Θυμάμαι ακόμα ήμουν παιδάκι

Ο Ολυμπιακός δίνει σήμερα έναν κρίσιμο αγώνα στην Κρήτη κόντρα στον ΟΦΗ για την 7η αγωνιστική του πρωταθλήματος και οι Ομιλίτες είναι η αφορμή για το παρόν κείμενο, αφού η συγκεκριμένη ομάδα αντιμετώπισε τον Θρύλο την πρώτη φορά που πάτησα το πόδι μου στο ανακαινισμένο Καραϊσκάκη τον Δεκέμβριο του 2004.

Του Mad Prophet

Το καλοκαίρι εκείνης της σεζόν ήταν ένα από τα πιο έντονα που είχαμε ζήσει: προερχόμασταν από την απώλεια του τίτλου μετά από 7 σερί πρωταθλήματα, ο Μπάγεβιτς αναλαμβάνει ως προπονητής για 2η φορά, ο Σωκράτης έκανε το μεγαλύτερο μπαμ με τον ερχομό του Ριβάλντο, αλλά τίποτα δεν μπορούσε να συγκριθεί με την προσμονή μας να επιστρέψουμε στο σπίτι μας. Ήταν τόσο μεγάλη η δίψα του κόσμου να μπει στο συγκεκριμένο γήπεδο που πολλοί πήγαιναν να παρακολουθήσουν τα παιχνίδια για τους Ολυμπιακούς Αγώνες που διεξαγόταν τότε στη χώρα μας.

Στις 19 Σεπτεμβρίου του 2004, είχε φτάσει η μεγάλη στιγμή με τον Ολυμπιακό να αντιμετωπίζει την Καλλιθέα, με τον Οκκά να είναι ο πρώτος σκόρερ στο νέο Καραϊσκάκη. Ο υπογράφων όμως δεν πρόκειται ποτέ να ξεχάσει το σόου που έδωσαν οι ερυθρόλευκοι κόντρα στον Παοκ, κερδίζοντας τον με 5-1 και καρτερούσε την στιγμή που θα ακούσει από τα χείλη του πατέρα του: «ετοιμάσου να πάμε γήπεδο». Παραδόξως εκείνο το πρόγραμμα μοιάζει αρκετά με το τωρινό, αφού τότε μετά τον Παοκ, αναμετρηθήκαμε εκτός έδρας με την Αεκ, για να παίξουμε στη συνέχεια με τον ΟΦΗ στον ναό, όπως ανέφερα στην αρχή του κειμένου.

Λίγες μέρες πριν τον συγκεκριμένο αγώνα, είχα μάθει αυτό που ήλπιζα, ήταν ώρα να πάω επιτέλους σ’ αυτό το στολίδι και να δω από κοντά την ερυθρόλευκη. Αφού φτάνουμε στο γήπεδο, η πρώτη στάση ήταν στην μπουτίκ για την αγορά της φανέλας του Ρίμπο, πιστεύω πως τότε την είχαμε αγοράσει όλοι άσχετα με το τι συνέβη στην πορεία. Πάμε στη θύρα μας, περνάμε τον έλεγχο, ανεβαίνουμε τα σκαλοπάτια και η καρδία μου χτυπάει έντονα, η ανυπομονησία μου έχει χτυπήσει κόκκινο μέχρι που επιτέλους μπαίνουμε μέσα και αντικρίζουμε το γήπεδο: έχω πάθει ένα σοκ και δεν μπορώ να μιλήσω για λίγο απλά τα μάτια μου κουνιούνται πέρα δώθε στην προσπάθεια να αποτυπώσουν τα πάντα, μέχρι την παραμικρή ασήμαντη λεπτομέρεια. Στα του αγώνα, δεν θα συναντήσουμε ιδιαίτερη δυσκολία από τους Κρητικούς και θα επικρατήσουμε εύκολα, αν και για να είμαι ειλικρινής πολλές φορές κατά τη διάρκεια του αγώνα αποσπούνταν η προσοχή μου εύκολα από την κερκίδα και τον κόσμο μας, τον οποίο παρατηρούσα για αρκετή ώρα.

Είχα προλάβει τον Ολυμπιακό στο παλιό Καραϊσκάκη, αλλά σαν πιτσιρικάς, το οποίο θυμάμαι αμυδρά, είχα πάει στο ΟΑΚΑ και στην Ριζόπουλη -- ακόμη και σε ένα παιχνίδι στη Νέα Σμύρνη που είχαμε αγωνιστεί ως γηπεδούχοι λόγω τιμωρίας είχα ακολουθήσει την ομάδα. Όμως ο λόγος που ξεχωρίζω τον συγκεκριμένο αγώνα σ’ αυτό το γήπεδο είναι επειδή πρόκειται για μια από τις σημαντικότερες στιγμές ενός οπαδού, καθώς είναι αυτή που μπαίνει για πρώτη φορά στην έδρα της ομάδας του, στο κανονικό της σπίτι. Εκεί ξέρει πως θα περάσει το υπόλοιπο της ζωής του και θα ζήσει αλησμόνητες στιγμές. Εκεί θα κάνει παρέες, εκεί θα κλάψει από λύπη και από χαρά, εκεί θα φωνάξει, θα τραγουδήσει, θα πανηγυρίσει κι αν είναι τυχερός θα μπορέσει να μεταλαμπαδεύσει αυτό το μοναδικό προνόμιο σε ένα νεότερο μέλος της οικογένειας του όπως είναι η παράδοση.

Για την ιστορία εκείνο το πρωτάθλημα το διεκδίκησαν μέχρι τέλους 3 ομάδες, με τον Ολυμπιακό 4 αγωνιστικές πριν το τέλος να βρίσκεται στην 3η θέση, όμως έκανε αυτό που ξέρει καλύτερα. Πάλεψε ενάντια σε όλους και όλα και κατέκτησε έναν ακόμη μάγκικο τίτλο. Το ίδιο δηλαδή που θα συμβεί και φέτος.