Εικόνα αδυναμίας και παρακμής

Μόνο οι κόκκινες φανέλες θύμιζαν ότι έπαιζε ο Ολυμπιακός. Ένας τραγικός και απαράδεκτος Ολυμπιακός, που κατέρρευσε στο ντέρμπi, αδυνατώντας να παρουσιάσει οποιαδήποτε αντίδραση απέναντι στον αιώνιο αντίπαλο. Και πέρα από την αχαρακτήριστη αγωνιστική εικόνα, η ομάδα μένει εκτός οποιουδήποτε στόχου από τις 5 Φλεβάρη, με τη λέξη αποτυχία να επικρέμεται πάνω από το μπασκετικο τμήμα.

Του RedTerso

Δυστυχώς η φράση «χωρίς πολλή όρεξη» τείνει να γίνει συνήθεια το τελευταίο διάστημα, κατά τη διάρκεια της σκέψης για τη συγγραφή ενός κειμένου, που αφορά τα αγωνιστικά πεπραγμένα του εκάστοτε αγώνα. Χωρίς πολλή όρεξη λοιπόν, ας προσπαθήσουμε να σκιαγραφήσουμε τις αιτίες αυτής της απαράδεκτης εικόνας της ομάδας.

Ο Ολυμπιακός παρουσιάστηκε --για ακόμα ένα παιχνίδι-- ανέτοιμος και απροετοίμαστος απέναντι στον αντίπαλό του. Από το ξεκίνημα της αναμέτρησης και σε όλη τη διάρκεια του αγώνα δεν μπορέσαμε να βρούμε, ποτέ στην πραγματικότητα, αντίδοτο απέναντι στην επιλογή (ή μονόδρομο καλύτερα) των απέναντι να παίξουν με ψηλά σχήματα. Το κακό με την παραπάνω διαπίστωση δεν είναι η αρχική αδυναμία του προπονητή να παρουσιάσει ένα σχήμα, που να μπορεί να ανταποκριθεί στις αναγκαιότητες των ειδικών συνθηκών ενός τέτοιου ντέρμπι. Είναι η απόλυτη αδυναμία προσαρμογής στις ειδικές καταστάσεις της αναμέτρησης και η παντελής αποτυχία εύρεσης μιας εναλλακτικής. Η εικόνα της παρακμής συνίσταται στο γεγονός ότι η ομάδα φαινόταν αφημένη στη μοίρα της, αίσθηση που μεγάλωνε όσο ο αγώνας έφτανε προς το τελείωμά του.

Ο κόουτς Μπαρτζώκας ηττήθηκε κατά κράτος από τον αντίπαλο προπονητή, που δεν παρουσίασε κάτι εξωφρενικά καινοτόμο, αλλά κάτι, που του υπαγόρευε υποχρεωτικά το ρόστερ που διαθέτει και η βασική απουσία, που είχε να αντιμετωπίσει. Όταν λοιπόν ο αντίπαλός σου παίζει ουσιαστικά χωρίς point-guard ή χρησιμοποιεί κατά συνθήκη «άσους» και εσύ η πρώτη άμυνα πίεσης που χρησιμοποιείς είναι 30 δευτερόλεπτα πριν τη λήξη του αγώνα, τότε αποδεικνύεται ότι δεν μπόρεσες ποτέ να ανταποκριθείς στις απαιτήσεις του αγώνα και να βγάλεις μια έστω αντίδραση. Όταν βλέπεις ότι δεν μπορείς να αντιμετωπίσεις το μέγεθος του αντιπάλου σου και βλέπεις ότι χάνεις όλα τα ριμπάουντ και δεν δοκιμάζεις να παίξεις μια ζώνη ή μια άμυνα προσαρμογών τότε φέρεις ακέραια την ευθύνη. Όταν περνούν 40 αγωνιστικά λεπτά και αδυνατείς να ανακαλύψεις ένα τρικ για να βάλεις κάποιες δυσκολίες στον, έτσι και αλλιώς όχι έμπειρο, συνάδελφό σου, τότε αυτό μάλλον δείχνει ότι υπήρχε λανθασμένη προσέγγιση και το κυριότερο --και δυστυχώς ασχημότερο-- αδυναμία προσαρμογής και προσπάθειας ανατροπης της κατάστασης.

Και αν τα παραπάνω αφορούν κυρίως την άμυνα και την αντίδραση απέναντι στους αντιπάλους, τα πράγματα φαντάζουν χειρότερα στο επιθετικό κομμάτι. Κατηγορηθήκε λοιπόν από τον κόουτς χτες το βράδυ το «over-dribbling» από κάποιους παίχτες... Έχουμε όμως δει στην πραγματικότητα φέτος από τον Δεκέμβρη και μετά κάτι άλλο; Έχουμε δει μήπως καθόλου κίνηση στην επίθεση της ομάδας; Έχουμε δει κάτι διαφορετικό πέρα από το κεντρικό pick'n'roll, που ακόμα και όταν «στραβώνει» αυτό δεν υπάρχει καμία εναλλακτική επιλογή; Είδαμε μήπως χτες κάτι πέρα από κάποιες συγκεκριμένες συνεργασίες και διάβασμα της άμυνας (και αυτό μόνο όταν ήταν ο Σπανούλης στο παρκέ), που να παραπέμπει σε μια επιθετική λειτουργία που να έχει κάποια φαντασία; Η απάντηση στα ερωτήματα είναι δυστυχώς αρνητική και γι' αυτό τον λόγο είδαμε αποκλειστικά σχεδόν ατομικές προσπάθειες που έφταναν στο σημείο να χαρακτηριστούν ως hero-ball. Και αυτό είναι επίσης ευθύνη του κόουτς....

Ο Ολυμπιακός έχασε λοιπόν με κάτω τα χέρια στην πραγματικότητα. Και το χειρότερο είναι η εικόνα παντελούς αδυναμίας και διάθεσης αντίδρασης. Η εικόνα της παρακμής δυστυχώς αποτελεί τον τίτλο τέλους της φετινής χρονιάς. Υπάρχει το περιθώριο να υπάρξει μια αίσθηση αισιοδοξίας; Αυτό θα το διερευνήσουμε στο επόμενο διάστημα. Επόμενος σταθμός, το ματς με την Εφές στην Κων/πολη στις 18 Φλεβάρη. Ας ελπίσουμε το διάστημα της διακοπής να λειτουργήσει ευεργετικά για τα νεύρα μας και ως σημείο αυτοκριτικής και ανάκαμψης για τους ιθύνοντες της ομάδας.