Τίποτα δεν είναι ίδιο, φίλε

Περίεργες μέρες… Προσπαθεί να ξεφύγει το μυαλό, αλλά δεν τα καταφέρνει. Ή μήπως… Αυτές τις ημέρες ήθελα να γράψω, και ευγνωμονώ τη συντροφιά σας που μου το επιτρέπει. 

Από μικρός, δεν έδινα σημασία στις στιγμές που ζούσα, αναπολούσα το παρελθόν που δεν έζησα κι έχανα το παρόν… Ο Ολυμπιακός μας, όμως, έγραφε, γράφει και θα γράφει ιστορία. Την ακουμπάμε και εμείς από παιδάκια, έφηβοι και μεγάλοι σε ηλικία. Κάπως έτσι, ανατρέχω σε μια συγκλονιστική στιγμή της ιστορίας μας, μια στιγμή που έζησε η γενιά μου. Την «ακούμπησε», δάκρυσε.. 

Του Morgan Moschato Club «Τα καλυτερα μας Χρόνια»

Πέρασαν 19 χρόνια… Θεέ μου, φίλε μου, σαν χθες το θυμάμαι, το νιώθω. Ακόμα χτυπά η καρδιά μου στο τετ α τετ του Αλέκου, ακόμα κατεβαίνω τα σκαλιά δυο δυο… 

Νίκη ορόσημο, νίκη γενιάς, νίκη που θα την τραγουδάμε για πάντα. Όταν γεράσουμε, θα γελάμε χαιρέκακα δείχνοντας ένα μέρος της μασέλας μας στους μικρότερους… 

Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή…

ΤΟΝ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟ ΔΕΝ ΤΟΝ ΑΜΦΙΣΒΗΤΕΙΣ, ΤΟΝ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟ

Η ισοπαλία στον πρώτο αγώνα (1-1) έκανε πολλά παπαγαλάκια να μιλάνε για τη ρεβάνς. Η απουσία του Τζόλε στον επαναληπτικό της Λεωφόρου δημιούργησε προσδοκίες. Η προκλητική κίνηση του Λυμπερόπουλου ζέστανε πιο πολύ το κλίμα. Η μισή Ελλάδα μίλαγε για την εξυγίανση που θα έρθει και για την κατάρρευση… 

Το ραντεβού με την ιστορία είχε δοθεί. Θα έμπαινε η σφραγίδα της αιωνιότητας σε αυτό το γήπεδο. Στο γήπεδό σας.

Έχεις βρεθεί στη θέση να σκεφτείς: «Δεν είναι δυνατόν να λυγίσουμε τώρα, τώρα είναι η στιγμή μας»… 

Έτσι κι έγινε. Έχουμε κάνει κατάληψη στο πέταλο και λίγο παραπάνω, έχουμε ήδη κερδίσει τη δική μας μάχη, τώρα η σειρά σας.. 

Η ΦΑΝΕΛΑ

Έτσι και έγινε... Τσαμπουκάς από την αρχή, πάθος, ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ. Η φανέλα που φώναζες, φίλε, να ματώσουν, το έκαναν. Πάσα Λουτσιάνο βγαλμένη από όνειρο, Αλέκος δεινός εκτελεστής και 0-1 . Τα μυαλά μου στο μίξερ, εκεί στο κάγκελο, ουρλιαχτό που βγαίνει από το βάθος της ψυχής… Πιάνω το σήμα στη φανέλα μου, το ίδιο σήμα που έχετε κι εσείς οι 11 χαράκτες της ιστορίας, ένα βήμα πιο κοντά στην αιωνιότητα… 

Δεν έχεις καταλάβει τι έχει συμβεί, οι διπλανοί σου σε παραλήρημα και εσύ τι; Πάτα γερά, λίγο ακόμα, μπορείς ΘΡΥΛΕ μου, σε παρακαλώ... 

Λένε ότι η λογική είναι πολύ κοντά στην παράνοια. 0-2 … Τα μάτια σου αντικρίζουν τον Αττικό ουρανό, νιώθεις να μουδιάζεις; Τα δάκτυλά σου θέλουν να πιάσουν το υπερβατό, αέναες κινήσεις… 

Τώρα είσαι σίγουρος, δεν έχει επιστροφή. Η φανέλα που φοράς έχει μουσκέψει κι από τις δυο μεριές… και από αυτούς που παίζουν και από αυτούς στην κερκίδα. Δεν φοβάσαι, δεν μπορούν, «φτερά στα ποδάρια, φωτιά μες στα στήθια»... 

Ο μεγάλος Ανδρέας Νινιάδης ζωγραφίζει με την πάσα στον Πατσατζόγλου και… 11 βήματα… 11 βήματα μας χωρίζουν από την πρόκριση, από τη μεγάλη νίκη, από τι άλλο;

Και έρχεται το άλλο… 1-3 και τους βλέπεις τους τύπους να έρχονται κοντά σου και… και… γίνονται σαν και εσένα, διαβάζουν τη σκέψη σου, έρχονται στο δωμάτιό σου και κάνουν την κίνηση που ήθελες ! 

ΜΕ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΣΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ

Με τον μεγάλο Τζιοβάνι, δεν είχα τη λατρεία που είχε ο περισσότερος κόσμος, έχω άλλους αγαπημένους, ΑΛΛΑ εκείνο το βράδυ μού το χάραξε όσο λίγοι. 

Έχεις το άγγιγμα της κόμπρα, όσο πρέπει, όσο χρειάζεται για να παραλύσει το θύμα.. Μάτια πετρωμένα, στέκονται και κοιτούν το τέλος και εκείνος να κοιτάζει τον ουρανό, εκεί μπροστά τους, στη θύρα τους, τίποτα δεν είναι ίδιο φίλε… 

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΕΚΔΙΚΕΙΤΑΙ

Δεν είναι μόνο η μεγάλη νίκη επί του αντιπάλου, δεν είναι ότι ήταν μέσα στην έδρα του, δεν είναι καν το σκορ… Είναι πολύ περισσότερα. 

Είναι η απάντηση που καθυστέρησε 15 χρόνια (τελικός 1986) , είναι η ιστορική μορφή του Τάκη Λεμονή, ενός γνήσιου Ολυμπιακού που πανηγύριζε σαν μικρό παιδί, ως οπαδός και όχι σαν προπονητής που θα έπαιρνε μεγάλο πριμ. Είναι η απάντηση που ήθελες, Στρατό Αποστολάκη, ήταν η στιγμή να γραφτεί το δικό σου όνομα με μελανά γράμματα στο χαρτί της ιστορίας, η αχαριστία σου, τα λόγια σου, οι πράξεις σου. Ο Ολυμπιακός, όντας χρονογράφος, σε έβαλε στη θέση που πραγματικά άξιζες και αξίζεις . 

Τέλος, είναι η στιγμή που δεν θα διαγραφεί από όλους μας… Το έζησα… Αυτή η στιγμή μπαίνει δίπλα στα άλλα μεγάλα γεγονότα της Ομάδας.. 

Δεν είναι απλώς μια μεγάλη νίκη…

ΑΝΤΙ ΕΠΙΛΟΓΟΥ

Σαν ένα δίσκο που κολλά στο ίδιο στιχάκι στο πικ απ (οι πιο παλιοί καταλαβαίνουν), έτσι είναι και κάποιες στιγμές. 1-4… Ευτυχώς, που η τεχνολογία αποτύπωσε τέτοιες στιγμές... Ευτυχώς… Πολλοί θα λένε: «Θυμάσαι, ρε φίλε;» ενώ οι επόμενοι από εμάς θα λένε για πάντα: «Τι τους κάναμε, ρε φίλε!»

* * *

ΥΓ Βασίλη, δεν με διαβάζεις, δεν με ακούς, κάποια μέρα όμως θα ξανασυναντηθούμε. Υπόσχομαι στο μέλλον, ένα αφιέρωμα για το περιοδικό που ήσουν πρωτεργάτης, το ultras. Θα παραθέσω τις αναμνήσεις μου. 

ΥΓ2 Η ζωή είναι πολύτιμη. Σεβαστείτε την. Ειδικά εσείς οι πιτσιρικάδες. Αν δεν είστε καλά, ούτε Ολυμπιακό θα ξαναδείτε, ούτε τα άτομα που ξενύχτησαν, έκλαψαν και συγχώρεσαν τα λάθη σας. 

ΥΓ3 Εύχομαι υπομονή σε όλους, ο θεός να σας δίνει δύναμη στη δύσκολη αυτή ανηφόρα.