάγαμε στην κόντρα δεν φάνηκε το πρόβλημα, αντίθετα με τα παιχνίδια του ελληνικού πρωταθλήματος, όπου ο Ολυμπιακός μοιραία παίρνει πάντα την πρωτοβουλία του παιχνιδιού.
Η τρίτη ένσταση έχει να κάνει με την επιλογή να παίξουν μαζί Τικίνιο με Αραμπί και κυρίως η χρησιμοποίηση του δεύτερου σε πιο περιφερειακό σε σχέση με την περιοχή ρόλο. Αυτό είχε ως συνέπεια ο Αραμπί να «βολοδέρνει» προς τα αριστερά, μιας και ο Αγκιμπού συνέκλινε συνήθως προς το κέντρο. Η ομάδα έτσι έχανε και τις δεδομένες εκτελεστικές αρετές του Μαροκινού αλλά και το απαιτούμενο πλάτος στο γήπεδο, που απαιτείται για να πλαγιοκοπηθεί και να «ανοίξει» μια κλειστά προσανατολισμένη άμυνα.
Στο δεύτερο ημίχρονο, ο Ολυμπιακός πίεσε πολύ περισσότερο και κυνήγησε σαφώς πιο παθιασμένα τη νίκη, αλλά δεν κατάφερε να βρει ένα γκολ, που θα του έδινε το επιδιωκόμενο αποτέλεσμα. Η τελευταία ένσταση έχει να κάνει με την επιλογή του κόουτς Μαρτίνς να μην κάνει πιο γρήγορα τις αλλαγές -- πέρα ότι περιορίστηκε μόνο σε τρεις. Σε ένα σύνολο όπου κάμποσοι παίχτες (Μασούρας, Μπουχαλάκης, Καμαρά και σταδιακά Αραμπί) φάνηκε να μένουν από δυνάμεις ήταν απαραίτητο να υπάρξουν αλλαγές και διορθωτικές κινήσεις, ειδικά από τη στιγμή που φαινόταν δια γυμνού οφθαλμού ότι ο βάζελος δεν θα επιδιώξει καν να περάσει τη σέντρα.
Συνολικά νομίζω ότι παρόλο που ήμασταν καλύτεροι από τους αντιπάλους μας δεν είχαμε μια εμφατική απόδοση και δεν τους πιάσαμε ποτέ από τον λαιμό. Σύμφωνοι, στο δεύτερο μέρος ο Ολυμπιακός προσπάθησε πολύ αλλά δεν είχε τα απαραίτητα ποδοσφαιρικά στοιχεία και την τύχη για να πάρει το ματσάκι.
Κάποια λίγα λόγια για τους παίχτες μας: Ο Βατσλίκ μπορεί να είναι πολύ καλύτερος με την μπάλα στα πόδια από όλους τους τελευταίους προκατόχους του, αλλά μου φαίνεται ένα κλικ πιο βαρύς. Ο Ρέαμπτσιουκ είχε τη γνωστή ενέργεια και τις αστείρευτες δυνάμεις, αλλά από τη μέση και μπροστά δυσκολεύεται πάρα πολύ να απειλήσει. Ο Λαλά, από την άλλη, ανάγκασε πολύ περισσότερο την άμυνα να τον αισθανθεί, έκανε μια καλή εμφάνιση αλλά δεν έκανε και το κάτι παραπάνω. Το κεντρικό μας αμυντικό δίδυμο, παρόλο που δεν δυσκολεύτηκε ιδιαίτερα χτες, παίρνει καλό βαθμό μιας και εμπόδισε την όποια υποψία φάσης των αντιπάλων μας και προσπάθησαν να βοηθήσουν στις στημένες φάσεις χωρίς όμως αποτέλεσμα. Ο Μπουχαλάκης είναι από τους λίγους πλέον παίχτες μας με κάθετο παιχνίδι και καλή μεταβίβαση, αλλά φάνηκε πολύ κουρασμένος ήδη από το πρώτο ημίχρονο και πιθανώς να έπρεπε να αντικατασταθεί νωρίτερα ή να μην είχε ξεκινήσει. Ο Καμαρά ο μεγάλος κατάπιε πάλι χιλιόμετρα αλλά δεν βοήθησε ιδιαίτερα την ανάπτυξη του παιχνιδιού. Ο μικρός, από την άλλη, είναι αστείρευτη πηγή ενέργειας και από τους λίγους παίχτες μας, που λόγω άγνοιας κινδύνου μπορούν να προκαλέσουν το απρόβλεπτο. Δεν είναι τυχαίο ότι έφτασε και κοντά στο γκολ αλλά τον νίκησε ο αντίπαλος πορτιέρο. Εντάξει, έχει θέματα ακόμα σε βασικά στοιχεία (πάσα, διάβασμα της άμυνας κ.τλ.) αλλά έχει τεράστια περιθώρια βελτίωσης. Ο Μασούρας ενώ ήταν όπως πάντα φιλότιμος φάνηκε από νωρίς ότι δεν θα μπορούσε να επαναλάβει την απίστευτη εμφάνιση απέναντι στη Φενέρ. Ο Αραμπί δεν μπόρεσε να γίνει απειλητικός στον ρόλο που είχε, ενώ ο Τικίνιο δεν πήρε πολλές φορές σωστά πάσες για να δείξει αν μπορούσε να απειλήσει περισσότερο. Οι αλλαγές του Μαρτίνς έδωσαν πολύ λίγα πράγματα στον ομολογουμένως λίγο χρόνο που είχαν.
Κλείνοντας το σχολιασμό του χθεσινού παιχνιδιού θα ήθελα να κάνω και μια αναφορά σε αυτό που αναδείχθηκε εκ των υστέρων ως μείζον ζήτημα, αυτό των καπνογόνων. Αρχικά μια γενική τοποθέτηση. Η κουλτούρα του οπαδισμού έχει αλλάξει μέσα στα χρόνια. Ειδικά την τελευταία 15ετία που δεν επιτρέπονται οι μετακινήσεις έχει μετατοπιστεί το οπαδικό ενδιαφέρον από τον «θόρυβο» στο «θέαμα»: «Παλιά» ήταν «καθήκον» να πάρουμε τη μάχη της εξέδρας με τη φωνή μας και ταυτόχρονα να κάνουμε τα αυτιά των αντίπαλων παιχτών να πονάνε από τα ντεσιμπέλ. Τα τελευταία χρόνια που απουσιάζει ο αντίπαλος αυτό το «καθήκον» μετατοπίστηκε στο να «παράγουμε» καλύτερο και πιο πλούσιο οπαδικό θέαμα, για να συντροφεύει τα βιντεάκια μας και να παίρνει καλές θέσεις στο ultrasworld και το ultras-tifo. Με αυτό δεν λέω ότι διαφωνώ με τα καπνογόνα (ακόμα και με μεγάλη χρήση, ειδικά στα ντέρμπι γινόταν και παλιότερα). Απλά φαίνεται να μετατοπίζεται ο τρόπος χρήσης και η κατάλληλη στιγμή για αυτή τη χρήση. Για να μην υπεκφεύγω: Τα καπνογόνα είναι άρρηκτα συνδεδεμένα με όλες τις κερκίδες του κόσμου και ομορφαίνουν την εξέδρα και το παιχνίδι. Όμως θέλει μια «ευκινησία» ως προς τη χρήση, μιας και ειδικά στο ξεκίνημα του δεύτερου μέρους, δυσκόλεψαν την προσπάθεια της ομάδας. Από εκεί και πέρα όμως, δεν μπορώ να μη σημειώσω ότι δεν μου άρεσε η ανακοίνωση της διοίκησης και η απειλή για κλείσιμο συγκεκριμένων θυρών. Αφού υπενθυμίσω ότι ο κόσμος του πετάλου είναι αυτός που έχει σταθεί ασπίδα και δόρυ του Ολυμπιακού (και της διοίκησης κατ' επέκταση) θα ήθελα να υπενθυμίσω ότι ο τελευταίος που έκλεισε το πέταλό μας (πέρα από το κράτος και τη διοργανώτρια αρχή ) ήταν ο Αργύρη(ς)-καριόλη-φέρ'το πορτοφόλι τότε παλιά στα πέτρινα χρόνια. Ο οργανωμένος κόσμος του Ολυμπιακού είχε αντιδράσει στο κλείσιμο και είχε κάνει κατάληψη στο πέταλο στο παλιό Καραϊσκάκης...
* * *
ΥΓ1 Ρε βαζελες πόσο έχετε μικρύνει πλέον ως ομάδα και ως κόσμος για να είστε ευχαριστημένοι με το «Χ»;
ΥΓ2 Εμείς πάλι μάλλον φύγαμε «ζοχαδιασμένοι» από το γήπεδο και τα καφενεία, που δεν τους πατήσαμε κάτω. Αυτό δείχνει τη διαφορετική μας νοοτροπία...
ΥΓ3 Ακολουθεί η διακοπή του πρωταθλήματος λόγω εθνικών ομάδων. Είναι πολύ σημαντικό ο Μαρτίνς και οι παίχτες μας να δουλέψουν σοβαρά αυτό το διάστημα για να παρουσιάσουμε ένα καλύτερο πρόσωπο στην επανέναρξη, γιατί μέχρι στιγμής η εικόνα μας είναι μέτρια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου