Του Dr. Jekyll
Η ενδεκάδα που επέλεξε ο Μαρτίνς ήταν: Σα, Χολέμπας αριστερό μπακ, Σισέ και Σεμέδο κεντρικό αμυντικό δίδυμο, Ραφίνα δεξί μπακ, Εμβιλά και Μπουχαλάκης αμυντικά χαφ, Τιάγκο Σίλβα σε ρόλο οργανωτή, Μασούρας αριστερός μέσος, Ραντζέλοβιτς δεξί χαφ και Ελ Αραμπί στη κορυφή της επίθεσης. Οι αλλαγές ήταν Πέπε (46΄, Εμβιλά), Σουντανί (61΄, Ελ Αραμπί), Αβραάμ και Ανδρούτσος (67΄, Σεμέδο και Ραφίνια), και Κάιπερς (75΄, Τιάγκο Σίλβα).
Όπως εύκολα γίνεται αντιληπτό και από την έκταση του σκορ, ο Ολυμπιακός δεν δυσκολεύτηκε απέναντι στη Λαμία. Οκ, είναι προφανές ότι ο ουραγός της βαθμολογίας (που δεν χρειαζόταν το χθεσινό παιχνίδι για να είναι και η χειρότερη ομάδα του πρωταθλήματος σε άμυνα και επίθεση), με κάμποσες απουσίες, δεν θα έπρεπε, φυσιολογικά, να αποτελεί εμπόδιο για την ομάδα μας. Όμως: ο αγωνιστικός χώρος ήταν άθλιος, ο Ολυμπιακός είχε επίσης απουσίες, ήταν σωματικά και ψυχολογικά κουρασμένος από το παιχνίδι της περασμένης Τετάρτης με την Πόρτο (και την Τετάρτη αγωνίζεται απέναντι σε έναν από τους δύο συνδιεκδικητές του τίτλου), ενώ έχει μακρά παράδοση να αφήνει βαθμούς στις ομάδες που βρίσκονται στον πάτο της βαθμολογίας.
Το πρώτο γκολ πέτυχε ο Μπουχαλάκης στο 13΄, μετά από απομάκρυνση του τερματοφύλακα, σε καλή εκτέλεση φάουλ του Μασούρα (και αυτό ήταν το πιο γρήγορο γκολ που έχουμε βάλει φέτος στο πρωτάθλημα). Στο 34΄ ο Εμβιλά σκόραρε με μια βολίδα εκτός περιοχής, και 1,5 λεπτό μετά, ο Ελ Αραμπί βρήκε για 9η φορά δίχτυα, μετά από ασίστ του Μασούρα. Στο δεύτερο ημίχρονο, ο ρυθμός έπεσε, αλλά ο Ολυμπιακός πέτυχε τρία ακόμα τέρματα: στο 81΄ με πέναλτι του Σουντανί (ο παίκτης της Λαμίας που απομάκρυνε τη μπάλα με το χέρι, δέχτηκε και δεύτερη κίτρινη κάρτα, αφήνοντας τη Λαμία με 10 παίκτες), στο 83΄ ο Κάιπερς σκόραρε με κεφαλιά σε σέντρα του Ραντζέλοβιτς και στο 87΄ ο Μασούρας μπήκε και αυτός στον πίνακα των σκόρερ, μετά από σέντρα του Ανδρούτσου.
Λίγα πράγματα για τους παίκτες: ο Σα δεν ζορίστηκε ιδιαίτερα, ενώ είχε την τύχη με το μέρος του, στο πέναλτι που έστειλε στο δοκάρι ο Ντέλετις στο 63΄ (πέναλτι για εντελώς ηλίθιο χέρι του Ραντζέλοβιτς). Καλός, με αρκετά ανεβάσματα, ο Χολέμπας. Οκ εμφάνιση από Σεμέδο και Σισέ (με τον Σισέ, πάντως, να έχει και κάποιες επιπόλαιες ενέργειες, όπως ανόητες προωθήσεις με την μπάλα, που συνήθως τελείωναν με λάθος πάσα· από την άλλη, και σε σύγκριση με το παιχνίδι με την Πόρτο, είχε αρκετές σωστές μακρινές μεταβιβάσεις). Μέτριος προς το κακός ο Ραφίνια.
Λίγα περισσότερα για τον Βραζιλιάνο: όσο και αν δεν φαίνεται από τα κείμενά μου, δεν είμαι εμπαθής με τον Ραφίνια. Θεωρούσα ως πιθανότερο σενάριο ότι θα βοηθούσε επιθετικά περισσότερο από τον Ομάρ, ενώ ήλπιζα πως η εμπειρία του θα αρκεί για να στέκεται αξιοπρεπώς στην άμυνα, έστω στους ελληνικούς αγώνες. Με ένα σημαντικό πλέον δείγμα γραφής, αμφιβάλω για το πρώτο και θεωρώ απίθανο το δεύτερο: ακόμα και χθες, πριν συμπληρωθεί το 20λεπτό είχε δύο αμυντικά λάθη -- και αυτό απέναντι στη Λαμία.
Δεν ξέρω πόσο καταπονημένος είναι και αν αυτό είναι καθοριστικό για τις --επιεικώς-- μέτριες εμφανίσεις του. Δεν παραγνωρίζω πως υπάρχουν σε κάθε αγώνα στιγμές που φαίνεται η εμπειρία του (σε κερδισμένα φάουλ, σε σίγουρες --κοντινές, όμως-- μεταβιβάσεις). Αυτό δεν αλλάζει ότι αμυντικά είναι ευάλωτος, ενώ και στις προωθήσεις του σπάνια κάνει τη διαφορά (και, στα πρόχειρα, το μόνο που θυμάμαι είναι η σέντρα για το γκολ, στη νίκη επί της Μαρσέιγ). Με λίγα λόγια: έως τώρα, η σύγκριση Ομάρ με Ραφίνια προκαλεί θλίψη (προσωπικά, πάντως, όταν έγιναν αυτές οι μετακινήσεις, εγώ πίστευα ότι ο Ολυμπιακός θα βγει αγωνιστικά --έστω και βραχυπρόθεσμα, καθώς ο Ραφίνια είναι στη δύση της καριέρας του-- κερδισμένος).
Καλό ημίχρονο για τον Εμβιλά: πετυχαίνει ένα πανέμορφο γκολ (το πρώτο του μετά τον Οκτώβρη του 2017 -- ενώ είχε και το πρώτο καλό σουτ της ομάδας λίγα λεπτά νωρίτερα) βοηθάει ανασταλτικά και αναλαμβάνει --μαζί με τον Μπούχα-- τον ρόλο του παίκτη που θα προωθήσει τη μπάλα από την άμυνα στην επίθεση. Πολύ καλό παιχνίδι και για τον Μπουχαλάκη (που προς το τέλος του αγώνα, λόγω κούρασης, είχε και κάποια λαθάκια). Κατά τ' άλλα: πετυχαίνει το γκολ που υποχρεώνει τη Λαμία να μην ονειρεύεται μαζική άμυνα και καθυστερήσεις (η καλύτερη διαχρονικά τακτική του Τεννέ), βγάζει καλές μπαλιές και βρίσκεται παντού στο χώρο του κέντρου.
Πολύ καλή εμφάνιση και για τον Μασούρα, με μια ασίστ, ένα γκολ και καλές εκτελέσεις στημένων (και ευτυχώς γι' αυτόν και τον Ανδρέα, πιθανότητα σε αυτό το παιχνίδι δεν θα ακουστούν οι κλασικές γκρίνιες). Αναγκαία παρένθεση: ο Μπουχαλάκης δεν είναι Καρεμπέ (ή Μίλι) και ο Μασούρας δεν είναι Γκαλέτι (ή Τζόλε). Δεν αμφιβάλω ότι μπορεί ο Ολυμπιακός να αποκτήσει καλύτερους παίκτες στη θέση τους. Βρίσκω απίθανο, όμως, να βρει παίκτες που διαθέτουν το συνολικό τους πακέτο: χαρακτήρα (ούτε ένα αρνητικό σχόλιο δεν έχει ακουστεί), φιλότιμο (τα δίνουν όλα σε κάθε αγώνα, ανεξάρτητα από το όνομα και το πρεστίζ του αντιπάλου ή της διοργάνωσης), αγωνιστικές ικανότητες (που επαρκούν πλήρως, τουλάχιστον, για το ελληνικό πρωτάθλημα), επίγνωση σε ποια ομάδα αγωνίζονται (τι σημαίνουν τα ντέρμπι, αν βλέπουν την ομάδα απλώς ως το σκαλοπάτι για τον επόμενο σταθμό της καριέρας τους). Ας το θυμόμαστε αυτό, την επόμενη φορά που ο Μασούρας θα αδυνατεί να ντριμπλάρει (ή να σκοράρει στο τελείωμα) και ο Μπουχαλάκης θα αδυνατεί να αντιμετωπίσει πιο αθλητικούς μέσους.
Με καλές και κακές στιγμές ο Ραντζέλοβιτς: παράπονο από το πάθος και τα τρεξίματά του δεν έχω, βγάζει την καλή σέντρα για να χριστεί σκόρερ ο Κάιπερς, βρίσκεται μέσα στις φάσεις -- βοηθώντας αμυντικά και τον Ραφίνια, και έχει ένα καλό σουτ για να σκοράρει. Κάνει, όμως, το πιο ηλίθιο πέναλτι που έχουμε κάνει φέτος (και έχουμε κάνει αρκετά ηλίθια και αχρείαστα πέναλτι), ενώ και στο υπέρ μας πέναλτι (που κατά κάποιον τρόπο κερδίζει) μένει να ωρύεται που δεν σφυρίζεται αμέσως, αντί να συμμετάσχει στο παιχνίδι (αν και σε αυτό, νομίζω ότι καθοριστικό ρόλο έχει η αδικία που αισθάνεται για το πέναλτι που είχε χρεωθεί ο ίδιος στο 63΄). Καλός βαθμός και για τον Ελ Αραμπί: χωρίς να κάνει σπουδαία εμφάνιση, προσθέτει ένα ακόμα γκολ (κρατώντας την επαφή του με τα δίχτυα) και παραμένει τακτικά άψογος (και το έχουμε ξαναπεί: ακόμα και στα παιχνίδια που δεν εντυπωσιάζει, φαίνεται πόσο καλός παίκτης είναι).
Με τον Terso έχουμε αδυναμία στα παιχνίδια που βλέπουμε παίκτες που δεν έχουν πάρει πολλές ευκαιρίες (είτε τελειωμένα παιχνίδια κυπέλλου με ομάδες β΄ Εθνικής είτε αγώνες που προσφέρονται για χρόνο συμμετοχής παικτών που δεν έχουμε δει αρκετά). Το 0-3 του ημιχρόνου επέτρεψε στον Μαρτίνς να πάρουν ανάσες κάποιοι βασικοί παίκτες και λεπτά συμμετοχής κάποιοι αναπληρωματικοί (είτε λόγω θέσης στο ρόστερ είτε λόγω τραυματισμών). Θα ξεκινήσω με τον πιο ελπιδοφόρο (χωρίς, πάντως, να συμφωνώ με τις διθυραμβικές κριτικές που διάβασα σήμερα): ο Τιάγκο Σίλβα, μετά το πολύ καλό δεκάλεπτο απέναντι στον Βόλο, έδειξε ξανά πολύ καλά στοιχεία, ξεκινώντας στη βασική ενδεκάδα (ουσιαστικά στο δεύτερό του παιχνίδι, και, μάλιστα, στον ρόλο του οργανωτή -- θέση που απαιτεί να ξέρεις τους συμπαίκτες σου). Μπαίνει δυναμικά στις φάσεις, κρατά μπάλα και ξέρει να μοιράζει (αντίλογος: στα 75΄ που αγωνίστηκε δεν είχε καμία «καθοριστική» φάση, που μία --τουλάχιστον-- τέτοια έχουν σε κάθε παιχνίδι οι Φορτούνης και Ματιέ). Σε κάθε περίπτωση --ειδικά αν τον συγκρίνουμε με τον Καφού-- ο Ολυμπιακός φαίνεται να αποκτά μια ακόμα καλή επιλογή για τη θέση (και μένει να δούμε αν θα μπορεί να προσφέρει και ως 8άρι ή από τα πλάγια).
Αλληλέγγυος προς τους ανθρώπους που αναλαμβάνουν τον ρουχισμό της ομάδας ο Πέπε: σε έναν αγώνα που όλοι βγήκαν λες και κυλιόντουσαν στις λάσπες (έκφραση που δεν απέχει και τόσο από την πραγματικότητα), ο Πορτογάλος μέσος βγήκε αστραφτερός και ατσαλάκωτος. Πέρα από την πλάκα, δεν ξέρω κατά πόσο μπορείς να βασιστείς σε έναν τόσο κουλ μέσο (σε θέση που απαιτεί να βάζεις τα πόδια σου στη φωτιά). Από την άλλη, από δικές του μεταβιβάσεις κερδίζει το πέναλτι ο Ραντζέλοβιτς και βγαίνουν σε καλή θέση για σέντρα οι Ραντζέλοβιτς και Ανδρούτσος, για το 5ο και 6ο γκολ -- ας μην ξεχνάμε, πάντως, πως σε εκείνο το διάστημα η προβληματική, έτσι κι αλλιώς, αμυντικά, Λαμία αγωνιζόταν με δέκα παίκτες και είχε παραδοθεί.
Επιστροφή στα γκολ, έστω και από το σημείο του πέναλτι, για τον Σουντανί (γκολ που πανηγυρίστηκε ιδιαίτερα από όλη την αποστολή). Πιο θετικό και από το γκολ ότι ήταν η πρώτη φετινή συμμετοχή που ο Σουντανί φάνηκε κινητικός και εντός κλίματος (ο εκφωνητής μάς θύμισε πως με ένα τέτοιο πέναλτι, σε αντίστοιχα «τελειωμένο» παιχνίδι --με τον Βόλο-- επέστρεψε στα τέρματα πέρσι, μετά τον τραυματισμό του στη Νότιγχαμ Φόρεστ -- και, προφανώς, μακάρι αυτό το γκολ να σημάνει την επιστροφή του στην περσινή, καλή, κατάσταση).
Θετική συμμετοχή και από τους Κάιπερς και Ανδρούτσο: ο πρώτος πετυχαίνει το πρώτο του επίσημο γκολ με τη φανέλα του Ολυμπιακού (φανέλα που επέμενε να φορέσει) και ο δεύτερος έχει τη σέντρα για το γκολ του Μασούρα. Και η απορία παραμένει: προφανώς και είναι λογικό να ελπίζεις στο βιογραφικό των (κάθε) Γκασπάρ και Ραφίνια (μάλλον όχι και του Μπρούνο). Όταν, όμως, η απόδοσή τους επιβεβαιώνει συστηματικά ότι τα χαρακτηριστικά που «έγραψαν» αυτό το βιογραφικό δεν εμφανίζονται πλέον στον αγωνιστικό χώρο, δεν πρέπει να πάρουν ευκαιρίες παίκτες, όπως οι Σάλιακας, Μασούρας jr (όταν ήταν στο ρόστερ) ή Ανδρούτσος (έστω σε μια θέση που δεν είναι η κανονική του); -- και με αυτό δεν λέω ότι πρέπει να πάρουν τη φανέλα του βασικού από τον Ραφίνια, αλλά περισσότερες ευκαιρίες· και καλύτερη εικόνα των ικανοτήτων τους θα έχουμε και ο Ραφίνια θα πάρει απαραίτητες ανάσες.
Λίγα ακόμα σχόλια: πρώτο πέναλτι, μετά από δέκα αγωνιστικές, με το σκορ 0-3, και με χρήση του VAR. Πριν ανοίξει το σκορ, σκληρά φάουλ που έμειναν ατιμώρητα και --καθαρό-- κόρνερ που γίνεται άουτ (και, όπως πράγματι συνέβη, τα στημένα ήταν ο πιθανότερος τρόπος για να ανοίξει το σκορ σε τέτοιο γήπεδο). Αυτός ήταν ο απαραίτητος πρόλογος, πριν φύγω από το χωράφι της Λαμίας, για να μπω σε ξένα χωράφια: κλάμα και οδυρμός από τον ΠΑΟΚ για την ήττα από τον Άρη. Βλέπω και ξαναβλέπω τη φάση του πέναλτι που έκρινε τον αγώνα, αλλά άκρη δεν βγάζω (υποθέτω, πάντως, πως αν ήμασταν στη θέση του ΠΑΟΚ θα θεωρούσα πως έχουμε αδικηθεί: πιθανολογώ πως ο πασχαλίτσας πασχαλάκης πράγματι ακουμπά την μπάλα, πριν βρει τον επιθετικό, ενώ και η τελευταία φάση του αγώνα ενδεχομένως να είναι πέναλτι - ή επιθετικό φάουλ).
Ξεκάθαρα, πάντως, ο ΠΑΟΚ γίνεται ομάδα του προπονητή του: κλωτσιές στο ψαχνό, με τις τάπες (και εδώ δεν υπάρχει αμφιβολία για τις κάρτες που χαρίζονται), ύπουλα χτυπήματα εκτός φάσης, θεατρινισμοί για να τιμωρηθεί ο αντίπαλος (Γιαννούλης) ή για να δοθεί πέναλτι (Τζόλης -- πέρα από το, αδιαμφισβήτητο ταλέντο του, έχει όλα τα φόντα για να γίνει το νέο κωλοπαιδάκι, και το είχα γράψει από το πρώτο παιχνίδι που τον είδαμε). Δεν θεωρώ πως όλα αυτά είναι χαρακτηριστικά που έχουν οι «κακοί» Παοκτζήδες και δεν έχουν οι «καλοί» Ολυμπιακοί (έχουμε το δικό μας μερίδιο σε καλόπαιδα -- κάποιοι, δικαιολογημένα ή αδικαιολόγητα, έγιναν και σημαίες). Έχω, όμως, βάσιμες υποψίες ότι σε αντίθεση με τον συστημικό πορδοεπαναστάτη Γκαρσία, οι ψευτομαγκιές δεν εκτιμούνται από τον Μαρτίνς (ένας ακόμα λόγος που εκτιμώ τον Πορτογάλο Γούναρη).
Μικρή παρένθεση: όταν είχε ξεκινήσει η ιστορία με τη Ξάνθη, είχα την αίσθηση ότι ο Ολυμπιακός θα φάει τα μούτρα του, αφού θεωρούσα απίθανο να είναι τόσο ηλίθιοι οι άνθρωποι του Ιβάν, ώστε να υπάρχουν στοιχεία για τη συνιδιοκτησία. Τα στοιχεία τελικά βρέθηκαν, όχι γιατί είναι ηλίθιοι, αλλά γιατί όντως πίστευαν (όπως κάθε μαφία) ότι μπορούν να κάνουν ό,τι θέλουν (από το να κουβαλούν όπλα μέσα στο γήπεδο, μέχρι να καυχιούνται για τον «δικό τους» άνθρωπο στην ΕΠΟ ή να διορίζουν προπονητή της Εθνικής τον Άγγελο --βοηθείαμας-- Αναστασιάδη). Ελπίζω στοιχεία να υπάρχουν και για τη σοβαρότητα καταγγελία απόπειρας δωροδοκίας των παικτών του Άρη (όσο και να μην μου άρεσε ότι η ιστορία βγήκε στην επιφάνεια από άνθρωπο της ομάδας μας και όχι του Άρη). Κλείνοντας την παρένθεση: καλό είναι να έχουμε πάντα υπόψιν ότι όλα αυτά δεν είναι ποδόσφαιρο.
Και μια και πιάσαμε την εξυγίανση, ο Ολυμπιακός την Τετάρτη έχει τον αγώνα με το άλλο συνεταιράκι της εξυγίανσης: την ομάδα που θριαμβεύει στην Ελλάδα, αλλά παραδόξως διασύρεται στην Ευρώπη. Η άμυνα της ΑΕΚ, βλέπουμε και διαβάζουμε, μπάζει από παντού, αλλά η επίθεσή της δεν είναι για τα γέλια (δεν είχα κρύψει ποτέ την εκτίμηση που είχα στον Καρίμ, ενώ και ο Λιβάγια μπορεί να είναι ανεγκέφαλος, αλλά μπάλα ξέρει). Moreover, για την ΑΕΚ είναι το παιχνίδι που μπορεί να την θέσει εκτός όλων των στόχων (στατιστικά, το Κύπελλο θα καταλήξει αλλού) από Δεκέμβρη, και ο προπονητής της παίζει, πιθανότητα, το κεφάλι του. Όπως έχουν δείξει και τα περισσότερα παιχνίδια με τον Παναθηναϊκό τα τελευταία χρόνια, σε έναν μεμονωμένο αγώνα δεν παίζει ρόλο μόνο η ποιότητα των ρόστερ, αλλά και η επιθυμία για τη νίκη. Προσωπικά, δεν πιστεύω ότι η ΑΕΚ μπορεί να μας νικήσει (ούτε την ισοπαλία δεν νομίζω ότι μπορεί να πάρει), αλλά ελπίζω το τεχνικό τιμ και οι παίκτες μας να μη συμμερίζονται τη δική μου βεβαιότητα.
Για το τέλος: ελληνικό πρωτάθλημα, αλλά στο βάθος Europa και Αϊντχόφεν. Ο Ολυμπιακός, επιτέλους, στάθηκε τυχερός σε μια κλήρωση. Από τα μεγαθήρια της κληρωτίδας, η τύχη τον έφερε αντιμέτωπο με τους Ολλανδούς: θα είναι, όμως, λάθος να κρίνουμε από τα παιχνίδια της PSV με τον ΠΑΟΚ. Στον πρώτο αγώνα, οι Ολλανδοί είχαν περισσότερες απουσίες, λόγω covid, από όσες είχαμε εμείς με τη Σίτυ στο Φάληρο, ενώ στο δεύτερο βρέθηκαν πίσω με δύο γκολ στο ξεκίνημα του αγώνα, αλλά το γύρισαν με άνεση (και θα το είχαν γυρίσει νωρίτερα, αν η UEFA mafia δεν αδικούσε για μια ακόμα φορά τον ΠΑΟΚ, ακυρώνοντας ως οφσάιντ ένα πεντακάθαρο γκολ -- παίζοντας με τη ψυχολογία των παικτών του ΠΑΟΚ που είχαν ελπίδες για 30 παραπάνω λεπτά ότι μπορεί να φύγουν με θετικό αποτέλεσμα).
Μέχρι τα μέσα Φεβρουαρίου και την επιστροφή στο Europa έχουμε χρόνο (και πολλούς ακόμα αγώνες). Το παιχνίδι με τη Λαμία δεν αποτελεί σοβαρό κριτήριο, αλλά έδωσε λόγους να χαμογελάμε. Όχι τόσο για το τελικό σκορ, αλλά γιατί είδαμε πράγματα (επαναλαμβάνω: έστω απέναντι στη Λαμία) και από άλλους παίκτες. Κακά τα ψέμματα: αν στα δύο πρώτα χρόνια ο Ολυμπιακός του Μαρτίνς προχώρησε (ρεαλιστικά) με μικρό ρόστερ, τη φετινή σεζόν είναι απαραίτητο να έχει περισσότερους παίκτες ετοιμοπόλεμους, αφού με το covid και την ελλιπέστατη προετοιμασία είναι βέβαιο ότι και απουσίες θα υπάρχουν, και ανάσες θα πρέπει να δίνονται. Αν, μάλιστα, κάποιοι από τους “νέους” παίκτες φανούν ικανοί να έχουν ρόλο πρωταγωνιστή (Τιάγκο Σίλβα, Μπρούμα), τότε μπορούμε να περιμένουμε νέες μεγάλες βραδιές.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου