Στου Καραϊσκάκη και αυτή την Κυριακή

Με την ομάδα να έχει ξεμείνει από στόχους, αλλά τον κόσμο να δίνει το παρών, ο Ολυμπιακός γύρισε τον αγώνα με τον αξιόμαχο Ατρόμητο, πήρε τους τρεις βαθμούς και εξασφάλισε (κατά 99%) την δεύτερη θέση (και αυτό δεν είναι επιτυχία).

Του Dr. Jekyll

Το να σχολιάζεις αγωνιστικά τον χτεσινό αγώνα έχει κάτι από τον τρόπο που αντιμετωπίστηκε (στην αρχή τουλάχιστον) από τους παίκτες μας: είναι λιγάκι αγγαρεία. Ας τα πάρουμε από την αρχή: είναι δεδομένο ότι οι ποδοσφαιριστές του Ολυμπιακού είναι ακριβοπληρωμένοι επαγγελματίες. Είναι εξίσου βέβαιο ότι είναι και άνθρωποι: το κίνητρο της ικανοποίησης του κόσμου και του προπονητή είναι πάντα υπαρκτό, αλλά είναι σχεδόν αδύνατο να καλύψει την έλλειψη αγωνιστικού κινήτρου. Η χρονιά έχει τελειώσει (και με αυτό δεν λέω ότι δικαιολογούνται να προβάρουν βατραχοπέδιλα και μάσκες): με τα (περισσότερα) καλά και τα (λιγότερα) κακά, η φετινή ομάδα φτάνει στο τέλος του πρωταθλήματος, χωρίς κάποια διάκριση μεν, αλλά με αρκετά στοιχεία για να μπορεί (με τις κατάλληλες κινήσεις) να χτίσει κάτι πολύ καλύτερο του χρόνου.

Πιο συγκεκριμένα: αυτά που είδαμε χθες είναι πάνω κάτω αυτά που βλέπουμε (και θα έπρεπε να έχουμε εμπεδώσει πλέον) όλη τη χρονιά. Ο Σα είναι ένας καλός τερματοφύλακας και καλό θα είναι να παραμείνει και του χρόνου. Αξιόπιστος κεντρικός αμυντικός δεν υπάρχει: ο Μερία χθες ήταν σαν να ήθελε να το επιβεβαιώσει. Απέναντι στους (καλούς) παίκτες του Ατρομήτου και μονομαχίες έχασε, αλλά και έκανε λάθη συγκέντρωσης, ανεπίτρεπτα για παίκτη που θέλεις να βασίζεσαι (προσοχή: δεν λέω αν έχει θέση στο ρόστερ, αλλά αν μπορεί να αποτελέσει το “βαρύ” χαρτί σου στην αμυντική γραμμή). Η φάση που ξεχνιέται και καλύπτει τρεις παίκτες του Ατρομήτου, που αλλιώς θα ήταν οφσάιντ, είναι ενδεικτική. Για τον Σισέ μια από τα ίδια: εξαιρετικά προσόντα, αλλά και σοβαρά προβλήματα αντίληψης και ψυχραιμίας (και όπως έχω ξαναγράψει, δεν ξέρω αν ο Ολυμπιακός μπορεί να προσφέρει τις βοήθειες που απαιτούνται για να φτάσει ο Σισέ στο -τεράστιο, υποθέτω- ταβάνι του).

Ακόμα: δεν χρειαζόμασταν το χθεσινό παιχνίδι για να δούμε τα πλεονεκτήματα και μειονεκτήματα και σχεδόν όλων των άλλων παικτών μας που αγωνίστηκαν χθες. Ο Ομάρ κάνει πολύ καλή χρονιά και μακάρι να αποφασίσει ότι θέλει να προχωρήσει με τον Ολυμπιακό. Ο Κούτρης είναι καλός και έχει όλο το μέλλον μπροστά του για να βελτιώσει το (αδύναμο) αμυντικό του κομμάτι. Ο Μπουχαλάκης, σκόρερ του δεύτερου -καταπληκτικού- γκολ, έχει θέση ως δευτερότριτη επιλογή στο ρόστερ (με έμφαση, μάλλον, στο τρίτη). Ο Φορτούνης (ράθυμος χθες) έχει τη σέντρα-ασίστ για την ισοφάριση, κάμποσες καλές μπαλιές στη πλάτη της άμυνας και, αδιαμφισβήτητα πρέπει να μείνει και, ιδανικά, να πλαισιωθεί από ακόμα καλύτερους συμπαίκτες. Ο Γκιγιέρμε κάνει το λάθος από το οποίο δεχόμαστε το γκολ, αλλά πετυχαίνει με πολύ καλή κεφαλιά το γκολ για το 1-1, ενώ με την συνολική του παρουσία είναι, με βεβαιότητα, ένας από τους τρεις κορυφαίους της φετινής ομάδας.

Η επίθεση μας παραμένει αχίλλειος πτέρνα (η δική μου αίσθηση είναι πως με έναν καλό σκόρερ, ακόμα και με αυτή την άμυνα και όλη την κωμωδία της εξυγίανσης, ο Ολυμπιακός θα ήταν πρωταθλητής). Καταπληκτικά τα γκολ του Γκερέρο με Μίλαν και ΑΕΚ, σημαντικά τα -κάμποσα- τέρματα του Χασάν. Ούτε ο ένας, ούτε ο άλλος -φέτος τουλάχιστον- δεν μπορούν να διεκδικήσουν τη θέση του βασικού επιθετικού (πιο αιχμηρά, θα έλεγα πως έχουν θέση στο ρόστερ μόνο ως δευτερότριτες επιλογές, με έμφαση στο τρίτη).

Ο Ποντένσε (που με έκπληξη διαβάζω σήμερα να αποθεώνεται) έχει τεράστιο ζήτημα στην τελική ενέργεια (που αν δεν το είχε, αμφιβάλω ότι σήμερα θα αγωνιζόταν στον Ολυμπιακό). Παραμένει ένας από τους καλύτερους μας παίκτες και η προσφορά του είναι μεγάλη (το ξαναγράφω: ένας παίκτης με τη ταχύτητα και τρίπλα του Πορτογάλου, δεν επιτρέπει στους αντίπαλους αμυντικούς να χαλαρώσουν την επιτήρηση και ανοίγει μονίμως διαδρόμους για τους άλλους). Αυτό, όμως, δεν πρέπει να κρύβει τις χτυπητές του αδυναμίες: δεν μαρκάρει (και για όσους θεωρούν ότι αυτό είναι ζήτημα σωματοδομής ας θυμηθούν όχι τόσο τον -πιο δεμένο- Σαλίνο, αλλά τον Ιμπαγάσα), αφήνοντας συνέχεια εκτεθειμένο τον παίκτη που κινείται πίσω του, και έχει πολύ κακά τελειώματα.

Ο Μασούρας, στα πρώτα δείγματα γραφής, εξακολουθεί να είναι θετικός: και τακτικά και από θέμα ποιότητας είναι παίκτης που δείχνει ότι μπορεί να εξελιχθεί σε έναν από τους καλύτερους παίκτες (και, μακάρι, κάνοντας όλη την προετοιμασία και μαθαίνοντας καλύτερα συστήματα και συμπαίκτες, να εμφανιστεί έτσι στη νέα χρονιά). Η ευκαιρία που χάνει είναι ενδεικτική των ικανοτήτων του, παρότι ο Μέγιερι τον σταματά.

Ερωτηματικό παραμένει ο Ντίαζ (και ο Σολδάνο, αλλά αυτό είναι μια άλλη υπόθεση): έχει δείξει καλά στοιχεία, αλλά όταν έχεις πολλούς παίκτες που έχουν απλά “καλά στοιχεία”, αμφιβάλω αν μπορείς να φτιάξεις μια πολύ καλή ομάδα. Ο Ολυμπιακός (και) φέτος, έδειξε σε κομβικά σημεία ένδεια από παίκτες που θα πάρουν την ομάδα από το χέρι (και έχω βαρεθεί να το γράφω). Εγγυημένη συνταγή επιτυχίας στην απόκτηση τέτοιων παικτών, προφανώς και δεν υπάρχει, αλλά υπάρχουν οι πιθανότητες: τέτοιος παίκτης είναι πολύ πιθανό να αποδειχθεί ο Τουρέ (και το αναφέρω γιατί το πείραμα απέτυχε παταγωδώς), αλλά είναι πολύ απίθανο να το καταφέρεις με παίκτες όπως ο (πολύ καλός) Ποντένσε, ο (με καλά στοιχεία) Ντίας και ο (ερωτηματικό) Σολδάνο.

Λίγα ακόμα: ο Μαρτίνς έχει κάνει δουλειά. Εκτός από το -δεδομένο- ότι η ομάδα τα πήγε πολύ καλύτερα από πέρσι, ξεκινώντας από το απόλυτο μηδέν, έχεις (πολλά περισσότερα) στοιχεία της ποιότητας της δουλειάς του: όλοι (μα όλοι) οι περσινοί σου ποδοσφαιριστές έκαναν φέτος καλύτερες εμφανίσεις. Η ομάδα δεν παρουσίασε προβλήματα φυσικής κατάστασης. Έκανες κάποια (μετρημένα, είναι η αλήθεια) μεγάλα αποτελέσματα. Οι παίκτες (επιτέλους) είχαν συγκεκριμένο (φανερά) ρόλο στον αγωνιστικό χώρο (η απόδοσή τους συνάδει με το ότι αυτός ο ρόλος ταίριαζε στα χαρακτηριστικά τους). Το ότι κέρδισε το δικαίωμα να ετοιμάσει την επόμενη χρονιά είναι βέβαιο, όπως βέβαιο είναι ότι του χρόνου θα μπορέσουμε να κάνουμε πιο δίκαιο και σωστό απολογισμό των ικανοτήτων του (παραμένει να φανεί αν έχει ταβάνι -όπως κάμποσοι συνοπαδοί του προσάπτουν).

Ο κόσμος στάθηκε και με το παραπάνω κοντά στην ομάδα. Δύο χρόνια χωρίς τίτλο και ο κόσμος δείχνει να ωριμάζει (και είναι κρίμα που χρειάστηκαν αποτυχίες για να γίνει αυτό). Ο χθεσινός καιρός είναι αλήθεια ότι ήταν ιδανικός για να πας στο γήπεδο. Δεν περίμενα, όμως, και ήταν πολύ ευχάριστο που έπεσα έξω, πως τόσο πολλοί Ολυμπιακοί δεν ενδιαφέρονται για τις επιτυχίες, αλλά επιβραβεύουν τη φετινή προσπάθεια. Τεράστια και η σκηνή στη λήξη του αγώνα με τον πιτσιρικά και τον Κούτρη (δεν χρειάζεται περαιτέρω σχολιασμό).

Για το τέλος: τον Tsitsu δεν τον γνώριζα. Αρκούσαν μερικές ερωτήσεις για να μάθω την (τεράστια) προσφορά του στο οπαδικό μας κομμάτι και την ποιότητα του χαρακτήρα του. Γνωρίζω ότι ήταν φίλος με κοντινούς μου ανθρώπους. Σχετικά πρόσφατα, ένα αντίστοιχο κεντρικό πανό, ήταν για έναν από τους καλύτερους μου φίλους. Δεν υπάρχουν λόγια για το πώς νιώθεις όταν ένα τέτοιο πανό, που συνήθως αφορά σε άγνωστους ή κάποιους που τους ξέρεις λίγο, είναι για άνθρωπο που αγαπάς και καθόρισε την ζωή σου. Δύναμη και κουράγιο στους δικούς του.