Αυταπάρνηση.Πείσμα.Πάθος.ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ

Είναι κάποια παιχνίδια όπως το χτεσινό που μάλλον είναι από αυτά που δημιουργούν τις νέες γενιές Ολυμπιακών. Φαντάζομαι ότι όλα τα πιτσιρίκια που βρέθηκαν στο ΣΕΦ και αυτά που είδαν το παιχνίδι από την τηλεόραση θα έχουν να το θυμούνται για πάντα. Όχι για το τρομερό θέαμα που έπαιξε η ομάδα, ούτε επειδή πήρε κάποιο τίτλο, απέναντι σε κάποιο μεγαθήριο. Αλλά για το γεγονός ότι ομάδα και κόσμος είχαν χτες μια απαράμιλλη χημεία, οι παίχτες αψήφησαν τους τραυματισμούς και στο τέλος κατάφεραν να κρατήσουν ζωντανό το όνειρο της πρόκρισης σε ένα ακόμα final-four.

Του RedTerso

 

Μετά το πρώτο παιχνίδι είχα γράψει ότι δεν μπορώ να βρω μπασκετικό τρόπο για να γυρίσει ο Ολυμπιακός τη σειρά (με δεδομένους τους τραυματισμούς) αν δεν βγάλει το χαρακτήρα που έχει χτίσει μέσα στα χρόνια: Της ομάδας που δεν παρατάει ποτέ τα όπλα, της ομάδας που οι παίχτες θα δώσουν και την τελευταία ικμάδα της δύναμής τους, της ΟΜΑΔΑΣ με όλα τα γράμματα κεφαλαία. Ο Ολυμπιακός μπήκε στη σειρά με τη Ζαλγκίρις σχεδόν αποδεκατισμένος. Η μισή ομάδα τραυματίες και όσοι έπαιζαν, το έκαναν επειδή τους βάραγαν ενέσεις. Και δίπλα σε αυτό είχε να αντιμετωπίσει μια σκληρή και πεινασμένη ομάδα με άρτια λειτουργία.

Ο χτεσινός αγώνας ήταν κάτι παραπάνω από do or die. Αν ο Ολυμπιακός έχανε τα πράγματα μετά θα ήταν σχεδόν αδύνατα, αφού καμία ομάδα στην ιστορία των play-off δεν έχει επιστρέψει  από το 0-2 μέσα στην έδρα της. Άπαντες το γνώριζαν αυτό στην ομάδα και προετοιμάστηκαν για ένα τέτοιο παιχνίδι. Θα επαρκούσε όμως μόνο αυτό; Πολύ δύσκολα όπως έδειξε και το πρώτο παιχνίδι. Έπρεπε να επιστρατευτεί και κάτι ακόμα. Και αυτός ο παράγοντας-Χ ήταν η αυταπάρνηση και η αυτοθυσία των τραυματιών Παπανικολάου και Μπόγρη. Παρά την αντίθετη εισήγηση του ιατρικού επιτελείου, οι δύο παίχτες πήραν την ευθύνη να αγωνιστούν τραυματίες. Ο Παπανικολάου με τενοντίτιδα και ο Μπόγρης με ρήξη μηνίσκου. Αυτό ήταν το έναυσμα και προς το εσωτερικό της ομάδας (συσπείρωση και πείσμα το λένε) αλλά και προς τον κόσμο. 

Είχα γράψει επίσης μετά το πρώτο ματς ότι όποιος δεν πιστεύει στις δυνατότητες της ομάδας για την ανατροπή ας μην κάνει τον κόπο να κατέβει στο ΣΕΦ. Όσοι βρέθηκαν στην κερκίδα χτες ήταν αποφασισμένοι να βοηθήσουν την ομάδα να ξεπεράσει τις δυσκολίες και τα προβλήματα. Όλο το γήπεδο στο πόδι από το πρώτο σφύριγμα και πίστη στην ομάδα. Ακόμα και όταν το  ματς έδειχνε να στραβώνει με το προσπέρασμα των Λιθουανών με 54-55, ο κόσμος φώναξε ακόμα πιο δυνατά. Όλο το γήπεδο να φωνάζει συνθήματα του Θρύλου και όλο το γήπεδο να σφυρίζει (τα ντεσιμπέλ σου τρύπαγαν τα αυτιά) τις επιθέσεις της Ζαλγκίρις. Ο κόσμος ήταν όντως αυτή τη φορά στο ύψος των περιστάσεων. Το έβλεπες στα πρόσωπα και στα βλέμματα. Λύσσα για να έρθει η νίκη αντίστοιχη με αυτή των παιχτών μας. Μάλλον λίγοι θα είναι σήμερα όσοι μπορούν να μιλήσουν κανονικά.

Η έδρα όμως ήταν ο ένας παράγοντας, που δεν μπορεί όμως να κερδίσει μόνος του. Στο παρκέ ο Ολυμπιακός έβγαλε μετά από καιρό το χαρακτήρα της πιο σκληρής και δυσκολοκατάβλητης ομάδας («τίτλος» που του απονέμουν κάθε χρόνο οι αντίπαλοι general manager). Μόνο αυτός ο τρόπος υπήρχε για να παρθεί η νίκη. Πάθος και πείσμα σε κάθε φάση από όλους ανεξαιρέτως τους παίχτες μας, απίστευτη διάθεση στην άμυνα, μανιασμένο κυνήγι των ριμπάουντ και μπασκετικό ξύλο. Ο Ολυμπιακός απάντησε στον τρόπο παιχνιδιού της Ζαλγκίρις. Και η αλήθεια είναι ότι αυτόν τον τρόπο τον ξέρει καλύτερα από οποιονδήποτε άλλο. 

Το σύνθημα που έδωσαν οι Μπόγρης και Παπανικολάου το πήραν όλοι οι υπόλοιποι και μηδενός εξαιρουμένου έβαλαν ένα λιθαράκι για να έρθει το αποτέλεσμα, είτε έπαιξαν πολύ είτε για ελάχιστα δευτερόλεπτα. Όταν βλέπεις τον συμπαίχτη σου να πασχίζει για τη νίκη, έχοντας διαλυμένο μηνίσκο αρνούμενος το χειρουργείο, τότε είναι βέβαιο ότι θα προσπαθήσεις και εσύ με όλες σου τις δυνάμεις για να έρθει το πολυπόθητο αποτέλεσμα.

Το «ένα-ένα» έγινε, αλλά αυτό δεν σημαίνει τίποτα για την έκβαση της σειράς. Ή μπορεί να σημαίνει και τα πάντα αν ο Ολυμπιακός (κόουτς και παίχτες) πήρε το μάθημά του από το πρώτο παιχνίδι και αυτή η φοβερή χτεσινή βραδιά λειτουργήσει ως τροχιοδεικτική βολή για τον τρόπο με τον οποίο πρέπει και οφείλει να αγωνιστεί. Ο Ολυμπιακός πρέπει να παρουσιάσει το ίδιο πρόσωπο και το ίδιο πάθος αν θέλει να πάρει την πρόκριση. Η Ζαλγκίριο Αρίνα δεν είναι καθόλου εύκολο γήπεδο και η Ζαλγκίρις συνεχίζει να είναι μια καλοκουρδισμένη ομάδα. Ο Ολυμπιακός πρέπει να ακολουθήσει το ίδιο μοτίβο με το χτεσινό παιχνίδι και να πάει στο Κάουνας για να κερδίσει έστω ένα παιχνίδι. Μετά όλα τα υπόλοιπα θα γίνουν όπως πρέπει. Απλά να κάνει η ομάδα το καθήκον της και να πάρει το ένα διπλό που χρειάζεται.

Θρύλε μπορείς, μπορείς να προκριθείς

ΥΓ1 Ελπίζω όσοι ειρωνευόντουσαν το Μπόγρη όλη τη χρονιά να το έχουν μετανιώσει. Ο Μπόγρης με λίγους μήνες στην ομάδα έχει καταλάβει απολύτως τι σημαίνει η φανέλα του Ολυμπιακού και πόσο αξίζει να ματώνεις για αυτή. Από εδώ και πέρα σεβασμός και μόνο. Η κουβέντα για το αν είναι ή όχι καλός μπασκετμπολίστας μετατίθεται για άλλη περίοδο.

ΥΓ2 Για τον Παπανικολάου δεν χρειάζονται συστάσεις. Το πάθος, η ψυχή και ο χαρακτήρας του είναι αυτά τα στοιχεία που θα τον κάνουν μελλοντικό αρχηγό του Θρύλου. 

ΥΓ3 Μέσα στα χρόνια έχει φανεί ότι βασικό συστατικό της επιτυχίας της ομάδας είναι το κλίμα των αποδυτηρίων και οι σχέσεις των παιχτών. Αυτό μεταλαμπαδεύεται ακόμα και στους ξένους της ομάδας. Δείτε λίγο τις αντιδράσεις του πάγκου στο βίντεο με την παρακάμερα που δημοσιοποίησε η ΚΑΕ

ΥΓ4 Ο Γιασικεβίτσιους είναι πολύ καλός προπονητής και στο μέλλον πιθανόν να γίνει κορυφαίος. Αυτό δεν αλλάζει όμως το γεγονός οτι έχει θητεύσει στη μεγάλη των μελιτζάνα/ηττούδη σχολή. Και εχτές τόλμησε να μιλήσει για τη διαιτησία και οτι δεν έπαιξε «50-50», σε ένα παιχνίδι που οι διαιτητές δεν σφύριζαν με τίποτα έδρα και σε αρκετές στιγμές μας έσπασαν τα νεύρα με αυτά που έδιναν. Αλλά όταν έχεις μάθει στο ΣΕΦ να σε σφυρίζουν οι γκρι όπως όταν έπαιζες στο βάζελο, τότε είναι πιθανόν να εκνευρίζεσαι.

ΥΓ5 Ο Σφαιρόπουλος δικαίως ήταν αποδέκτης κριτικής για την εμφάνιση της ομάδας στο προηγούμενο παιχνίδι. Όμως χτες είχε υποδειγματική διαχείριση και επικράτησε του αντιπάλου του, ενώ φρόντισε να του απαντήσει και όπως πρέπει στη συνέντευξη Tύπου. Μπράβο κόουτς.

ΥΓ6 Ένα πολύ μεγάλο μπράβο αξίζει στα παιδιά της Θύρας 7 που έτρεχαν σε όλη τη διάρκεια του παιχνιδιού μπροστά από τις εξέδρες για να δίνουν το σύνθημα για φωνή σε όλες τις θύρες. Δεν χρειαζόταν τίποτα παραπάνω από αυτή τη φράση: «Η μισή ομάδα παίζει με ενέσεις. Σήμερα παίζουμε και εμείς δίπλα στην ομάδα».

ΥΓ7 Στο Κάουνας ερχόμαστε....