Ώρα αποφάσεων

Το πρώτο παιχνίδι του 2020 βρήκε δυστυχώς τον Ολυμπιακό ηττημένο από τη Φενέρ και τον κόσμο να φεύγει από το ΣΕΦ απογοητευμένος και σκυθρωπός. Μπορεί όλοι όσοι βρεθήκαμε στο γήπεδο χτες να νιώσαμε τεράστια υπερηφάνεια και συγκίνηση για το ρεκόρ, που κατέρριψε ο Αρχηγός, αλλά αυτό από μόνο του δεν είναι ικανό να μειώσει τη στεναχώρια από την ήττα --αλλά και την κατάσταση συνολικά της ομάδας-- για όλους εμάς, που θεωρούμε ότι ο Ολυμπιακός είναι πάνω από πρόσωπα (ακόμα και αν κάποια πρόσωπα είναι μύθοι της ιστορίας μας).

Του RedTerso

Πριν την έναρξη της αγωνιστικής ο Ολυμπιακός είχε «κυκλώσει» το συγκεκριμένο παιχνίδι και του είχε προσδώσει ένα χαρακτήρα «must win», στην προσπάθειά του να κυνηγήσει όσες πιθανότητες είχε για είσοδο στην οκτάδα. Αυτός ο χαρακτηρισμός για το ματς δεν στηριζόταν απαραίτητα στη δυναμική που (δεν) έχει η ομάδα μας, αλλά κυρίως στο γεγονός ότι η Φενέρ, ήρθε στον Πειραιά με μια αποψιλωμένη front-line, αφού απουσίαζαν οι Βέσελι, Λοβέρν και Ντουβερίογλου. Δυστυχώς όμως φάνηκε ακόμα μια φορά ότι είναι διαφορετικό πράγμα η θεωρία από την πρακτική και ότι πολλές φορές οι απόντες δημιουργούν πολύ μεγαλύτερη συσπείρωση και κίνητρο στους παρόντες. Σε αυτό το συμπέρασμα βέβαια, δεν γίνεται να μην προσθέσουμε το γεγονός ότι οι Ερυθρόλευκοι έκαναν από την πλευρά τους τα πάντα για να δώσουν έξτρα αυτοπεποίθηση στους αντιπάλους τους.

Ο Ολυμπιακός, από το ξεκίνημα της αναμέτρησης, προσπάθησε να εφαρμόσει το απολύτως λογικό πλάνο της μεταφοράς της μπάλας στο low-post για να πάρουν προσπάθειες ο Πρίντεζης και ο Μιλουτίνοφ. Και πράγματι πολλές προσπάθειες στο ξεκίνημα του ματς προήλθαν από αυτή την κατεύθυνση. Βέβαια η Φενέρ ήταν προετοιμασμένη να αντιμετωπίσει αυτή τη συνθήκη και οι παίχτες της κατέβαλαν πολύ σοβαρή προσπάθεια στην άμυνα, «ντουμπλάροντας» τους ψηλούς μας, ενώ την ίδια στιγμή εμείς δεν είχαμε καμία ταχύτητα στην κίνηση της μπάλας για να φθάσει αυτή στην αδύνατη πλευρά. Και κάπως έτσι δεν εκμεταλλευτήκαμε το δεδομένο πλεονέκτημα που είχαμε στο «ζωγραφιστό».

Το απολύτως παράλογο όμως για την ομάδα μας ήταν για άλλη μια φορά η αμυντική της λειτουργία, κυρίως στην περιφερειακή γραμμή. Και το παράλογο έγκειται στο γεγονός ότι για ακόμα ένα παιχνίδι με την εμμονική επιλογή της άμυνας αλλαγών βρήκαν χώρο οι αντίπαλοι περιφερειακοί (πρώτα ο Σλούκας και στη συνέχεια ο ΝτεΚολό) να κάνουν πάρτι. Η γνωστή... αποτυχημένη συνταγή της αλλαγής με το πρώτο σκριν (που δεν είναι καν σοβαρό σκριν) άφηνε είτε τον Μιλουτίνοφ είτε ακόμα χειρότερα τον Ριντ πάνω στους κοντούς της Φενέρ ουσιαστικά πίσω από το τρίποντο, και το αποτέλεσμα ήταν να βγουν πολλά σουτ ελεύθερα. Επίσης στο κομμάτι των περιστροφών, της επικοινωνίας και της αλληλοκάλυψης, η αμυντική μας λειτουργία πήρε πάλι κάτω από τη βάση, με συνέπεια κάθε φορά, που η μπάλα έφθανε στην αδύναμη πλευρά, πέταγαν βότσαλα στη θάλασσα είτε ο «fuck you, Gigi Datome» είτε ο Μαχμούτογλου. Πραγματικά θλιβερό θέαμα, μιας και ήταν και επαναλαμβανόμενο.

Αυτή ήταν σε μεγάλο βαθμό η ιστορία του αγώνα. Ακόμα και όταν η διαφορά έφθασε στο -4, μετά από κατάθεση ενέργειας και πίεσης από κάποιους παίχτες μας, ήρθαν απανωτά λάθη, που επανέφεραν την τιμή της στο -13 στη λήξη της 3ης περιόδου και κάπου εκεί έλαβε τέλος η σεμνή τελετή. Το μόνο που διέκοψε αυτό το μαρτύριο ήταν το τρίποντο του Αρχηγού απέναντι στον Γουίλιαμς στην τελευταία περίοδο, που σηματοδότησε το πέρασμα του Σπανούλη στην πρώτη θέση των σκόρερ στην ιστορία της Ευρωλίγκα και αποτέλεσε τον μόνο λόγο να αισθανθούμε χτες (και όχι μόνο) χαρούμενοι και υπερήφανοι.

Και τώρα τι γίνεται;

Η χθεσινή ήττα σηματοδοτεί σε πολύ μεγάλο βαθμό την αποτυχία του Ολυμπιακού να βρεθεί στις 8 πρώτες θέσεις, που δίνουν το εισιτήριο για τα play-off. Η ομάδα μας ολοκλήρωσε τον πρώτο γύρο με ρεκόρ 6-11. Για να ελπίζει σε είσοδο στην οκτάδα απαιτείται πιθανότατα ένα ρεκόρ που να φθάνει σε ποσοστό 50% σε νίκες, πράγμα που σημαίνει ότι για να ελπίζει σοβαρά ο Θρύλος, θα πρέπει να κάνει τουλάχιστον 11 νίκες στον δεύτερο γύρο. Με βάση την εικόνα που έχει αυτή τη στιγμή η ομάδα και τις δεδομένες ελλείψεις στο ρόστερ, κάτι τέτοιο φαντάζει αυτή τη στιγμή ανέφικτο. Οπότε ίσως είναι καλύτερο να παραδεχθούν όλοι στον οργανισμό του Ολυμπιακού ότι δεν υπάρχει κάποιος τέτοιος στόχος και η σεζόν κρίνεται και επίσημα αποτυχημένη.

Αν αυτή η παραδοχή γίνει και είναι ειλικρινής, τότε μπορούν να γίνουν κάποια πράγματα με ορίζοντα την επόμενη μέρα. Ποια είναι αυτά; Πρώτα και κύρια να βρεθεί από τώρα ένας προπονητής, που θα αναλάβει το χτίσιμο της επόμενης μέρας. Ο Κεμζούρα έχει αποδειχθεί μέχρι στιγμής --τουλάχιστον-- λίγος. Κατά τη γνώμη μου λύση δεν είναι καν ο Μίλαν Τόμιτς. Ο Ολυμπιακός με δεδομένο το γεγονός ότι οι δύο αρχηγοί πλέον μόνο συμπληρωματικούς ρόλους μπορούν να αναλάβουν και να προσθέτουν εμπειρία, χαρακτήρα και το πνεύμα του νικητή, χρειάζεται ένας άνθρωπος στην άκρη του πάγκου, που θα μπορεί να φτιάξει ένα υγιές σύνολο, που θα χαιρόμαστε να το βλέπουμε. Δεν θα μπω σε διαδικασία καταγραφής ονομάτων. Δεν με ενδιαφέρει. Με ενδιαφέρει όμως (και μάλιστα πολύ) να έχει αρχίσει ήδη η προεργασία για να βρεθεί ο προπονητής, που θα οδηγήσει την ομάδα στην επόμενη μέρα και μαζί με τη διοίκηση να ξεκινήσει ήδη τον σχεδιασμό (αξιολόγηση των υπάρχοντων παιχτών, ανανέωση Μιλουτίνοφ, scouting πραγματικά καλών ξένων).

Το δεύτερο πολύ βασικό σημείο είναι ότι πλέον πρέπει να πάρουν χρόνο και ρόλο οι νεαρότεροι παίχτες της ομάδας, για να ζήσουν παραστάσεις στο υψηλότερο επίπεδο και ταυτόχρονα να δούμε αν μπορούν να σηκώσουν το βάρος της φανέλας. Με το τρένο της πρόκρισης να έχει σχεδόν χαθεί, είναι νομίζω, απαραίτητο να πάρουν πολύ χρόνο συμμετοχής από εδώ και πέρα ο Κόνιαρης με τον Βεζένκοφ. Δεν νοείται, όταν είμαστε εκτός στόχων, να παίζει παραπάνω ο Τσέρι από τον Κόνιαρη. Δεν υποτιμώ την προσπάθεια του Αμερικάνου, αλλά η ομάδα θα πρέπει να δουλέψει πάνω στα παιδιά που θα αποτελέσουν τον κορμό τα επόμενα χρόνια. Το ίδιο ισχύει και για τον Βεζένκοφ, απλώς αντικαταστήστε το όνομα του Τσέρι με αυτό του Ρούμπιτ. Παράλληλα θα πρέπει να προωθηθεί στην πρώτη ομάδα και να αρχίσει να παίρνει σταδιακά χρόνο και ο Ποκουσέφσκι. 

Το τελευταίο και βασικότερο σημείο, είναι να έχει καταλάβει τα λάθη της η διοίκηση και να προσπαθήσει να διορθώσει όλα αυτά τα σημεία που μας έφθασαν σε αυτό το σημείο και η χρονιά είναι χαμένη από τον Ιανουάριο. Αυτό είναι και το κλειδί για να γυρίσει ο διακόπτης και ο Ολυμπιακός να μη μετατραπεί σε ένα κομπάρσο της Ευρωλίγκας. 

Ο Ολυμπιακός δεν τελειώνει μετά από μια ή δύο κακές χρονιές. Δεν τελείωσε στα «πέτρινα χρόνια» του ποδοσφαίρου και δεν τελείωσε «στα χρόνια του Κορυδαλλού». Η ομάδα θα γυρίσει κάποια στιγμή τον διακόπτη και θα ξαναγίνει Ολυμπιακός. Μέχρι τότε όμως αξίζει να κατεβαίνουμε όλοι εμείς στο ΣΕΦ για να βλέπουμε την ομάδα και να την ευχαριστούμε για αυτά που μας έχει προσφέρει, με ένα κλείσιμο του ματιού για την επόμενη μέρα. Γιατί αν κάτι αξίζει είναι να δοθεί άλλη μια ευκαιρία στον Σπανούλη να πάει σε ένα φάιναλ-φορ και να τρελάνει για άλλη μια φορά την μπασκετική Ευρώπη. Του το χρωστάει η ομάδα.

* * *

ΥΓ1 Σκεφτόμουν αρκετά αν αξίζει να ασχοληθώ με τον κωστάκη τον σλούκα. Πραγματικά μέχρι χτες δεν τον είχα βρίσει, παρά μόνο τον είχα αποδοκιμάσει ως αντίπαλο παίχτη. Όμως η μικροπρέπεια που έδειξε, όταν έσπασε το ρεκόρ ο Αρχηγός και δεν πήγε να τον συγχαρεί (ενώ το έκαναν όλοι οι συμπαίχτες του) και ζητούσε την μπάλα για να ξεκινήσει το παιχνίδι, έδειξε πολλά για το ήθος του και την αξία του: Ηγέτης του τίποτα. Ένας απλός βαστάζος για τις πετσέτες του Σπανούλη.

ΥΓ2 Είναι τουλάχιστον προκλητικό αυτό που συμβαίνει φέτος με τη διαιτησία στο ΣΕΦ. Δεν αρκεί που έχουμε μια ομάδα περιορισμένων δυνατοτήτων, έχουμε και τους γκρι να δίνουν όλες τις φάσεις ανάποδα. Κυριολεκτικά όμως όλες τις φάσεις. Κάτι πρέπει να γίνει από την ομάδα και σε αυτόν τον τομέα, ενόψει της επόμενης χρονιάς.

ΥΓ3 Ρε μελιτζάνα, βλέπεις ότι η διαιτησία σε παίζει 85-15 και έχεις το θράσος να κοκκινίζεις, να ωρύεσαι και να βρίσκεσαι στα πρόθυρα του εγκεφαλικού; Σκάσε επιτέλους μια φορά....