Σταματά ο Χρόνος...

Ο χρόνος κυλά και δεν τον καταλαβαίνουμε, περνάνε τα χρόνια και νομίζουμε ότι είμαστε ίδιοι. Λάθος. Μεγάλο λάθος! Έρχεται η στιγμή και κατανοείς το πλήρωμά του…

Ο Ολυμπιακός φωλιάζει στην καρδιά. Μπορεί οι περιστάσεις να με κρατούν μακριά του, αλλά, όποτε μπορώ, τον ακολουθώ… Πάντα όταν είμαι στο γήπεδο, μου έρχονται στο μυαλό τα παιδιά που για καιρό τρέχαμε. Άλλωστε, οι αναμνήσεις σε στοιχειώνουν και πάντα γελάς μόνος σου… Πάντα ευχόμουν και εύχομαι να είναι καλά όλοι --γνωστοί και λιγότερο γνωστοί-- και να έχουν πρόοδο στη ζωή τους. Ένας από αυτούς ήσουν και εσύ…

Τι να πρωτοθυμηθώ; Σε γνώρισα στην πρώτη συνάντηση στο Red Café που ήταν κάτω από το γήπεδο τότε… Μετράγαμε βήματα, δεν ξέραμε πώς θα πήγαινε η φάση. Έτρεχαν πολλά στο μυαλό σου. Η ιδέα της δημιουργίας του Ultras σαν κίνημα, σαν περιοδικό, σαν δραστηριότητα, με εξίταρε πολύ. Νέες σκέψεις, νέο γήπεδο, μια γενιά που είχε ζήσει και το παλιό Καραϊσκάκη ως πιτσιρίκια… Πάμε ρεεε!!! Κολλήσαμε καλά και μετά το φοβερό meeting στο Porto Leone, οριστικοποιήσαμε τη συνεργασία και δρομολογήσαμε το περιοδικό Ultras. Τι χαρά είχαμε πάρει , ε Tsitsou; Πέταγαν φλόγες τα μάτια μας… Συναντήσεις στο Leone, στο club στο Μοσχάτο, στους Αγίους… Ανταλλαγή αρχείων, διορθώσεις, τρέξιμο στην επαρχία, προτάσεις… Ήμασταν μέσα στην πώρωση! Προχωρήσαμε αρκετά, όλα με γνώμονα το καλό του Ολυμπιακού και της Θύρας 7. Τα θυμάμαι καμιά φορά όταν ανατρέχω σε αυτές τις όμορφες αναμνήσεις… Στις κερκίδες που καθόμουν, κοίταζα πάντα το πέταλο και σκεφτόμουν όλοι κάπου εκεί είναι ή νοητά είναι εδώ.

Τα χρόνια πέρασαν, φίλε Tsitsou, αλλάξαμε, επιλέξαμε και άλλα μονοπάτια, μα η αγάπη για τον Ολυμπιακό πάντα μας ένωνε όλους, μικρούς και μεγάλους.

Με τα μέσα δικτύωσης δεν τα πηγαίνω καλά, αλλά πάντα ρίχνω κλεφτές ματιές στα οπαδικά δρώμενα. Το παρελθόν δεν σε αφήνει, ίσως κ εσύ δεν θες να το αφήσεις…

Είδα τη φωτό σου. Μεγάλωσες φίλε, όπως κι εγώ --ίδια ηλικία έχουμε--, αλλά πάντα στο μυαλό μου θα σε έχω με το καρό καπέλο. Διαβάζω τα σχόλια και κολλάω. Ξαναέμαθα νέα σου, τα τελευταία... Ένα γρήγορο τηλέφωνο σε ένα φίλο για επιβεβαίωση... Είναι αλήθεια. Μπήκες κι εσύ στην αξέχαστη παρέα των άλλων παιδιών…

Δεν μπορώ να πω κάτι. Αν έγραφα ακόμα στο Ultras, αυτό το κείμενο θα ήταν αφιερωμένο σε εσένα. Δικό σου, φίλε, είναι και τώρα.

Θα ξανασυναντηθούμε , δεν τελειώσαμε. Μέχρι να γίνει αυτό, σε κλείνω στο χρονοντούλαπο των ερυθρόλευκων αναμνήσεών μου.

Φυλλομετρώ τα περιοδικά Ultras. Κάπου εκεί είσαι και εσύ, μέσα στα συναισθήματα, στο σήμα του Εφήβου, στις φωτό και στην ψυχή που καταθέσαμε.

Καλή αντάμωση, 

Morgan Moschato Club

ΥΓ Την αγάπη μου, τη συμπαράσταση και τη σκέψη μου στους δικούς του ανθρώπους και κολλητούς φίλους. Ο θεός να σας δίνει δύναμη. Ένα εδάφιο της Αγίας Γραφής αναφέρει: «Θα εξαλείψει κάθε δάκρυ από τα μάτια τους, και ο θάνατος δεν θα υπάρχει πια, ούτε πένθος ούτε κραυγή ούτε πόνος δεν θα υπάρχουν πια. Τα παλιά έχουν παρέλθει». 

Μέχρι να γίνει πραγματικότητα, καλή αντάμωση, Tsitsou!