Του RedTerso
Η εικόνα ενός γηπέδου με οπαδούς και των δύο ομάδων δεν σημαίνει προφανώς οτι όλα είναι καλά στο ποδόσφαιρό της χώρας. Αυτός ο τελικός ήταν ένα αθλητικό ανέκδοτο και φάνηκε περίτρανα, πως οραματίζεται το νέο χάρτη του ποδοσφαίρου η «εξυγίανση». Αφού ρεζιλεύτηκαν μόνοι τους με τον ορισμό ξένου διαιτητή και παραδέχτηκαν εμμέσως ότι και φέτος («που επιστράφηκαν οι Κυριακές» και «το ποδόσφαιρό επιτέλους καθάρισε») η ΕΠΟ και η επιτροπή διαιτησίας τα έκαναν σαν τα μούτρα τους, φάνηκε το βασικό σχέδιό τους: Η αποκαθήλωση του Ολυμπιακού και το «μοίρασμα» των τίτλων ανάμεσα στους ευνοούμενους του κράτους. Και δίπλα σε όλα αυτά βέβαια οι αστειότητες με τη μάσκα του Ιβάν του τρομερού, τα μπλουζάκια για το «νταμπλ», οι γκρινίτσες των αεκτζήδων, οι κομπασμοί των μπουγατσοκιμάδων (που κόπηκαν γρήγορα και έγιναν ρεκόρ τρεξίματος στο Μεταξουργείο) κτλ. Εξυγίανση...
Ας επιστρέψουμε όμως στο βασικό μας θέμα, που είναι οι μετακινήσεις των οπαδών και η παρουσία τους στο γήπεδο από κοινού. Τα τελευταία --πολλά-- χρόνια έχουν μειωθεί σε πολύ μεγάλο βαθμό οι εκδρομές και η παρουσία μας σε εκτός έδρας παιχνίδια. Μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού οι παρουσίες του κόσμου του Θρύλου σε εκτός έδρας παιχνίδια, που περιορίζονται σε ματς στο λεκανοπέδιο (Περιστέρι) η στην επαρχία (Ξάνθη, Λιβαδειά) Περιμένουμε κάθε χρόνο τον τελικό κυπέλλου (στο ποδόσφαιρο ή το μπάσκετ, που φέτος δεν μας επέτρεψαν καν να πάμε) για να μπορέσουμε να θυμηθούμε την ατμόσφαιρα παλιότερων χρόνων. Για τα μεγάλα παιχνίδια δεν χρειάζεται να συζητήσουμε καν. Να αναφέρουμε απλά ότι έχουμε να βρεθούμε οι Ολυμπιακοί στην έδρα του βάζελου από το μακρινό 2002!
Τα τελευταία 20 χρόνια το κράτος έχει προσπαθήσει και σε μεγάλο βαθμό έχει πετύχει την απαγόρευση της παρουσίας μας σε εκτός έδρας παιχνίδια. Στην αρχή υπήρξε ο περιορισμός του ποσοστού των εισιτηρίων του φιλοξενούμενου και στη συνέχεια φτάσαμε να θεσπίζονται ειδικοί φωτογραφικοί νόμοι ενάντια στους οπαδούς. Κομβική στιγμή σε αυτό ήταν ο νόμος Ορφανού (κυβέρνηση ΝΔ), που ψηφίστηκε το 2004 και ουσιαστικά δημιούργησε το «ιδιώνυμο» εναντίον των οπαδών, οι οποίοι αντιμετώπιζαν τη φυλάκιση χωρίς ανασταλτικό χαρακτήρα σε περίπτωση σύλληψης. Άμεση συνέπεια ήταν να απαγορευτούν σταδιακά και οι μετακινήσεις σε μεγάλα παιχνίδια. Οι Ολυμπιακοί ήταν οι πρώτοι που «έσπασαν» έμπρακτα την απαγόρευση με εκδρομή στην Κρήτη για το εκτός έδρας παιχνίδι με τον ΟΦΗ. Σταδιακά όμως και οι δικές μας κινήσεις υποχώρησαν. Σε αυτό το σημείο δεν μπορούμε να μην αναφέρουμε οτι αυτές οι εξελίξεις βοήθησαν και τις ΠΑΕ, μιας και έμπαινε ακόμα πιο εύκολα σε εφαρμογή το σχέδιο για το μοντέρνο ποδόσφαιρο, όπου ο οπαδός/φίλαθλος αντιμετωπίζεται ως πελάτης, που απλά καταναλώνει το προϊόν και κάθε συμπεριφορά που δεν χωρά στο πλαίσιο που έχουν ορίσει εξοστρακίζεται. Και μέσα στα χρόνια προστέθηκαν οι κάμερες, το φακέλωμα από την ασφάλεια, οι μπάρες, τα ηλεκτρονικά εισιτήρια κτλ. Διαχρονικά όλοι σχεδόν οι υπουργοί αθλητισμού έχουν «βάλει το χεράκι» τους στην καταστολή των οπαδών, αλλά φυσικά εμείς δεν ξεχνάμε τα άθλια πεπραγμένα τους: Ορφανός, Βουλγαράκης, Χρυσοχοϊδης, Κοντονής, Βασιλειάδης είναι τα πρόσωπα που θα βρίσκονται για πάντα στη «μαύρη λίστα» για εμάς τους οπαδούς.
Φυσικά το πρόσχημα που χρησιμοποιήθηκε από το κράτος ήταν αυτό της πάταξης της βίας από τους «χούλιγκαν». Και ήταν πρόσχημα για τον απλούστατο λόγο οτι ποτέ δεν ασχολήθηκε καμία κυβέρνηση με τους λόγους που γεννιέται η βία, αλλά με την καταστολή. Όλοι αυτοί οι νόμοι παραγνωρίζουν ότι ο τρόπος που είναι οργανωμένη η κοινωνία γεννά τη βία και τον ανταγωνισμό. Η ανεργία, η φτώχια, τα ναρκωτικά, τα ψυχολογικά προβλήματα, ο έλεγχος, η καταστολή είναι οι πραγματικές όψεις της βίας της καθημερινότητας. Μια βία που την βλέπουμε σε κάθε έκφανση της καθημερινότητας σε μικρότερες ή μεγαλύτερες δόσεις και όχι φυσικά μόνο στο γήπεδο, που αποτελεί ένα από τα λιγοστά πλέον πεδία συλλογικοποίησης.
Όλα αυτά συνθέτουν μια εικόνα που μοιραία το κάθε παιχνίδι σε αυτό το «θαυμαστό νέο κόσμο» μετατρέπεται σε μια ευκαιρία για πόλεμο, ανάμεσα σε οπαδούς. Και αυτό γιατί έχει χαθεί η δυνατότητα να «βλέπεις» τους αντιπάλους στο γήπεδο --τουλάχιστον-- δύο φορές το χρόνο, με αποτέλεσμα να αντιμετωπίζει ο οπαδός το παιχνίδι που θα έχει απέναντι αντίπαλους ως τη «μητέρα των μαχών». Και αυτό έχει ως συνέπεια να δημιουργείται μια απόλυτα στρεβλή εικόνα του αντιπάλου. Σε αυτή τη μοναδική «ευκαιρία» θα πρέπει να υπερισχύσουμε πάση θυσία. Ας μην λησμονούμε ότι τα πλέον υπάρχουν σχεδόν δύο γενιές των νεότερων συνοπαδών μας, που δεν έχουν ζήσει ντέρμπι με αντίπαλους οπαδούς στο γήπεδο. Και όλη αυτή η κατάσταση από μόνη της γεννά ακόμα μεγαλύτερη βία και καφρίλα. Και αμέσως μετά υπάρχει το άλλοθι για το κράτος να δημιουργεί ακόμα πιο σιδερόφραχτα γήπεδα. Και ο φαύλος κύκλος συνεχίζεται αδιάκοπα.
Αναφέροντας τα παραπάνω προφανώς και δεν απεμπολούμε και τις δικές μας ευθύνες ως οπαδοί. Έχουμε κάνει μέσα στα χρόνια αδιανόητα λάθη που έχουν βάλει νερό στο μύλο της καταστολής. Έχουμε ξεχάσει ότι ακόμα και στη «μάχη του πεζοδρομίου» υπάρχουν κανόνες και ότι αν ο αντίπαλος «πέσει» τον αφήνουμε. Έχουμε επιτρέψει να υπάρχει υπέρμετρη καφρίλα και μίσος στο γήπεδο. Και αυτό δεν αφορά μόνο κάποιους άλλους. Και εμείς ως Ολυμπιακοί έχουμε βάλει το χεράκι μας στη διαιώνιση αυτής της κατάστασης. Τα παραπάνω προφανώς και δεν αθωώνουν τις κρατικές πολιτικές επιλογές, αλλά δεν μπορούμε να μην αναφέρουμε και το δικό μας μερίδιο ευθύνης.
Αυτή η κατάσταση σίγουρα δεν θα σταματήσει από μόνη της και κανένα κράτος (με καμία κυβερνητική διαχείριση) δεν θα μας επιστρέψει πίσω το αναφαίρετο δικαίωμά μας να βλέπουμε τον Θρύλο, όπου εμείς θέλουμε και επιλέγουμε. Χρειάζεται πολύ μυαλό από τη μια και αγώνας από την άλλη για να ξανακερδίσουμε αυτά που μας έχουν κλέψει. Ήδη από φέτος ξεκίνησε το μέτρο με τις τιμωρίες για τα καπνογόνα. Αν δεν κάνουμε κάθε γήπεδο εστία αντίστασης απέναντι στα κρατικά σχέδια σε λίγο καιρό τα γήπεδα δεν θα έχουν χώρο για εμάς τους οπαδούς, αλλά μόνο για τους καλούς πελάτες, που θα παρακολουθούν ήσυχοι το «θέαμα».
Όπως ακριβώς αντισταθήκαμε ως Ολυμπιακοί στο κλείσιμο των συνδέσμων μας (κοίτα να δεις (...) Κοντονή, όλοι οι σύνδεσμοι έμειναν ανοιχτοί), όπως αντισταθήκαμε έμπρακτα ενάντια στην εθνική κάρτα φιλάθλου (να ανοίξουμε εδώ μια μικρή παρένθεση άλλο η εθνική κάρτα φιλάθλου, που σωστά εναντιωνόμαστε και άλλο η κάρτα φιλάθλου του Ολυμπιακού. Ο καθένας μας οφείλει να ενισχύει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο τον Ερασιτέχνη), όπως αντιστεκόμαστε στον νόμο για τα καπνογόνα, θα πρέπει να βρούμε τους τρόπους εκείνους για να αγωνιστούμε για να μπορούμε να ακολουθούμε την ομάδα μας και την «αρρώστια» μας όπου εμείς το επιθυμούμε. Και ο δρόμος είναι ένας: Να αντισταθούμε στα κρατικά σχέδια για να πάρουμε πίσω αυτά που δικαιούμαστε. Και δικαιούμαστε να ακολουθούμε την ομάδα μας σε όλα τα παιχνίδια, είτε εντός είτε εκτός έδρας.
Φυσικά το πρόσχημα που χρησιμοποιήθηκε από το κράτος ήταν αυτό της πάταξης της βίας από τους «χούλιγκαν». Και ήταν πρόσχημα για τον απλούστατο λόγο οτι ποτέ δεν ασχολήθηκε καμία κυβέρνηση με τους λόγους που γεννιέται η βία, αλλά με την καταστολή. Όλοι αυτοί οι νόμοι παραγνωρίζουν ότι ο τρόπος που είναι οργανωμένη η κοινωνία γεννά τη βία και τον ανταγωνισμό. Η ανεργία, η φτώχια, τα ναρκωτικά, τα ψυχολογικά προβλήματα, ο έλεγχος, η καταστολή είναι οι πραγματικές όψεις της βίας της καθημερινότητας. Μια βία που την βλέπουμε σε κάθε έκφανση της καθημερινότητας σε μικρότερες ή μεγαλύτερες δόσεις και όχι φυσικά μόνο στο γήπεδο, που αποτελεί ένα από τα λιγοστά πλέον πεδία συλλογικοποίησης.
Όλα αυτά συνθέτουν μια εικόνα που μοιραία το κάθε παιχνίδι σε αυτό το «θαυμαστό νέο κόσμο» μετατρέπεται σε μια ευκαιρία για πόλεμο, ανάμεσα σε οπαδούς. Και αυτό γιατί έχει χαθεί η δυνατότητα να «βλέπεις» τους αντιπάλους στο γήπεδο --τουλάχιστον-- δύο φορές το χρόνο, με αποτέλεσμα να αντιμετωπίζει ο οπαδός το παιχνίδι που θα έχει απέναντι αντίπαλους ως τη «μητέρα των μαχών». Και αυτό έχει ως συνέπεια να δημιουργείται μια απόλυτα στρεβλή εικόνα του αντιπάλου. Σε αυτή τη μοναδική «ευκαιρία» θα πρέπει να υπερισχύσουμε πάση θυσία. Ας μην λησμονούμε ότι τα πλέον υπάρχουν σχεδόν δύο γενιές των νεότερων συνοπαδών μας, που δεν έχουν ζήσει ντέρμπι με αντίπαλους οπαδούς στο γήπεδο. Και όλη αυτή η κατάσταση από μόνη της γεννά ακόμα μεγαλύτερη βία και καφρίλα. Και αμέσως μετά υπάρχει το άλλοθι για το κράτος να δημιουργεί ακόμα πιο σιδερόφραχτα γήπεδα. Και ο φαύλος κύκλος συνεχίζεται αδιάκοπα.
Αναφέροντας τα παραπάνω προφανώς και δεν απεμπολούμε και τις δικές μας ευθύνες ως οπαδοί. Έχουμε κάνει μέσα στα χρόνια αδιανόητα λάθη που έχουν βάλει νερό στο μύλο της καταστολής. Έχουμε ξεχάσει ότι ακόμα και στη «μάχη του πεζοδρομίου» υπάρχουν κανόνες και ότι αν ο αντίπαλος «πέσει» τον αφήνουμε. Έχουμε επιτρέψει να υπάρχει υπέρμετρη καφρίλα και μίσος στο γήπεδο. Και αυτό δεν αφορά μόνο κάποιους άλλους. Και εμείς ως Ολυμπιακοί έχουμε βάλει το χεράκι μας στη διαιώνιση αυτής της κατάστασης. Τα παραπάνω προφανώς και δεν αθωώνουν τις κρατικές πολιτικές επιλογές, αλλά δεν μπορούμε να μην αναφέρουμε και το δικό μας μερίδιο ευθύνης.
Αυτή η κατάσταση σίγουρα δεν θα σταματήσει από μόνη της και κανένα κράτος (με καμία κυβερνητική διαχείριση) δεν θα μας επιστρέψει πίσω το αναφαίρετο δικαίωμά μας να βλέπουμε τον Θρύλο, όπου εμείς θέλουμε και επιλέγουμε. Χρειάζεται πολύ μυαλό από τη μια και αγώνας από την άλλη για να ξανακερδίσουμε αυτά που μας έχουν κλέψει. Ήδη από φέτος ξεκίνησε το μέτρο με τις τιμωρίες για τα καπνογόνα. Αν δεν κάνουμε κάθε γήπεδο εστία αντίστασης απέναντι στα κρατικά σχέδια σε λίγο καιρό τα γήπεδα δεν θα έχουν χώρο για εμάς τους οπαδούς, αλλά μόνο για τους καλούς πελάτες, που θα παρακολουθούν ήσυχοι το «θέαμα».
Όπως ακριβώς αντισταθήκαμε ως Ολυμπιακοί στο κλείσιμο των συνδέσμων μας (κοίτα να δεις (...) Κοντονή, όλοι οι σύνδεσμοι έμειναν ανοιχτοί), όπως αντισταθήκαμε έμπρακτα ενάντια στην εθνική κάρτα φιλάθλου (να ανοίξουμε εδώ μια μικρή παρένθεση άλλο η εθνική κάρτα φιλάθλου, που σωστά εναντιωνόμαστε και άλλο η κάρτα φιλάθλου του Ολυμπιακού. Ο καθένας μας οφείλει να ενισχύει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο τον Ερασιτέχνη), όπως αντιστεκόμαστε στον νόμο για τα καπνογόνα, θα πρέπει να βρούμε τους τρόπους εκείνους για να αγωνιστούμε για να μπορούμε να ακολουθούμε την ομάδα μας και την «αρρώστια» μας όπου εμείς το επιθυμούμε. Και ο δρόμος είναι ένας: Να αντισταθούμε στα κρατικά σχέδια για να πάρουμε πίσω αυτά που δικαιούμαστε. Και δικαιούμαστε να ακολουθούμε την ομάδα μας σε όλα τα παιχνίδια, είτε εντός είτε εκτός έδρας.
Ελεύθερες μετακινήσεις για όλους τους οπαδούς
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου