Στις 28 Αυγούστου 2015 κυκλοφόρησε ο τελευταίος δίσκος των Motorhead με τίτλο Bad Magic. Στις 28 Δεκέμβρη μας μαύρισε η ψυχή μιας και πέθανε ο εμβληματικός αρχηγός του συγκροτήματος ο Lemmy. Δεν χρειάζεται --νομίζω-- να αναφερθούμε στο πόσο μεγάλο κεφάλαιο ήταν/είναι οι Motorhead για τον σκληρό ήχο τις τελευταίες 4 δεκαετίες. Στον τελευταίο αυτό δίσκο τoυ συγκροτήματος θα βρούμε ένα διαμαντάκι. Το κομμάτι αυτό φέρει τον τίτλο «Till the end»:
Του RedTerso
Το κομμάτι αυτό θα μπορούσαμε να πούμε ότι αποτελεί με ένα τρόπο τη «μουσική διαθήκη» του Lemmy, μιας και άφησε αυτό το μίζερο τόπο 6 μήνες μετά την κυκλοφορία του εν λόγω άλμπουμ (και κομματιού). Ας ρίξουμε μια ματιά στους στίχους να καταλάβουμε το γιατί:
Don't tell me what to do my friend
You'll break more hearts than you can mend
I know myself like no one else, nothing to defend
My life is full of good advice, and you don't have to tell me twice
Living here in Paradise, no rules that I should bend
In my years my life has changed, I can't turn back the time
I can't tell you just what made me change
All I know is who I am; I'll never let you down
The last one you can trust until the end
There ain't no rules to follow, you can't predict tomorrow
I know just who my friends are, the rest can turn to stone
Your memories are yours alone;
They're yours until your dust and bones
I know the things I'm looking for, I know just what I want
In my life the times have changed, I'm still the man I was
I don't want to hear your fairytale
All I know is who I am; I'll never let you down
The last one you can trust until the end, until the end
Go!
In your life, you'll be amazed at all the love you lose
You can never live that life again
The one thing you will never lose is the singing in your head
That will still be with you until the end
TILL THE END no.1
Η χρονιά κρίνεται αποτυχημένη για το τμήμα μπάσκετ. Όχι γιατί δεν κατάφερε να προκριθεί στα play-off της Ευρωλίγκα, αλλά κυρίως γιατί άφησε μια μεγάλη αίσθηση απογοήτευσης η παρουσία της ομάδας σε όλους τους αγώνες του 2019. Μια χρονιά, που ξεκίνησε με πολλές ελπίδες, λόγω της πρόσληψης του Ντέιβιντ Μπλατ και αυτές οι ελπίδες μεγάλωσαν καθώς βλέπαμε στον πρώτο γύρο τον Ολυμπιακό να παίζει καλό μπάσκετ και να διεκδικεί --με καλούς όρους-- το πλεονέκτημα έδρας στο τέλος έφτασε να προσδοκούμε σχεδόν να τελειώσει για να μη βλέπουμε αυτό το σύνολο, που ελάχιστα θύμιζε την ομάδα των θαυμάτων των προηγούμενων χρόνων.
Υπάρχει η εσφαλμένη άποψη ότι η φετινή ήταν χρονιά rebuilding για το Θρύλο και το σφάλμα έγκειται στο γεγονός ότι δεν μπορείς να κάνεις αναδόμηση χρησιμοποιώντας σε μεγάλο βαθμό παλιότερα υλικά. Όμως μετά από τόσο εκκωφαντική αποτυχία, είναι σαφές ότι πρέπει να υπάρξουν βαθιές τομές. Με αυτό δεν αναφέρομαι σε κάποια προφανή ονόματα (οι 2 Αρχηγοί, αλλά αυτό θα το πούμε παρακάτω), αλλά κυρίως στη φιλοσοφία που έχει χτιστεί ο Ολυμπιακός των προηγούμενων ετών. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να σταματήσει η υπέρ το δέον «αγιοποίηση» του ελληνικού κορμού, ειδικά από τη στιγμή, που δεν υπάρχουν γηγενείς με ικανότητες, που να ταιριάζουν στο επίπεδο και τους στόχους του Θρύλου. Μετά τη φετινή χρονιά νομίζω ότι θα πρέπει να πέσει σαφώς πιο σοβαρά στο τραπέζι η έννοια του rebuild...
Βασική παράμετρος σε αυτό το σημείο, πρέπει να αποτελέσει η ταχύτητα μέσω της οποίας θα κινηθεί προετοιμάζοντας την επόμενη μέρα. Και είναι βασικό να αποφασιστεί --και από τις δύο πλευρές-- αν θα συνεχιστεί η συνεργασία με τον κόουτς Μπλατ. Ο Αμερικάνος προπονητής έκανε πολλά λάθη τόσο με την καλοκαιρινή στελέχωση όσο και με τη διαχείριση του «υλικού» μέσα στη χρονιά. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει να του δοθεί η δυνατότητα να χτίσει το νέο Ολυμπιακό. Η διοίκηση του τμήματος έχει αποδείξει ότι --σωστά-- δείχνει εμπιστοσύνη στους προπονητές, οπότε αυτό που οφείλει να κάνει είναι να κόψει την παραφιλολογία και να προχωρήσει τάχιστα στο σχεδιασμό. Και αυτός ο σχεδιασμός θα πρέπει να φθάσει μέχρι το τέλος και να αποδομήσει βεβαιότητες που υπήρχαν τα προηγούμενα χρόνια. Αν ο Ολυμπιακός θέλει να συνεχίσει να αποτελεί μια από τις κορυφαίες ομάδες της Γηραιάς Ηπείρου και την ερχόμενη δεκαετία θα πρέπει να δημιουργήσει τομές και να παρουσιάσει ένα νέο μοντέλο (όπως έκανε το 2011), που θα κληθούν όλοι οι υπόλοιποι να αντιγράψουν.
TILL THE END no.2
Η 13η Φλεβάρη πέρασε στην ιστορία ως η ημερομηνία, που ο Ολυμπιακός επέλεξε --επιτέλους-- να πάει σε μετωπική σύγκρουση με το εγχώριο κατεστημένο και να απονομομιμοποιήσει θεσμικά --όχι μόνο την ΚΕΔ-- αλλά τη διοίκηση του ελλ. μπάσκετ. Ήταν η αρχή για να αναδειχθεί ακόμα και σε όσους έκαναν ότι δεν καταλαβαίνουν, η δυσωδία που βγαίνει από το σάπιο σύστημα του «σωλήνα», που τόλμησαν κάποιοι αρχοντίσκοι να αποκαλέσουν «φάρο».
Αυτή τη στιγμή παραμένει αδιευκρίνιστη η στάση του Ολυμπιακού, ενόψει της νέας σεζόν. Για τη φετινή, είναι δεδομένο ότι η διοίκηση θα συνεχίσει να κινείται στην τροχιά, που έχει σχεδιάσει. Αυτό σημαίνει ότι θα συνεχίσει να αγωνίζεται στο πρωτάθλημα, εκτός και αν ξανασφυρίξει κάποιον αγώνα κάποιος από την «αμαρτωλή» τριάδα των κοράκων (Αναστόπουλος, Μάνος, Παναγιώτου), μέχρι να φτάσουν οι τελικοί απέναντι στο βάζελο, όπου η ΕΟΚ έχει αρνηθεί ξεκάθαρα να αποδεχτεί το αίτημα του Ολυμπιακού για ξένους διαιτητές. Εκεί αν δεν υπάρξει κάποια έκπληξη η ομάδα μας δεν θα αγωνιστεί.
Αυτό όμως αφήνει μια αβεβαιότητα για την επόμενη μέρα. Γιατί αν ο Ολυμπιακός δεν αποχωρήσει από τις εγχώριες διοργανώσεις, τότε με βάση το πειθαρχικό δίκαιο θα πρέπει να υποβιβαστεί. Δεν μας απασχολεί καμία απειλή υποβιβασμού. Πρέπει όμως να γίνει ξεκάθαρο αν ο σχεδιασμός της επόμενης μέρας περιλαμβάνει συμμετοχή μόνο στην Ευρωλίγκα. Αν δεν ισχύει αυτό, τότε η διοίκηση οφείλει να κινηθεί αποφασιστικά ώστε να εξασφαλίσει τη συμμετοχή στην Αδριατική Λίγκα. Το σημείο όμως που έχει τη μεγαλύτερη σημασία είναι να ξεκαθαριστούν οι προθέσεις της ΚΑΕ σε σχέση με το εγχώριο πρωτάθλημα (για τη νέα χρονιά πάντα) και τις πιθανές εναλλακτικές.
Για την απόφαση της διοίκησης να πάει σε ολομέτωπη σύγκρουση με τη χειρότερη παράγκα, που γνώρισε ποτέ ο ευρωπαϊκός αθλητισμός τα έχουμε πολλάκις: Τη στηρίζουμε λυσσασμένα και δεν πρέπει να γίνει ούτε βήμα πίσω. Οι Motorhead είπανε «Till the end» και πρέπει να τους ακούσουμε... Τόσο απλά... #MexriTelous.
TILL THE END no.3
Στο πιο κρίσιμο σημείο της χρονιάς τραυματίστηκε ο μεγάλος Αρχηγός Βασίλης Σπανούλης και σε συνδυασμό με τον τραυματισμό του Στρέλνιεκς αποδυναμώθηκε η --έτσι και αλλιώς αδύναμη-- περιφέρεια του Ολυμπιακού. Η είδηση του σοβαρότατου τραυματισμού του Σπανούλη, μεγέθυνε τη στεναχώρια από τη φετινή αποτυχία.
Ο Σπανούλης είναι αυτός που έχει συνδέσει άρρηκτα το όνομά του με τη χρυσή σύγχρονη εποχή της ομάδας μπάσκετ. Και ως εκ τούτου, ως ελάχιστη αναγνώριση της προσφοράς του, αξίζει να του δοθεί η δυνατότητα να κρεμάσει ο ίδιος τα παπούτσια του όταν το αποφασίσει. Και θα ήταν ακόμα καλύτερο αυτό το σενάριο να συνοδευτεί με κάποιο τίτλο για την ομάδα.
Με παρόμοια λογική, καλό θα ήταν να κλείσει στην ομάδα της καρδιάς του την καριέρα του και ο Γιώργος Πρίντεζης. Πολλοί πικράθηκαν από τον (υπ)Αρχηγό εξαιτίας της γνωστής ιστορίας με το ηχητικό. Όμως δεν πρέπει να παραγνωρίζουμε το γεγονός ότι καλό θα είναι να συγχωρούμε τα λάθη αυτών που αγαπάμε. Και ο Πρίντεζης είναι ένας τέτοιος παίχτης. Μάλιστα μετά το ματς απέναντι στη Νταρουσάφακα ζήτησε να του δοθεί ακόμα μια ευκαιρία μαζί με τον Σπανούλη για να διεκδικήσουν ακόμα μια διάκριση ακόμα και αν ο ρόλος του στο παρκέ είναι περιορισμένος σε σχέση με τα προηγούμενα χρόνια.
Παραπάνω γράψαμε ότι χρειάζεται μια σοβαρή αναδόμηση της ομάδας και αρκετοί θα θεωρήσουν ότι αυτό είναι αντιφατικό σε σχέση με την προτροπή να συνεχίσουν οι Αρχηγοί για έναν ακόμα χρόνο στον Ολυμπιακό και να κλείσουν την καριέρα τους στο λιμάνι. Καμία αντίφαση δεν υπάρχει. Γιατί αν το μισό μιας ομάδας είναι οι στόχοι, οι επιτυχίες και οι διακρίσεις, το άλλο μισό είναι η γνώση της ιστορίας και η ανάδειξη των πρωταγωνιστών της. Και με βάση τον παραπάνω συλλογισμό θα ήταν σημαντικό οι δύο Αρχηγοί να γράψουν το δικό τους μπασκετικό τέλος, όταν το αποφασίσουν οι ίδιοι.
The one thing you will never lose is the singing in your head
That will still be with you until the end ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου