Αυτό είναι σωστό, αυτό είναι σωστό

Θα ήταν ανακόλουθο με όσα είχαν προηγηθεί αυτού του τελικού να βλέπαμε ένα εντυπωσιακό παιχνίδι. Όπως και να έχει, Ιούλιο, Αύγουστο ή Σεπτέμβριο, με ολόκληρη ή με τη μισή ομάδα, σε γήπεδο χαλί ή σε γήπεδο χωράφι, ο Ολυμπιακός νίκησε ξανά την κίτρινη αρμάδα και περνά στην ιστορία ως νταμπλούχος της περιόδου 2019/20.

Του Dr. Jekyll

Χωρίς εκπλήξεις η σύνθεση της ενδεκάδας. Οκ, πλάκα κάνω. Με σύνθεση που δεν είχαμε δει ποτέ στο παρελθόν, και δεν υπάρχει περίπτωση να δούμε στο μέλλον, η ομάδα του Ολυμπιακού: Τζολάκης κάτω από τα δοκάρια, Τόρο αριστερά, Σισέ και Μπα στο κέντρο της άμυνας, Μπρούνο δεξιά, Μπουχαλάκης, Καμαρά και Ματιέ στο κέντρο, Μασούρας αριστερά, Ραντζέλοβιτς δεξιά και Ελ Αραμπί στην επίθεση. Οι αλλαγές ήταν Καφού (76΄ Ματιέ), Σεμέδο (80΄, Τόρο) και Φορτούνης (90΄, Ελ Αραμπί).

Τα βασικά: ο αγώνας, και ειδικά το δεύτερο ημίχρονο, δεν διεκδικεί δάφνες ποιότητας (για την ακρίβεια, πιο κοντά στην κακοποίηση του αθλήματος πρόσκειται). Μια κακοποίηση του αθλήματος, πάντως, πολύ μικρότερη από αυτή που συστηματικά, και συστημικά, επέβαλε η ΕΠΟ, προσπαθώντας να αποφύγει το, εντέλει, αναπόφευκτο. Σε ένα γήπεδο χωράφι, το στολίδι του Μπέου, που σε κάθε φάση έφευγε και μισό τετραγωνικό μέτρο χλοοτάπητα (αν είχε παράταση, θα μιλούσαμε για τον μοναδικό αγώνα που ξεκίνησε σε γήπεδο με χορτάρι και τελείωσε σε χωμάτινο), το πολύ καλό γκολ του Ραντζέλοβιτς στο 9΄ έκρινε το κύπελλο. Μέχρι τη λήξη, ο Ολυμπιακός έχασε δύο κορυφαίες ευκαιρίες με Ελ Αραμπί (ο οποίος αρνήθηκε και ασίστ στον Καμαρά), ένα πέναλτι (πάλι με τον Ελ Αραμπί) και ένα τετ α τετ του Μασούρα.

Λίγα λόγια για τους παίκτες: ο Τζολάκης, παρά την ασταθή απόκρουση στο 8΄, που οδήγησε στην μεγαλύτερη ευκαιρία της ΑΕΚ (με τον Μπα να διώχνει στη γραμμή), ήταν σταθερός και δικαιολογημένα πήρε τα εύσημα. Και όλα αυτά, παρότι είχε και το μυαλό του αλλού, αφού τη Δευτέρα ξεκινάνε τα σχολεία και ακόμα δεν έχει ξεκαθαριστεί τι θα γίνει με τα παγουρίνα και τις δωρεάν μάσκες... Ο Τόρο, στο τελευταίο του παιχνίδι σε μια θαυμάσια ποδοσφαιρική καριέρα (και όπως, σωστά, πήρε κάπου το μάτι μου, όσα χρόνια είναι η καριέρα του τόσων ετών ήταν ο τερματοφύλακάς μας), έδωσε όσες δυνάμεις είχε (και θα ήταν άδικο να σταθούμε στο ότι αυτά δεν ήταν αρκετά). Φιλότιμος και ο Μπρούνο, που σαν να μην του έφτανε ότι, ως τώρα δεν έχει δείξει ότι μπορεί να σηκώσει το βάρος της φανέλας, αγωνιζόμενος στην κανονική του θέση, βρέθηκε να παίζει δεξί μπακ και να αντιμετωπίζει, στο μεγαλύτερο μέρος του αγώνα, τον Λιβάγια, έναν από τους ποιοτικότερους παίκτες του αντιπάλου (και από τη δική του πλευρά δοκίμασε η ΑΕΚ τις περισσότερες επιθέσεις, ειδικά στο πρώτο ημίχρονο).

Στο ύψος τους, που δεν τους λες και κοντούς, οι Σισέ και Μπα. Όπως και η υπόλοιπη ομάδα, ήταν επιρρεπείς σε λανθασμένες μεταβιβάσεις, αλλά καθάρισαν στο ψηλό παιχνίδι σε σχεδόν όλες τις στημένες φάσεις της ΑΕΚ (και μόνο τα κόρνερ ήταν καμιά δεκαπενταριά). Και μια παρένθεση για τον Σισέ: πράγματι, συχνά έδιωχνε όπως όπως την μπάλα, αντί να κάνει πιο ψύχραιμες απομακρύνσεις: όταν, όμως, έχεις καταγράψει στο ιστορικό σου τόσες πολλές πάσες πάνω σε αντίπαλο (και όταν αυτό το κάνει ο κεντρικός αμυντικός, σημαίνει επικίνδυνη αντεπίθεση), είναι πιο ασφαλές να βγάζεις την μπάλα πλάγιο (και, προφανώς, αυτό θα έπρεπε με τα χρόνια να βελτιώνεται, αλλιώς δεν θα μπορέσει ποτέ να γίνει ένας πολύ καλός παίκτης). Αξίζει να αναφέρουμε ότι το τέλος του αγώνα τον βρήκε να αγωνίζεται από τα αριστερά και να προωθείται σαν εξτρέμ...

Ό,τι μπορούσε, σε μια φάση που είναι σχεδόν περίοδος προετοιμασίας, ο Μπουχαλάκης: από πέρσι μιλούσαμε για τον παραλογισμό να έχεις μόνο ένα εξάρι (Γκιγιέρμε), κάτι που φαίνεται να επαναλαμβάνεται και φέτος (Εμβιλά). Το θέμα είναι ότι τα τρεξίματα του Μπουχαλάκη (προβληματικά όταν αγωνίζεται και στην κανονική του θέση απέναντι σε ισχυρούς αντιπάλους), κάνουν ακόμα πιο δύσκολη την συμμετοχή του στον αγώνα ως εξάρι. Παθιασμένος, αλλά εξαφανισμένος αγωνιστικά, ο Ματιέ, που, προσωπικά, θεωρώ ότι έπρεπε να είχε δώσει πολύ νωρίτερα τη θέση του στον Φορτούνη (και όχι στον Καφού). Σε κακό φεγγάρι, όχι όμως όσο του καταλογίζεται, στα δικά μου μάτια, και ο Ελ Αραμπί.

Λίγα περισσότερα για τον επιθετικό μας: αν κάτι του καταλογίζω σοβαρά είναι ότι εκβιάζει μακρινό (και αδύναμο σουτ), αντί να δώσει ασίστ στον Καμαρά. Κατά τ' άλλα: χάνει για εκατοστά το γκολ στη φάση που κάνει γιο γιο τον Γεωργέ..., τον Μπακάκη, βγάζει μια πολύ καλή (ίσως και τυχερή) πάσα, και δίνει (ειδικά στο πρώτο μέρος, που είχε δυνάμεις), πολλές μάχες στον χώρο του κέντρου. Και αν εμείς εκνευριστήκαμε μία φορά στη χαμένη του ευκαιρία, τι να πει και ο Μπακάκης, που με την αστοχία του Ελ Αραμπί χάνει την ευκαιρία να μπει στα highlights των πανέμορφων γκολ, όπως στην φάση του πρωταθλήματος με το γκολ του Ραντζέλοβιτς...

Μέτριος και ο Μασούρας. Τη συμπάθειά μου προς τον Γιώργο δεν την έχω κρύψει ποτέ. Πρέπει, όμως, να βελτιωθεί για να βγει από την κατηγορία «εργαλείο-φιλότιμος» και να γίνει παίκτης που θα μπορεί να βασίζεται ο Ολυμπιακός. Σύμφωνοι: έχει συμμετοχή στο γκολ, βοηθάει --όπως πάντα-- στην αμυντική λειτουργία, βγάζει ένταση στον αγωνιστικό χώρο. Όμως το γκολ που χάνει (και έρχεται να προστεθεί σε μια μακρά σειρά από χαμένες ευκαιρίες), είτε είναι θέμα ικανοτήτων είτε ψυχολογίας, είναι αδικαιολόγητο για παίκτη που (θέλουμε να) αγωνίζεται ως βασικός πλάγιος μέσος στην ομάδα του Ολυμπιακού.

Λίγα λόγια και για τους μεγάλους διακριθέντες: ο Καμαρά συνεχίζει τις εμφανίσεις των πλέι-οφ, ειδικά απέναντι στην ΑΕΚ. Από δική του μεταβίβαση βγαίνει σε πολύ καλή θέση ο Ραντζέλοβιτς, στη φάση του γκολ, από τα δικά του πόδια δημιουργούνται ευκαιρίες, ενώ σε μια πολύ προβληματική ημέρα για την ανάπτυξη, αποτελούσε όαση με τις ψύχραιμες μεταβιβάσεις του (ΟΚ, προς το τέλος του αγώνα, όλη η ομάδα δεν μπορούσε να αλλάξει μια μπαλιά). Διακριθέντας και ο Ραντζέλοβιτς: όχι μόνο το γκολ και ένα καλό σουτ, αλλά και πολλές βοήθειες προς τον Μπρούνο στο δύσκολο έργο του Βραζιλιάνου. Και λίγα περισσότερα για το γκολ: καταπληκτική η πάσα του Καμαρά, αλλά από όσους βρισκόντουσαν στο γήπεδο, ανάθεμα και αν υπήρχαν τρεις παίκτες που οι πιθανότητες θα ήταν περισσότερες να το βάλουν, και όχι να το χάσουν, από εκείνο το σημείο.

Λίγα πράγματα, στον πολύ κακό Ολυμπιακό των τελευταίων 20 λεπτών, από τις αλλαγές (και ειδικά για τον Φορτούνη, που μπήκε σαν αλλαγή για καθυστερήσεις, δεν μπορείς να περιμένεις κάτι περισσότερο...). Γενικά, υποθέτω ότι βοήθησε στο κέντρο η είσοδος του Καφού (αφού, εκτός των άλλων, τελείωναν και οι δυνάμεις), ενώ η είσοδος του (μάλλον φευγάτου) Σεμέδο μας χάρισε την αξέχαστη εικόνα του Σισέ να τριπλάρει ως αριστερό εξτρέμ.

Κομβικός (και πώς αλλιώς) για την κατάκτηση του Κυπέλλου, ο αρχιτέκτονας του Ολυμπιακού που απολαμβάνουμε (ίσως όχι και τόσο στο χθεσινό αγώνα) τα τελευταία δύο χρόνια. Ο Πορτογάλος Γούναρης δεν δοκίμασε την --υψηλότερου, κατά την άποψή μου, ρίσκου-- αλλαγή συστήματος, με τον Ολυμπιακό να αγωνίζεται με τρεις κεντρικούς αμυντικούς και χωρίς φουλ μπακ, αλλά προσπάθησε, και ως ένα σημείο κατάφερε, να καλύψει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο τα κενά: ο Τόρο έσφιξε τα δόντια για τον δικό του προσωπικό last dance (η ομάδα ελπίζουμε να συνεχίσει τον δικό της), ενώ ο Μπρούνο επιλέχθηκε ως μπακ, έναντι του Ραντζέλοβιτς (που είχε και πέρσι αγωνιστεί σε αυτή την θέση), προκειμένου να κερδίσουμε κάτι επιθετικά (όπως και έγινε).

Ραντζέλοβιτς και Μασούρας είχαν περισσότερο τον νου τους, από ό,τι συνήθως, στο να βοηθούν πίσω, αφού ήταν δεδομένο πως τα ανέτοιμα (για όλους τους λόγους) πλάγια μπακ, θα είχαν πρόβλημα να διαχειριστούν τον αγώνα. Ακόμα: τακτική επιλογή (όσο και αν στα δικά μου μάτια φάνταζε ρίσκο -- ειδικά αφού ποτέ δεν μπήκε ένα δεύτερο γκολ) η παραχώρηση χώρου στην ΑΕΚ και η ανάπτυξη με αντεπιθέσεις (η ΑΕΚ, όσο και να είχε τον έλεγχο, δεν μπορούσε να παράξει ευκαιρίες -- όλοι, όμως, γνωρίζουμε ότι αρκεί μια απροσεξία για να μπει γκολ, και η χθεσινή σύνθεση κάθε άλλο παρά σιγουριά ενέπνεε). Συνειδητή επιλογή, ελπίζω, και η συμμετοχή μόνο του Ματιέ στην βασική ενδεκάδα, ώστε να υπάρχει ένας εν δυνάμει game changer (όπως θα έλεγε και η γιαγιά μου) στον πάγκο (ναι, για τον Φορτούνη μιλάω).

Εδώ, όμως, είναι και η μεγάλη μου ένσταση: ο Ολυμπιακός στο δεύτερο ημίχρονο, και όσο περνούσε η ώρα, δεν μπορούσε να κρατήσει μπάλα και να αναπτυχθεί (βασικά, δεν βλεπόταν), ενώ ο Ματιέ (που ποτέ δεν μπήκε ιδιαίτερα στο παιχνίδι) ήταν εντελώς εξαφανισμένος. Ακόμα και ανέτοιμος να είναι για 90 λεπτά ο Κωστάκης, και ακόμα και σε παράταση να πήγαινε ο αγώνας, και πάλι έπρεπε αυτός να είναι η πρώτη αλλαγή και να είχε γίνει το αργότερο στο 65΄ (έτσι κι αλλιώς, θα μπορούσε μετά να μπει και ο Καφού, για να θωρακίσει το κέντρο). Πραγματικά ελπίζω να μην υπάρχει μπακ στόρι, που να κρατά από το περσινό ατόπημα του Φορτούνη.

Λίγα πράγματα ακόμα: ο Γραμμένος αποδεδειγμένα είναι καλός, αλλά όχι τόσο ο Κοντονής. Η ΑΕΚ, εκτός από το ότι είχε λιγότερο σημαντικές απουσίες (για την ακρίβεια, η χθεσινή της σύνθεση θα μπορούσε να είναι και η σύνθεσή της αν ο αγώνας γινόταν τον Ιούλιο), είχε και πολύ περισσότερο χρόνο προετοιμασίας, αφού γνώριζε ότι ο τελικός πήγαινε για τέλη Αυγούστου και το πρωτάθλημα τελείωνε 20 Ιουλίου (ο Ολυμπιακός έπρεπε να είναι σε ετοιμότητα για το ευρωπαϊκό του παιχνίδι). Η προσπάθεια ώστε ο τελικός να γίνει σε γήπεδο χωράφι καρποφόρησε, όπως και ο τραγέλαφος με την συμμετοχή των παικτών των περσινών ρόστερ. Η γλώσσα που βγήκε μακριά (όπως μακριά είναι και στο γλύψιμο των οπαδών της ΑΕΚ προς το Τιγράκι από τα Lidl), και μιλούσε για «κότες» και αποφυγή του τελικού, κόπηκε με εμφατικό τρόπο (ο Ολυμπιακός, με μια παρδαλή, επιεικώς, σύνθεση, νίκησε, και έχει και τις ευκαιρίες, στην ΑΕΚ έμειναν τα κόρνερ -- αν το προέβλεπε η ΕΠΟ, θα μπορούσε να περάσει ένα φωτογραφικό «στα τρία κόρνερ μπέναλντι»).

Ακόμα και η συμμετοχή στην αποστολή των νέων μας αποκτημάτων, υποχρέωσε τη γελοία ομοσπονδία να δηλώσει, επιτέλους επίσημα, δύο μέρες πριν τον αγώνα, ποιοι παίκτες θα έχουν δικαίωμα συμμετοχής (και ας μην ξεχνάμε ότι όσο σοβαρή ήταν η προτροπή της UEFA, μετά από ερώτηση/αίτημα του Ολυμπιακού, να αγωνιστούν τα περσινά ρόστερ, αλλά τόσο σοβαρή ήταν η προτροπή της λίγους μήνες πριν να γίνει ο τελικός έως 3 Αυγούστου...).Υποθέτω ότι όλη αυτή η κωμωδία της εξυγίανσης και το θράσος της ΑΕΚ (είναι διαφορετικό να είσαι ΑΕΚ... όταν δεν έχεις την ΕΠΟ η ταρίφα είναι έξι, ενώ όταν την έχεις σταματάει στα τρία) είναι και ο λόγος που ο κόσμος χάρηκε τόσο πολύ για την κατάκτηση του Κυπέλλου (χρέος των ποδοσφαιριστών και στην μνήμη του ΘΡΥΛΟΥ Σάββα Θεοδωρίδη). Η χρονιά που ξεκινάει (ξεκίνησε), πάντως, είναι μια άλλη υπόθεση: η ομάδα, θεωρητικά, θα βρει δυνάμεις και αντοχές (το επιτελείο έχει αποδειχθεί άριστο σε αυτό το κομμάτι), ενώ οι μεταγραφές/επιστροφές θα δημιουργήσουν μια άλλη (σίγουρα προς το καλύτερο) ομάδα.

Και ένα τελευταίο για τη μεταγραφική, αυτή τη φορά, κόντρα, με επίδικο τον Λιβάι Γκαρσία. Η ΑΕΚ που δεν δίνει ούτε 50 ευρώ για απόκτηση παικτών, φτάνει τα δύο εκατομμύρια. Ο Ολυμπιακός με Ραντζέλοβιτς, Μασούρα, έναν εκ των Λοβέρα, Φορτούνη, Βαλμπουενά, τα ταλέντα Τσούμιτς και Βρουσάι και με δεδομένο (σύμφωνα με τα ρεπορτάζ, τουλάχιστον) ότι η σπουδαιότερη μεταγραφή θα είναι στα εξτρέμ (προφανώς αυτό δεν μπορεί να είναι ο μικρός που αγωνίζεται στο Ισραήλ) δίνει άλλα τόσα. Κάτι δεν μου βγαίνει στην εξίσωση...

Α! Και όπως το 2020, έτσι και για τη χρονιά που ξεκινά: 

ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΣΩΣΤΟ, 

ΠΡΩΤΑΘΛΗΜΑ ΚΑΙ ΚΥΠΕΛΛΟ ΣΤΟΝ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟ.

* * *

ΥΓ Αν, όμως, περιμέναμε να γίνει ο αγώνας στην Αγιά Σοφιά, ο Ολυμπιακός είχε δικαίωμα συμμετοχής των παικτών που ανήκαν στο ρόστερ της περιόδου 2019/20, ενώ η ΑΕΚ το κανονικό, έσβηναν τα φώτα, έπεφτε δακρυγόνο, και το σκορ ξεκινούσε με 2-0 υπέρ της μάνας ΑΕΚ, ίσως το κύπελλο να πήγαινε αλλού... Ή, παραφράζοντας το ανέκδοτο: μετά από τα παιχνίδια των πλέι-οφ, ο Μαρτίνς και οι παίκτες του Ολυμπιακού αποφασίζουν ότι δεν χρειάζεται να πάει όλη η ομάδα στον αγώνα με την ΑΕΚ και στέλνουν μόνο τον Καμαρά. Στο πρώτο 5λεπτο, ο Καμαρά έχει ανοίξει το σκορ και όλοι κλείνουν τα κινητά για να απολαύσουν τα κοκτέιλ τους. Κάνα δίωρο μετά, ο Καμαρά μπαίνει σκασμένος στο μπαρ. Τον ρωτούν για τον σκορ και απαντά «1-1». Αμέσως αρχίζουν όλοι να του τα χώνουν: «Καλά, ρε μαλάκα. Ήρθες 1-1 με αυτούς;» --«Τι να κάνω, ρε παιδιά; Αν δεν με απέβαλε το κοράκι με κόκκινη στο 15΄, θα είχαμε κερδίσει».