Ένα ταξίδι που ποτέ (δεν) τελειώνει

Μήνες μετά το τελευταίο μου κείμενο εδώ και ποιος ξέρεις πόσους μέχρι το επόμενο. Μπήκα να αποχαιρετίσω ένα κομμάτι της καθημερινότητάς μου και συνεπώς ένα κομμάτι του εαυτού μου που άνοιξε την άνοιξη του 2012.

Του red1925white

Τέτοιες μέρες την άνοιξη του 2012 μπουκάραμε στο τερέν του ΣΕΦ. Είχε μόλις τελειώσει το τέταρτο παιχνίδι με τη Σιένα. Ο δικός μας Ολυμπιακός προκρινόταν στις τέσσερις καλύτερες ομάδες της Ευρώπης. Έξι χρόνια μετά, ο κύκλος αυτός κλείνει, για να ανοίξει ένας νέος.

Μακάρι να ήξεραν αυτά τα παιδιά πόσες νύχτες ήταν η καλύτερη παρέα μας. Πόσες φορές συζητήσαμε γι' αυτούς και τους βάλαμε στις κουβέντες, στα σπίτια μας και τις καρδιές μας. Τα δάκρυα του Πρίντεζη στο ΣΕΦ όταν σήκωνε το πρωτάθλημα, ενώ είχε χάσει τον πατέρα του. Τα δικά μας δάκρυα σε αυτά τα χρόνια, όταν χάσαμε δικούς μας ανθρώπους, τα δάκρυα και η παράνοια της Κωνσταντινούπολης. Το εμφατικό φάιναλ φορ του Λονδίνου. Η απόλυτη σιωπή του ΣΕΦ στο τρίποντο με την Μπαρτσελόνα. Η καύλα της Μαδρίτης και η καύλα της Κωνσταντινούπολης. Εκείνες οι ατελείωτες φορές που αναποδογυρίσαμε τη κλεψύδρα με τις πιθανότητες και βγάλαμε τη γλώσσα στις πιθανότητες και τη λογική.

Να τους πω ένα τεράστιο ευχαριστώ για όλα εκείνα τα ατελείωτα πάρτι στα ορεινά του ΣΕΦ που αποτελούσαν την καλύτερη διασκέδαση και την πιο όμορφη απόδραση από την γαμημένη καθημερινότητα. Δεν θα το κρύψω, ήθελα πολύ αυτός ο κύκλος να κλείσει στο Βελιγράδι. Εκεί στο σπίτι του Ντούντα που θα έβλεπε τα δικά του παιδιά, που πια μεγάλωσαν, να διεκδικούν ακόμη ένα ευρωπαϊκό τρόπαιο. Ήθελα πολύ να δω ένα γήπεδο στα ερυθρόλευκα να σπρώχνει την ομάδα σε ακόμη μια υπέρβαση, την πιο μεγάλη, μέχρι την επόμενη...

Θα ήθελα πολύ να ξαναζήσω ένα πάρτι στο ΣΕΦ στο πέμπτο παιχνίδι της σειράς και από το επόμενο πρωινό να ψάχναμε πάλι κάθε πιθανό και απίθανο τρόπο να πάμε Βελιγράδι, να βρούμε λεφτά, να κολλήσουμε σε όσους δεν έχουν λεφτά, αλλά έχουν την ίδια τρέλα με εμάς. Αυτούς που τα μαλλιά τους γκριζάρισαν στα γήπεδα ακριβώς όπως και τα δικά μου και η αντανάκλαση τους από τα πλέξιγκλας του ΣΕΦ μας υπενθυμίζει πως ο χρόνος είναι μια σχετική έννοια, σε αντίθεση με την πίστη και την αγάπη που δεν είναι.

Ήθελα λοιπόν να πω σε αυτή την παρέα πως για έξι ολόκληρα χρόνια κάθε άνοιξη με έκαναν να νιώθω λίγο πιο ζωντανός, πως η καρδιά μου χτύπησε τόσο δυνατά όσο και τις φορές που ερωτεύτηκα και αυτό από μόνο του δείχνει πόσο δυνατά συναισθήματα δημιουργήθηκαν σε αυτή τη διαδρομή. Επίσης θα ήθελα να πω κι ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όσους μοιραστήκαμε τις ίδιες κερκίδες όλα αυτά τα χρόνια, σε όσους φάγαμε δακρυγόνα από τους μπάτσους, σε όσους χοροπηδήσαμε τόσο δυνατά που νομίσαμε πως θα βγει η ψυχή από το στόμα, σε όσους κλείσαμε μαζί τα λαρύγγια μας προσπαθώντας να δώσουμε στην κερκίδα και την ομάδα την ώθηση που χρειαζόταν. Να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όσους βαδίσαμε τα ίδια βήματα μέχρι τα ορεινά του ΣΕΦ.

Στον Ντούντα για την αφιέρωση στον Μητροπάνο, στον Πρίντεζη για το πεταχτάρι, το τρίποντο, τα δάκρυα.

Τον Παπανικολάου για τα απίθανα καρφώματα και κοψίματα κατά την πρώτη θητεία του και φυσικά για το πάθος του που μας θύμιζε κάθε φορά τι σημαίνει Ολυμπιακός.

Στον Λο για τη σεμνότητα και την μπασκετική μαγκιά.

Στον Σπανούλη για όλα.

Από το 2012 μέχρι και σήμερα, μέχρι για πάντα, βρήκα το αντίθετο στη λέξη «αδύνατο». Κύκλωσα στο λεξιλόγιο τη λέξη «αδιανόητο» και μετά την έσβησα με ένα κόκκινο στυλό. Γιατί πολύ απλά δεν υπάρχει αδιανόητο. Υπάρχει πίστη, δύναμη, θέληση και δουλειά. Κι εκτός από την ομάδα ένας συγκεκριμένος άνθρωπος μού έδειξε πως τίποτα δεν είναι αδύνατο μπροστά στη δύναμη της ψυχής. Αυτός που έρχεται στα ορεινά του ΣΕΦ χωρίς να περπατάει και βρίσκει εκεί ένα κομμάτι της ζωής του που είναι γεμάτη με δυσκολίες που σε άλλους θα έμοιαζαν ανυπέρβλητες (ACAB).

Χθες ήταν ένα δύσκολο βράδυ, ένα βράδυ από αυτά που αργούν πολύ να ξημερώσουν γιατί πρέπει να δεις όλο το σκοτάδι. Και δεν θέλω να γράψω τίποτα για τραυματισμούς και τεχνικά συστήματα γιατί όλα αυτά σκοτώνουν τα συναισθήματα και αν κάτι μετράει, αυτό δεν είναι οι κούπες, δεν είναι οι νίκες, ούτε οι ήττες είναι μόνο το τι κατάφερε να μας προκαλέσει αυτή η ΟΜΑΔΑΡΑ αυτά τα έξι χρόνια.

Κλείνοντας λοιπόν, έξι χρόνια μετά, θέλω να πω σε αυτά τα παιδιά πως τους ευχαριστώ γιατί με έκαναν καλύτερο άνθρωπο μέσα στην καθημερινότητά μου.

Δεν θα μπορούσα να βάλω άλλη φωτογραφία στο άρθρο εκτός από αυτή του Πρίντεζη. Γιώργαρε, ψηλά το κεφάλι πάντα. Η λύπη κρατάει μια νύχτα, η περηφάνια μια ζωή.

2012-2018 Ένα ταξίδι που ποτέ δεν τελειώνει...

Ψηλά την ερυθρόλευκη.