Και τώρα ο Αστέρας

Μια εβδομάδα μετά την ισοπαλία με τον Παναθηναϊκό στο ΟΑΚΑ, ο Μαρτίνς άνοιξε το rotation, οι παίκτες που εμπιστεύτηκε τον δικαίωσαν, περισσότερο ή λιγότερο, και η ομάδα δεν δυσκολεύτηκε να ξεπεράσει το εμπόδιο της Λαμίας.

Του Dr. Jekyll

Η ενδεκάδα που ξεκίνησε το παιχνίδι, είχε πέντε αλλαγές, σε σύγκριση με την ευρωπαϊκή. Ο Κούτρης (στη θέση του Τσιμίκα), ο Μπα (στη θέση του Μεριά), ο Καμαρά (Μπουχαλάκης), ο Σουντανί (Μασούρας) και ο Αλ Αραμπί (Γκερέρο). Σταθεροί οι Σα, Σεμέδο, Ομάρ, Γκιγιέρμε, Ποντένσε και Βαλμπουενά. Αλλαγές οι πιο νέοι Λοβέρα (63΄ Βαλμπουενά) και Μπενζιά (73΄ Ποντένσε), και ο --πολύ παλιός-- Αβραάμ (88΄ Σεμέδο).

Ο Ολυμπιακός, χωρίς να παίξει καταπληκτικό ποδόσφαιρο, πιστεύω πως έκανε το καλύτερο παιχνίδι του στο ελληνικό πρωτάθλημα. Απέναντι σε μια ομάδα με ξεκάθαρα αμυντικό προσανατολισμό και σκληρό (έως αντιαθλητικό) παιχνίδι, η ομάδα δεν μάσησε από την αστοχία/ανικανότητα να σκοράρει στο πρώτο μέρος, αλλά έπαιξε ορθολογικά, ανέβασε απόδοση και τρεξίματα στο δεύτερο ημίχρονο (κάτι που συνηθίζει, ειδικά στην Ελλάδα) και μέσα σε δέκα λεπτά κλείδωσε το παιχνίδι (και κατέβασε στροφές): ο Σουντανί άνοιξε το σκορ στο 61΄, σε μια πολύ όμορφη αντεπίθεση, και ο Ελ Αραμπί διπλασίασε τα τέρματα, στο 70΄, με προβολή σε σέντρα/ασίστ του Κούτρη.

Λίγα σχόλια: πολύ καλός ο Μπα, ο οποίος ίσως να μην έχει το μερίδιο στην ανάπτυξη ή στην επίθεση, που έχει ο Σισέ, αλλά φαίνεται πιο ώριμος και πιο μυαλωμένος στα αμυντικά του καθήκοντα (σε ένα πολύ μικρό δείγμα γραφής, που περιλαμβάνει το πρώτο επίσημο παιχνίδι της χρονιάς με την Πλζεν και το σημερινό). Πολύ καλοί και οι Σεμέδο και Ομάρ. Ο Κούτρης αποδεικνύει αυτό που βλέπαμε και πέρσι: ο Τσιμίκας είναι καλύτερος (πολύ καλύτερος φέτος) αμυντικά, και ο Κούτρης καλύτερος επιθετικά (και στην Ελλάδα χρειάζεσαι περισσότερο την επίθεση).

Πρώτη καλή εμφάνιση και από τον Καμαρά. Ο Αφρικανός, θυμίζω, έπαιξε στο Κόπα Άφρικα και χρειάζεται ειδική διαχείριση για να μην βγάλει προβλήματα κόπωσης. Καλά τρεξίματα και πατήματα (περισσότερο στο δεύτερο ημίχρονο), αλλά με μικρότερη συμμετοχή στην ανάπτυξη από τον Μπουχαλάκη (και όσο και αν δεν πίστευα ότι θα μου συνέβαινε, πράγματι βρήκα εμφανή την έλλειψη στις μακρινές μεταβιβάσεις -και την αλλαγή παιχνιδιού- του Μπούχα).

Ο Σουντανί με αφήνει με απορίες: ανακηρύχτηκε mvp του αγώνα, αλλά τα ματάκια μου είδαν έναν παίκτη που στο πρώτο ημίχρονο --που τον έβλεπα φάτσα-- ήταν μονίμως κλεισμένος από αντιπάλους, δεν έκανε κίνηση να ελευθερωθεί (όπως σχολιάζαμε με τον Terso η μόνη “τακτική” εξήγηση είναι πως κρατούσε παίκτη για να προωθηθεί κάποιος συμπαίκτης, όπως οι Καμαρά, Γκιγιέρμε, αλλά αυτό δεν συνέβαινε ποτέ), ενώ έχασε ευκαιρίες -με κορυφαία όταν, στο πρώτο δεκάλεπτο, ο Ποντένσε τον έβγαλε, με εξαιρετικό τακουνάκι, φάτσα με το τέρμα, και αυτός κατόρθωσε να πετύχει τον τερματοφύλακα- που δεν επιτρέπεται να χάνει επιθετικός που θέλει να αγωνίζεται βασικός. Από την άλλη, όμως, μιλάμε για έναν παίκτη, που παρότι χρειάζεται ακόμα δουλειά για να φτάσει στην επιθυμητή φυσική κατάσταση, βρέθηκε 4-5 φορές σε θέση για γκολ -την μία το πέτυχε, ενώ σε κάποιες άλλες ήταν η δική του σωστή κίνηση που του έδωσε το πλεονέκτημα.

Στο ύψος τους οι Γκιγιέρμε (ο οποίος, εκτός των άλλων, πρέπει να φροντίζει και για συντήρηση, καθώς, προς το παρόν, είναι αναντικατάστατος) και Ελ Αραμπί, ο οποίος συνεχίζει να δείχνει ότι έχει επαφή με το σκοράρισμα, ότι κινείται πολύ στο όριο του οφσάιντ, ότι ξέρει αρκετή μπάλα, ώστε να μπορεί να συνεισφέρει στην ανάπτυξη, και ότι συμμετέχει και στην αμυντική λειτουργία.

Σε μέτρια, μάλλον, βραδιά ο Βαλμπουενά (ο οποίος όσα άρθρα και να διαβάσω, δεν πρόκειται να πεισθώ ότι δεν κουράζεται), αλλά με την καταπληκτική μπαλιά στον Ποντένσε, στην υποδειγματική αντεπίθεση που άνοιξε το σκορ. Κινητικότατος (και πιο ομαδικός) ο Πορτογάλος, με μεγάλη συμμετοχή στο 1-0, αλλά και σε πολλές ακόμα επιθέσεις του Ολυμπιακού σήμερα.

Ελπιδοφόρα η πρώτη εμφάνιση του Λοβέρα: ο νεαρός έδειξε ότι διαθέτει καλή ντρίμπλα και ταχύτητα/εκρηκτικότητα, αλλά παρασυρόταν συχνά εκτός θέσης (εκτός εάν κατάλαβα λάθος τον ρόλο του). Χωρίς κάτι άξιο αναφοράς (θετικό ή αρνητικό) η εμφάνιση του Μπενζιά (ο οποίος για να παίρνει δεύτερη ευκαιρία, με τόσο μικρό διάστημα προσαρμογής, είναι φανερό πως υπολογίζεται ιδιαίτερα στο rotation), και χωρίς σοβαρό χρόνο συμμετοχής για να κριθεί ο Παπαδόπουλος.

Εκ του αποτελέσματος, σωστό και το στήσιμο και το πλάνο του Μαρτίνς: όπως έλεγε και ένας καλός φίλος με ένα τρίτο γκολ θα μιλούσαμε για την άψογη επαγγελματική νίκη, που χωρίς να φορτσάρεις, να κινδυνεύσεις και να αγχωθείς, δείχνεις εμφατικά την ανωτερότητά σου. Σωστή, υποθέτω, και η σκέψη να αγωνιστεί με 4-4-2 στο πρώτο ημίχρονο, από την στιγμή που η Λαμία δεν έδειχνε καμία διάθεση για να επιτεθεί. Η ομάδα, τελικά, έμεινε στα δύο γκολ, αλλά με τον αγώνα της Τρίτης να ακολουθεί είναι λογικό (αν όχι απαραίτητο) να γίνει συντήρηση δυνάμεων εν όψει των αγώνων που ακολουθούν: την Τρίτη με Ερυθρό Αστέρα, στο Βελιγράδι, και την Κυριακή με Άρη, στη Θεσσαλονίκη.

Ο αγώνας με τον Αστέρα είναι ο σημαντικότερος για την εξασφάλιση της τρίτης θέσης στον όμιλο (με δεδομένο ότι αν νικήσουμε στο Βελιγράδι, δεν πιστεύω ότι μπορεί να χάσουμε στον “τελικό” στον Πειραιά). Πολύ σημαντικό και το παιχνίδι της Κυριακής: είναι ανθρώπινο οι παίκτες να έχουν περισσότερο το μυαλό τους στο Champions League. Ακόμα και ο αν ο Μαρινάκης και ο Μαρτίνς τους λένε κάθε μέρα ότι το πρωτάθλημα είναι προτεραιότητα είναι απίθανο οι παίκτες να εμφανίζονται το ίδιο συγκεντρωμένοι και αποφασιστικοί στην σούπερ λιγκ, όσο στους αγώνες της κορυφαίας διασυλλόγικης διοργάνωσης. Πρέπει, όμως, να βρεθεί ο τρόπος για να καταλάβουν ότι δεν επιτρέπεται να βάζουν σε δεύτερη μοίρα τα παιχνίδια του πρωταθλήματος: δεν μπορώ να σκεφτώ (εφικτό) τρόπο για να χαρακτηριστεί η χρονιά πετυχημένη αν δεν επιστρέψει η ομάδα στη θέση του πρωταθλητή.

Για το τέλος, ένα μικρό σχόλιο για τα κοράκια (αυτά, άλλωστε, καλό είναι να λέγονται μετά από νίκες): είναι πιθανό τα πράγματα να είναι πιο μαζεμένα φέτος από την περυσινή χρονιά. Ο Ολυμπιακός πρέπει να περιμένει ότι ακόμα και μέσα στην έδρα του, με μικρούς αντιπάλους, δεν θα παίρνει ούτε τα κουκούτσια (αλλά θα παίρνει πολλές φορές τα πόδια στο χέρι από κλαδέματα των αντιπάλων). Αν είναι αρκετά σοβαρός, αυτά τα εμπόδια θα τα ξεπερνά, και το μόνο που θα μένει είναι ο εκνευρισμός που όλα θα παρουσιάζονται αγγελικά πλασμένα σε έναν παραμυθένια αγνό κόσμο εξυγίανσης. Αν βρεθεί μποσικός, τίποτα δεν πρόκειται να του χαριστεί: οι βαθμοί (και ο τίτλος) θα χαθούν και εμείς θα μιλάμε για ένα πέναλτι και μια κόκκινη κάρτα.