Τους τελευταίους μήνες μάς έχουν απαγορευτεί τα ταξίδια. Όμως με την τελευταία δισκάρα των Solstafir μπορούμε να «ταξιδέψουμε» στα ηφαίστεια και στις παραλίες της Ισλανδίας. Συναισθηματικοί και μελαγχολικοί σε κάποια, «θυμωμένοι» και εκφραστικοί σε άλλα. Δεν γίνεται να τους ακούς και να μην ταξιδεύει το μυαλό. Υπερ-έπος!!!
Οι καιροί που ζούμε είναι καιροί «εσωστρέφειας» και «πίκρας». Οι My dying bride έβγαλαν με αυτό το δίσκο το soundtrack της εποχής. Ένα συγκρότημα που δεν έχει βγάλει ποτέ μέτριο δίσκο στην καριέρα του, δεν θα μπορούσε να μην εκμεταλλευτεί αυτούς τους ζοφερούς καιρούς ως πηγή έμπνευσης.
Ακούς Death-Doom Metal και σε πιάνει ανατριχίλα, άμα είσαι αμύητος. Οι σκοτεινοί ποιητές της σκηνής ωστόσο είναι αυτό που νομίζεις και πολλά ακόμα. Ο δίσκος μοιάζει να είναι μια σύνοψη της τριαντάχρονης καριέρας τους, αλλά ακούγεται πιο φρέσκος και πιο επίκαιρος από ποτέ. Απ’ την οργή στη θλίψη και πάλι πίσω, αποτελεί --μαζί με τον δίσκο των My Dying Bride-- το απόλυτο soundtrack των ημερών.
Για όλους όσοι αρέσκονται στο λυρικό heavy metal, οι Έλληνες Sacred Outcry έβγαλαν τον δίσκο-έκπληξη της χρονιάς. Ήρθαν «από το πουθενά», μιας και είναι ένα συγκρότημα που «ιδρύθηκε» πριν περίπου 20 χρόνια, αλλά έμενε ανενεργό, και έβγαλαν έναν μνημειώδη δίσκο. Ο τραγουδιστής τους παίζει να είναι ο πιο εκφραστικός τραγουδιστής των τελευταίων 10 χρόνων. Ακούστε, θαυμάστε, υποστηρίξτε!
Σκανδιναβικό black metal, λέει ο ορισμός, αλλά πλέον μάλλον progressive -- σε μια μουσική σκηνή που αρέσκεται στις ετικέτες, τις κατηγορίες, τα υποσύνολα. Μελωδίες βγαλμένες από χιονισμένα φιορδ, φωνητικά που ακροβατούν ανάμεσα στην αγριότητα και την ομορφιά, και ένας δίσκος που ακούγεται σαν παράσταση αρχαίων μύθων του Βορρά.
Ένα γκρουπ που έρχεται «από παλιά», αλλά κατάφερε να βγάλει μια δισκάρα σύγχρονου και δυναμικού metal. Για όσους δεν το γνωρίζουν, ο τραγουδιστής τους, John Bush, ήταν «υποψήφιος» να πάρει τη θέση στο μικρόφωνο των Metallica μετά το Kill 'em all, αλλά η συγκεκριμένη «σκέψη» δεν προχώρησε. Κομμάτια όπως το «Standing on the shoulders of giants» θα πρέπει να θεωρούνται ήδη κλασικά...
O thrash δυναμίτης της χρονιάς! Από ένα από τα πιο «συνεπή» συγκροτήματα, που αν αυτός ο κόσμος θα ήταν πιο δίκαιος, θα απολάμβαναν πολύ μεγαλύτερη δημοσιότητα. Κιθάρες που γδέρνουν, rythm section οδοστρωτήρας και φωνητικά σήμα κατατεθέν από τον «Ινδιάνο». Heavy as hell!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου