Του Dr. Jekyll
Λίγα πράγματα, επιγραμματικά, και για τα δύο παιχνίδια:
- Ο ένας και μοναδικός Αχμέντ Χασάν Μαγκούμπ Αμπντελμονεΐμ απέδειξε στον αγώνα με τον ΠΑΣ ότι ορθά έπραξε ο Πέδρο Μαρτίνς και ζητούσε την απόκτησή του (και λανθασμένα εμείς τον αποκαλούσαμε κινέζικη απομίμηση του Μήτρογλου) και ότι είναι παίκτης buzzer beater (σύμπτωση επαναλαμβανόμενη παύει να είναι σύμπτωση). Στον αγώνα με τον Παναιτωλικό απέδειξε ότι ποτέ δεν θα διακριθεί για τις ταχύτατες κινήσεις του και ότι, μάλλον, χρειάζεται λίγο χρόνο ακόμα για να επανέλθει πλήρως.
- Θα διαφωνήσω με όλα τα σχόλια και τα άρθρα ως προς το πόσο κακός ήταν ο Ολυμπιακός με τον ΠΑΣ. Στα μάτια μου, ο Ολυμπιακός ήταν καλύτερος από τα περισσότερα φετινά του παιχνίδια. Μέχρι να φτάσουμε στη στιγμή που ο Φαραώ της καρδιάς μας απογειώθηκε για να στείλει την μπάλα στα δίχτυα, ο Ολυμπιακός είχε χάσει πολύ καλές ευκαιρίες, με αποκορύφωμα το πέναλτι. Όσο δεν έμπαινε το γκολ, τόσο η ομάδα αγχωνόταν και τόσο ο ΠΑΣ αμυνόταν μαζικά για την ισοπαλία (και ελπίζω να είναι ξεκάθαρο ότι δεν υποστηρίζω πως η ομάδα ήταν καλή).
- Παραμένει πρόβλημα η ελάχιστη συνεισφορά (είτε λόγω ποιότητας, είτε λόγω απουσιών) από παίκτες που αποκτήθηκαν για να βοηθήσουν ή περιμέναμε να δούμε φέτος βελτιωμένους. Ειδικά από τους παίκτες που αποκτήθηκαν για να είναι --έστω εν δυνάμει-- βασικοί, μόνο ο Εμβιλά δείχνει ικανός να το κάνει.
- Ο Όλεγκ (Ρέαμπτσιουκ, ντε) και στο παιχνίδι με τον ΠΑΣ επιβεβαίωσε πως είναι αρκετά γρήγορος, δυνατός και διαθέτει αντοχές. Μένει να δούμε αν ξέρει μπάλα, δηλαδή αν μπορεί να βγάλει σέντρες της προκοπής και αν είναι σε θέση να στέκεται αξιοπρεπώς αμυντικά. Με δεδομένο ότι ο Τσιμίκας γεννήθηκε το 1996 και ο Όλεγκ το 1998 (έστω και τον Γενάρη), τα δείγματα που έχει δώσει στις 20 ημέρες που βρίσκεται Ελλάδα, επιτρέπουν να είμαστε αισιόδοξοι (να μην ξεχνάμε, όμως, ότι δεν μιλάμε, ακόμα, για τον αντι-Τσιμίκα -- δεν ξέρουμε, καν, αν μιλάμε για αντιΚούτρη).
- Αφού μίλησα για φουλ μπακ: διάβασα σε πρωτοσέλιδο πως ο Γκασπάρ θέλει να επιστρέψει στην Ελλάδα. Δηλώνω απερίφραστα πως και εγώ θα ήθελα να αγωνιστώ ως δεξί μπακ στον Ολυμπιακό (θέση που --δεν-- είχα διαπρέψει στην ομάδα της τάξης μου). Θεωρώ πως και στις δύο περιπτώσεις, ο Ολυμπιακός δεν έχει να κερδίσει αγωνιστικά τίποτα (και αν στη ζυγαριά μπει το κόστος και το πάθος -και δεν μπούνε οι άνθρωποι- θα είμαι πιο σωστή επιλογή από τον Γκασπάρ).
- Ο Ματιέ δεν έχει επιστρέψει σε καλή κατάσταση από τον τραυματισμό του, αλλά το σημαντικότερο «λάθος» είναι η απώλεια του πέναλτι. Κατά τ' άλλα, μέσα στα 45 λεπτά που αγωνίστηκε, είχε μια καλή μεταβίβαση στον Μασούρα (φάση που οδήγησε σε κόρνερ), την πολύ καλή εκτέλεση του κόρνερ (κεφαλιά Σισέ), την μακρινή εκτέλεση φάουλ που δημιούργησε την φάση και το πέναλτι, και τη συμπαθητική εκτέλεση του κόρνερ, μετά το πέναλτι. Με λίγα λόγια, απολογισμός πολύ κοντινός σε αυτά που πρόσφερε και στο ξεκίνημα της χρονιάς (καλό πρώτο τέταρτο, σταδιακή πτώση).
- Στο γενικότερο για τον Ματιέ: ας μην ξεχνάμε πως όσο πρόθυμο και να είναι το πνεύμα, το σώμα δεν μπορεί πάντα να αντεπεξέλθει (εξ ου και κανείς μας δεν αγωνίζεται στον Ολυμπιακό). Και με αυτό ως δεδομένο, ο Ολυμπιακός καλά θα κάνει να ψάχνει τον αντικαταστάτη του (ανεξάρτητα από το αν ο Ματιέ ανανεώσει, το πιθανότερο σενάριο είναι ότι οι βοήθειες που θα μπορεί να προσφέρει στην ομάδα όλο και θα μειώνονται σε διάρκεια και ποιότητα).
-Το σημαντικότερο θετικό από τον αγώνα με τον ΠΑΣ είναι η εικόνα μιας ομάδας που, σε καλή ή κακή ημέρα, με πολλές ή λίγες ευκαιρίες, παίρνει αυτό που χρειάζεται: στον αγώνα με τον ΠΑΟΚ το ελάχιστο ζητούμενο ήταν η ισοπαλία και η ομάδα τα κατάφερε, παρότι πραγματοποίησε ένα από τα χειρότερα δεύτερα ημίχρονα της χρονιάς. Στον αγώνα με τον ΠΑΣ έπρεπε να έρθει η νίκη: αυτή ήρθε, έστω και στο τελευταίο λεπτό των καθυστερήσεων, έστω και με χαμένο πέναλτι. Αρκεί, βεβαίως, να μην υπάρξει εφησυχασμός: η ομάδα που συστηματικά δεν παίζει καλά, το πιθανότερο είναι πως σύντομα αυτό θα φανεί και στα αποτελέσματά της (και όχι ότι θα βρίσκει πάντα ήρωες για να save the day -- όπως έλεγε η γιαγιά μου).
- Όπως με τον ΠΑΣ βρίσκω σημαντικό ότι η ομάδα δεν «υπέκυψε» στην μέτρια εμφάνιση και αστοχία, αντίστοιχα με τον Παναιτωλικό βρίσκω θετικό ότι η ρεβάνς έγινε τυπική διαδικασία και ο Μαρτίνς θα μπορέσει να ξεκουράσει βασικούς και να δώσει λεπτά συμμετοχής στις ρεζέρβες (και, προφανώς, ότι ο Ολυμπιακός δεν θα κινδυνέψει να την πατήσει, όπως την είχε πατήσει πριν δύο χρόνια με τη Λαμία).
- Κατά τ' άλλα: προφανώς και είναι καλό ότι παίκτες που δεν έχουν πάρει πολλές συμμετοχές έδειξαν θετικά στοιχεία. Αυτό, όμως, δεν αλλάζει το δεδομένο πως οι αναπληρωματικοί του Ολυμπιακού (που, θεωρητικά, πρέπει να είναι σε θέση να σταθούν και σε παιχνίδι Champions League -- προφανώς όχι με τόσο εκτεταμένο rotation) νίκησαν με άνεση τους αναπληρωματικούς του Παναιτωλικού (ο οποίος είναι τρίτος από τον πάτο της βαθμολογίας). Κοντολογίς: ο βαθμός δυσκολίας του αγώνα δεν επιτρέπει να λέμε ότι αυξήθηκαν οι λύσεις στο ρόστερ και ότι η ομάδα έχει δύο ισάξιες ενδεκάδες (με ισάξιες αλλαγές...).
- Κρατώντας το παραπάνω, σύντομη κριτική για τους παίκτες που έχουμε δει ελάχιστα: ο Κρίστινσον ήταν πολύ καλός κάτω από τα δοκάρια, ενώ είχε και καλές απομακρύνσεις με τα πόδια. Προσωπικά, αντιλαμβάνομαι ότι υπάρχουν πολλοί λόγοι για να προκρίνεται ως δεύτερη λύση ο Τζολάκης, αλλά υποθέτω πως θα αισθάνομαι μεγαλύτερη ασφάλεια με τον Ισλανδό (ναι, αυτό λέγεται ageism, και είναι μορφή διάκρισης...).
- Θετικός και ο Ανδρούτσος, από τα πόδια του οποίου ξεκινά το δεύτερο γκολ. Δεν ξέρω αν μπορεί να καλύψει (ειδικά σε μια θέση που δεν είναι η κανονική του) στοιχήματα με κάποιο βιογραφικό (πχ Γκασπάρ -- άσχετα με το πώς έπαιξε), αλλά σίγουρα προτιμώ τον Ανδρούτσο από παίκτες όπως οι Μπρούνο, Καφού κ.λπ. Χωρίς προβλήματα ο Αβραάμ (αν και κάποιες στιγμές αναρωτιόμουν αν επιθυμεί να πάρει μια από τις τελευταίες κόκκινες κάρτες της καριέρας του).
- Πιο μπερδεμένα τα πράγματα για τους δύο μέσους Τιάγκο Σίλβα και Πέπε. Στα θετικά: και οι δύο (ναι, και ο Πέπε) έδειξαν διάθεση για να βοηθήσουν ανασταλτικά και μπλέχτηκαν σε μονομαχίες (και αν ο Τιάγκο Σίλβα μας είχε προϊδεάσει ότι θα μπαίνει σε μονομαχίες, για τον Πέπε ήταν η πρώτη φορά). Στα αρνητικά: και οι δύο δεν βοήθησαν ιδιαίτερα στην ανάπτυξη. Ο Πέπε είχε μετρημένες στα δύο δάχτυλα καλές μακρινές μεταβιβάσεις (συν μία συμπαθητική και μια καλή --η φάση του τρίτου γκολ-- στημένη φάση), και ο Τιάγκο Σίλβα κάτι αντίστοιχο (χωρίς τα στημένα). Κοντολογίς: ο Μπούχα --σε σύγκριση με αυτά-- προσφέρει περισσότερα.
- Καταπληκτικός Μπρούμα, για είκοσι λεπτά (και άλλα δέκα λεπτά τρεξίματος). Σε κάπως πιο ελεύθερο χώρο ο Μπρούμα έκανε τα πάντα: έτρεχε για τρεις (αμφιβάλω αν θα έβγαζε δεύτερο ημίχρονο), πέρασε καλές --και μια καταπληκτική-- πάσες, χώθηκε σε ευκαιρίες και πέτυχε γκολ. Και αν όλα αυτά τα είχε κάνει με τον ΠΑΟΚ, θα λέγαμε ότι, με διάρκεια και σταθερότητα, αντεπεξέρχεται στον ρόλο για τον οποίον αποκτήθηκε. Προς το παρόν, μπορούμε, απλά να ελπίζουμε.
- Δύο κούρσες με την μπάλα (που και οι δύο κατέληξαν πάνω σε αντιπάλους), κοντινές μεταβιβάσεις, και στοιχεία δύναμης από τον Σουρλή, ο οποίος πέρασε στη θέση του Μπουχαλάκη (58΄) στη μεσαία γραμμή. Ο πιτσιρικάς (γεννημένος τον 21ο αιώνα, 16/11/2002 -- το λες και σε πιάνει κόμπος στο λαιμό), που έχει ύψος 1,82, μπορεί να μην είναι σε θέση να αγωνιστεί βασικός (και ίσως να πρέπει να αγωνιστεί πρώτα κάπου δανεικός), αλλά έχεις περισσότερους λόγους να ποντάρεις σε τέτοιους παίκτες, από το να γεμίζεις ποδοσφαιρικά μεσήλικες ξένους β΄ διαλογής, ελπίζοντας ότι θα βγουν.
- Πιο κινητικοί από ό,τι συνήθως οι Ραντζέλοβιτς και Λοβέρα, που τους βάζω μαζί, γιατί είχαν την ατυχία στην καλύτερή τους στιγμή στον αγώνα (σε πολύ καλή ενέργεια του Ραντζέλοβιτς και σωστή προώθηση του Λοβέρα), να έχει περάσει για λίγο η μπάλα άουτ (και αντί να μνημονεύονται ως δημιουργός και σκόρερ του τέταρτου γκολ, πέρασαν και δεν ακούμπησαν). Ακούω και διαβάζω πως υπάρχει γκρίνια για την γκρίνια του Λοβέρα (και έχω την βεβαιότητα πως το κλίμα για τον Αργεντινό δεν είναι καλό αυτόν τον καιρό στην ομάδα -- οι ρεπόρτερ της ομάδας μόνο που δεν του αφιερώνουν το «αφιλότιμη»).
Όμως: ο Λοβέρα μπορεί να παίζει καλά σε μια θέση (πίσω από τον επιθετικό), στην οποία ανάθεμα και αν έχει αγωνιστεί 90 λεπτά από τότε που ήρθε στον Ολυμπιακό. Σύμφωνοι: ο παίκτης πρέπει να ακολουθεί τις εντολές του προπονητή του. Από την άλλη, ο Τζόλε ήταν αριστερό εξτρέμ (το πείραμα με το να μετακινηθεί στο κέντρο, προς το τέλος της καριέρας του, απέτυχε παταγωδώς) και κανείς προπονητής δεν έβαλε πλάγια τον Καραπιάλη (κάνοντας καλό στην καριέρα του, στον Καραπιάλη και σε όλους μας). Αν ο παίκτης πιστεύει ότι με τη χρησιμοποίησή του χαντακώνεται (σε μια κρίσιμη, για την καριέρα του, ηλικία) δεν βρίσκω τον λόγο να μην εκδηλώσει τη δυσφορία του: στον Ολυμπιακό μετρά 1,5 σεζόν και όχι έξι μήνες για να κάνει υπομονή. Αντίστοιχα, δεν βλέπω πώς η δυσφορία του μπορεί να οδηγήσει σε περισσότερη (και στην καλή του θέση) χρησιμοποίηση (αν και, να μην τα ξαναλέμε, ο Ολυμπιακός πρέπει ζγα ζγα να αναζητήσει τον αντικαταστάτη του Ματιέ). Κοντολογίς: από το να τον έχεις στραβωμένο, για να αγωνίζεται στα πλάγια, ας δοθεί δανεικός για να πάρει παιχνίδια, στην κανονική του θέση.
- Ελάχιστα πράγματα από Σουντανί και Κάιπερς: αντιλαμβάνομαι ότι προτεραιότητα στο να πάρει αγωνιστικά λεπτά έχει ο Χασάν, αλλά η αλήθεια είναι ότι θα με έψηνε να έβλεπα τον Κάιπερς στο ξεκίνημα του αγώνα, μαζί με τους κινητικούς και γρήγορους Μπρούμα και Βρουσάι (ο οποίος στάθηκε στο ύψος του, και πέτυχε και γκολ), καθώς νομίζω ότι η ταχύτητά του θα είχε βοηθήσει να δούμε όμορφα πράγματα. Στο διάστημα που αγωνίστηκαν, πάντως (διάστημα που η αναπληρωματική ομάδα,αγωνιζόταν με πολλούς αναπληρωματικούς), δεν μπορείς να περιμένεις χημεία και ανάπτυξη (από το ξεκίνημα του αγώνα, ήταν φανερό πόσο επηρέαζε την ανάπτυξη ότι οι επιλεγμένοι παίκτες δεν έχουν παίξει πολλά παιχνίδια μαζί).
- Γενικότερα: όλο και πυκνώνουν τα σενάρια για μεταγραφές. Αντιλαμβάνομαι ότι υπάρχει προβληματισμός είτε για την ποιότητα, είτε για την «κράση» κάμποσων παικτών που αποκτήθηκαν το καλοκαίρι. Για να πω και εγώ την αποψάρα μου (όλοι έχουμε από μία), όχι άλλο κάρβουνο. Μέτριους παίκτες έχουμε πολλούς και όσο και αν αντιλαμβάνομαι ότι, κατά κανόνα, με στοιχήματα θα πορευόμαστε, θα ήθελα να δω παίκτες που μπορούν να ξεχωρίσουν. Ή, έστω, για να είμαι ρεαλιστής, που να έρχονται με φουλ αγωνιστικό ρυθμό, ώστε --τουλάχιστον-- να βοηθήσουν (καλή ώρα ο Ρεάμπτσιουκ). Όπως και στην πραγματική ζωή, με τα πολλά στοιχήματα, στο 99,9% των περιπτώσεων, χάνεις και ό,τι έχεις.
- Για το τέλος: Κυριακή Ατρόμητος και Τετάρτη ΠΑΟΚ. Αν είναι η ομάδα να κάνει μια γκέλα (δεν θα το ήθελα, αλλά η αλήθεια είναι πως φλερτάρουμε καιρό μαζί της) να την κάνει την Κυριακή: την Τετάρτη, για όλους τους λόγους του κόσμου, το μόνο αποτέλεσμα είναι η νίκη (για τον Πέδρο, που διάβαζει το blog, το γράφω).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου