Και τώρα μπλέξαμε (και μάλιστα πολύ)...

Ο Ολυμπιακός μόχθησε (και σε στιγμές μάτωσε) όλη τη σεζόν για να διεκδικήσει και εντέλει να εξασφαλίσει το πλεονέκτημα έδρας για τα play-off και δυστυχώς από το πρώτο παιχνίδι το έχασε. Και το έχασε με τρόπο εκκωφαντικό. Για να το κάνω ακόμα πιο ακριβές, το έχασε με τον ίδιο copy-paste τρόπο που έχασε το τελευταίο παιχνίδι της regular season πάλι από την ίδια ομάδα. Και αυτό κάνει την ήττα ακόμα πιο επώδυνη. Πέρασαν δύο εβδομάδες από τότε και η ομάδα δεν κατάφερε να βρει λύση σε κανένα από τα προβλήματα που της έβαλε ο αντίπαλος. Και το χειρότερο είναι οτι με βάση τη μπασκετική λογική είναι πολύ δύσκολο να ανατραπεί η κατάσταση.

Του RedTerso

Αυτή τη στιγμή, δεν υπάρχει κανένας λόγος να ρίξουμε σε κάποιον την πέτρα του αναθέματος. Όχι για κανέναν άλλο λόγο, αλλά και να το κάνουμε δεν έχει να προσφέρει τίποτα απολύτως στην πορεία της σεζόν. Λάθη έχουν γίνει πολλά και μεγάλα από όλους: Από τη δίοικηση και τις επιλογές της --αγωνιστικές και μη--, από τον προπονητή, από το ιατρικό επιτελείο (εδώ μιλάμε για εγκλήματα) μέχρι και τους παίχτες μας. Αν πίστευα οτι αν κάναμε κάποιο τρελό «χώσιμο» θα μπορούσε να αλλάξει η κατάσταση, θα έλεγα «πυροβολήστε κατά ριππάς». Όμως πιστεύω οτι δεν έχει να προσφέρει κάτι στην ουσία και σε αυτό το σημείο το μόνο που θα μπορούσαμε να περιμένουμε είναι να βγάλει η ομάδα τον εγωισμό της. Τόσο ο προπονητής όσο και οι παίχτες.

Αν κάποιος είχε διαβάσει το pre-game κείμενο για τη σειρά με τη Ζαλγκίρις θα ήξερε σίγουρα τι να περιμένει να δει από την ομάδα του Γιασικεβίτσιους. Ο ίδιος μάλιστα είχε φροντίσει να μας το δείξει και το βράδυ της Μ. Παρασκευής. Αυτός που δεν μελέτησε όμως όσο θα έπρεπε το συγκεκριμένο τρόπο παιχνιδιού μας είναι ο Σφαιρόπουλος. Και το ξαναλέω. Αυτά που γράφω, τα γράφω ως κριτική και όχι ως καταδικαστική απόφαση. Σίγουρα όχι τη δεδομένη χρονική στιγμή. Κατά τη γνώμη μου λοιπόν το παιχνίδι χτες χάθηκε από τις τραγικές ανορθογραφίες που είδαμε πάνω στο παρκέ. Η Ζαλγκίρις --όπως είχαμε πει-- είναι μια τρομερά καλοδουλεμένη ομάδα. Βασίζεται όμως σε συγκεκριμένα μοτίβα. Δεν έχει τους παίχτες με το τεράστιο ταλέντο που μπορούν να κάνουν το απρόβλεπτο, αλλά όλα όσα τους λέει ο προπονητής τους τα εφάρμοσαν εξαιρετικά και δυστυχώς δεν καταφέραμε να βρούμε ποτέ λύσεις.

Στο πρώτο μέρος ο Ολυμπιακός μπήκε πολύ δυνατά στο παρκέ με υποδειγματική άμυνα και κατάφερε να βρεθεί στο +15 με τον Σπανούλη να έχει πάρει πάλι την ομάδα από το χέρι. Στη συνέχεια όμως η Ζαλγκίρις έσφιξε --πολύ-- την άμυνά της και έκλεισε τις επιλογές μιας ούτως ή άλλως περιορισμένης επίθεσης της second unit: Ο Στρέλνιεκς εμφανώς επηρεασμένος από τον τραυματισμό του, ο Μπράουν εκτός τόπου και χρόνου και ο Ρόμπερτς κρύος μιας και είχε φορτωθεί με τρία φάουλ από τα πρώτα λεπτά. Από την άλλη, ο Ντέιβις της Ζαλγκίρις είχε «ντυθεί» Κάιλ Χάινς τόσο στην άμυνα, που έκλεινε όλους τους χώρους, όσο και στην επίθεση που αξιοποιούσε το pick'n'roll παιχνίδι του Πάνγκος και τελείωνε τις φάσεις. Κομβικός σε αυτό το διάστημα ήταν ο Γουάιτ, που βοήθησε και αυτός με την ενέργειά του στην άμυνα, αλλά και με τρίποντα-μαχαιριές από τις γωνίες (είχαμε τονίσει από πριν το πόσο καλά μεταφέρει η Ζαλγκίρις την μπάλα στην αδύνατη πλευρά).

Στο δεύτερο ημίχρονο, μέσα από προσωπικές --και σε σημεία «απονενοημένες»-- προσπάθειες του Σπανούλη και δευτερευόντως του Πρίντεζη και του Παπαπέτρου, ο Ολυμπιακός κατάφερε να πάρει κάποιες μικρές διαφορές, αλλά η Ζαλγκίρις κατάφερε να επιστρέψει κάθε φορά. Και όσο πλησιάζαμε στη λήξη, φαινόταν οτι έχει περισσότερη ενέργεια και καθαρό μυαλό για να πάρει τη νίκη. Και αυτό φάνηκε περίτρανα και στην παράταση. Στο σημείο αυτό, καταλύτης ήταν ο Πάνγκος που εκμεταλλεύτηκε τους συμπαίχτες του με πολύ καλές πάσες, αλλά και σκοράρισμα. Και εκεί μίλησε και το τελευταίο «σημαδεμένο» χαρτί του Γιασικεβίτσιους, που ο δικός μας πάγκος δεν μπορέσε ποτέ να το δει, να το διαβάσει και να το αντιμετωπίσει. Ίδιες ακριβώς επιθέσεις με τον Πάνγκος να κόβει στην base-line, back-screen στον προσωπικό αντίπαλο του Μιλάκνις και ο τελευταίος να εκτελεί ανενόχλητος τρίποντο από τη γωνία... Τετέλεσθαι.

Ο Ολυμπιακός είχε να αντιπαραθέσει την εμπειρία του απέναντι στη ζωντάνια της Ζαλγκίρις. Η λιθουανική ομάδα όμως ήταν τόσο πεινασμένη που κατάπιε τον Ολυμπιακό τόσο στην ενέργεια, που οι ερυθρόλευκοι αδυνατούσαν να ακολουθήσουν, όσο και στον έλεγχο του ρυθμού, όπου δεν επέτρεψαν καθόλου σχεδόν το τρανζίσιον παιχνίδι μας. Οι ψηλοί της Ζαλγκίρις έκαναν πάρτι στις δύο ρακέτες (14 επιθετικά και 8 τάπες -- οι περισσότερες που έχουν κάνει φέτος σε ένα παιχνίδι). Πολύ σημαντικό στοιχείο του παιχνιδιού τους είναι οτι έριξαν τα λάθη τους στο μισό σε σχέση με το μέσο όρο τους (7 ενώ όλη τη χρονιά έκαναν πάνω από 13 μ.ό.) με αποτέλεσμα να μην πετάξουν στα σκουπίδια κατοχές. Η επίθεση της Ζαλγκίρις δούλεψε σωστα (επίσης αναμενόμενο) και έβγαλε πολλά ελευθερα τρίποντα είτε από τις γωνίες είτε από τις 45 μοίρες. Αν είχαν λειτουργήσει και τα pick'n'pop του Πάνγκος με τον Γιανκούνας και τον Ουλανόβας (που ήταν άστοχοι όταν πήραν αυτά τα σουτ), τότε θα είχαν καθαρίσει και το παιχνίδι πολύ εύκολα.

Ενώ λοιπόν περιμέναμε τον Ολυμπιακό να εμφανιστεί πανέτοιμος για αυτή την κρισιμότατη σειρά, η ομάδα ακολούθησε την πολύ κακή εικόνα που έχει τους τελευταίους δύο μήνες. Και το χειρότερο είναι οτι με βάση και τους τραυματισμούς είναι πολύ δύσκολο να αντιστραφεί η εικόνα. Αν συνυπολογίσουμε οτι λειτούργησε και η γκρίνια του Γιασικεβίτσιους και οι διαιτητές σφύριξαν λες και παίζαμε στη Ζαλγκίρις Αρίνα, μπορεί να σχηματίσει μια ολοκληρωμένη εικόνα. Το χειρότερο όμως είναι να σταθεί ο οποιοσδήποτε μέσα στην ομάδα σε υπαρκτές ή μη δικαιολογίες. Η κατάσταση μπορεί --αν μπορεί-- να ανατραπεί μόνο μπασκετικά. Και αυτό είναι που με κάνει πιο απαισιόδοξο. Η εικόνα της ομάδας δεν δείχνει οτι μπορεί να βρεθεί ένας παράγοντας-Χ που θα την κάνει να αλλάξει και να ανατρέψει τη συνθήκη. Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε αυτή τη στιγμή είναι να τους υποστηρίξουμε μέχρι τέλους. Αν υπάρχει μια ομάδα που έχει δείξει --έστω στο παρελθόν-- οτι μπορεί να σηκωθεί από το καναβάτσο, αυτή έχει όνομα: Ολυμπιακός.

Θα κλείσω αυτό το κείμενο με μια --κακή-- προτροπή: Όσοι δεν πιστεύουν οτι η ομάδα μπορεί να προκριθεί ας μην κάνουν τον κόπο να κατέβουν στο ΣΕΦ την Παρασκευή. Έτσι και αλλιώς, δεν ήταν δίπλα όλη τη χρονιά. Επίσης όσοι έχουν ετοιμάσει τις καταδικαστικές αποφάσεις και θα ζητήσουν αποκεφαλισμούς ας μην ανοίξουν την τηλεόραση για να δουν τα υπόλοιπα παιχνίδια. Αν χρειάζεται κάτι η ομάδα από τους οπαδούς της αυτή τη στιγμή είναι απεριόριστη στήριξη και ένα γήπεδο-καμίνι για να έρθει έστω η ισοφάριση αύριο και μετά βλέπουμε. Το ξαναγράφω: Αν υπάρχει κάποιος που έχει μάθει να πολεμάει λυσσασμένα όταν είναι με την πλάτη στον τοίχο και όλοι τον έχουν ξεγράψει, αυτός είναι ο Ολυμπιακός.