Του Dr. Jekyll
Την ώρα που ο Ολυμπιακός, και κυρίως οι οπαδοί του, δοκιμάζονταν στη Ριζούπολη, δυστυχώς δούλευα, και δεν κατάφερα να δω τον αγώνα. Συνεπώς, τα πολύ λίγα σχόλια που αφορούν στην ήττα της ομάδας, προκύπτουν από τα άρθρα και τα στιγμιότυπα. Συνοπτικά: ο Ολυμπιακός κατορθώνει να δεχτεί γκολ πριν συμπληρωθεί το πρώτο λεπτό του αγώνα, με μια σωστή επίθεση του Απόλλωνα (και ανάθεμα αν ο Ολυμπιακός έχει κατορθώσει να κάνει δέκα αντίστοιχα σωστές επιθέσεις σε ολόκληρο το πρωτάθλημα).
Στη συνέχεια του αγώνα, ο Ολυμπιακός πράγματι δημιούργησε και έχασε κάμποσες ευκαιρίες. Όλα αυτά, όμως, μέχρι τη συμπλήρωση του πρώτου τετάρτου του δευτέρου ημιχρόνου. Μετά, λίγο η κακή ψυχολογία, λίγο η κακή φυσική κατάσταση και, ακόμα περισσότερο, η έλλειψη ομάδας και ισχυρών προσωπικοτήτων (δηλαδή, του μίνιμουμ εγωισμού που απαιτείται για να μην αποδέχεσαι την ήττα από μια ομάδα που παλεύει για την παραμονή), ο Ολυμπιακός ξεφούσκωσε και το σκορ δεν άλλαξε μέχρι το σφύριγμα της λήξης.
Μέσα σε όλα, σαφώς και στο συγκεκριμένο παιχνίδι έπαιξε ρόλο η εξυγίανση ή η «ομορφιά του ποδοσφαίρου». Σε κάποιο σχόλιο, είχα αναφέρει ότι οι δύο ολοκληρωτικά στημένες διαιτησίες που είχε αντιμετωπίσει ο Ολυμπιακός φέτος (και, σίγουρα, όχι οι μόνες εχθρικές) ήταν στον αγώνα με τη Λαμία στο Περιστέρι (0-1, παρότι ο διαιτητής είχε κάνει ό,τι περνούσε από το χέρι του) και του Σιδηρόπουλου στον αγώνα του πρώτου γύρου με το αεκ. Καμία έκπληξη, λοιπόν, στο γεγονός ότι και στον αγώνα με τον Απόλλωνα διαιτητής ήταν ο Κατσικογιάννης.
ΓΙΑ ΤΗ ΦΕΤΙΝΗ ΧΡΟΝΙΑ
Ο Ολυμπιακός χρειάζεται οπωσδήποτε νίκη την Κυριακή με τον Παναιτωλικό για να εξασφαλίσει την τρίτη θέση. Η χρονιά έχει πάει κατά διαόλου, ο Ολυμπιακός δεν στάθηκε αξιόμαχος σε καμία από τις τρεις διοργανώσεις που πήρε μέρος, και το μόνο που απομένει είναι να βρεθεί στην τρίτη, και προνομιούχα, όσον αφορά στην καλοκαιρινή προετοιμασία και μόνο, θέση του βαθμολογικού πίνακα. Με δεδομένο ότι ο Ολυμπιακός στο φετινό πρωτάθλημα ανάθεμα και αν καθάρισε με άνεση πέντε παιχνίδια, καλό θα ήταν ο κόσμος να δείξει (για μια ακόμα φορά) υπομονή και να στηρίξει την ομάδα (άλλωστε, είναι και ο τελευταίος αγώνας που θα δούμε φέτος τον Ολυμπιακό στο Καραϊσκάκης).
ΥΠΟΘΕΣΗ ΕΡΓΑΣΙΑΣ
Ο πρόεδρος προσθέτει νηφάλια ότι η φετινή τους εικόνα δεν ήταν εικόνα ομάδας, αλλά νηπιαγωγείου με κακομαθημένα πλουσιόπαιδα, και ότι θα δοθούν ευκαιρίες σε παιδιά της Κ-20, οι οποίοι αντιλαμβάνονται την τιμή του να φοράς τον δαφνοστεφανωμένο. Αναφέρει ξανά πως η διοίκηση αποφάσισε να αποκτήσει τον Όσκαρ Γκαρσία, γιατί έχει εμπιστοσύνη στις ικανότητές του και στο ποδόσφαιρο που παρουσίασαν οι ομάδες του, συνεπώς ή οι παίκτες θα πρέπει να προσαρμοστούν στα θέλω και τις επιθυμίες του, ή θα πρέπει να βρεθεί ο επόμενος προορισμός τους.
Το παραπάνω σενάριο μπορεί να μη μιλούσε στην καρδιά του οπαδού, όπως η πραγματική επίσκεψη Μαρινάκη, και να γέμιζε με ανησυχία όσους (εν πολλοίς, δικαιολογημένα) αμφισβητούν τις ικανότητες του Γκαρσία. Θα ήταν όμως μια πολύ πιο σοβαρή αντίδραση διοίκησης, η οποία θα έδειχνε στην πράξη πως ο προπονητής είναι πάνω από τους παίκτες και όχι το αντίθετο (και όχι στο προσεχές μέλλον, αλλά άμεσα). Θα βελτίωνε, επίσης, την εικόνα ενός σωματείου που έχει βγάλει το όνομα του προπονητοφάγου. Ακόμα, όσον αφορά στο ενδεχόμενο ο Γκαρσία να ήταν καμένο χαρτί για τον κόσμο, θα αναφέρω ότι και ο Μαρτίνς --ως όνομα και βιογραφικό-- δεν με πείθει ότι θα έχει την ανοχή και υπομονή σε ένα κακό ξεκίνημα. Last but not least, θα ήταν πράγματα εφικτά, και όχι ποδοσφαιρικά άκρως παράλογα και ανέφικτα σενάρια, όπως αυτά που ειπώθηκαν.
ΠΙΣΩ ΣΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ
Οι δύο τάσεις που αναφέρονται πολλάκις στην επόμενη μέρα του Ολυμπιακού είναι η ελληνοποίηση και η αποβελγοποίηση. Ταυτόχρονα, όλο και πιο συχνά αναφέρονται παίκτες-επιλογές του νέου προπονητή. Σχετικά με την ελληνοποίηση: είναι κοινό μυστικό ότι ελάχιστοι Έλληνες είναι στο επίπεδο που επιθυμούμε για τον Ολυμπιακό, καθώς και πως οι περισσότεροι από αυτούς αγωνίζονται σε ομάδες του εξωτερικού. Ο Ολυμπιακός, πράγματι, μπορεί ίσως να προσθέσει στο ρόστερ του τους: Γιαννιώτη, Ρισβάνη, Τσιμίκα, Μασούρα, Σιώπη, Λαΐφη, Γιαννιώτα, Χριστοδουλόπουλο και Μάνο (κάποιοι από αυτούς ανήκουν ήδη στην ομάδα, κάποιοι αγωνίζονται ως δανεικοί με όψιον αγοράς και, νομίζω, πως η μόνη πιθανότητα για να επιστρέψουν θα ήταν η εγγύηση ενός --τουλάχιστον-- συχνού rotation, ενώ κάποιοι άλλοι εμφανίζονται ως κλεισμένοι).
Κανείς δεν μπορεί να αποκλείσει το γεγονός κάποιος/οι από αυτούς να προκύψουν ο νέος Γεωργάτος, Αλεξανδρής κ.λπ. Πολύ φοβάμαι, όμως, ότι κανείς δεν είναι κάτι ιδιαίτερα καλύτερο από τους περισσότερους Έλληνες που φορούν και φέτος τη φανέλα (Νικολάου, Κούτρης, Ταχτσίδης, Ανδρούτσος, Φορτούνης), συνεπώς η ελληνοποίηση μπορεί να βοηθήσει αρκετά στο οικονομικό συμμάζεμα, μπορεί να δώσει λίγο περισσότερο τσαμπουκά (σε σχέση με αδιάφορους τουρίστες), αλλά αμφιβάλω ότι θα ανεβάσει, όσο χρειάζεται, την ποιότητα της ομάδας (και, όπως έχουμε δει, με τον τσαμπουκά και την ψυχή κερδίζεις έναν αγώνα, αλλά δύσκολα παίρνεις πρωτάθλημα).
Η αποβελγοποίηση, από την άλλη, είναι το αναγκαστικό αποτέλεσμα των τραγικών μεταγραφικών επιλογών: στο ξεκίνημα της χρονιάς ο Ολυμπιακός βρέθηκε με τους Προτό, Ένχελς, Ζιλέ, Καρσελά, Οφόε, ενώ η βελγική παροικία ενισχύθηκε τον Γενάρη με τον Μιραλάς (και αποδυναμώθηκε από την αποχώρηση του Καρσελά). Από όλους αυτούς, μόνο ο Προτό έδειξε κάτι τη φετινή χρονιά (ας μην κρυβόμαστε: αν ο Μιραλάς δεν ήταν αυτός που είναι, η κερκίδα θα είχε δυσανασχετήσει κάμποσες αγωνιστικές νωρίτερα για την ελάχιστη προσφορά του). Σύμφωνα με το ρεπορτάζ, ο Ολυμπιακός δεν θα είχε πρόβλημα να κρατήσει τον Προτό (πολύ λιγότερο και τον Μιραλάς, και αυτό μόνο αν η Έβερτον έριχνε εντυπωσιακά τις απαιτήσεις της). Συνεπώς, η εμπιστοσύνη στον Χάσι θα στοιχίσει, εκτός από όλα τα αγωνιστικά, και την προσπάθεια να πουλήσεις/ ξεφορτωθείς (με δυσμενείς όρους) κάμποσους παίκτες (τους οποίους θα κληθείς, με επίσης δυσμενείς --λόγω των επειγουσών συνθηκών-- όρους, να αντικαταστάσεις).
Το ερώτημα είναι πώς και γιατί ο Ολυμπιακός, μετά από τα προβλήματα που αντιμετωπίζει εξαιτίας των μεταγραφικών επιλογών του Χάσι, αποφασίζει (πάντα σύμφωνα με τα ρεπορτάζ) να εμπιστευθεί τις επιλογές ενός νέου προπονητή, αντί να περάσει άμεσα στη φάση της απόκτησης ενός τεχνικού διευθυντή, ο οποίος θα έχει την κύρια ευθύνη του μεταγραφικού σχεδιασμού. Ξεκαθαρίζω: προφανώς και ο προπονητής θα πρέπει να έχει λόγο, προφανώς και κάποιοι από τους παίκτες που θα αποκτηθούν θα πρέπει να είναι δικές του επιλογές (παίκτες που ξέρει ότι μπορούν να αποδώσουν στο χορτάρι αυτό που έχει στο μυαλό του).
Αν, όμως, (και με δεδομένες τις πολλές αλλαγές στο ρόστερ) καταλήξουμε να παίρνουμε πάλι 7-8 παίκτες, επιλογές του προπονητή, δεν υπάρχει καμία εγγύηση ότι δεν θα ψάχνουμε πώς να τους ξεφορτωθούμε αν ο προπονητής δεν μακροημερεύσει στον πάγκο (και τα δύο τελευταία χρόνια δεν με κάνουν αισιόδοξο). Δεν λέω ότι ο τεχνικός διευθυντής είναι πανάκεια. Είναι, όμως, ένα βήμα προς τη σωστή (ή, έστω, τη λογική) ποδοσφαιρική κατεύθυνση. Σε επίπεδο πρωταθλητισμού, δυστυχώς ή ευτυχώς, κρίνεσαι από το αποτέλεσμα, και παρότι εγγυήσεις, έτσι κι αλλιώς, δεν γίνεται να υπάρχουν, μπορούν να υπάρχουν κινήσεις που θα δείχνουν την αποφασιστικότητα για να γίνονται όλα με περισσότερη λογική και οργάνωση.
ΤΟ ΜΠΑΤΖΕΤ
Θεωρώ πλέον βέβαιο ότι η απόφαση για μείωση του μπάτζετ είναι ειλημμένη (και, μάλιστα, δεν το βρίσκω απαραίτητα κακό, καθώς πολλά από τα μεγάλα συμβόλαια ή/και τα κόστη αγοράς δεν αντικατοπτρίστηκαν ούτε στο ελάχιστο στον αγωνιστικό χώρο). Όπως είχα αναφέρει συνοπτικά σε ένα σχόλιο, για να μείνω ικανοποιημένος από τις καλοκαιρινές κινήσεις (άσχετο με το αν το τέλος της χρονιάς θα τις δικαιώσει), οι δικές μου επιθυμίες περιλαμβάνουν την απόκτηση τριών ποδοσφαιριστών (έστω 30+), οι οποίοι θα έχουν πρωταγωνιστικό/ηγετικό ρόλο σε ομάδες πρωταθλητισμού ή πρωταθλήματα υψηλής έντασης (τέτοιες περιπτώσεις, και ανεξάρτητα από την απόδοσή τους με τη ριγωτή, είναι των Τσόρυ, Καμπιάσο, Καρντόσο, Κοβάσεβιτς).
Θα προτιμούσα επίσης, την απόκτηση έτοιμων ποδοσφαιριστών σε ώριμη ποδοσφαιρική ηλικία 27-30 ετών (όπως ο Οφόε) και όχι ταλέντων με μεγάλη πιθανή μεταπωλητική αξία (δυστυχώς, ο --με τεράστιες δυνατότητες βελτίωσης/εξέλιξης-- φετινός Σισέ, με τα αρκετά σοβαρά λάθη και τα σκαμπανεβάσματα ψυχολογίας, δεν ήταν σε θέση να προσφέρει όσα ο --με πολύ χαμηλότερο ταβάνι-- Βράνιες). Για τα ταλέντα, ας πορευτούμε κυρίως με το υλικό από τις ακαδημίες. Οι μεγάλες απαιτήσεις στον Ολυμπιακό, έτσι κι αλλιώς, δεν επιτρέπουν την αθρόα συμμετοχή πιτσιρικάδων στην ενδεκάδα, αφού αυτό, συνήθως, συνεπάγεται έλλειψη ποιότητας και, κυρίως, εμπειρίας/ψυχραιμίας.
Το βασικότερο: να υπάρξει λογική στις κινήσεις. Με αποκορύφωμα το παράδειγμα του φετινού μας κέντρου (στο οποίο κανείς από τους Ρομαό, Ταχτσίδη και Ζιλέ δεν μπορούν να τρέξουν) ή της φετινής μας άμυνας, που για μια πολλοστή μεταγραφική περίοδο δεν αποκτήθηκε έμπειρος ή/και γρήγορος αμυντικός (τον Υπουργό Βούκοβιτς δεν μπορώ να τον μετρήσω), είναι φανερό πως είναι απαραίτητο να υπάρχει πιο λογικός σχεδιασμός. Ακόμα, ας ελέγχουν και λίγο τον χαρακτήρα του παίκτη: θεωρώ απίθανο ο Φιγκέιρας να έγινε βλαμμένος στην Ελλάδα, όπως και απίθανο θα ήταν γυρολόγοι ποδοσφαιριστές, όπως οι Οφόε και Μάριν, να δεθούν με την ομάδα. Στο modern football, οι ομάδες, έτσι κι αλλιώς, είναι λίγο πολύ μικρογραφίες του πύργου της Βαβέλ. Ας προσπαθήσουμε να ελέγχουμε λίγο καλύτερα τα υλικά που θα επιλέξουμε για να χτίσουμε αυτόν τον (δύσκολο να σταθεί) πύργο.
ΚΑΙ ΛΙΓΗ ΚΟΡΑΚΟΚΟΥΒΕΝΤΑ ΓΙΑ ΤΟ ΤΕΛΟΣ
Ο Κατσικογιάννης (και το σύστημα πίσω από αυτόν) έκανε απλά επίδειξη δύναμης με τον Απόλλωνα. Αν ο Ολυμπιακός καιγόταν για τη δεύτερη θέση (δεν γνωρίζω για τη διοίκηση, εγώ πάντως προτιμώ την τρίτη), η ελεεινή διαιτησία τούτου του καθάρματος θα είχε πραγματικά διαδραματίσει κομβικό ρόλο. Όσο αντιφατικό και να είναι, θα το ξαναγράψω: ο Ολυμπιακός δεν χάνει το πρωτάθλημα από τα κοράκια, αλλά από τη δική του αδυναμία να παρουσιάσει κάτι που να μοιάζει, έστω, με ποδοσφαιρική ομάδα στο χορτάρι.
Είναι, όμως, βέβαιο ότι θα πρέπει να φτιάξει ομάδα που θα νικά και τη διαιτησία. Δεν μπορεί να ισχύει (όπως δεν ίσχυε) ότι και την Μπαρτσελόνα να φέρεις στο ελληνικό πρωτάθλημα, δεν θα κερδίσεις τον τίτλο. Ο περυσινός, για παράδειγμα, (και επίσης, προβληματικός) Ολυμπιακός τα κατάφερε. Για την τεράστια πλειοψηφία των ελληνικών αγώνων, αυτό που απαιτείται για την νίκη είναι να μπορείς να παίζεις καλό ποδόσφαιρο (θεωρώ δεδομένο ότι διαθέτεις καλύτερη ποιότητα -όσο και να υπάρχουν οι υπεραξίες στο ποδόσφαιρο, για κάποιον γαμημένο λόγο κάποιοι παίκτες κοστολογούνται πέντε εκατομμύρια και κάποιοι άλλοι εκατό χιλιάδες).
Το αεκ φέτος είχε μια διαιτησία καλύτερη από αυτήν που είχε ο Ολυμπιακός τις χρονιές που μας έπαιρναν τα αυτιά με το κλάμα τους για τις χαμένες Κυριακές τους (άσχετο ότι αυτή η εύνοια πέρασε ντούκου, μπροστά στα αγωνιστικά και εξωαγωνιστικά αίσχη του κυβερνητικά διορισμένου πρωταθλητή, που κατάφερε να χάσει το πρωτάθλημα). Θα αναφερθώ, όμως, στη (χαμηλών τόνων) στάση που κράτησε το αεκ πριν το παιχνίδι της Τούμπας. Θεωρώ βέβαιο πως αν είχε κάνει το σύμπαν άνω κάτω για την αδιανόητη δικαστική απόφαση, οι παίκτες θα είχαν χάσει τη συγκέντρωσή τους στον αγώνα. Κοντολογίς: Ο Ολυμπιακός δεν νοείται να μιλά συνέχεια για τη διαιτησία, ειδικά απέναντι σε ομάδες όπως ο Απόλλωνας: όσες ομάδες το κάνουν, συνήθως προσφέρουν απλά ένα άλλοθι στους παίκτες τους. Και αυτό το άλλοθι, νομοτελειακά, γκρεμίζεται από τους ίδιους τους παίκτες, που χωρίς να παίρνουν (όπως θα έπρεπε) το βάρος της ευθύνης για τα κακά αποτελέσματα, φροντίζουν να φέρουν ακόμα χειρότερα αποτελέσματα στα παιχνίδια που ακολουθούν (και γιατί όχι, αφού, άλλωστε, θα φταίει το κοράκι)...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου