Σπάω το κεφάλι μου να βρω κάποια εξήγηση, κάποια φόρμουλα να αναλύσω και να καταλάβω τον φετινό Ολυμπιακό. Στο αδιέξοδο που αντιμετωπίζει η ομάδα και στην αδυναμία να εξηγήσω, το μόνο που κατάφερα είναι να ανατρέξω σε μία παροιμία που έχω ακούσει και πάντα μου φαινόταν μεστή νοήματος. «Όχι όπως ήξερες, όπως βρήκες», λέει το γνωμικό του πάντα σοφού --λέμε τώρα-- λαού και ταιριάζει γάντι φέτος σε όσους αγαπούν την ομάδα και αγωνιούν με τα χάλια της.
Κάτι περισσότερο από 5.500 κόσμος βρέθηκε την Παρασκευή το βράδυ στο ΣΕΦ για να παρακολουθήσει το παιχνίδι του Ολυμπιακού κόντρα στη Ζαλγκίρις, ομάδα που μας έχει πληγώσει στο κοντινό παρελθόν. Αν λοιπόν δεν μπορούσαμε να κερδίσουμε τους Λιθουανούς ευρισκόμενοι σε μία καλύτερη αγωνιστική κατάσταση, ποιος είχε την προσδοκία τη φετινή σεζόν που η ομάδα αιμορραγεί να επικρατήσουμε της μαχητικής μηχανής του Σάρας;
Τα πράγματα βέβαια δεν έγιναν έτσι. Ο Ολυμπιακός κέρδισε το ματς με διαφορά 9 πόντων με τους Λιθουανούς να μην καταφέρνουν να βρουν απαντήσεις απέναντι στο πάθος των ερυθρόλευκων, έχοντας μάλιστα κακά ποσοστά στα τρίποντα – όχι σύνηθες για εκείνους – και την πιεστική άμυνά τους να μην «πνίγει» τελικά τη δημιουργία των περιφερειακών μας, αν και σε πολλά σημεία η μπάλα αργούσε εκνευριστικά να περάσει στο δικό τους μισό του γηπέδου.
Στην πραγματικότητα ο Ολυμπιακός δεν έκανε κανένα κατόρθωμα, τουλάχιστον ο Ολυμπιακός των προηγούμενων ετών. Για τον φετινό όμως κάθε νίκη μοιάζει με υπέρβαση. Το να επαναλαμβάνουμε τα τραγικά στοιχεία που ακολουθούν την ομάδα μας αυτή τη χρονιά και μετά από κάθε παιχνίδι να κάνουμε κριτική, λες και θα αλλάξει κάτι δραστικά, εμένα μου φαίνεται κουραστικό και άσκοπο. Αντιθέτως το να αποδεχθούμε μία πραγματικότητα που μάλλον δεν πρόκειται να αλλάξει, νομίζω ότι είναι ένδειξη νηφάλιας σκέψης και ειλικρινούς ενδιαφέροντος για την ομάδα. Με λίγα λόγια η γκρίνια δεν ωφέλησε κανέναν ούτε και αποτελεί την αρχή βελτίωσης καταστάσεων. Άλλωστε τα πράγματα και τα μεγέθη είναι συγκεκριμένα στο μπάσκετ και η Ευρωλίγκα έχει νόμους που δύσκολα κάποιος μπορεί να αψηφήσει.
Κάθε αγώνας είναι μία δοκιμασία φέτος για τον Ολυμπιακό αλλά και τους οπαδούς. Και μια άδεια κερκίδα δεν βοηθάει κανένα από τα δύο μέρη. Εν προκειμένω την Παρασκευή η απουσία έντασης αλλά και μέρους των οργανωμένων από το πέταλο είχε ως αποτέλεσμα ένα πρώτο ημίχρονο χλιαρό από πλευράς εξέδρας. Και στον αγωνιστικό χώρο η ομάδα τελείωσε το 20λεπτο με -2. Στο δεύτερο έκαναν την εμφάνισή τους ένας Ολυμπιακός με πάθος και άρνηση να ηττηθεί και οπαδοί που θέλησαν να ανάψουν από μόνοι τους τη σπίθα και να ζεστάνουν το εδώ και καιρό κρύο ΣΕΦ.
Τι άλλαξε όμως χθες για να μην έχουμε ένα ακόμη βράδυ ταλαιπωρίας; Όχι πολλά πράγματα, αρκετά όμως για να μπορέσουν να δώσουν μία αχτίδα ελπίδας ότι δεν θα αποτελέσουμε φέτος έναν σάκο του μποξ για όσους σταθούν απέναντί μας. Αρχικώς εμφανίστηκε ο Ριντ, ένας ψηλός κανονικός που μετά τον Μπιρτς μας θύμισε πώς παίζεται το παιχνίδι από έναν στόπερ στη ρακέτα. Οι πόντοι του μαζί με τις δύο τάπες, τα ριμπάουντ και την αθλητικότητά του έδωσαν ανάσες στον Μιλουτίνοφ που έπαιξε λιγότερο από όσο συνήθως αλλά είχε τα ίδια περίπου νούμερα. Ο Ριντ κατάφερε με μία κανονική απόδοση να εκθέσει τον τρόπο στελέχωσης του ρόστερ στους ψηλούς, καθώς είναι ένα κανονικό 5άρι, κάτι που έλειπε.
Στα αξιοσημείωτα του ματς η επιλογή του Κεμζούρα να αφήσει εκτός 12άδας τον φιλότιμο Τσέρι και να επανενεργοποιήσει τον Μπόλντουιν. Η κίνηση κινείται μέσα στα όρια της μπασκετικής λογικής, καθώς ο συγκεκριμένος είναι ένας αθλητικός γκαρντ με προσόντα που μέχρι τώρα όμως δεν έχει δείξει να συνειδητοποιεί πώς παίζεται το παιχνίδι στην Ευρώπη και δεν έχει συμβάλει με κανέναν τρόπο στην ομάδα, παρά μόνο μερικές φορές αρνητικά. Βέβαια στην πραγματικότητα η επιλογή του προπονητή έχει και μία άλλη ανάγνωση, καθώς φαίνεται ότι η διοίκηση έκανε πρόταση να αποδεσμεύσει τον Μπόλντουιν, δεν τα βρήκαν στην αποζημίωση, οπότε ο Κεμζούρα λέει αφού τον έχουμε, να προσπαθήσουμε να τον αξιοποιήσουμε. Την Παρασκευή πάντως έδειξε ότι έχει πολύ δρόμο μπροστά του ακόμη και στο να κουβαλήσει αξιοπρεπώς την μπάλα σε συνθήκη πίεσης.
Η ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΟΥ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΠΡΙΝΤΕΖΗΣ
Ο Γιώργος Πρίντεζης είναι η σημαία του Ολυμπιακού και είναι τιμή του συλλόγου να έχει έναν τέτοιο παίκτη στις τάξεις του. Όσο τετριμμένο και αν είναι αυτό, δεν θα μπορούσα να μην αναφερθώ στο κατόρθωμα του Γιώργου να φτάσει στο Top-3 των σκόρερ της Ευρωλίγκας. Τα πράγματα το έφεραν έτσι που ο Πρίντεζης να χρειάζεται για μία ακόμη χρονιά να τραβήξει το κουπί της ομάδας μαζί με τον Σπανούλη, για να περισώσουν στην πραγματικότητα φέτος ό,τι έχει απομείνει από την αίγλη της και το λεγόμενο DNA της.
Την Παρασκευή τουλάχιστον αυτό έγινε. Ο Πρίντεζης ήταν πολύ καλός και ο Σπανούλης σε σημεία απέδειξε ότι ακόμη και στα 37 του μπορεί να «χαζέψει» τους αντιπάλους. Είχαμε και μια πολυφωνία στην επίθεση, έδεσε πολύ η άμυνα στο δεύτερο ημίχρονο και καταφέραμε να πάρουμε το ματς.
Δεν θα μπορούσα να αφιερώσω κάποιες γραμμές και στον παίκτη που δείχνει ότι φέτος μπορεί να κάνει πράγματα στο γήπεδο που κανείς άλλος δεν είναι σε θέση να κάνει. Και αυτός δεν είναι άλλος από τον Μπράντον Πολ. Όχι μόνο έξω από τη γραμμή του τριπόντου αλλά και με τα εκρηκτικά drive του που έβαλαν τους Λιθουανούς βίαια στο καλάθι, έδειξε ότι είναι ο νο1 άξονας του επιθετικού παιχνιδιού του Ολυμπιακού και ότι πάνω του θα πρέπει να χτιστούν συστήματα.
Όσο για τον Κεμζούρα, φαίνεται να βλέπει στο παρκέ και να διαβάζει το ματς, με αλλαγές και προσαρμογές σε στιγμές που επιβάλλονται. Μελανό σημείο αμυντικά η χρησιμοποίηση Ρότσεστι και Σπανούλη, οι οποίοι φυσικά είναι οι αδύναμοι κρίκοι της περιφερειακής άμυνας, σε ρόλους – ιδίως του Σπανούλη – που δεν μπορούν να ανταποκριθούν.
Εικόνα από το μέλλον;
Όταν βλέπεις τον Πάντερ να τα σπάει και ταυτόχρονα να μην μπορεί να προσφέρει πολλά δημιουργικά, αναρωτιέσαι τι έχει πάει στραβά και πρέπει ο Ολυμπιακός να βρίσκεται φέτος σε αυτό το σημείο. Τα πράγματα έχουν πολλές εξηγήσεις αλλά δεν ξέρω πόσες αντίστοιχα λύσεις μπορεί να βρεθούν.
Ο Κεμζούρα φαίνεται να είπε τις προάλλες ότι τι να κάνει και ο Μπλατ που του πήραν τις τέταρτες επιλογές του. Λογικό ακούγεται. Από την άλλη ποιο ήταν το όραμα του Μπλατ πάνω στο οποίο θα χτιζόταν ο φετινός Ολυμπιακός; Γιατί αν μου πει κάποιος ότι δεν χωρούσε ο Αγραβάνης και χωράει ο Ρούμπιτ, τότε μάλλον υπάρχει κενό λογικής. Προσωπική μου άποψη είναι ότι όλα ξεκινούν από το χρήμα και την επένδυση και συνεχίζονται με το πλάνο που υπάρχει για την ομάδα.
Μετά την αποχώρηση από το ΟΑΚΑ είχα πει ότι συμφωνώ αλλά είναι μία δύσκολη επιλογή που πρέπει να έχει και την ανάλογη πλαισίωση. Η διαχείριση όμως που έγινε – με Αδριατική Λίγκα, πισωγυρίσματα στο ελληνικό πρωτάθλημα – και οι καταστροφικές επιλογές του καλοκαιριού, οδήγησαν στην απαξίωση και σε μία χρονιά που κανείς δεν περιμένει τίποτα από την ομάδα. Εγώ θεωρώ ότι ο τρόπος που αντιλαμβάνονται οι Αγγελόπουλοι τη διαχείριση παικτών και αντιπάλων και η έλλειψη διάθεσης ή χρημάτων διαχρονικά να κρατήσουν βασικούς συντελεστές επιτυχιών (κάθε χρόνο χάναμε από έναν ψηλό Αμερικανό και πηγαίναμε στο επόμενο λαχείο) έχει φτάσει στο όριό του.
Το λυπηρό είναι ότι δεν φαίνεται να υπάρχει κάποια ένδειξη αλλαγής και προόδου που να επιτρέπει αισιοδοξία. Εκτός αν περιμένουμε τη διεξαγωγή της δίκης με τον πατέρα τους. Όλα αυτά δεν αποτελούν δικαιολογία για την απόσταση που κρατάει ο κόσμος της ομάδας. Ούτε και η άρνηση των διοικούντων να μιλήσουν και να εξηγήσουν την κατάσταση. Αυτό είναι δική τους επιλογή. Το να λέμε ότι αν μου εξηγούσαν τι συμβαίνει τότε θα το δεχόμουν και θα στήριζα, αυτό μάλλον αποτελεί πρόφαση. Μάτια έχουμε και βλέπουμε. Ο Ολυμπιακός έχει καλές και κακές στιγμές. Έτσι είναι τα πράγματα στη ζωή. Οι επιτυχίες προκαλούν ενθουσιασμό, τα μεγάλα παιχνίδια ένταση, αλλά η ομάδα είναι εκεί και στα δύσκολα. Στο κάτω κάτω το DNA του Ολυμπιακού το αλλοιώνουν και οι οπαδοί.
Σε μια επόμενη παρέμβασή μου θα αναφερθώ στο ενδεχόμενο ανάληψης της τεχνικής ηγεσίας από τον Μίλαν Τόμιτς, που σε μένα δεν φαντάζει πολύ γοητευτικό σενάριο.
* * *
ΥΓ1 Η πρωτοβουλία άλλων κομματιών της κερκίδας, εκτός των οργανωμένων, να ξεκινήσουν συνθήματα, μου θύμισε λίγο τα παλιά.
ΥΓ2 Την Παρασκευή δεν παίζαμε με τον βάζελο. Τουλάχιστον εγώ αυτό κατάλαβα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου