Είναι από τις φορές που υπάρχουν τόσα πολλά πράγματα να πεις και δεν μπορείς να τα βάλεις σε μια σειρά. Για αυτόν τον λόγο θα προσπαθήσω να παραθέσω αυστηρά τις σκέψεις μου για τον προχθεσινό 5ο τελικό με τον βάζελο και την απώλεια του πρωταθλήματος. Και θα ξεκινήσω πρώτα από την ομάδα μας, γιατί νομίζω ότι η αυτοκριτική είναι η βάση της εξέλιξης, και ειδικά με την κατάσταση στην οποία βρίσκεται σήμερα ο μπασκετικός Ολυμπιακός.
ΠΟΥ ΠΑΤΕ;
Θεωρώ αδιανόητο ότι η διοίκηση της ομάδας επέλεξε στρατηγικά να στείλει επιστολή πριν τον αγώνα, λέγοντας ότι θα αποχωρήσει εάν συμβεί το παραμικρό – σημειωτέον σε ένα γήπεδο που υποφέραμε παλιά, αλλά εδώ και κάποια χρόνια δεν έχουμε να πούμε ότι συμβαίνει κάτι τραγικό, ακόμη και σε περιπτώσεις που τους έχουμε κλείσει το σπίτι. Όλα τα άλλα είναι για εσωτερική κατανάλωση.
Και εξηγούμαι: Οι βάζελοι μάλλον δεν έχει χρειαστεί –ελέω γκρι μάστιγας– να επιστρατεύσουν τις αγαπημένες τους τακτικές, που τώρα ισχυρίζονται ότι δεν αντιπροσωπεύουν τον σύλλογο της αλογοτροφής. Αυτό όμως μας δίνει το μειονέκτημα να φαινόμαστε λίγοι όταν προσπαθούμε να μεταφέρουμε την οργή για το σφαγείο που υφιστάμεθα τόσα χρόνια στο μπάσκετ.
Και για να γίνω πιο συγκεκριμένος. Προχθές η διοίκηση αποφάσισε να τραβήξει την ομάδα στα αποδυτήρια πριν την έναρξη του β΄ ημιχρόνου εξαιτίας του λεκτικού, από ό,τι λέγεται, πεσίματος στα αποδυτήρια εναντίον των παικτών, με αποκορύφωμα τη ρίψη νερού στον Σκινδήλια.
Καμία απολύτως λογική στην απόφαση να αποσυρθεί η ομάδα για κάτι τέτοιο. Αν θες να πεις ότι αδικούμαστε κατάφωρα και παραβιάζετε τον νόμο, μην κατεβάσεις καθόλου την ομάδα. Αφού σε έχουν στημένο από δω μέχρι το σπίτι τους που γαμιέται. Μην ξεφτιλίζεσαι με μαλακίες του στυλ «μας πέταξαν νερό, αποχωρούμε» γιατί έχεις ανεχτεί για να βρίσκεσαι εκεί πολύ χειρότερα.
Δηλαδή πρέπει να φερθείς σαν φοβισμένος και να αρπάξεις κάποια ευκαιρία για να φύγεις; Και μάλιστα να εξαφανίσεις κάθε περίπτωση να σηκώσεις την κούπα τη στιγμή μάλιστα που η ομάδα τα πήγε καλά στο 1ο ημίχρονο; Μπες μέσα και πες ρίχτε μας, εμείς θα παίξουμε, μέχρι κάποιο όριο βέβαια, και θα υπερβούμε τα αφύσικα εμπόδια που μας θέτει η συγκυρία που έχετε φτιάξει.
Το μόνο που κατάφεραν οι πρόεδροι είναι να φτιάξουν κλίμα στο ΟΑΚΑ, να δώσουν ανάσες στον βάζελο, να βάλουν τον κόσμο στο παιχνίδι και να πεισμώσουν τους πάντες δίνοντάς τους έξτρα κίνητρο και αφυπνίζοντάς τους, ενώ στο 10 ημίχρονο δεν μπορούσαν να στρώσουν παιχνίδι, ακόμη και αν εμείς τους δίναμε την ευκαιρία.
Το προχθεσινό παιχνίδι θα μπορούσαμε να το χάσουμε και αλλιώς. Κανείς δεν μπορεί να πει με σιγουριά ότι το 2o ημίχρονο θα είχε πάει διαφορετικά αν η ομάδα δεν είχε καθυστερήσει να μπει. Δεν θα πω λοιπόν ότι εμείς το χάσαμε, αλλά ότι στρώσαμε το έδαφος για να γυρίσει εις βάρος μας τη στιγμή που φαινόταν να το ελέγχουμε.
«ΦΑΡΕ», ΑΝΤΕ ΓΑΜΗΣΟΥ
Το τι ρόλο παίζει γενικά η διαιτησία δεν μπαίνω καν στον κόπο να αναλύσω. Το αίσχος του Βασιλακόπουλου και της διοίκησης του βάζελου είναι τόσο απροκάλυπτο και έχει έναν στόχο: να μας πει ότι δεν πα να χτυπιέστε, εμείς εδώ τη δουλειά μας θα την κάνουμε. Εμείς όμως για ποιο λόγο να τους δίνουμε και πάτημα; Όχι πως το χρειάζονται κιόλας. Η ομάδα πρέπει να έχει στο μυαλό της την πραγματικότητα και να διαθέτει και την ανάλογη ψυχραιμία για να μην πέφτει στις παγίδες.
Δεν είναι καθόλου εύκολο, το αναγνωρίζω, αλλά έτσι έχουν τα πράγματα. Πώς να πειστεί ο παίκτης ότι πρέπει να είναι συγκεντρωμένος όταν η τεχνική ηγεσία γελάει με τις αποφάσεις και η διοίκηση κάνει σπασμωδικές κινήσεις; Πίστη και προσήλωση στον στόχο και όχι παιδιάστικα φάουλ από τον Μιλουτίνοφ για παράδειγμα (προφανώς και δεν ήταν και τα 5 φάουλ). Φαντάζει εύκολο να τα λέω απ’ έξω, αλλά δυστυχώς με τη σύγχυση που επικρατεί σε αυτές τις στιγμές δεν επιτρέπεται ένας παίκτης να τους χαρίζει την ευκαιρία να τον βγάλουν εκτός του ματς.
Ορίζουν διαιτητές, αποκλείουν άλλους, παίζουν με δικούς τους όρους, μιλάνε και από πάνω. Σφυρίζουν φάουλ την τάπα του Μακλιν για να σου δείξουν ότι σε τελειώνουν όταν πλησιάσεις και όποτε γουστάρουν. Δεν δίνουν τέταρτο φάουλ στον Γκιστ για να μπορεί να βγάλει όλο το παιχνίδι το παιδί και την ίδια στιγμή μετατρέπεται σε δικό τους γκολ φάουλ. Τελειώνουν με συνοπτικές διαδικασίες τον Μιλουτίνοφ για να μην πατάς εύκολα στη ρακέτα και να σου σπάσουν την άμυνα στους ψηλούς. Σε γεμίζουν τεχνικές ποινές και αντιαθλητικά φάουλ.
Όλα αυτά δυστυχώς δεν αντιμετωπίζονται με τον κ. Σταυρόπουλο, που απ΄ ό,τι πληροφορούμαι είναι ένας ευγενέστατος άνθρωπος, αλλά θέλουν Σαλονίκη και τσαμπουκά. Γιατί αλλιώς δεν καταλαβαίνουν. Και το συμπέρασμα είναι ότι οι Αγγελόπουλοι πρέπει να χτυπήσουν ευθέως αυτό το τείχος, μάλλον παρακάμπτοντας τις αρχές τους, για τις οποίες προσωπικά τους γουστάρω πολύ. Και θλίβομαι αλλά έτσι μόνο χτυπάς αυτή την αλητεία. Στα ίσα. Ή πάρε την ομάδα και φύγε. Δεν θα σε κατηγορήσει κανείς.
ΣΥΝΟΛΙΚΗ ΑΠΟΤΥΧΙΑ
Όταν μία χρονιά τελειώνει χωρίς τίτλο για τον Ολυμπιακό, τότε είναι αποτυχία. Πλήρης και σε όλα τα επίπεδα. Φταίει η διοίκηση, ο προπονητής, οι παίκτες, ο κόσμος.
Στην περίπτωση αυτή όμως, θεωρώ ότι ένας κύκλος είτε κλείνει για αυτή την ομάδα ή οφείλει να κλείσει.
Ο Γιάννης Σφαιρόπουλος είναι ένας άνθρωπος και ένας προπονητής που μου προκαλεί σχεδόν απόλυτα θετικά συναισθήματα. Αλλά δεν νομίζω ότι έχει κάτι άλλο να δώσει ή και να πάρει από τον Ολυμπιακό. Επειδή φαίνεται ότι ούτως ή άλλως θα αποχωρήσει από τον Ολυμπιακό, δεν θα ήθελα να μιλήσω για το τι του χρεώνω, καθώς τον θεωρώ κομμάτι της ομάδας και τίμιο εργάτη και οποιαδήποτε κουβέντα για τον τρόπο παιχνιδιού ή τις σχέσεις με τους παίκτες δεν χωράει εδώ.
Το μόνο που αρμόζει είναι ένα γεια σε έναν άνθρωπο που είναι ένας από εμάς και μην ξεχνάμε ότι οδήγησε τον Ολυμπιακό σε μεγάλες επιτυχίες, χωρίς να είναι σίγουρο ότι αν ήταν κάποιος άλλος στη θέση του θα μπορούσε να έχει κρατήσει τόσο σθεναρή την ομάδα.
Όσο για το αύριο του Ολυμπιακού έχουν ήδη αρχίσει να γράφονται ονόματα αλλά και προσεγγίσεις στο παιχνίδι της ομάδας. Θα ήθελα να τοποθετηθώ στο θέμα του Βασίλη Σπανούλη και να συνταχθώ με όλους αυτούς που λένε ότι πρέπει να αλλάξει ο ρόλος του και να προσαρμοστεί σε μία ποιο μαζεμένη και μεστή παρουσία. Χωρίς να έχει φανεί βέβαια ότι χωρίς αυτόν φέτος υπήρχε κάποιος που θα έπαιρνε την ομάδα πάνω του. Ίσως να φταίει όμως και η λογική με την οποία έπαιζε η ομάδα. Γιατί είδαμε και παιχνίδια με σεληνιασμένους τους Ρόμπερτς και Στρέλνιεκς.
Το σίριαλ του καλοκαιριού εκτός από προπονητή θα έχει και ανανεώσεις. Δεν τολμώ να σκεφτώ ότι θα φύγει κάποιος από τους Παπ καθώς αποτελούν τον βασικό κορμό της ομάδας και δύο πολύ καλές μονάδες, που στο κάτω κάτω δεν θες να τους δεις σε αντίπαλο, και σε αυτό το σημείο θέλω να μιλήσω λίγο πιο συνολικά για την πολιτική της διοίκησης στις ανανεώσεις.
Εδώ και κάποια χρόνια, λόγω και της συρρίκνωσης του μπάτζετ, ο Ολυμπιακός έχει υποστεί απώλειες (Χάντερ, Χάινς, Ντάνστον οι πιο κραυγαλέες), επειδή τα συμβόλαια φαίνεται να μην ανανεώνονται νωρίς και φυσικά άλλες ομάδες προσφέρουν περισσότερα λεφτά. Οι πρόεδροι έχουν υιοθετήσει τη λογική ότι ο Ολυμπιακός «μεγαλώνει» παίκτες, και έτσι είναι, αλλά δεν τους παρακαλάει και θέτει τους δικούς του όρους. Το αποτέλεσμα είναι ότι προοδευτικά υπάρχει μία αλλοίωση στο ρόστερ της ομάδας, κυρίως όσον αφορά στους ξένους και δη στους ψηλούς.
Η άποψή μου είναι ότι καμία ομάδα δεν έχει την πολυτέλεια να χάνει διαρκώς παίκτες αξιόλογους. Ούτε ο Ολυμπιακός. Και σίγουρα δεν μπορούμε κάθε χρόνο να βρίσκουμε λαυράκια με τους όρους μας. Αυτό μάλλον χρήζει αναθεώρησης.
Ούτε οι παίκτες είναι για προσκύνημα, αλλά δεν είναι και ανάγκη οι διαπραγματεύσεις να γίνονται τόσο αργά και να δημιουργείται τόση ανασφάλεια σε επαγγελματίες αθλητές που στο κάτω κάτω ξένοι είναι και έχουν και τις δικές τους ζωές να κοιτάξουν. Ο Ολυμπιακός εκτός από την ιστορία και τον κόσμο του έχει ανάγκη και τους ανθρώπους που θα τον πάνε μπροστά.
ΦΑΚΕΛΟΣ ΑΓΓΕΛΟΠΟΥΛΟΙ
Έτσι όπως κοιτάζω το κείμενο μου φαίνεται ότι έχω χώσει πολύ στους προέδρους και θέλω να ξεκαθαρίσω ένα πράγμα: ο μόνος τρόπος να συνεχίσει ο Ολυμπιακός να βρίσκεται σε αυτό το επίπεδο είναι να μείνουν οι Αγγελόπουλοι στο τιμόνι του. Άλλωστε και ό,τι ΄χει πετύχει η ομάδα αυτά τα χρόνια το οφείλει σε αυτούς σε μεγάλο βαθμό.
Μπορεί να τους θέλω πιο τσαμπουκάδες και με αναθεωρημένη προς τα πάνω οικονομική πολιτική, αλλά σε καμία περίπτωση δεν νοείται Ολυμπιακός στο μπάσκετ αυτή τη στιγμή χωρίς αυτούς.
Όλα τα σενάρια που ακούγονται τα θεωρώ γελοία και κοντόφθαλμα. Όλα!
Και βέβαια θεωρώ ότι ο κόσμος του Ολυμπιακού, με τον οποίο οι Αγγελόπουλοι φαίνεται να μην έχουν την αμεσότητα που έχουν άλλοι διοικητικοί παράγοντες της ομάδας, έχει φερθεί με αγνωμοσύνη απέναντί τους. Τρανή απόδειξη οι 7.000 με 8.000 χιλιάδες στο ΣΕΦ στον τέταρτο τελικό με τον βάζελο. Στον τέταρτο τελικό!
Πίστη στις δυνάμεις μας, συσπείρωση γύρω από την ομάδα και συγκράτηση όλων των δυνάμεων και του ανθρώπινου δυναμικού που αξίζει να παίζει στην ομάδα. Αυτά έχω να προτείνω για τον Ολυμπιακό. Πληγωθήκαμε αλλά προχωράμε υπερήφανα να φτιάξουμε κάτι καλύτερο. Και έχουμε όλοι ευθύνη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου