Το πρωτάθλημα κατακτήθηκε, το αήττητο παραμένει, αλλά η εικόνα της ομάδας παραπέμπει σε διακοπές. Η χρονιά είναι ατελείωτη, αλλά δεν επιτρέπεται εφησυχασμός, αφού το παιχνίδι του τελικού κυπέλλου και, κυρίως, η ρεβάνς με τη Γουλβς απέχουν ένα μήνα.
Του Dr. Jekyll
Η ενδεκάδα που κατέβασε ο Μαρτίνς ήταν Σα, Γκασπάρ (αριστερό μπακ), Μπα, Σεμέδο, Ομάρ, Γκιγιέρμε, Μπουχαλάκης, Καμαρά, Φορτούνης, Ματιέ και Ελ Αραμπί. Οι αλλαγές ήταν Χασάν (ημίχρονο, Μπουχαλάκης), Σισέ (ημίχρονο, Μπα), Λοβέρα (64΄, Φορτούνης) και Μασούρας (64΄, Ματιέ).
Λίγα πράγματα για τον αγώνα, όχι λόγω απογοήτευσης για το τελικό αποτέλεσμα (υπάρχει και αυτή), αλλά λόγω έλλειψης χρόνου: ο Ολυμπιακός ήταν κακός. Πολύ κακός, τόσο κακός που να μην μπορείς να βρεις έναν παίκτη διακριθέντα. Από τις σταθερές αξίες (όπως ο Μπα και ο Γκιγιέρμε), τα βαριά μας χαρτιά (όπως Ματιέ και Φορτούνης), μέχρι τον συνήθη ύποπτο Γκασπάρ, δεν υπάρχει ούτε ένας παίκτης που να μπορείς να πεις ότι διακρίθηκε (ίσως να αξίζει ένα βαθμό ο Λοβέρα, ο οποίος, όμως, στη μοναδική φάση που πραγματικά έπρεπε να κάνει καλό τελείωμα, δεν τα κατάφερε).
Σημείο δεύτερο: η ομάδα διατήρησε το αήττητο και από αυτή την άποψη το αποτέλεσμα δεν φαντάζει τόσο κακό (όσο και αν εμείς ξενερώνουμε, γιατί πρόκειται για τον Παναθηναϊκό). Το πρόβλημα, όμως, έγκειται στο ότι η ομάδα έχει μια σταθερά πτωτική τάση στα τελευταία παιχνίδια: ο Ολυμπιακός, σε μια χρονιά που δεν έχει τέλος, φαίνεται να ξεμένει από δυνάμεις και να μην μπορεί να βγάλει ένταση στα παιχνίδια. Δεν γκρινιάζω: οι παίκτες συμπληρώνουν σχεδόν ένα έτος επίσημων υποχρεώσεων, με πολύ απαιτητικό πρόγραμμα (και η διακοπή της καραντίνας δεν ήταν διακοπές).
Το πρωτάθλημα, ο βασικός στόχος, έχει κατακτηθεί και αν δεν έμενε το παιχνίδι με την Γουλβς, η τωρινή εικόνα δεν θα ήταν τόσο ανησυχητική (επαναλαμβάνω: δεν είναι θέμα ποιότητας, η ομάδα, στα τελευταία παιχνίδια, δείχνει να έχει ξεμείνει από δυνάμεις). Δεν γνωρίζω αν το προπονητικό τιμ έχει και άλλο άσο στο μανίκι: η ομάδα βγάζει αντοχές και τρεξίματα από το δεύτερο παιχνίδι των προκριματικών του Champions League μέχρι και τα πλέι-οφ (με εξαίρεση τον χθεσινό αγώνα, σε όλα τα άλλα παιχνίδια είχε --έστω-- διαστήματα που έπνιγε τον αντίπαλο).
Τρίτο σημείο: η ταυτόχρονη παρουσία Ματιέ, Φορτούνη και τριών παικτών στο κέντρο (Γκιγιέρμε, Μπουχαλάκη, Καμαρά -- δεν θα άλλαζε κάτι αν στην θέση ενός από αυτούς ήταν ο Καφού) όχι απλά δεν βοήθησε (εκ του αποτελέσματος) στην κυκλοφορία της μπάλας, αλλά έδειξε τροχοπέδη για ορθολογική ανάπτυξη -- και το ότι ο Γκασπάρ, μέτριος έως κακός, για μια ακόμα φορά, ήταν το ένα από τα δύο φουλ μπακ (απαραίτητα για να έχουμε πλάτος στην ανάπτυξη, αφού και ο Ματιέ και ο Φορτούνης συνέκλιναν προς το κέντρο), δεν βοήθησε.
Τέταρτο σημείο: ο Ολυμπιακός κερδίζει πέναλτι, που δεν είναι, σε έναν αγώνα που το πρωτάθλημα έχει κριθεί και μαθηματικά, ακόμα και αν ο ΠΑΟΚ δεν είχε αφαίρεση βαθμών. Βούτυρο στο ψωμί του Αλαφούζου (που --και-- με την ψήφο του Ολυμπιακού έμεινε κατηγορία), βούτυρο στο ψωμί και όσων πρεσβεύουν, βολικά, ότι στην εποχή της εξυγίανσης όλοι παίρνουν και όλοι χάνουν σφυρίγματα. Το πέναλτι εκτελεί ο Ματιέ --όπως και όλα τα χθεσινά στημένα-- παίρνοντας --πάλι-- κακό βαθμό (σε έναν αγώνα που ούτε αυτός, ούτε ο Φορτούνης, μπορούσαν να κάνουν τη διαφορά).
Πέμπτο σημείο: η αξιόμαχη εικόνα παικτών που έρχονται από τις μικρές ομάδες (το βλέπουμε και με ΠΑΟΚ και με ΠΑΟ) έχει να κάνει σε πολύ μεγάλο βαθμό με το ότι είναι φρέσκοι, αφού δεν έχουν την καταπόνηση των παικτών της πρώτης ομάδας (πλεονέκτημα έχουν οι μικροί και στις περιόδους της προετοιμασίας). Αυτό δεν σημαίνει ότι τα πιτσιρίκια δεν είναι καλοί παίκτες, αλλά δεν σημαίνει ότι είναι όλοι έτοιμοι για βασικοί (παίρνω αφορμή από τους αντίπαλους, για κάτι που ισχύει και σε εμάς -- άσχετο ότι με το ρόστερ του Ολυμπιακού, είναι πιο λογικό να παίρνουν ευκαιρίες “παροπλισμένοι” παίκτες της πρώτης ομάδας).
Έκτο σημείο: κάποιοι παίκτες πήγαν Αίγινα, όλοι οι παίκτες κοιμήθηκαν στα σπίτια τους --και όχι όλη η ομάδα μαζί-- πριν τον αγώνα. Τους αξίζει; Ναι. Πρέπει όλοι να θυμούνται ότι η χρονιά δεν τελείωσε ακόμα; Επίσης, ναι. Οι παίκτες είναι μεγάλα παιδιά -- και ας μην τα ξαναλέμε. Αμείβονται πλουσιοπάροχα (στον Ολυμπιακό τουλάχιστον και πάντα σε σύγκριση με εμάς) για να είναι επαγγελματίες, αλλά παραμένουν άνθρωποι, που --υποθέτω-- μετρούν τις μέρες αντίστροφα για να πάνε διακοπές. Μακάρι να κάνω λάθος, και αυτή η εικόνα να είναι αποτέλεσμα μελετημένης πτώσης, ώστε να βγουν δυνάμεις στο ξεκίνημα Αυγούστου. Σε κάθε περίπτωση, δεν αξίζουν γκρίνιες και αποδοκιμασίες. Η ομάδα ήταν στα κόκκινα τόσο καιρό, ας μη μας δυσαρεστεί ότι το ρεζερβουάρ φαίνεται να αδειάζει (αν δεν ήταν ο covid, αυτή την εποχή θα είχαν κάνει διακοπές και θα έκαναν προετοιμασία -- και αντί για ντέρμπι, θα ψάχναμε καφενείο που να παίζει το μεσημεριάτικο φιλικό με αυστριακή ομάδα γ' κατηγορίας).
'Έβδομο σημείο: ο Μαρτίνς, στις δηλώσεις του, δεν μάσησε τα λόγια του. Μίλησε για κακή εμφάνιση και έλλειψη συγκέντρωσης. Μακάρι να είναι αυτά και να μην είναι --επαναλαμβάνομαι-- έλλειψη δυνάμεων. Τα πρώτα διορθώνονται, το δεύτερο χρειάζεται ξεκούραση, και χρόνος για αυτό δεν υπάρχει. Είναι καλό, πάντως, ότι ο προπονητής δεν χρύσωσε το χάπι (όσο και να υπάρχουν υπαρκτές δικαιολογίες). Η ιστορία, πάντως, είναι αντίπαλός του: δεν θα είναι η πρώτη φορά που ο Ολυμπιακός εξασφαλίζει το πρωτάθλημα και οι παίκτες φαντασιώνονται μπιτς μπαρ, ακτές και σαγιονάρες (καλά να είναι τα 45 πρωταθλήματα, το έχουμε ξαναδεί το έργο).
Για το κλείσιμο λίγος αυτοσαρκασμός: φέρνεις ισοπαλία με αυτόν τον Παναθηναϊκό και τους δίνεις δικαίωμα να βγάζουν γλώσσα; Καλά να πάθεις!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου