Του Mad Prophet
Είναι εκείνη η πρώτη φορά στη φιέστα με τη Βέροια που αποφάσισε ο πατέρας μου να με πάει γήπεδο· δεν καταλάβαινα τίποτα και η μόνη ανάμνηση που έχω είναι τα βεγγαλικά που είχαν πλημμυρίσει τον ουρανό.
Είναι τότε που έβαλα τα κλάματα στο τρίποντο του Ράτζα.
Είναι όταν ο Παο έκανε το 0-2 και τότε είπα στον πατέρα μου «μη στεναχωριέσαι θα το γυρίσουμε» και στην γκολάρα του Καραπιάλη με είχε σηκώσει στον αέρα.
Είναι όταν μου έκανες δώρο τη φανέλα του Τζιοβάνι.
Και πήγαινα 2 με 3 ώρες νωρίτερα στο Οακα και έκανα βόλτες έξω από τα αποδυτήρια για να πάρω αυτόγραφα. Είχα γεμίσει το τετράδιο αλλά δεν θα έφευγα αν δεν έπαιρνα και του Ζιο.
Είναι τότε που ήταν πάλι η σειρά του πατέρα να με παρηγορήσει που χάσαμε το κύπελλο από τον Παοκ.
Είναι όταν στηνόμουν στο Magic ώρες πριν για να δω τον Φορντ και τον Νικαγκμπάτσε και παρακαλούσα μια φορά να κερδίσουμε τον Παο και όταν έγινε το 92-75 είχα φουσκώσει από χαρά.
Είναι που σαν πιτσιρικάς προσπαθούσα μέσα από περιοδικά να μάθω απέξω το ονοματεπώνυμο του κάθε παίκτη και τον αριθμό του.
Είναι εκείνο το ραδιοφωνάκι που μου χάρισε ο πατέρας μου για να ακούω τους αγώνες και το έπαιρνα παντού μαζί μου. Πλέον δε δουλεύει, αλλά ακόμη το έχω στολισμένο στο ράφι και δεν ξεχνάω τους πανηγυρισμούς όταν ο Τζόλε έκανε το 2-3 μέσα στη Φιλαδέλφεια.
Είναι όταν έβλεπα τους Κουβανούς στο βόλεϊ και έλεγα τι ομαδάρα έχουμε, αλλά λίγα χρόνια μετά δεν μπορούσα να κατανοήσω γιατί δεν γίνεται να κερδίσουμε τον Ηρακλή.
Είναι το περιοδικό του Ολυμπιακού που αγόραζα για να μαζέψω όλες τις μινιατούρες των παικτών και τις έβαζα να παίζουν μεταξύ τους.
Είναι εκείνα τα βράδια που δεν κόλλαγε ο ύπνος και ονειρευόμουν με ανοικτά μάτια τον εαυτό μου να φοράει την ερυθρόλευκη και να δίνει τη νίκη στο τέλος.
Είναι τη χρονιά του Δούρου που μου φάνηκε αδιανόητο το να χάνεις ένα πρωτάθλημα· ευτυχώς μεγάλωσα και κατάλαβα πως δεν μετράνε μόνο οι νίκες και οι τίτλοι.
Είναι το ίδιο συναίσθημα και τότε που μας άφησε εκτός ομίλων η Ανόρθωση.
Είναι η πρώτη φορά που είδα την ομαδάρα του Πόλο στον τελικό του 2002 και από τότε κατάλαβα πως είμαστε ανίκητοι.
Είναι όταν ξαναέκλαψα στο γκολ του Τζέραρντ και αναρωτήθηκα μέσα μου πότε θα βρεθούμε στην πλευρά του νικητή.
Είναι οι διακοπές στο χωριό που πήγαινα στο κέντρο τύπου να πάρω το Φως και ήταν η μόνη εφημερίδα που δεν έφτανε εγκαίρως και ξαναπήγαινα μετά από ώρα γιατί μόνο αυτό διάβαζα, αφού λάτρευα τους πηχυαίους τίτλους μετά από νίκες και ας δυσκολευόμουν να το κρατήσω, λόγω φορμάτ.
Είναι όταν μου ξαναέκανες δώρο και ήταν η φανέλα του Ρίμπο, που τη φόρεσα στο σχολείο την επόμενη μέρα, μετά το 0-1 στο Καυταντζόγλειο.
Είναι που κάθε φορά στηνόμασταν μπροστά από την TV με την ελπίδα να πάρουμε το πρώτο διπλό στην Ευρώπη και εκείνο το βράδυ στη Βρέμη, για κάποιο ανεξήγητο λόγο, το πίστευα περισσότερο από ποτέ.
Είναι οι φορές που έσκαγα μύτη στο σχολείο με τον Πρωταθλητή μετά από κάθε σημαντική νίκη για να προκαλέσω τους αλλόθρησκους.
Είναι το γκολ του Νατσούρα που το πανηγύρισα όπως εκείνο του Μήτρογλου με τη Λάρισα.
Είναι οι κοπάνες από το σχολείο για να στηθώ έξω από τα εκδοτήρια και είχα το αν θα προλάβω να βρω φθηνό εισιτήριο.
Είναι η μάνα που δεν έχει ιδέα αλλά δεν θέλει να βλέπει στεναχωρημένο τον γιο της και κρυφοκοιτάζει την τηλεόραση, ρωτάει γεμάτη αγωνία και χαίρεται περισσότερο με τη χαρά μου.
Είναι οι πανελλήνιες που έδινα, αλλά το μυαλό ήταν στον τελικό με τον Ηρακλή. Παράτησα το διάβασμα, πήρα τον κολλητό και στήθηκα έξω από το Ρέντη μέχρι να τελειώσει το κεκλεισμένων των θυρών ματς για να μπω για τη φιέστα.
Είναι εκείνο το μαγαζί που πήγαμε να το σπάσουμε στο γκολ του Ντάρμπισιρ με την Αεκ.
Είναι οι φορές που μάθημα της σχολής έπεσε πάνω σε ματς και σκέφτηκα 1002 τρόπους για το πώς θα το παρακολουθήσω.
Είναι η στιγμή που πρωτοαντίκρισες από κοντά τον μεγάλο Μίλκοβιτς και από τότε κόλλησες με το άθλημα.
Είναι όταν ο Μήτρογλου το κάρφωσε στο Μονπελιέ· ο Πάνος είχε κρεμαστεί στην πλάτη μου και εγώ έριχνα μπουνιές στην τηλεόραση.
Είναι τα κρίσιμα ματς που προτίμησα να δω μόνος στο σπίτι, αντί να πάω σε καφέ, αποφεύγοντας καυγάδες.
Είναι οι αμέτρητοι τσακωμοί για τα αθλητικά και οι φιλίες που χάλασα γι’ αυτό. Ακόμα και σήμερα με τον βάζελο κολλητό αποφεύγουμε να μιλάμε για μπάλα.
Είναι ο πρώτος μισθός που πήρα και ήξερα κατευθείαν πως θα τα ξοδέψω για να πάρω το πρώτο μου διάρκειας.
Είναι η προσπάθεια να περιγράψεις στο κορίτσι τι νιώθεις για την ομάδα και παλεύεις να τη βάλεις στον κόσμο σου.
Είναι το ματς με την ΕΑΠ που πήγα για να αποθεώσω την ομάδα μετά το διπλό στον Παο -- χάσαμε 3-0 και στο τέλος όλο το γήπεδο φώναζε Ολυμπιακός.
Είναι τα αμέτρητα γούρια που έχω και αλλάζω ανάλογα την έκβαση του αγώνα.
Είναι που μετά από κάθε ήττα δεν έχω όρεξη να δω άνθρωπο και δεν μπαίνω σε site και δεν διαβάζω τίποτα αθλητικό.
Είναι η στιγμή που άρχισα τη μύηση στον ανιψιό, λέγοντας του ιστορίες και κάνοντας του δώρα, ενώ είχα άγχος μην τον αλλαξοπιστήσουν διάφοροι.
Είναι όταν τον πήρα από το χέρι για να τον πάω στο πρώτο του ντέρμπι και ήθελα να κερδίσουμε μόνο και μόνο για να μη στεναχωρηθεί ο μικρός.
Είναι τότε στο -19 που βούρκωσα και είπα γιατί μια φορά και εμείς να μην το γυρίσουμε και τελικά έσπασα εκείνο το άβολο ντιβάνι.
Είναι κάθε φορά που ψάχνω απεγνωσμένα να βρω λινκ για να δω την ομάδα και βρίζω κάθε φορά που κολλάει.
Είναι που ξυπνώ χαρούμενος όταν έχει προηγηθεί μια μεγάλη νίκη και ξέρω πως τίποτα δεν μπορεί να μου χαλάσει την διάθεση.
Είναι η στιγμή που με ρωτάνε από πού είσαι και εννοείται πως απαντώ περήφανα από τον Πειραιά.
Είναι οι φορές που είμαι χαρούμενος και στο άκυρο τραγουδώ συνθήματα της ομάδας.
Είναι που ακόμα και τώρα αρνούμαι να δω σε βίντεο κάποια ήττα μας γιατί ούτε εκεί δεν το αντέχω κι ας ξέρω το αποτέλεσμα. Αλλά βλέπω μόνο τις νίκες και με πιάνει μια νοσταλγία και ακόμα βουρκώνω και χτυπιέμαι στις αξέχαστες στιγμές.
Είναι πολλά τα οποία δεν έχω γράψει και δεν μου έρχονται στο μυαλό, ευτυχώς όμως υπάρχουν και οι ιστορίες του Θεολόγου, που είναι ό,τι καλύτερο για εμάς του νεότερους.
Είναι εκείνα τα βράδια που είμαι χάλια μετά από ήττες και μπαίνω blog και έχω ρίξει αξέχαστο γέλιο χάρις στην παρέα του Terso, του Παναγιώτη, του Ryan, του Κατάσκοπου, του Ψηλού, του Κοκκαλιάρη, του Θεριού, του Καποδίστρια, του Delox, του Μητσογκάλη, του Bpm, του Νικολάκη, των Alex, του Joe, του Ramrod, του Μάικ, του Φανάτικ, του Νέρυ, του Μηνά, του Τζιμ, του Τζόνυ, του Next Big Thing, του Τζιμτουθ, του Ashaman, του Κώστα, του Grieves, του Witcher και όποιον άλλον ενδεχομένως τώρα ξεχνάω.
Γιατί όπως λέμε και τα παιδιά που έφτιαξαν αυτό τον χώρο, είμαστε Ολυμπιακοί γιατί δεν γίνεται να είμαστε κάτι άλλο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου