Τα λόγια και τα χρόνια τα χαμένα

Θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας μερικές σκέψεις μου για την κατάσταση που έχει διαμορφωθεί σε αυτό που ονομάζουμε «ελληνικό μπάσκετ». 

Του JosuTernera

Τις προηγούμενες ημέρες δημοσιεύθηκε το περιεχόμενο της επιστολής Πρίντεζη-Παπανικολάου και Κόνιαρη, με την οποία οι 3 παίκτες του Ολυμπιακού γνωστοποιούν ότι υπό τις παρούσες συνθήκες, με τον Πιτίνο δηλαδή προπονητή του βάζελου και της εθνικής, δεν θα συμμετέχουν στο ομοσπονδιακό συγκρότημα. Αυτό παρεμπιπτόντως αποτελεί και ένα διαχρονικό αίτημα μέσα στις τάξεις των οπαδών μας, καθώς η ταύτιση της ομοσπονδίας με τον «φαροφύλακα» και η ορατή γραμμή που συνδέει εκείνον με τον θίασο του Τράκη, αποπνέουν δυσοσμία και θέτουν τον Ολυμπιακό σε θέση δυσχερή στα του ελληνικού πρωταθλήματος. Αυτά τα ολίγον γενικά και θεωρητικά για αρχή.

Εγώ δεν θα θριαμβολογήσω και δεν θα παρασυρθώ από το θυμικό, καθώς θα ήθελα πραγματικά να προσπαθήσω να αναλύσω την κατάσταση όσο πιο νηφάλια γίνεται. Κατ’ αρχάς η επιστολή και η τοποθέτηση των παικτών ναι μεν αποτελεί ένα ακόμη στοιχείο αντίδρασης έμπρακτης του Ολυμπιακού στο καθεστώς που έχει επιβάλει το δίδυμο ΕΟΚ-ΠΑΟ μέσω των επικεφαλής τους, ωστόσο δεν σημαίνει ότι θα ισχύει για πάντα. Αν μάλιστα ακούσουμε και τις δημοσιογραφικές φωνές που αναφέρονται σε επικείμενες ανατροπές στα υψηλά κλιμάκια του μπάσκετ, αλλά και στο ότι με κάποιον τρόπο ο Ολυμπιακός του χρόνου θα παίζει στην Α1, τότε μία αλλαγή πλεύσης, ας πούμε πριν το καλοκαίρι, μπορεί να καταστεί πιθανή.

Στα δικά μου μάτια, η κίνηση των παικτών είναι μέρος μίας γενικότερης πολιτικής κλιμάκωσης της αντίδρασης της ομάδας απέναντι στην παράγκα του Τράκη ή τουλάχιστον ελπίζω να είναι, γιατί αν αποτελεί μεμονωμένη κίνηση, τότε μιλάμε για απουσία ολοκληρωμένου πλάνου στο παρασκήνιο, ενός πλάνου που δείχνει να «μπάζει» και στο αγωνιστικό κομμάτι. Τα προβλήματα φέτος είναι μεγάλα και αν προσθέσουμε την οικονομική δυσκολία των προέδρων, αλλά και την άρνησή τους να περιγράψουν ποια είναι η κατάσταση και ποιες οι επιδιώξεις της ομάδας, και κυρίως ποιο είναι το όραμα για το μέλλον, γίνονται ακόμη μεγαλύτερα, περιβάλλοντας με νέφη τον Ολυμπιακό.

Είπαμε και πριν από καιρό ότι το «Μέχρι τέλους» ήθελε και παράπλευρη διαχείριση και εχέγγυα τα οποία δεν θα αφήσουν την ομάδα έκθετη. Μεγάλο κομμάτι οπαδών του Ολυμπιακού θεωρούν λανθασμένες τις αποφάσεις της διοίκησης και καταστροφικό τον υποβιβασμό της ομάδας, που δίνει στην πραγματικότητα αφορμές για πολλές αναγνώσεις. Η φετινή φτωχή πορεία στην Ευρωλίγκα και οι περιπέτειες της Αναπτυξιακής παρέχουν μάλιστα και μία βάση στην κριτική προς τους Αγγελόπουλους, λέγοντας ότι οι κινήσεις αντίδρασης προς τους Βαζελακόπουλους πρώτον δεν ήταν σε καμία περίπτωση οργανωμένες και δεύτερον συνέπεσαν με τα σοβαρά οικονομικά προβλήματα και χρησιμοποιήθηκαν ως προκάλυμμα για αυτά, δημιουργώντας ένα «τέλειο άλλοθι» για την επικείμενη αποδυνάμωση της ομάδας και την έλλειψη ανταγωνιστικότητας. Με λίγα λόγια, υπάρχει η άποψη ότι «αφού δεν μπορούμε να ανταγωνιστούμε σε υψηλό επίπεδο τόσο στην Ελλάδα όσο και στην Ευρώπη, το ρίχνουμε στην επανάσταση».

Η αλήθεια είναι ότι μια ριζική κίνηση άργησε πάρα πολύ από τους Αγγελόπουλους αλλά αυτό πια ανήκει στην Ιστορία.

Απόλυτη ταύτιση

Όταν ανακοινώθηκε ότι ο Πιτίνο θα βρεθεί στο τιμόνι της Εθνικής, ο Πεδουλάκης βρισκόταν ήδη σε δύσκολη θέση. Το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα ήταν ότι μεθοδεύεται η επιστροφή του Αμερικανού στον βάζελο. Μετά από λίγες μέρες, άρχισε για μία ακόμη φορά να πέφτει κόσμος από τα σύννεφα. Μαζί με αυτούς και ο Βασιλακόπουλος, ο οποίος δεν περίμενε μια τέτοια εξέλιξη. Ο ίδιος μάλιστα είχε τονίσει ότι δεν επιθυμεί ο ομοσπονδιακός προπονητής να κοουτσάρει έναν από τους δύο μεγάλους. Φυσικά τώρα διαμηνύει, μέσω συνεντεύξεων, ότι δεν υπάρχει κανένα θέμα και ότι ποτέ δεν είχε τεθεί στην πραγματικότητα κανένα ασυμβίβαστο.

Ας πάμε όμως στο όχι πολύ μακρινό 2008. Τότε οι αδελφοί Αγγελόπουλοι αποφάσισαν να εμπιστευθούν την τεχνική ηγεσία του Ολυμπιακού στον προπονητή της τότε Εθνικής Παναγιώτη Γιαννάκη, μετά το τέλος της συνεργασίας με τον «τρελό» Πίνι Γκέρσον. Μετά από λίγους μήνες, αν θυμάμαι καλά, ο Γιαννάκης παύεται από την Εθνική και στη θέση του αναλαμβάνει ο Καζλάουσκας. Σημειωτέον ότι η Εθνική επί Δράκου σημείωσε μεγάλες επιτυχίες και συνεχείς με αποκορύφωμα τη 2η θέση στο Μουντομπάσκετ της Ιαπωνίας.

Τότε λοιπόν ακούσαμε αυτά τα λόγια: «Ο Παναγιώτης ήταν προπονητής μέχρι το Πεκίνο. Τελείωσε αυτή η περίοδος. Δεν έχουμε τη δυνατότητα ο προπονητής μεγάλης ομάδας να είναι και προπονητής της εθνικής ομάδας». Και εκείνος που εξέφρασε τη συγκεκριμένη άποψη δεν ήταν άλλος – προς έκπληξη όλων – από τον Γιώργο Βασιλακόπουλο. Αλλάξαν οι εποχές, αλλά κάποια πράγματα έχουν μείνει ίδια για το ελληνικό μπάσκετ. Άλλο Παναθηναϊκός δηλαδή και άλλο Ολυμπιακός. Τουλάχιστον για τον κύριο ΕΟΚ.

Για να μην παρεξηγηθώ, εγώ θεωρώ ότι είναι στη διακριτική ευχέρεια του καθενός να χειριστεί την επαγγελματική του ζωή ως αυτός κρίνει και στην κάθε ομάδα να πάρει τον προπονητή που θέλει. Το ζήτημα ασυμβίβαστου δεν το έθεσα εγώ βέβαια, αλλά ο κύριος Βασιλακόπουλος.

Αλαφούζοι στην μπαλίτσα, bad motherfuckers στο μπάσκετ

Ο αιώνια «εξαρτημένος» διοικητικός ηγέτης της ομάδας με την αλογοτροφή έδωσε για μία ακόμη φορά μαθήματα ήθους και ακεραιότητας με αφορμή την επιστολή των παικτών του Ολυμπιακού αλλά και τη δημοσίευση της επίσημης θέσης γνωστού αθλητικού σάιτ και ραδιοφωνικού σταθμού για το θέμα.

«Μετά την αποτυχημένη προσπάθεια απαξίωσης του ελληνικού πρωταθλήματος και την βάναυση δυσφήμισή του, τώρα αποκλείουν τους αθλητές τους από την Εθνική ομάδα. Με ποια λογική συνεχίζει το ελληνικό κράτος να τους νοικιάζει-παραχωρεί προς χρήση το κρατικό ΣΕΦ (aka εξοχικό;;;)», ήταν η τοποθέτηση Τράκη για τους παίκτες και η επίθεση σε συγκεκριμένο δημοσιογράφο, φτάνοντας μάλιστα να ζητήσει και την απόλυσή του, η αντίδρασή του στη θέση του Μέσου.

Να θυμίσουμε ότι ο άνθρωπος που κατηγορεί τους Αγγελόπουλους ότι φυγομαχούν επικαλέστηκε νοσηλεία πριν από λίγο καιρό για να πάρει αναβολή υπόθεση εναντίον του στο δικαστήριο, σχετικά με τις ύβρεις προς τον Σπανούλη.

Από κοντά με τον ηγέτη τους και οι οπαδοί του βάζελου, που τόσα χρόνια δεν έχουν διαπιστώσει καμία εύνοια προς την ομάδα τους από διαιτητές και η μόνιμη επωδός τους είναι ότι έχουν τόσο ισχυρή ομάδα που δεν υπάρχει κανένα θέμα εύνοιας. Το ίδιο άλλωστε επιχείρημα οι βάζελοι αποκρούουν όταν το ακούνε από εμάς σχετικά με τα συνεχόμενα πρωταθλήματα στο ποδόσφαιρο. Ότι δηλαδή είχαμε μια τόσο ισχυρή ομάδα με παικταράδες και ότι με αυτόν τον τρόπο προσπαθούν να δικαιολογήσουν την αδυναμία τους. Τώρα πώς γίνεται να έχουν δίκιο και για το ποδόσφαιρο και για το μπάσκετ, αυτό συνιστά μάλλον αντικείμενο διερεύνησης.

Όσο όμως κλαίγονται στην μπάλα και οργανώνουν εκστρατείες εξυγίανσης αλλά και ανένδοτους αγώνες εναντίον της διοίκησης που έχει υποβαθμίσει την ομάδα, τόσο στο μπασκετάκι απολαμβάνουν την ασυλία και γουστάρουν με οποιοδήποτε μέσο να είναι «καβάλα στο άλογο». Στην Ευρωλίγκα βέβαια που παρακολουθούν από τον καναπέ τα final four, διαμαρτύρονται και βρίζουν τη διαιτησία που τους αδικεί. Α, και ο Τράκης είχε απειλήσει να αποχωρήσει. Αλλά δεν το έκανε. Μάλλον οι δικές του παλινωδίες είναι ανεκτές.

Ανοιχτές πληγές

Η συμμετοχή ή όχι στην εθνική των παικτών του Ολυμπιακού δεν λέει τίποτα από μόνη της. Προσωπικά, σε αυτό το εξάμβλωμα του Βασιλακόπουλου δεν θα ήθελα να υπάρχει καμία σύνδεση με τον Ολυμπιακό. Οι παίκτες όμως είναι αυτόνομες προσωπικότητες και καλό θα ήταν να αποφασίζουν από μόνοι τους τις κινήσεις τους και να μην τους υπαγορεύονται από καμία άνωθεν επιβολή. Αν γίνομαι κατανοητός.

Από την άλλη, ήταν προδιαγεγραμμένο ότι το σύστημα θα λειτουργήσει υπέρ της ανασύνταξης του αγαπημένου του παιδιού και ότι ο Πιτίνο θα αναλάμβανε αυτό το έργο. Όλα τα άλλα είναι επικοινωνιακές ανοησίες.

Η χρονιά είπαμε ότι είναι μάλλον χαμένη και το τραγικότερο είναι ότι δεν φαίνεται κάποια αχτίδα ελπίδας για το μέλλον. Στο σκάκι που έχουν στήσει Βασιλακόπουλος και Γιαννακόπουλος, ο Ολυμπιακός δείχνει να ασφυκτιά και να παλεύει προς το παρόν χωρίς αποτέλεσμα. Δεν ξέρω αν οι συσχετισμοί επιτρέψουν κάποιες αλλαγές το καλοκαίρι, με τον αθλητικό νόμο του Αυγενάκη που είναι ηλικιακά απαγορευτικός για τον φαροφύλακα να ξαναθέσει υποψηφιότητα. Δεν ξέρω επίσης αν αυτό θα έχει και κάποιο απτό αποτέλεσμα. 

Σίγουρα όμως ο Ολυμπιακός θα έπρεπε να έχει τους δικούς του μηχανισμούς να διαμορφώσει καταστάσεις που θα του επιτρέψουν να συμμετέχει με τρόπο ισότιμο στο παιχνίδι. Προς το παρόν δεν μου δίνεται αυτή η αίσθηση. Ο υποβιβασμός της ομάδας έχει δώσει έδαφος στον βάζελο να ξιφουλκεί και η άσχημη ευρωπαϊκή πορεία δεν μπορεί να δικαιώσει τις επιλογές. Αν μάλιστα θεωρήσουμε δεδομένο ότι η οικονομική ασφυξία θα συνεχιστεί, τα πράγματα φαίνονται μάλλον σκούρα.

Η ομάδα θα κληθεί να παίξει του χρόνου ή στην Α1 ή στην Α2 και στην Ευρωλίγκα. Αν φύγει ο Μιλουτίνοφ, που μένει ελεύθερος και με δεδομένη την αποψίλωση από Έλληνες, πώς θα παρουσιαστούμε του χρόνου; Οι κινήσεις σε όλα τα επίπεδα πρέπει να γίνονται προσεκτικά και με πλάνο και να μην έχουν τα χαρακτηριστικά πυροτεχνήματος. Και μην ξεχνάμε ότι ο οργανισμός χρειάζεται την υποστήριξη των οπαδών, που σε κάποιο βαθμό φαίνονται ξενερωμένοι από την εικόνα ομάδας και διοίκησης. Και μιλάω για το ευρύ κομμάτι, όχι τους οργανωμένους.

Γεγονός είναι βέβαια ότι ακόμη και σε χρονιές επιτυχημένες, ο «μπασκετικός» κόσμος του Ολυμπιακού δεν γέμιζε το ΣΕΦ. Σε αυτή τη φάση, γνώμη μου πάντα, είναι ότι κόσμος, διοίκηση και ομάδα πρέπει να στείλουν ξεκάθαρα μηνύματα και προς το εσωτερικό και προς το εξωτερικό. Γιατί ο διάλογος γίνεται και μέσα στους κόλπους του Ολυμπιακού και καλό θα ήταν να είναι ειλικρινής. Προσωπικά προτιμώ να προηγηθεί η ειλικρίνεια και η αυτοκριτική της συσπείρωσης. 

Όσο για το προς τα έξω κομμάτι, ας αντιμετωπίσουμε όπως αρμόζει το αίσχος του Τράκη και την αλαζονεία των τριφυλλοφόρων. Μην ξεχνάμε όμως ποτέ ότι η αλαζονεία δεν είναι αποκλειστικό προνόμιο των αντιπάλων.