Του RedTerso
ΣΤΟΝ ΑΣΤΕΡΙΣΜΟ ΤΟΥ ΝΤΕΙΒΙΝΤ ΜΠΛΑΤ
Το καλοκαίρι που μας πέρασε έκλεισε ο κύκλος του Γιάννη Σφαιρόπουλου ως πρώτου προπονητή της ομάδας και η γεύση που έμεινε είναι μάλλον πικρή, εξαιτίας της απώλειας όλων των τίτλων τα δύο τελευταία χρόνια. Η δική μου άποψη απέχει λίγο από αυτό και μια διαδρομή δεν κρίνεται μόνο από το φώτο-φίνις αλλά από τον τρόπο που έχει διανυθεί όλη η απόσταση. Ο Σφαιρόπουλος ήταν ένας άνθρωπος-κόσμημα, που πρόσφερε πολλά στον Ολυμπιακό, κατέκτησε δύο πρωταθλήματα, έφθασε δύο φορές σε τελικό Ευρωλίγκα (ναι, τους έχασε, αλλά έπαιζε στις έδρες αντιπάλων) και το κυριότερο υπήρξε «κυμματοθραύστης» σε διάφορες στιγμές που το καράβι βρέθηκε σε αχαρτογράφητα νερά. Αυτό δεν αναιρεί όμως το γεγονός ότι υπήρξε κορεσμός σε μια σχέση που κράτησε 4 χρόνια και ήταν επιβεβλημένο να υπάρξει μια αλλαγή.
Μετά τη μη ανανέωση της συνεργασίας με τον Σφαιρόπουλο, ο Ολυμπιακός αναζήτησε τη διάδοχη κατάσταση και η αλήθεια είναι ότι λειτούργησε υποδειγματικά, αναγνωρίζοντας το σοβαρό πρόβλημα, που είχε δημιουργήσει η απώλεια των τίτλων και το προβλέψιμο/στατικό (αλλά αποτελεσματικό σε γενικές γραμμές) μπάσκετ που έπαιζε η ομάδα. Οι Αγγελόπουλοι «διάβασαν» την κατάσταση και κινήθηκαν με πυξίδα την πρόσληψη του κατάλληλου προπονητή: Και αυτός δεν είναι άλλος από τον Ντέιβιντ Μπλατ, ένας από τους καλύτερους προπονητές αυτή τη στιγμή --όχι μόνο στην Ευρώπη-- και ο κορυφαίος διαθέσιμος κόουτς το καλοκαίρι. Όταν λοιπόν έχεις χάσει τίτλους και έχεις απογοητεύσει τον κόσμο σου, τότε είναι σαφές ότι η καλύτερη επιλογή είναι αυτή της ανάληψης της τεχνικής ηγεσίας από τον κορυφαίο και όχι η επένδυση σε κάποιο «στοίχημα». Ο Ντέιβιντ Μπλατ ήταν η καλύτερη κίνηση που θα μπορούσαν να κάνουν τη δεδομένη στιγμή οι πρόεδροι του Ολυμπιακού και έτσι περάσαμε στην εποχή του νέου προπονητή του Ολυμπιακού.
Ο Μπλατ δεν επιλέχτηκε τυχαία από τον Ολυμπιακό. Πέρα από την τεράστια αξία που έχει ως προπονητής, ταίριαζε με τη διοίκηση του Ολυμπιακού στη φιλοσοφία χτισίματος (re-building) της ομάδας. Ο Αμερικάνος δεν είναι ένας προπονητής που απαιτεί «αμύθητα» budget (βλ. μελιτζάνας, Ηττ-ούδης κ.λπ.) και μεταγραφές NBAers, αλλά προτιμάει να χτίζει τις ομάδες του, στηριζόμενος στον κορμό τους και αναδεικνύοντας ταυτόχρονα ξένους παίχτες, που δεν έχουν ούτε το μεγάλο όνομα (άγνωστοι συνήθως στο ευρύ κοινό) ούτε κοστίζουν ακριβά, αλλά και γηγενείς νεαρούς. Αυτή η συνταγή είναι και ο λόγος που στον Ολυμπιακό επένδυσαν στον συγκεκριμένο προπονητή, θυμίζοντας σε αρκετά σημεία τον τρόπο που χτίστηκε, εκείνο το «περίεργο» καλοκαίρι του 2011, η ομάδα που έκανε το back-to-back στην κατάκτηση της Ευρωλίγκας.
Από τη στιγμή που επισημοποιήθηκε η ανάληψη της τεχνικής ηγεσίας από τον Μπλατ, ξεκίνησε κατευθείαν να «τρέχει» ο σχεδιασμός του ρόστερ της νέας σεζόν. Ανανεώθηκε το συμβόλαιο του Αρχηγού Βασίλη Σπανούλη, ενώ με συνοπτικές διαδικασίες ανακοινώθηκαν ο Νάιτζελ Γουίλιαμς-Γκος και ο Ζακ Λεντέι. Ο τρόπος που είχε σχεδιάσει ο Μπλατ στο μυαλό του την ομάδα διαταράχθηκε σε δύο-τρεις περιπτώσεις εξαιτίας της διαρροής της επικοινωνίας (από την πλευρά του μάνατζερ του παίχτη) με τον Ματίας Λεσσόρτ (αγωνίστηκε πέρυσι στον Ερυθρό Αστέρα), των μεγάλων οικονομικών απαιτήσεων του Πιέρια Χένρι (που τελικά προτίμησε τα ρούβλια της Ούνικς Καζάν) και της απόφασης του ακατονόμαστου να πάει στον βάζελο. Ο προπονητής του Ολυμπιακού όμως δεν πτοήθηκε από τις «δυσκολίες» και έθεσε σε εφαρμογή τα εναλλακτικά του σχέδια, τα οποία, κατά την εκτίμησή μου, μπορεί να είναι ακόμα πιο ελκυστικά: Τη θέση του ψηλού κάλυψε --όπως είπαμε και παραπάνω-- ο Λεντέι, ο γηγενής κορμός ενδυναμώθηκε με την απόκτηση του πολύ μεγάλου prospect που λέγεται Βεζένκοφ και στα γκαρντ αντί του Χένρι αποκτήθηκε ένας παίχτης ιδιαίτερα εξελίξιμος (το είδαμε και πέρυσι που αγωνιζόταν στη Ζαλγκίρις) ο Άξελ Τουπάν. Τελευταίο κομμάτι του παζλ ήταν η απόκτηση του διεθνή Λετονού Γιάνις Τίμμα.
Παράλληλα στο αμυντικό κομμάτι ο κόουτς παίζει διαρκώς με αλλαγές πάνω στα σκριν, κάτι που προϋποθέτει την όσο το δυνατόν μεγαλύτερη εξάλειψη των κινδύνων++ που προκύπτουν από τα miss-match μετά τις αλλαγές στα σκριν. Ο Μπλατ στο παρελθόν έχει χρησιμοποιήσει με επιτυχία πέρα από το man-to-man και αρκετές match-up ζώνες. Ζώνες δηλαδή, που δεν έχουν ως κύριο χαρακτηριστικό την κάλυψη χώρων (όπως γινόταν κατά κόρον στο μπάσκετ πριν εφαρμοστούν τα 24 δευτερόλεπτα), αλλά προϋποθέτουν την κίνηση των παιχτών και την περιστροφή της άμυνας. Συνήθως ο Μπλατ επιλέγει ζώνες 1-3-1 ή 2-3. Και στις δύο περιπτώσεις έχει μεγάλη σημασία οι αθλητικότητα και οι αποστάσεις που καλύπτουν οι «πλάγιοι» καθώς και ο τρόπος που λειτουργεί ως «rim-protector» o center. Για όσους έχουν διάθεση να κατανοήσουν λίγο καλύτερα αυτό το είδος άμυνας, ας ρίξουν μια ματιά στην παρουσίαση από τον Basketball-Guru της άμυνας, που είχε εφαρμόσει στον τελικό του 2014 η Μακάμπι απέναντι στη Ρεάλ και της έδωσε το κύπελλο.
Ας επιστρέψουμε όμως στο επιθετικό κομμάτι. Ο Ολυμπιακός είχε πέρυσι την χειρότερη (σε αριθμούς, όχι σε αποτελεσματικότητα) επίθεση της Ευρωλίγκα. Αυτό έχει ως στόχο να το ανατρέψει ο προπονητής του Ολυμπιακου, ο οποίος δήλωσε χαρακτηριστικά μετά από ένα φιλικό προετοιμασίας: «Αν θέλουμε να είμαστε συνεπείς με τη φιλοσοφία μας θέλουμε να σκοράρουμε στην επίθεση. Αν ένα ματς πάει στους 60-70 πόντους όλοι μπορούν να το κατακτήσουν. Στους 90 λίγοι. Αν είσαι ικανός να σκοράρει περισσότερους πόντους από 90 τότε έχεις την ευκαιρία να μην περιμένεις το αποτέλεσμα στην τελευταία επίθεση ή στην τελευταία άμυνα». Για να επιτευχθεί αυτή η τεράστια αλλαγή λογικής σε σχέση με την περσινή επιθετική λειτουργία είναι η εφαρμογή στο παρκέ μιας εντελώς διαφορετικής φιλοσοφίας και αυτή η διαφορετική λειτουργία, προκύπτει από την «σωστή και ομαλή» εκτέλεση της επίθεσης που γράψαμε παραπάνω και ταυτόχρονα στο πολύ γρήγορο «ξεδίπλωμα» των plays. Ο Ολυμπιακός πέρυσι είχε έναν στατικό τρόπο παιχνιδιού, με τον Σπανούλη να αναλαμβάνει τη διεύθυνση των περισσότερων επιθέσεων της ομάδας. Φέτος αποκτήθηκε ο Γκος, ο οποίος λογικά θα πάρει αρκετές αρμοδιότητες και θα αποφορτίσει τον Αρχηγό. Ο Αμερικάνος point-guard έχει και εκτελεστικές αλλά και δημιουργικές αρετές.
Στην συγκεκριμένη επιθετική φιλοσοφία, μεγάλο ρόλο παίζει το ατομικό παιχνίδι, η σωστή λήψη αποφάσεων και η ανάληψη πρωτοβουλιών από τον κάθε παίχτη. Είναι σίγουρο ότι θα δούμε αρκετά σουτ από την περιφέρεια καθώς και ατομικές πρωτοβουλίες. Επίσης αρκετό «έδαφος» θα καταλαμβάνουν με διαφορετικό τρόπο οι center της ομάδας. Όταν βρίσκεται στο παρκέ ο Μιλουτίνοφ τότε θα «ακουμπάει» αρκετά σε αυτόν η μπάλα στην κορυφή της ρακέτας, ενώ όταν βρίσκεται στην πεντάδα ο Λεντέι θα έχει τη δυνατότητα να ξεκινάει από το high post με πρόσωπο στο καλάθι και βάζοντας την μπάλα στο παρκέ να τελειώνει τη φάση.
-Ο Ολυμπιακός σε αυτά τα παιχνίδια έπαιξε με το πόδι πατημένο στο γκάζι. Έβαλε 94 πόντους στη Χαποέλ, 70 στην Ούνικς (στον τελικό του Ηρακλείου), 70 στην ήττα με την Εφές και 91 απέναντι στην Ούνικς. Είναι σαφές ότι η ομάδα θα βασιστεί πολύ περισσότερο στην επίθεσή της και κάτι περισσότερο από βέβαιο ότι θα αυξήσει των αριθμό κατοχών της.
-Ο Ολυμπιακός τρέχει πλέον πάρα πολύ. Οι παίχτες μας προσπαθούν να τρέξουν τις επιθέσεις στα πρώτα 8-10 δευτερόλεπτα. Μόνο αν δεν βγει σε αυτό το χρόνο κάποιο σύστημα τότε θα πάει η ομάδα σε σετ επίθεση. Φαίνεται από τα φιλικά ότι ο Θρύλος κυνηγούσε κάθε περίπτωση πρωτεύοντα ή δευτερεύοντα αιφνιδιασμού. Αυτό δε σημαίνει φυσικά ότι υπάρχει τέτοιος βαθμός ομοιογένειας για να βγαίνουν χωρίς συνέπειες τέτοιες φάσεις. Υπήρξαν πολλά λάθη και άστοχα σουτ.
-Ο Λεντέι φαίνεται ότι θα βοηθήσει πολύ στο επιθετικό κομμάτι της ομάδας, μια ήδη αποτελεί μια ακόμα πηγή κινδύνου όταν έχουμε κατοχή. Ο Αμερικάνος μπορεί να δημιουργήσει σκορ για τον εαυτό του, μιας και ξεκινάει συχνά από την κορυφή της ρακέτας και φτάνει μέχρι το καλάθι, ενώ κυνηγάει πολύ τις επαφές και κερδίζει πολλά φάουλ. Φαίνεται σαν μια βελτιωμένη έκδοση του Μακλίν χωρίς την εμπειρία όμως του τελευταίου.
-Πολύ ενθαρρυντικές οι εμφανίσεις του Βεζένκοφ που χρησιμοποιήθηκε τόσο στο «4» όσο και ως small-forward. Ο Βούλγαρος φαίνεται να έχει δουλέψει αρκετά τις αδυναμίες του, που είχαν να κάνουν με την ταχύτητα στα πόδια, ενώ βοηθάει πάρα πολύ στο άνοιγμα των αποστάσεων με το περιφερειακό του σουτ. Μου φάνηκε βελτιωμένος και στην προσωπική άμυνα και στην προσπάθεια στα ριμπάουντ. Είναι ευχής έργον να μπορεί να δώσει τις απαραίτητες ανάσες στον Πρίντεζη χωρίς να χάνει η ομάδα την δυναμική της.
-Φαίνεται να υπάρχει πολύ μεγαλύτερος πλουραλισμός στην επίθεση. Στη Ρωσσία δεν έπαιξαν βέβαια οι Σπανούλης και Παπανικολάου, που προορίζονται για βασικοί, αλλά σε όλα τα παιχνίδια υπάρχουν και διαφορετικοί παίχτες που συνεισφέρουν στο σκοράρισμα. Σταθεροί πόλοι είναι μέχρι στιγμής ο Λεντέι με τον Γκος, ενώ καλά επιθετικά (διαφορετικά) παιχνίδια έκαναν οι Βεζένκοφ, Πρίντεζης, Στρέλνιεκς και Μιλουτίνοφ.
-Ο Ολυμπιακός φαίνεται ότι ανακτά τον ξεχασμένο τρόπο που είχε να διεκδικεί και να κερδίζει φαινομενικά χαμένα παιχνίδια. Η ομάδα που είχε κάνει κάποιες από τις μεγαλύτερες ανατροπές στην ιστορία της Ευρωλίγκας, φαινόταν ότι έχει ξεχάσει κάπου το μαχητικό της χαρκτήρα. Στα φιλικά της Μόσχας έδειξε όμως οτι βρίσκεται σε διαδικασία να τον ανακτήσει. Στο ματς με την Εφές, βρεθήκαμε με 25 πόντους πίσω στο ημίχρονο, αλλά στην τέταρτη περίοδο μειώσαμε στο -5, παρόλο που δεν ολοκληρώθηκε η ανατροπή, ενώ στο ματς με την Ούνικς βρισκόμασταν πίσω στο μεγαλύτερο διάστημα του παιχνιδιού, αλλά το πήραμε τελικά στην παράταση.
-Δεν υπάρχουν προφανώς μόνο θετικά δείγματα από τα φιλικά. Η ομάδα φαίνεται ότι έχει αρκετά ζητήματα να επιλύσει τόσο στην επίθεση όσο --κυρίως-- στην αμυντική της λειτουργία. Οι παίχτες μας δεν έχουν προσαρμοστεί ακόμα --και είναι λογικό-- στις απαιτήσεις του νέου προπονητή. Ειδικά στο τουρνουά της Κρήτης, όσες φορές επιστρατεύτηκε η ζώνη υπήρξε μεγάλο πρόβλημα και δεχόμασταν αβίαστα πόντους. Επίσης υπήρχε πρόβλημα και αρκετά αργή αντίδραση στις close-out άμυνες (στις άμυνες στις οποίες μεταφέρεται η μπάλα στην «αδύναμη» πλευρά) με αποτέλεσμα να βγάζουν πολλά ελεύθερα σουτ οι αντίπαλοι.
-Ο Ολυμπιακός πέρυσι (και πρόπερσι) ήταν η καλύτερη ομάδα στον τομέα των ριμπάουντ. Από το πρώτο δείγμα αγώνων φαίνεται όμως να υπάρχει ζητηματάκι στον τομέα αυτόν, μιας και οι αντίπαλοι ανανέωσαν πολλές φορές κατοχές ύστερα από άστοχα σουτ. Το ριμπάουντ είναι προφανώς αποτέλεσμα και συλλογικής λειτουργίας αλλά και ατομικής προσπάθειας, οπότε είναι πολύ πιθανόν να έχουμε βελτίωση σε αυτόν τον τομέα, όταν βελτιωθεί η ομοιογένεια της ομάδας.
-Είναι πολύ λογικό να μην έχει φτάσει η ομάδα στα απαιτούμενα και επιθυμητά επίπεδα χημείας. Είναι πολλές οι φάσεις μέσα σε αυτά τα παιχνίδια, που οι παίχτες μας δεν περίμεναν την κίνηση ή την πάσα των συμπαικτών τους, ενώ στην άμυνα υπήρχαν στιγμές που «τράκαραν» μεταξύ τους. Με τον χρόνο νομίζω ότι θα βελτιωθεί η χημεία.
-Ο Γκος χρειάζεται χρόνο για να μπορέσει να αναδειχτεί ως ο κυρίαρχος point-guard που έχει στο μυαλό του ο Μπλατ και θέλουμε όλοι εμείς. Στα πρώτα φιλικά είχε μεγάλα σκαμπανεβάσματα στην απόδοσή του, αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι είναι η πρώτη του χρονιά σε αυτό το επίπεδο. Φαίνεται πάντως ότι έχει πολύ καλή επαφή με το καλάθι και ταυτόχρονα μπορεί να δημιουργήσει για τους συμπαίχτες του παίζοντας κάθετα προς το καλάθι. Αυτό είναι ένα χαρακτηριστικό, που πρέπει να γυρίσουμε αρκετά χρόνια πίσω (στην περίοδο του Έϊσι Λο για να το βρούμε) και σίγουρα θα βοηθήσει στην απεμπλοκή του Σπανούλη.
Αυτά τα δύο σημεία μου φαίνονται ως οι μοναδικές «ανορθογραφίες», που έχει αυτή τη στιγμή το ρόστερ της ομάδας, μιας και σε όλες τις υπόλοιπες θέσεις υπάρχει μεγάλη πληρότητα. Φυσικά πρέπει να συνυπολογίσουμε ότι κάποια στιγμή θα επιστρέψει ο Αγραβάνης και ενώ πολύ πιο άμεσα ο Παπανικολάου. Το ρόστερ αποτελείται αυτή τη στιγμή από 14 παίχτες ενώ οι ξένοι της ομάδας είναι 6. Άρα αναλόγως με το που κρίνει ο Μπλατ ότι υπάρχει αδυναμία είναι πιθανόν σε δεύτερο χρόνο να υπάρξει ακόμα μια προσθήκη. Η χρονιά είναι πολύ μεγάλη, οι τραυματισμοί παραμονεύουν (σιγά το νέο, για τον Ολυμπιακό μιλάμε) και ο τρόπος παιχνιδιού της ομάδας που θα βασίζεται στην ταχύτητα υπαγορεύουν ότι θα χρειαστούν όλοι οι διαθέσιμοι παίχτες και ενδεχόμενη προσθήκη.
Ο Ολυμπιακός θα χρειαστεί πίστωση χρόνου για να μπορέσει να φτάσει στο απαιτούμενο επίπεδο χημείας, μέσω του οποίου θα μπορούν να εφαρμοστούν στο παρκέ τα «θέλω» του καινούργιου προπονητή. Ο Ολυμπιακός βρίσκεται σε μια διαδικασία που φέρει τίτλο «under construction» και είναι πολύ πιθανόν να υπάρξουν προβλήματα στη διαδικασία, που θα φέρουν και οδυνηρές --ίσως-- ήττες. Δεν πρέπει να ξεχνάμε οτι στην Ευρωλίγκα ο Ολυμπιακός έχει ένα πρόγραμμα «βουνό» στο ξεκίνημα της διοργάνωσης με 4 εκτός έδρας παιχνίδια (με Χίμκι, Μπασκόνια, ΤΣΣΚΑ και βάζελο) στις πρώτες 6 αγωνιστικές (με Αρμάνι και Μακάμπι τα δύο εντός). Θα πρέπει όλοι εμείς οι οπαδοί του Θρύλου, να οπλιστούμε με υπομονή και να σταθούμε στο πλευρό της ομάδας με αποφασιστικότητα και παρουσία, σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό από τα δύο τελευταία χρόνια. Οι προσδοκίες είναι μεγάλες για την ομάδα και ελπίζω το τέλος της σεζόν να μας βρει να έχουμε εκπληρώσει τους στόχους μας.
ΥΓ Η ανακοίνωση της απόκτησης του Ντέιβιντ Μπλατ μας χαροποίησε και μας γέμισε ελπίδες. Δεν μπορούμε όμως να μην σημειώσουμε ότι δεν συμφωνούμε καθόλου --μα καθόλου όμως-- με τις απόψεις του γύρω από το παλαιστινιακό και από αυτό εδώ το blog θα συνεχίσουμε να φωνάζουμε το σύνθημα: «Γη και Ελευθερία για τους Παλαιστίνους και τις Παλαιστίνιες».
Μετά τη μη ανανέωση της συνεργασίας με τον Σφαιρόπουλο, ο Ολυμπιακός αναζήτησε τη διάδοχη κατάσταση και η αλήθεια είναι ότι λειτούργησε υποδειγματικά, αναγνωρίζοντας το σοβαρό πρόβλημα, που είχε δημιουργήσει η απώλεια των τίτλων και το προβλέψιμο/στατικό (αλλά αποτελεσματικό σε γενικές γραμμές) μπάσκετ που έπαιζε η ομάδα. Οι Αγγελόπουλοι «διάβασαν» την κατάσταση και κινήθηκαν με πυξίδα την πρόσληψη του κατάλληλου προπονητή: Και αυτός δεν είναι άλλος από τον Ντέιβιντ Μπλατ, ένας από τους καλύτερους προπονητές αυτή τη στιγμή --όχι μόνο στην Ευρώπη-- και ο κορυφαίος διαθέσιμος κόουτς το καλοκαίρι. Όταν λοιπόν έχεις χάσει τίτλους και έχεις απογοητεύσει τον κόσμο σου, τότε είναι σαφές ότι η καλύτερη επιλογή είναι αυτή της ανάληψης της τεχνικής ηγεσίας από τον κορυφαίο και όχι η επένδυση σε κάποιο «στοίχημα». Ο Ντέιβιντ Μπλατ ήταν η καλύτερη κίνηση που θα μπορούσαν να κάνουν τη δεδομένη στιγμή οι πρόεδροι του Ολυμπιακού και έτσι περάσαμε στην εποχή του νέου προπονητή του Ολυμπιακού.
Ο Μπλατ δεν επιλέχτηκε τυχαία από τον Ολυμπιακό. Πέρα από την τεράστια αξία που έχει ως προπονητής, ταίριαζε με τη διοίκηση του Ολυμπιακού στη φιλοσοφία χτισίματος (re-building) της ομάδας. Ο Αμερικάνος δεν είναι ένας προπονητής που απαιτεί «αμύθητα» budget (βλ. μελιτζάνας, Ηττ-ούδης κ.λπ.) και μεταγραφές NBAers, αλλά προτιμάει να χτίζει τις ομάδες του, στηριζόμενος στον κορμό τους και αναδεικνύοντας ταυτόχρονα ξένους παίχτες, που δεν έχουν ούτε το μεγάλο όνομα (άγνωστοι συνήθως στο ευρύ κοινό) ούτε κοστίζουν ακριβά, αλλά και γηγενείς νεαρούς. Αυτή η συνταγή είναι και ο λόγος που στον Ολυμπιακό επένδυσαν στον συγκεκριμένο προπονητή, θυμίζοντας σε αρκετά σημεία τον τρόπο που χτίστηκε, εκείνο το «περίεργο» καλοκαίρι του 2011, η ομάδα που έκανε το back-to-back στην κατάκτηση της Ευρωλίγκας.
Από τη στιγμή που επισημοποιήθηκε η ανάληψη της τεχνικής ηγεσίας από τον Μπλατ, ξεκίνησε κατευθείαν να «τρέχει» ο σχεδιασμός του ρόστερ της νέας σεζόν. Ανανεώθηκε το συμβόλαιο του Αρχηγού Βασίλη Σπανούλη, ενώ με συνοπτικές διαδικασίες ανακοινώθηκαν ο Νάιτζελ Γουίλιαμς-Γκος και ο Ζακ Λεντέι. Ο τρόπος που είχε σχεδιάσει ο Μπλατ στο μυαλό του την ομάδα διαταράχθηκε σε δύο-τρεις περιπτώσεις εξαιτίας της διαρροής της επικοινωνίας (από την πλευρά του μάνατζερ του παίχτη) με τον Ματίας Λεσσόρτ (αγωνίστηκε πέρυσι στον Ερυθρό Αστέρα), των μεγάλων οικονομικών απαιτήσεων του Πιέρια Χένρι (που τελικά προτίμησε τα ρούβλια της Ούνικς Καζάν) και της απόφασης του ακατονόμαστου να πάει στον βάζελο. Ο προπονητής του Ολυμπιακού όμως δεν πτοήθηκε από τις «δυσκολίες» και έθεσε σε εφαρμογή τα εναλλακτικά του σχέδια, τα οποία, κατά την εκτίμησή μου, μπορεί να είναι ακόμα πιο ελκυστικά: Τη θέση του ψηλού κάλυψε --όπως είπαμε και παραπάνω-- ο Λεντέι, ο γηγενής κορμός ενδυναμώθηκε με την απόκτηση του πολύ μεγάλου prospect που λέγεται Βεζένκοφ και στα γκαρντ αντί του Χένρι αποκτήθηκε ένας παίχτης ιδιαίτερα εξελίξιμος (το είδαμε και πέρυσι που αγωνιζόταν στη Ζαλγκίρις) ο Άξελ Τουπάν. Τελευταίο κομμάτι του παζλ ήταν η απόκτηση του διεθνή Λετονού Γιάνις Τίμμα.
ΤΟ ΡΟΣΤΕΡ
Έμειναν: Βασίλης Σπανούλης, Γιώργος Πρίντεζης, Κώστας Παπανικολάου, Βαγγέλης Μάντζαρης, Γιώργος Μπόγρης, Δημήτρης Αγραβάνης, Βασίλης Τολιόπουλος, Νίκολα Μιλουτίνοφ, Γιάνις Στρέλνιεκς
Έφυγαν: Μπράιαν Ρόμπερτς, Χόλις Τόμπσον, Κάιλ Γουίλτζερ, Κιμ Τιλί, Μπόμπι Μπράουν, γιαννάκης Παπαπέτρου
Ήρθαν: Νάιτζελ Γουίλιαμς-Γκος, Ζακ Λεντέι, Αλεξάντερ Βεζένκοφ, Άξελ Τουπάν, Γιάνις Τίμμα
Guards: Σπανούλης, Γκος, Στρέλνιεκς, Μάντζαρης, Τολιόπουλος
Forwards: Πρίντεζης, Παπανικολάου, Τουπάν, Βεζένκοφ, Τίμμα, Αγραβάνης
Centers: Μιλουτίνοφ, Λεντέι, Μπόγρης
Η ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ ΤΟΥ ΜΠΛΑΤ
Αν παρατηρήσει κανείς προσεκτικά το ρόστερ της ομάδας, θα διαπιστώσει ότι αποτελείται από παίχτες, που μπορούν να ανέβουν ή να κατέβουν θέσεις, ενώ υπάρχει και μια «υπερφόρτωση» στις θέσεις των forward. Αυτό συμβαίνει --κατά τη γνώμη μου-- λόγω του σχεδίου που έχει στο μυαλό του ο mastemind του πάγκου του Ολυμπιακού, τόσο για το αμυντικό παιχνίδι της ομάδας όσο και για τον τρόπο με τον οποίο θα δομείται η επίθεση της ομάδας. Ο Μπλατ είναι θιασώτης της Princeton offense, μιας επιθετικής λειτουργίας, που --σε πολύ γενικές γραμμές-- βασίζεται στην διαρκή κίνηση των παιχτών, στις πολλές πάσες μέχρι να βρεθεί η καλύτερη επιλογή, στα συνεχή «κοψίματα» των «πλάγιων» προς τη ρακέτα, τη στιγμή που ο ψηλός της ομάδας βρίσκεται στο high post ενώ οι υπόλοιποι κινούνται περιφερειακά και κόβουν προς το καλάθι. Η εκτίμηση είναι ότι ο Μπλατ επιθυμεί να υπάρχει «μέγεθος» στην περιφέρεια και γι’ αυτό το λόγο απέκτησε αρκετούς forward.Παράλληλα στο αμυντικό κομμάτι ο κόουτς παίζει διαρκώς με αλλαγές πάνω στα σκριν, κάτι που προϋποθέτει την όσο το δυνατόν μεγαλύτερη εξάλειψη των κινδύνων++ που προκύπτουν από τα miss-match μετά τις αλλαγές στα σκριν. Ο Μπλατ στο παρελθόν έχει χρησιμοποιήσει με επιτυχία πέρα από το man-to-man και αρκετές match-up ζώνες. Ζώνες δηλαδή, που δεν έχουν ως κύριο χαρακτηριστικό την κάλυψη χώρων (όπως γινόταν κατά κόρον στο μπάσκετ πριν εφαρμοστούν τα 24 δευτερόλεπτα), αλλά προϋποθέτουν την κίνηση των παιχτών και την περιστροφή της άμυνας. Συνήθως ο Μπλατ επιλέγει ζώνες 1-3-1 ή 2-3. Και στις δύο περιπτώσεις έχει μεγάλη σημασία οι αθλητικότητα και οι αποστάσεις που καλύπτουν οι «πλάγιοι» καθώς και ο τρόπος που λειτουργεί ως «rim-protector» o center. Για όσους έχουν διάθεση να κατανοήσουν λίγο καλύτερα αυτό το είδος άμυνας, ας ρίξουν μια ματιά στην παρουσίαση από τον Basketball-Guru της άμυνας, που είχε εφαρμόσει στον τελικό του 2014 η Μακάμπι απέναντι στη Ρεάλ και της έδωσε το κύπελλο.
Ας επιστρέψουμε όμως στο επιθετικό κομμάτι. Ο Ολυμπιακός είχε πέρυσι την χειρότερη (σε αριθμούς, όχι σε αποτελεσματικότητα) επίθεση της Ευρωλίγκα. Αυτό έχει ως στόχο να το ανατρέψει ο προπονητής του Ολυμπιακου, ο οποίος δήλωσε χαρακτηριστικά μετά από ένα φιλικό προετοιμασίας: «Αν θέλουμε να είμαστε συνεπείς με τη φιλοσοφία μας θέλουμε να σκοράρουμε στην επίθεση. Αν ένα ματς πάει στους 60-70 πόντους όλοι μπορούν να το κατακτήσουν. Στους 90 λίγοι. Αν είσαι ικανός να σκοράρει περισσότερους πόντους από 90 τότε έχεις την ευκαιρία να μην περιμένεις το αποτέλεσμα στην τελευταία επίθεση ή στην τελευταία άμυνα». Για να επιτευχθεί αυτή η τεράστια αλλαγή λογικής σε σχέση με την περσινή επιθετική λειτουργία είναι η εφαρμογή στο παρκέ μιας εντελώς διαφορετικής φιλοσοφίας και αυτή η διαφορετική λειτουργία, προκύπτει από την «σωστή και ομαλή» εκτέλεση της επίθεσης που γράψαμε παραπάνω και ταυτόχρονα στο πολύ γρήγορο «ξεδίπλωμα» των plays. Ο Ολυμπιακός πέρυσι είχε έναν στατικό τρόπο παιχνιδιού, με τον Σπανούλη να αναλαμβάνει τη διεύθυνση των περισσότερων επιθέσεων της ομάδας. Φέτος αποκτήθηκε ο Γκος, ο οποίος λογικά θα πάρει αρκετές αρμοδιότητες και θα αποφορτίσει τον Αρχηγό. Ο Αμερικάνος point-guard έχει και εκτελεστικές αλλά και δημιουργικές αρετές.
Στην συγκεκριμένη επιθετική φιλοσοφία, μεγάλο ρόλο παίζει το ατομικό παιχνίδι, η σωστή λήψη αποφάσεων και η ανάληψη πρωτοβουλιών από τον κάθε παίχτη. Είναι σίγουρο ότι θα δούμε αρκετά σουτ από την περιφέρεια καθώς και ατομικές πρωτοβουλίες. Επίσης αρκετό «έδαφος» θα καταλαμβάνουν με διαφορετικό τρόπο οι center της ομάδας. Όταν βρίσκεται στο παρκέ ο Μιλουτίνοφ τότε θα «ακουμπάει» αρκετά σε αυτόν η μπάλα στην κορυφή της ρακέτας, ενώ όταν βρίσκεται στην πεντάδα ο Λεντέι θα έχει τη δυνατότητα να ξεκινάει από το high post με πρόσωπο στο καλάθι και βάζοντας την μπάλα στο παρκέ να τελειώνει τη φάση.
ΤΙ ΕΙΔΑΜΕ ΣΤΑ ΤΟΥΡΝΟΥΑ ΤΟΥ ΗΡΑΚΛΕΙΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΜΟΣΧΑΣ
Παρακολουθήσαμε τα τελευταία τέσσερα φιλικά της ομάδας στο Ηράκλειο (απέναντι σε Χάποελ Ιερουσαλήμ και Ούνικς) και στο πλαίσιο του Γκομέλσκι Καπ στη Μόσχα (απέναντι στην Εφές και την Ούνικς ξανά) και θα προσπαθήσουμε να μεταφέρουμε μια πρώτη εικόνα της ομάδας, έχοντας πάντα ως δεδομένο, ότι από τα φιλικά προετοιμασίας δεν μπορούν να εξαχθούν ασφαλή συμπεράσματα. Τα φιλικά στην Ισπανία δεν προσφέρονται για κριτική μιας και έλειπαν οι διεθνείς για να παίξουν στα προκριματικά του παγκοσμίου πρωταθλήματος. Απαραίτητη υποσημείωση σε αυτό σημείο: Πολύ κακώς οι διεθνείς του Ολυμπιακού ενίσχυσαν εις βάρος της ομάδας και του εαυτού τους την εθνική του «σωλήνα».-Ο Ολυμπιακός σε αυτά τα παιχνίδια έπαιξε με το πόδι πατημένο στο γκάζι. Έβαλε 94 πόντους στη Χαποέλ, 70 στην Ούνικς (στον τελικό του Ηρακλείου), 70 στην ήττα με την Εφές και 91 απέναντι στην Ούνικς. Είναι σαφές ότι η ομάδα θα βασιστεί πολύ περισσότερο στην επίθεσή της και κάτι περισσότερο από βέβαιο ότι θα αυξήσει των αριθμό κατοχών της.
-Ο Ολυμπιακός τρέχει πλέον πάρα πολύ. Οι παίχτες μας προσπαθούν να τρέξουν τις επιθέσεις στα πρώτα 8-10 δευτερόλεπτα. Μόνο αν δεν βγει σε αυτό το χρόνο κάποιο σύστημα τότε θα πάει η ομάδα σε σετ επίθεση. Φαίνεται από τα φιλικά ότι ο Θρύλος κυνηγούσε κάθε περίπτωση πρωτεύοντα ή δευτερεύοντα αιφνιδιασμού. Αυτό δε σημαίνει φυσικά ότι υπάρχει τέτοιος βαθμός ομοιογένειας για να βγαίνουν χωρίς συνέπειες τέτοιες φάσεις. Υπήρξαν πολλά λάθη και άστοχα σουτ.
-Ο Λεντέι φαίνεται ότι θα βοηθήσει πολύ στο επιθετικό κομμάτι της ομάδας, μια ήδη αποτελεί μια ακόμα πηγή κινδύνου όταν έχουμε κατοχή. Ο Αμερικάνος μπορεί να δημιουργήσει σκορ για τον εαυτό του, μιας και ξεκινάει συχνά από την κορυφή της ρακέτας και φτάνει μέχρι το καλάθι, ενώ κυνηγάει πολύ τις επαφές και κερδίζει πολλά φάουλ. Φαίνεται σαν μια βελτιωμένη έκδοση του Μακλίν χωρίς την εμπειρία όμως του τελευταίου.
-Πολύ ενθαρρυντικές οι εμφανίσεις του Βεζένκοφ που χρησιμοποιήθηκε τόσο στο «4» όσο και ως small-forward. Ο Βούλγαρος φαίνεται να έχει δουλέψει αρκετά τις αδυναμίες του, που είχαν να κάνουν με την ταχύτητα στα πόδια, ενώ βοηθάει πάρα πολύ στο άνοιγμα των αποστάσεων με το περιφερειακό του σουτ. Μου φάνηκε βελτιωμένος και στην προσωπική άμυνα και στην προσπάθεια στα ριμπάουντ. Είναι ευχής έργον να μπορεί να δώσει τις απαραίτητες ανάσες στον Πρίντεζη χωρίς να χάνει η ομάδα την δυναμική της.
-Φαίνεται να υπάρχει πολύ μεγαλύτερος πλουραλισμός στην επίθεση. Στη Ρωσσία δεν έπαιξαν βέβαια οι Σπανούλης και Παπανικολάου, που προορίζονται για βασικοί, αλλά σε όλα τα παιχνίδια υπάρχουν και διαφορετικοί παίχτες που συνεισφέρουν στο σκοράρισμα. Σταθεροί πόλοι είναι μέχρι στιγμής ο Λεντέι με τον Γκος, ενώ καλά επιθετικά (διαφορετικά) παιχνίδια έκαναν οι Βεζένκοφ, Πρίντεζης, Στρέλνιεκς και Μιλουτίνοφ.
-Ο Ολυμπιακός φαίνεται ότι ανακτά τον ξεχασμένο τρόπο που είχε να διεκδικεί και να κερδίζει φαινομενικά χαμένα παιχνίδια. Η ομάδα που είχε κάνει κάποιες από τις μεγαλύτερες ανατροπές στην ιστορία της Ευρωλίγκας, φαινόταν ότι έχει ξεχάσει κάπου το μαχητικό της χαρκτήρα. Στα φιλικά της Μόσχας έδειξε όμως οτι βρίσκεται σε διαδικασία να τον ανακτήσει. Στο ματς με την Εφές, βρεθήκαμε με 25 πόντους πίσω στο ημίχρονο, αλλά στην τέταρτη περίοδο μειώσαμε στο -5, παρόλο που δεν ολοκληρώθηκε η ανατροπή, ενώ στο ματς με την Ούνικς βρισκόμασταν πίσω στο μεγαλύτερο διάστημα του παιχνιδιού, αλλά το πήραμε τελικά στην παράταση.
-Δεν υπάρχουν προφανώς μόνο θετικά δείγματα από τα φιλικά. Η ομάδα φαίνεται ότι έχει αρκετά ζητήματα να επιλύσει τόσο στην επίθεση όσο --κυρίως-- στην αμυντική της λειτουργία. Οι παίχτες μας δεν έχουν προσαρμοστεί ακόμα --και είναι λογικό-- στις απαιτήσεις του νέου προπονητή. Ειδικά στο τουρνουά της Κρήτης, όσες φορές επιστρατεύτηκε η ζώνη υπήρξε μεγάλο πρόβλημα και δεχόμασταν αβίαστα πόντους. Επίσης υπήρχε πρόβλημα και αρκετά αργή αντίδραση στις close-out άμυνες (στις άμυνες στις οποίες μεταφέρεται η μπάλα στην «αδύναμη» πλευρά) με αποτέλεσμα να βγάζουν πολλά ελεύθερα σουτ οι αντίπαλοι.
-Ο Ολυμπιακός πέρυσι (και πρόπερσι) ήταν η καλύτερη ομάδα στον τομέα των ριμπάουντ. Από το πρώτο δείγμα αγώνων φαίνεται όμως να υπάρχει ζητηματάκι στον τομέα αυτόν, μιας και οι αντίπαλοι ανανέωσαν πολλές φορές κατοχές ύστερα από άστοχα σουτ. Το ριμπάουντ είναι προφανώς αποτέλεσμα και συλλογικής λειτουργίας αλλά και ατομικής προσπάθειας, οπότε είναι πολύ πιθανόν να έχουμε βελτίωση σε αυτόν τον τομέα, όταν βελτιωθεί η ομοιογένεια της ομάδας.
-Είναι πολύ λογικό να μην έχει φτάσει η ομάδα στα απαιτούμενα και επιθυμητά επίπεδα χημείας. Είναι πολλές οι φάσεις μέσα σε αυτά τα παιχνίδια, που οι παίχτες μας δεν περίμεναν την κίνηση ή την πάσα των συμπαικτών τους, ενώ στην άμυνα υπήρχαν στιγμές που «τράκαραν» μεταξύ τους. Με τον χρόνο νομίζω ότι θα βελτιωθεί η χημεία.
-Ο Γκος χρειάζεται χρόνο για να μπορέσει να αναδειχτεί ως ο κυρίαρχος point-guard που έχει στο μυαλό του ο Μπλατ και θέλουμε όλοι εμείς. Στα πρώτα φιλικά είχε μεγάλα σκαμπανεβάσματα στην απόδοσή του, αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι είναι η πρώτη του χρονιά σε αυτό το επίπεδο. Φαίνεται πάντως ότι έχει πολύ καλή επαφή με το καλάθι και ταυτόχρονα μπορεί να δημιουργήσει για τους συμπαίχτες του παίζοντας κάθετα προς το καλάθι. Αυτό είναι ένα χαρακτηριστικό, που πρέπει να γυρίσουμε αρκετά χρόνια πίσω (στην περίοδο του Έϊσι Λο για να το βρούμε) και σίγουρα θα βοηθήσει στην απεμπλοκή του Σπανούλη.
ΟΙ ΔΥΟ ΑΔΥΝΑΜΙΕΣ ΤΗΣ ΣΤΕΛΕΧΩΣΗΣ
Το καλοκαίρι παρακολουθώντας το «χτίσιμο» του ρόστερ από το νέο κόουτς, αλλά και μετά τα πρώτα φιλικά διέκρινα δύο σημεία, στα οποία πιθανόν να παρουσιαστεί πρόβλημα μέσα στη χρονιά. Το πρώτο αφορά αυτό που εντοπίζουν και οι περισσότεροι και έχει να κάνει με την απουσία ενός ακόμα αθλητικού σέντερ, που θα είχε ως βασικά του χαρακτηριστικά την άμυνα πάνω από το στεφάνι, το ριμπάουντ και τα γρήγορα πόδια στην άμυνα. Η ομάδα όπως γράψαμε και παραπάνω φαίνεται να έχει «ζήτημα» σε αυτούς τους τομείς. Το δεύτερο σημείο έχει να κάνει με ένα ερωτηματικό σε σχέση με την αθλητικότητα (πλην Γκος) και το «μάκρος» της περιφέρειάς μας. Λείπει δηλαδή ένας ψηλός και δυνατός περιφερειακός, που θα λειτουργήσει ως defensive-stopper στην πρώτη γραμμή άμυνας, αναγκάζοντας τους αντίπαλους επιθετικούς να πάρουν πιο δύσκολα αποφάσεις και με την άμυνα του να μειώνει το εύρος γωνίας του οπτικού πεδίου του επιτιθέμενου. Λείπει δηλαδή ένας «Ντάνιελ Χάκετ» από την περιφέρειά μας.Αυτά τα δύο σημεία μου φαίνονται ως οι μοναδικές «ανορθογραφίες», που έχει αυτή τη στιγμή το ρόστερ της ομάδας, μιας και σε όλες τις υπόλοιπες θέσεις υπάρχει μεγάλη πληρότητα. Φυσικά πρέπει να συνυπολογίσουμε ότι κάποια στιγμή θα επιστρέψει ο Αγραβάνης και ενώ πολύ πιο άμεσα ο Παπανικολάου. Το ρόστερ αποτελείται αυτή τη στιγμή από 14 παίχτες ενώ οι ξένοι της ομάδας είναι 6. Άρα αναλόγως με το που κρίνει ο Μπλατ ότι υπάρχει αδυναμία είναι πιθανόν σε δεύτερο χρόνο να υπάρξει ακόμα μια προσθήκη. Η χρονιά είναι πολύ μεγάλη, οι τραυματισμοί παραμονεύουν (σιγά το νέο, για τον Ολυμπιακό μιλάμε) και ο τρόπος παιχνιδιού της ομάδας που θα βασίζεται στην ταχύτητα υπαγορεύουν ότι θα χρειαστούν όλοι οι διαθέσιμοι παίχτες και ενδεχόμενη προσθήκη.
ΑΝΤΙ ΕΠΙΛΟΓΟΥ
Όποιος άντεξε και διάβασε όλο το παραπάνω κείμενο θα έβγαλε ως συμπέρασμα ότι ο Ολυμπιακός βρίσκεται σε μια μεταβατική περίοδο και στο κατώφλι μιας νέας εποχής. Μιας εποχής που δεν μπορεί παρά να φέρει ανεξίτηλα την υπογραφή του Ντέιβιντ Μπλατ. Ο νέος μας προπονητής είναι σαφές ότι επιχειρεί να αλλάξει ολοκληρωτικά την αγωνιστική φιλοσοφία της ομάδας. Αυτό δεν είναι πάντοτε εύκολο. Ειδικά για ένα σύνολο (μην ξεχνάμε ότι παρέμεινε σχεδόν ανέγγιχτος ο κορμός των γηγενών παιχτών), που τα τελευταία χρόνια ακολουθούσε μια ολότελα διαφορετική μπασκετική προσέγγιση.Ο Ολυμπιακός θα χρειαστεί πίστωση χρόνου για να μπορέσει να φτάσει στο απαιτούμενο επίπεδο χημείας, μέσω του οποίου θα μπορούν να εφαρμοστούν στο παρκέ τα «θέλω» του καινούργιου προπονητή. Ο Ολυμπιακός βρίσκεται σε μια διαδικασία που φέρει τίτλο «under construction» και είναι πολύ πιθανόν να υπάρξουν προβλήματα στη διαδικασία, που θα φέρουν και οδυνηρές --ίσως-- ήττες. Δεν πρέπει να ξεχνάμε οτι στην Ευρωλίγκα ο Ολυμπιακός έχει ένα πρόγραμμα «βουνό» στο ξεκίνημα της διοργάνωσης με 4 εκτός έδρας παιχνίδια (με Χίμκι, Μπασκόνια, ΤΣΣΚΑ και βάζελο) στις πρώτες 6 αγωνιστικές (με Αρμάνι και Μακάμπι τα δύο εντός). Θα πρέπει όλοι εμείς οι οπαδοί του Θρύλου, να οπλιστούμε με υπομονή και να σταθούμε στο πλευρό της ομάδας με αποφασιστικότητα και παρουσία, σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό από τα δύο τελευταία χρόνια. Οι προσδοκίες είναι μεγάλες για την ομάδα και ελπίζω το τέλος της σεζόν να μας βρει να έχουμε εκπληρώσει τους στόχους μας.
Αδιαπραγμάτευτα δίπλα στον Ολυμπιακό μας.
* * *
ΥΓ Η ανακοίνωση της απόκτησης του Ντέιβιντ Μπλατ μας χαροποίησε και μας γέμισε ελπίδες. Δεν μπορούμε όμως να μην σημειώσουμε ότι δεν συμφωνούμε καθόλου --μα καθόλου όμως-- με τις απόψεις του γύρω από το παλαιστινιακό και από αυτό εδώ το blog θα συνεχίσουμε να φωνάζουμε το σύνθημα: «Γη και Ελευθερία για τους Παλαιστίνους και τις Παλαιστίνιες».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου