Δεν θα αναφερθώ τόσο στο χθεσινό παιχνίδι, όσο σε κάποιες παρατηρήσεις για την συνολική εικόνα της φετινής ομάδας.
Αρχικά, ας ξεκινήσουμε με τον τερματοφύλακα: στον χθεσινό αγώνα, είδαμε μια ακόμα φορά γιατί ο Σα είναι πραγματικά ένας πολύ καλός τερματοφύλακας (και εδώ θυμίζω ότι ποτέ ο Ολυμπιακός δεν έχει κάνει καλή χρονιά, χωρίς να έχει κάτω από τα δοκάρια κάποιον τερματοφύλακα σε φόρμα: τον Ελευθερόπουλο, τον Νικοπολίδη ή τον Ρομπέρτο). Ο Σα, λοιπόν, είναι πολύ καλός, σε αντίθεση με τον Καπίνο και τον Γιαννιώτη.
Υπάρχουν οι προσδοκίες, και υπάρχει και η πραγματικότητα. Θα ήθελα να προέκυπτε κορυφαίος ο Γιαννιώτης (ακόμα και ο Καπίνο, παρότι ποτέ δεν συγχώρεσα τη συμπεριφορά του όταν ακόμα αγωνιζόταν για τον Βάζελο). Θα ήθελα ο Σα να θέλει να ρίξει άγκυρα στο Λιμάνι (όπως, πολύ πιθανό, να μην είχαν πρόβλημα να κάνουν οι δικοί μας Καπίνο και Γιαννιώτης). Η πραγματικότητα, όμως, είναι ότι ο Σα, πιθανότατα, θα θελήσει να μετακινηθεί, σύντομα, σε ένα καλύτερο πρωτάθλημα και οι Καπίνο και Γιαννιώτης, δεν είναι (έτσι όπως εμφανίστηκαν στον Ολυμπιακό των πολλών απαιτήσεων και --αναγκαστικά-- των περιορισμένων ευκαιριών) οι τερματοφύλακες που θα βοηθήσουν τον Ολυμπιακό για το επόμενο βήμα (για την ακρίβεια, η αξέχαστη φάση του Γιαννιώτη -όπως είχα ξαναγράψει- είναι η κολοσσιαία μαλακία στο γκολ του μΠαοκ, το οποίο ίσως να στοιχίσει το πρωτάθλημα).
Συνέχεια προσδοκιών/φαντασιών απέναντι στη πραγματικότητα. Θα ήταν υπέροχο να είχαμε βρει έναν νέο ηγέτη της άμυνας στο πρόσωπο του Βούκοβιτς. Μακάρι να ήταν καλύτερος του Μέλμπεργκ. Δεν είναι, όμως, και, πιθανότητα, δεν θα γίνει ποτέ. Προς το παρόν, η αμυντική μας γραμμή αποτελείται από τον μέτριο προς καλό Βούκοβιτς (σταθερά μία με δύο χοντρές γκάφες ανά παιχνίδι -ακόμα και σε κακή τοποθέτηση για κεφαλιές, δηλαδή το, θεωρητικά, πιο δυνατό του σημείο), του κακού Μιράντα (στα πρώτα, τουλάχιστον, παιχνίδια), του «μαθητευόμενου» Σισέ (με τις εντυπωσιακές θετικές φάσεις και αρκετές ανεκδιήγητες γκάφες) και τον Μερία (που ελάχιστα έχουμε δει) -- για ευνόητους λόγους δεν αναφέρω καν τον Αβραάμ.
Επαναλαμβάνω: αν αντί για τον Μαρτίνς εξακολουθούσαμε να έχουμε τον αξέχαστο Μπέντο και ο Βούκοβιτς μάρκαρε στη σέντρα, η αμυντική μας γραμμή θα ήταν η χαρά του κάθε πικραμένου επιθετικού (μέχρι και ο Χασάν χατ τρικ θα έκανε). Ο Μαρτίνς έχει τη στοιχειώδη αντίληψη να κρατά πιο κοντά τις γραμμές και, σε συνδυασμό, με τη συνολικά καλύτερη λειτουργία της ομάδας (πάλι έργο δικό του), καθώς και την ύπαρξη -κυρίως- του Γκιγιέρμε, ο Ολυμπιακός δείχνει μια καλύτερη ανασταλτική εικόνα --παρότι το κεντρικό αμυντικό δίδυμο έχει πάντα θεματάκια-- όπως αμυντικές αδυναμίες (ξανα)παρουσιάζει ο, πολύ καλός κατά τ' άλλα, Κούτρης.
Λίγα ακόμα αρνητικά: οι περισσότερες στημένες φάσεις στην επίθεση φεύγουν ανεκμετάλλευτες. Είναι προφανές ότι δεν γίνεται να γίνονται όλα τέλεια, πόσο μάλλον όταν την επιθετική σου γραμμή αποτελούν παίκτες που δεν τους λες και μπόμπερ, όπως οι Γκερέρο, Χασάν και πολύ φοβάμαι (όχι από όσα έχω δει στο γήπεδο, αλλά με δεδομένο ότι έμεινε εκτός ευρωπαϊκής λίστας) και ο Σολδάνο. Πάντως, αν ο φετινός Ολυμπιακός είχε την αποτελεσματικότητα των στημένων που είχε επί Σίλβα, θα ήταν με βεβαιότητα ήδη πρωταθλητής (ανεξάρτητα από την εξυγίανση).
Σχετικά με τους επιθετικούς: ο Γκερέρο έχει χάσει πολλά γκολ, αλλά έχει βάλει και κάποια εντυπωσιακά (στα γρήγορα, ανακαλώ την κεφαλιά με τη Μίλαν και το χθεσινό). Είναι, όμως, κατά κανόνα, αεικίνητος: με συνεχή εναλλαγή θέσεων και πίεση στον αντίπαλο, δεν συμμετέχει μόνο στη γρήγορα ανάκτηση της μπάλας, αλλά δίνει και τη δυνατότητα για πάσες με τη μία (χωρίς δηλαδή να χρειάζεται να κουβαλάει κάποιος την μπάλα). Με δεδομένο ότι η επιθετική μας δυστοκία είναι ο λόγος που ο Ολυμπιακός βρίσκεται τόσο πολύ πίσω από την κορυφή θα ήταν αδύνατο να πω ότι βρίσκω τη ζυγαριά να γέρνει στο «συν» (για αυτό, όμως, δεν θεωρώ μόνο υπεύθυνο τον Γκερέρο, αφού θα αρκούσε να είχαν μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα οι πλάγιοι μέσοι).
Από την άλλη, με βεβαιότητα δεν βρίσκω λόγο για παραμονή στην ομάδα τον Χασάν. Παρά τα καθοριστικά του -αντικειμενικά: πάρε βάλε- γκολ (Νιόνιο μέσα έξω και Άρη), δεν κάνει τίποτα άλλο στο γήπεδο που να δικαιολογεί την παραμονή του. Ξεκαθαρίζω: με τέτοιο συμμάζεμα ομάδας που έχει κάνει ο Μαρτίνς του συγχωρώ να απαιτήσει και μεταγραφή του Χασάν (έως τώρα, άλλωστε, έχει βρει ρόλους σε όλους τους παίκτες που επιμένει να χρησιμοποιεί και δεν έχει δείξει εμπάθεια προς κάποιους παίκτες). Είναι, όμως, η συνολική εικόνα του Χασάν που δεν με καλύπτει: αργός και βαρύς, χωρίς ιδιαίτερες ικανότητες στο ψηλό παιχνίδι (που η σωματοδομή του θα μπορούσε να υποστηρίξει) και χωρίς ιδιαίτερη τεχνική, δεν νομίζω ότι μπορεί να προσφέρει περισσότερα από τον Ντάνι ή τον Τάτση (στους τυφλούς, πάντως, βασιλεύει ο μονόφθαλμος). Πάντως, εύχομαι ολόψυχα να σκοράρει στα κρίσιμα παιχνίδια που ακολουθούν και να μπορούν όλοι να λένε πόσο άσχετος είμαι...
Στο χθεσινό παιχνίδι, φάνηκε για μια ακόμα φορά πόσο σημαντική είναι η συμμετοχή του Φορτούνη. Κατά την διάρκεια του αγώνα με την Λάρισα έλεγα στον Terso ότι στον φετινό Ολυμπιακό τέσσερις παίκτες θεωρώ αναντικατάστατους (και είχε πλάκα ότι το ίδιο βράδυ διάβασα το ίδιο σε κάποια από τον αρθρογραφία): τον Κωστάκη, τον Γκιγιέρμε, τον Σα και τον Ποντένσε (ναι, τον Ποντένσε των ελάχιστων γκολ και των ελάχιστων ασίστ). Μακάρι να αποκτήσει σταθερότητα και να μείνει μακριά από τραυματισμούς -για να μπει σε αυτήν την κατηγορία- και ο Λάζαρος.
Εξηγούμαι: από τα πόδια του Φορτούνη, ακόμα και στην κακή του ημέρα, θα βγουν τουλάχιστον τρεις καταπληκτικές πάσες (δεν συζητάμε τι θα κάνει στην καλή). Ο Κωστάκης έχει αντίληψη του γηπέδου (δηλαδή του πώς κινούνται οι συμπαίκτες του) και τις τεχνικές ικανότητες για να το εκμεταλλευτεί με κάθετες μπαλιές, σέντρες ή μακριά γεμίσματα. Ταυτόχρονα έχει αξιοπρεπή τελειώματα -στον φετινό Ολυμπιακό, καλύτερα από τους επιθετικούς μας. Επίσης (και το έγραφα και πέρυσι): ο Κωστάκης δεν κρύβεται. Μπορεί η μέρα να του βγαίνει και να κάνει καταπληκτικά πράγματα, μπορεί και όχι. Ποτέ, πάντως, δεν θα κρυφτεί, όπως έκανε, για παράδειγμα, ο Μάριν (στις κακές του μέρες).
Για τα δικά μου επίσης δεδομένα, ο Φορτούνης είναι γαύρος (και εδώ θα διαχωρίσω τον αν ένας παίκτης έχει ράθυμο στυλ με το αν παθιάζεται για την ομάδα). Ένας αφορισμός (αστήρικτος μεν, πιθανώς δε): με την άψογη χημεία που έβγαζε στο περσινό χάλι ο Φορτούνης με τον Καρίμ, ίσως, αν δεν έφευγε ο Ιρανός, να παίρναμε άνετα το πρωτάθλημα. Και ένα τελευταίο (σε σχέση και με τις φορές που τον υπερασπιζόμουν και πέρσι): δεν αμφιβάλω ότι μπορεί, πράγματι, να δούλεψε πολύ το καλοκαίρι. Είναι, πάντως, εντελώς διαφορετικό (ειδικά για τον «οργανωτή») να παίζει σε ένα ξεχαρβαλωμένο μπουλούκι, όπως τον περσινό Ολυμπιακό, από το να αγωνίζεται σε ένα σύνολο με ρόλους (όπως διαφορετικό είναι να έχεις δίπλα σου τον Σεμπά ή τον Ποντένσε).
Ο Γκιγιέρμε αποτελεί ό,τι πιο ολοκληρωμένο έχουμε δει στη θέση του αμυντικού μέσου τα τελευταία χρόνια. Αντοχές και δύναμη, σωστά μαρκαρίσματα και κίνηση στο χώρο, γρήγορες και σωστές μεταβιβάσεις για άμεση μετάβαση από την άμυνα στην επίθεση (και καλό σουτ, αλλά δεν θα σταθώ σε αυτό). Ο Ποντένσε απαιτεί από την αντίπαλη άμυνα να μην τον αφήνει στιγμή χωρίς επιτήρηση. Η ταχύτητα με την οποία μπορεί να κατεβάσει τη μπάλα (σε συνδυασμό με τις τρίπλες) είναι πολύ πιο σημαντικές από --ας πούμε-- τα περισσότερα γκολ που πιθανότατα θα είχε πετύχει, σε ίδιες συμμετοχές, ο Πάρντο. Και κάτι που παρατήρησα στα τελευταία παιχνίδια -- με εξαίρεση το χθεσινό: μπορεί πράγματι ο Ποντένσε να μην βοηθά ιδιαίτερα αμυντικά πίσω από τη σέντρα, αλλά έως τη γραμμή πίεζε ασταμάτητα και κέρδισε κάμποσες φορές τη μπάλα.
Το ξαναγράφω: η τύχη (που δεν το λες τύχη) του Ολυμπιακού να διαθέτει Κούτρη-Τσιμίκα και Ομάρ-Τοροσίδη συνεχίζει να αποδίδει. Η αντικατάσταση του Ομάρ με τον Τόρο όχι απλώς δεν φρέναρε τον Ολυμπιακό, αλλά ο Τοροσίδης ήταν, μαζί με τον Λάζαρο, οι κορυφαίοι του χθεσινού αγώνα. Οι φετινές εμφανίσεις (καμία σχέση ο φετινός με τον περυσινό Ομάρ, όπως και καμία σύγκριση στον ξεθεωμένο περσινό, με τον πιο ξεκούραστο φετινό, Κούτρη) υπενθυμίζουν τη σημασία των ικανών πλάγιων μπακ: ένα από τα σημαντικότερα όπλα του Ολυμπιακού στο καταπληκτικό φετινό passing game, είναι οι εναλλαγές των εξτρέμ με τα μπακ, που δίνουν συχνά αριθμητικό πλεονέκτημα στις πτέρυγες (με την δεξιά πτέρυγα, νομίζω, να έχει σταθερά το προβάδισμα στη δημιουργία ευκαιριών).
Συνοψίζοντας: το σημαντικότερο στο φετινό Ολυμπιακό δεν είναι οι παίκτες, αλλά ο προπονητής (άλλωστε, αντικειμενικά, το περσινό υλικό ήταν καλύτερο). Ο Μαρτίνς δικαιώνει, προς τα παρόν, στο απόλυτο αυτούς που τον επέλεξαν. Με τα ρίσκα (γιατί ρίσκο είναι η απόφαση να αφήσεις έξω μαζί τους Φορτούνη και Γκιγιέρμε -όπως έκανε χθες) και τα κολλήματα (όπως τις αργές αλλαγές ή την αργή ενσωμάτωση κάποιων παικτών στην ενδεκάδα -όπως τον Γκιγιέρμε). Με το θάρρος να μην κρύβεται όταν τα πράγματα γίνονται δύσκολα (θα θυμίσω πως το καλοκαίρι, με τις αποτυχίες στα φιλικά να διαδέχονται η μία την άλλη, και εμάς -εμένα τουλάχιστον- να ετοιμαζόμαστε για έκρηξη) αυτός δεν ζητούσε πίστωση χρόνου, αλλά δήλωνε βέβαιος ότι η ομάδα θα είναι έτοιμη όταν πρέπει (ή, όταν κληρωθήκαμε με την έβδομη της περσινής Πρέμιερ να δηλώνει καθαρά ότι θα είναι αποτυχία ο αποκλεισμός).
Ο Πορτογάλος κατόρθωσε το αδύνατο (τουλάχιστον μέχρι να συμβεί): ο --μόνιμος-- πρωταθλητής να απέχει οκτώ βαθμούς από την κορυφή, και ο --δύσκολος-- κόσμος να τραγουδά πως «έτσι ονειρευόμαστε τον Ολυμπιακό». Κατάφερε, ακόμα, όλους τους αντιπάλους να δηλώνουν ότι ο Ολυμπιακός παίζει τη καλύτερη μπάλα. Κατάφερε να περιμένουμε με ανυπομονησία τον επόμενο αγώνα. Προσοχή: τίποτα δεν είναι βέβαιο. Η αλήθεια είναι ότι είναι απίθανο -ακόμα και με σωστό rotation- να μπορεί μια ομάδα να βγάλει όλη τη χρονιά με τέτοιο pressing, τρεξίματα και ένταση. Η δυσκολία στο γκολ (κυρίως) και η εξυγίανση (και ας μην κολλήσουμε σε αυτό) παίζει να μας στοιχίσει και άλλους βαθμούς.
Επίσης: είναι αδύνατο να μην φύγουν βασικοί παίκτες το καλοκαίρι που μας έρχεται (και το γράφω από τώρα, ενόψει της γκρίνιας που θα ακολουθήσει): δεν είναι (μόνο) επιλογή της διοίκησης. Στις περισσότερες (συντριπτικά) περιπτώσεις είναι και το “θέλω” του παίκτη που μετρά. Δύο πράγματα ως προς αυτό: ελπίζω οι κινήσεις των διοικήσεων των αντιπάλων (με τα λεφτά του Ch.L. ή με ταγμένο το πρωτάθλημα) να έδειξε κάποια πράγματα για την δική μας διοίκηση και για το αν πραγματικά ενδιαφέρεται για τον Ολυμπιακό (το ξεκαθαρίζω: εδώ κρίνω τη διοίκηση μόνο για την τεράστια, κατά την άποψή μου, προσφορά της στον Ολυμπιακό και αφήνω έξω όλα τα υπόλοιπα). Δεύτερο: το πραγματικά μεγάλο κεφάλαιο για τη συνέχεια της φετινής ομάδας είναι ο Μαρτίνς (τουλάχιστον αυτό δείχνει έως τώρα). Εκεί πρέπει να χτίσει ο Ολυμπιακός.
Και ένα τελευταίο: ένα από τα highlights αυτής της χρονιάς είναι η υπέροχη στιγμή (αυτό είναι υγεία), μετά το σφύριγμα της λήξης, όταν παίκτες και κερκίδα τραγουδούν αγκαλιά το «είσαι στο μυαλό». Πώς μπορεί να συγκριθεί (ακόμα και με τον αγώνα με τον μπαοκ να ακολουθεί) αυτό το σύνθημα αγάπης προς την ομάδα μας με το τι έχει ή δεν έχει ο «κάθε πατέρας παοκτζής” μου διαφεύγει εντελώς...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου