Κρίμα και άδικο

Είναι κάτι παραπάνω από σαφές ότι το τελευταίο διάστημα βλέπουμε στο παρκέ μια άλλη ομάδα. Μια κανονική ομάδα, που θυμίζει Ολυμπιακό. Μια ομάδα, η οποία δεν παραδίνεται εύκολα και μάχεται για κάθε κατοχή και διεκδικούμενη μπάλα. Ο Θρύλος άγγιξε ένα πολύ μεγάλο διπλό μέσα στο Γιαντ Ελιάου, αλλά τελικά έφυγε ηττημένος εξαιτίας κάποιων αστείων διαιτητικών αποφάσεων και δικών του επιπολαιοτήτων. Και τελικά έμεινε με την πικρή γεύση γιατί δεν μπόρεσε να ολοκληρώσει μια όντως σπουδαία προσπάθεια.

Του RedTerso

Κρίμα και άδικο γράψαμε στον τίτλο του κειμένου. Και θα το εξηγήσουμε, ξεκινώντας από την αδικία με μια ειδική αλλά και γενικότερη αναφορά. Να σημειώσω ότι δεν επικαλούμαι τη διαιτησία ως άλλοθι. Έχουμε γράψει και αναλύσει από αυτό το χώρο τα πολύ μεγάλα λάθη που έγιναν από τη διοίκηση και τους προηγούμενους προπονητές (Μπλατ, Κεμζούρα). Ο Ολυμπιακός είναι υπεύθυνος για την κατάσταση --βαθμολογική και αγωνιστική-- στην οποία βρέθηκε, αλλά είναι προφανές ότι χτες το βράδυ στο Ισραήλ υπήρξαν δύο διαιτητικές αποφάσεις, που του στέρησαν τη δυνατότητα να αποδράσει με το ροζ φύλλο αγώνα. Η πρώτη φάση έχει να κάνει με το φάουλ πάνω στη μπάλα του Παπανικολάου, όπου ο διαιτητής φρόντισε να το «βαφτίσει» προσπάθεια για τρίποντο και να στείλει τον Γουίλμπεκιν για τρεις βολές. Σε κανένα μπασκετικό πλανήτη δεν είναι φάουλ πάνω σε προσπάθεια για σουτ και ακόμα και με την αυστηρή ερμηνεία του κανονισμού, ο Παπανικολάου πρώτα κάνει το φάουλ και μετά ο Αμερικάνος επιχειρεί το «τρίποντο». Τρεις εύκολοι πόντοι δώρο προς τη Μακάμπι. End of story. 

Η δεύτερη φάση έχει να κάνει με το φάουλ του Καλοάιρο (αν δεν κάνω λάθος) πάνω στον Μπόλντγουιν, το οποίο γίνεται από πίσω με σαφή πρόθεση του παίχτη της Μακάμπι να ανακόψει τον Αμερικάνο, χωρίς να υπάρχει η οποιαδήποτε υποψία έστω ότι κινείται για τη μπάλα.  Και ενώ κανονικά θα έπρεπε να έχουμε βολές και μια έξτρα κατοχή, δόθηκε απλό φάουλ. «Σωσίβιο» στη Μακάμπι και end of story.

Οι δύο αυτές χειρουργικές αποφάσεις κράτησαν όρθια τη Μακάμπι τη στιγμή, που φαινόταν ότι ο Ολυμπιακός έχει το μομέντουμ της αναμέτρησης. Υπάρχει όμως και η γενική συνθήκη, που λέει ότι οι ερυθρόλευκοι φέτος «απολαμβάνουν» πολύ άσχημες διαιτησίες σε όλα τα παιχνίδια. Ειδικά μέσα στο ΣΕΦ, έχουμε δει φάσεις, που είναι βγαλμένες μέσα από το «αναστοπούλειο» διαιτητικό «playbook» και μας έχουν βγάλει από τα ρούχα μας. Στην περίπτωσή μας ισχύει η ρήση του θυμόσοφου λαού «όπου φτωχός και η μοίρα του», μιας και η «δυναμική» του οργανισμού έχει πληγεί τα τελευταία δύο χρόνια. Το έχουμε γράψει και στο παρελθόν ότι απαιτείται η διοίκηση να επαναφέρει το παλιότερο στάτους της ομάδας και οι διαιτητές να μην «αισθάνονται άνετοι» να κάνουν επαναλαμβανόμενα λάθη εις βάρος μας.

Στο αγωνιστικό κομμάτι που έχει και τη μεγαλύτερη σημασία, μπορούμε να πούμε ότι ο Ολυμπιακός γκρέμισε στο τέλος όσα με πολύ κόπο και μεθοδικά έχτιζε στη διάρκεια όλης της αναμέτρησης. Οι ερυθρόλευκοι στηρίχτηκαν στην επιτυχημένη συνταγή, που έχουν παρουσιάσει στις τελευταίες αγωνιστικές: Πολεμική μηχανή στην άμυνα και πολυφωνία στην επίθεση με παράλληλη εκμετάλλευση των ατομικών κυρίως χαρακτηριστικών των παιχτών μας, μιας και απουσιάζει ακόμα ένας πυλώνας δημιουργίας στην περιφέρειά μας.

Ο Θρύλος έμεινε πιστός στο πλάνο του σε όλη τη διάρκεια της αναμέτρησης εκτός από ένα πεντάλεπτο στο τέλος του πρώτου ημιχρόνου, το οποίο θα μπορούσε να μας έχει στοιχίσει. Όμως είναι σαφές ότι πλέον γίνεται σοβαρή δουλειά τόσο αγωνιστικά όσο και πνευματικά στο ΣΕΦ. Πριν το τελευταίο 1,5 λεπτό είχαμε καταφέρει να αναγκάσουμε τους Ισραηλινούς να σκοράρουν μόλις 21 πόντους σε όλο το δεύτερο ημίχρονο. Αν κοιτάξουμε την εικόνα της στατιστικής, θα πίστευε κάποιος ότι με 21 λάθη για 9 μόλις ασίστ και με 9 χαμένες βολές (55% μόλις και 11/20), ο Ολυμπιακός όχι μόνο θα είχε χάσει αλλά θα είχε υποστεί συντριβή. Και όμως η ομάδα όχι μόνο δεν έχασε με κάτω τα χέρια αλλά έπαιξε τη Μακάμπι με τα δικά της όπλα: Αθλητικότητα, προσωπικές φάσεις, μεγάλα σουτ, ενέργεια σε κάθε ριμπάουντ (37 δικά μας έναντι 30 των Ισραηλινών).

Ήταν πολύ μεγάλο κρίμα λοιπόν, που η ομάδα κατάφερε να φτάσει σχεδόν μέχρι το τέλος σε μια από τις πιο δύσκολες έδρες της διοργάνωσης και κάποια μικρά λάθη στις τελευταίες κατοχές, αποδείχτηκαν καθοριστικά για την τελική έκβαση. Χαμένες βολές στις κρίσιμες στιγμές, λάθος επιλογή στην τελευταία άμυνα και εκ του αποτελέσματος λανθασμένη απόφαση να ορίσει την «τύχη» της τελευταίας επίθεσης ο νεοφερμένος (αλλά καταπληκτικός σε όλο το υπόλοιπο ματς) ΜακΚίσικ. Κουβεντιάζαμε με την παρέα στο τάιμ-άουτ για το αν έπρεπε να κάνουμε φάουλ στην τελευταία επίθεση και επέμενα ότι έπρεπε να το έχουμε κάνει με μέγιστο κίνδυνο να ισοφαριστούμε, αλλά να έχουμε εμείς την τελευταία επίθεση, αλλά δυστυχώς ο Μπόλντγουιν όχι μόνο δεν έκανε φάουλ (δεν ξέρω αν υπήρχε τέτοια εντολή) αλλά πήγε να δώσει και βοήθεια στον Ρούμπιτ αφήνοντας ελεύθερο τον Γουιλμπέκιν...

Η εμφάνιση του Ολυμπιακού σε ένα από τα πιο δύσκολα φετινά τεστ μας γέμισε με αισιοδοξία. Όχι απαραίτητα για την οκτάδα, αλλά για τη βελτίωση κυρίως στην αγωνιστική συμπεριφορά της ομάδας, που μας έχει ξανακάνει να ανυπομονούμε να την ξαναδούμε. Ας ακολουθήσουμε λοιπόν τα βήματα της ομάδας: Παιχνίδι με το παιχνίδι, κατοχή με κατοχή και στο τέλος της διαδρομής θα μετρήσουμε αν η ορατή βελτίωση της εικόνας θα συνοδευτεί και από κάτι καλύτερο. 

* * *

ΥΓ1 Τελειώνει το επικό παιχνίδι του ποδοσφαίρου. Έχουμε αφήσει τις αμυγδαλές μας στο πεζοδρόμιο του καφενείου, που το βλέπαμε. Και φεύγοντας, πιάνω τον εαυτό μου να λέει στον αδερφό JosuTernera: «Τι τρεις βολές, ρε ξεφτιλισμένε κόρακα;» και «κάνε το ρημάδι το φάουλ, ρε Μπόντγουιν»... Είσαι αρρώστια Ολυμπιακέ!

ΥΓ2 Χωρίς πολλά λόγια: ΘΡΥΛΕ Σ' ΑΓΑΠΩ ΚΑΙ ΑΣ ΜΟΥ ΚΑΝΕΙΣ ΓΚΕΛΕΣ, ΕΝΑ ΜΟΝΟ ΣΟΥ ΖΗΤΩ, ΠΑΤΑ ΤΙΣ ΒΑΖΕΛΕΣ!