Του RedTerso
Και το όνομα αυτού Πέδρο Μαρτίνς. Η αλήθεια είναι ότι στο άκουσμα του ενδιαφέροντος της ομάδας για τον Πορτογάλο δεν μου δημιουργήθηκαν οι καλύτερες εντυπώσεις. Και θα προσπαθήσω να το εξηγήσω. Πριν από αυτό όμως ας δούμε μερικά βιογραφικά και στατιστικά στοιχεία που αφορούν την προπονητική καριέρα του Μαρτίνς. Ο Πορτογάλος πρώην αμυντικός μέσος έχει μέχρι τώρα προπονήσει αποκλειστικά ομάδες της χώρας του. Αν αφήσουμε το «αγροτικό» του ως ασίσταντ κόουτς στις Σετουμπάλ, Πόρτο και Μπελενένσες και σε μικρότερες ομάδες της Πορτογαλίας (Λουσιτάνια, Εσπίνιο), ουσιαστικά τα τελευταία 8 χρόνια έχει προπονήσει 3 ομάδες της πρώτης κατηγορίας: Μαρίτιμο, Ρίο Άβε και Βιτόρια Γκιμαράες. Την πορεία του σε αυτές τις ομάδες μπορείτε να την διαβάσετε στο άρθρο παρουσίασης του αδελφού Pesetero. Η πορεία του στους πάγκους αυτών των τριών ομάδων θα μπορούσε να χαρακτηριστεί από μέτρια ως θετική κρατώντας τη Μαρίτιμο στη μέση της βαθμολογίας (βγάζοντάς την και Ευρώπη), αντίστοιχα στη Ρίο Άβε τη μία χρονιά τερμάτισε στη δέκατη θέση και τη δεύτερη στην 6η εξασφαλίζοντας το europa league, ενώ στη Γκιμαράες την πρώτη του χρονιά κάνοντας εξαιρετική πορεία την οδήγησε στην τέταρτη θέση, αλλά φέτος απολύθηκε και η --πρώην πλέον-- ομάδα του βρίσκεται στην ένατη θέση.
Ο Μαρτίνς προτιμάει οι ομάδες του να αγωνίζονται με διάταξη 4-2-3-1 (με παραλλαγή 4-3-3 κάποιες φορές), ενώ οι ΑΡΔ που φαντάζομαι ότι έχουν «λιώσει» βλέποντας πορτογαλικό πρωτάθλημα γράφουν ότι του αρέσει το επιθετικό ποδόσφαιρο (προφανώς για να «μιλήσουν» στην ψυχοσύνθεση του γαύρου). Στην καλή του χρονιά με τη Ρίο Άβε (15/16 που τερμάτισε 6ος) είχε 14 νίκες, 8 ισοπαλίες και 12 ήττες με 44-44 γκολ. Στην καλή του χρονιά με την Γκιμαράες (16/17, 4ος) είχε 18 νίκες, 8 ισοπαλίες και 8 ήττες, με 50-39 γκολ. Η Ρίο Άβε τη συγκεκριμένη χρονιά είχε την 8η καλύτερη επίθεση του πρωταθλήματος και την 9η καλύτερη άμυνα. Με τη Γκιμαράες είχε την 5η καλύτερη επίθεση και την 7η καλύτερη άμυνα. Από τα στατιστικά (στις καλές του χρονιές επαναλαμβάνω) δεν προκύπτει ότι η επίθεση των ομάδων του «πετάνε φωτιές» (τηρουμένων των αναλογιών πάντα) ενώ η αμυντική τους λειτουργία είναι κάτω του μέτριου (όλα τα στατιστικά είναι από το έγκυρο transfermarkt.de).
Το πορτογαλικό πρωτάθλημα είναι αναμφίβολα υψηλότερου επιπέδου από το ελληνικό με τις κορυφαίες του ομάδες (Πόρτο, Μπενφίκα, Σπόρτινγκ) να έχουν κατακτήσεις ευρωπαϊκών κυπέλλων, τα μπάτζετ να βρίσκονται σε πολύ υψηλότερο επίπεδο (μόλις φέτος στο champions league η Σπόρτινγκ είχε τριπλάσιο μπάτζετ του Ολυμπιακού) και να αναδεικνύονται παίχτες και προπονητές που κάνουν καριέρα στις κορυφαίες ομάδες της Ηπείρου μας. Ο Μαρτίνς μέχρι στιγμής έχει προπονήσει μέτριες ομάδες της χώρας του χωρίς να έχει κάνει κάποια «εκκωφαντική» πορεία. Οι ομάδες που έχει κοουτσάρει θα μπορούσαν να παραλληλιστούν (τηρουμένων των αναλογιών πάντα) με τον Πανιώνιο, την Ξάνθη και τον Ατρόμητο. Είναι εμφανές οτι δεν έχει καμία παράσταση στο υψηλότερο επίπεδο και ο Ολυμπιακός είναι η πρώτη ομάδα της καριέρας του που θα κληθεί να την οδηγήσει σε τροχιά τίτλων. Αυτή η απειρία του, που συνοδεύεται από έλλειψη παραστάσεων στο υψηλότερο επίπεδο, σε συνδυασμό με το βιογραφικό του είναι τα στοιχεία που με κάνουν τουλάχιστον επιφυλακτικό απέναντί του, ειδικά μετά από δύο καταστροφικές --αγωνιστικά-- χρονιές για την ομάδα μας.
Τα τελευταία 10-15 χρόνια και μετά τις επιτυχίες του Μουρίνιο έχει εξαπλωθεί μια μόδα/μάστιγα με τους πορτογάλους προπονητές. Μιλάνε για μια ποδοσφαιρική σχολή που πέρα από τον chosen one έχει ως εικόνισμα τον Φερνάντο Σάντος που πήρε το Euro 2016 με την Πορτογαλία περνώντας με τρεις ισοπαλίες από τον όμιλο και μετά προκρίσεις στην παράταση και τα πέναλτι: Η μαγεία του ποδοσφαίρου δηλαδή για όσους θυμούνται. Οι δύο αυτοί κύριοι είναι «εισηγητές» ενός στυλ ποδοσφαίρου που βασίζεται στην καταστροφή του παιχνιδιού του αντιπάλου και πολύ λιγότερο στο επιθετικό παιχνίδι. Αυτή η μορφή ποδοσφαίρου έχει δημιουργήσει σχολή, που απέχει από το στυλ παιχνιδιού που μάθαμε από μικροί από τον Ολυμπιακό και βασίζεται στην επίθεση. Επίσης οι θητείες των πορτογάλων προπονητών στην ομάδα μας δεν θα μπορούσε να χαρακτηριστεί πετυχημένη (βλ. Περέϊρα, Ζαρντίμ, Μπέντο). Η εξαίρεση είναι η μια --ουσιαστικά-- χρονιά του Σίλβα, όπου ο Ολυμπιακός έπαιξε συμπαθητικό ποδόσφαιρο στο σύνολο της χρονιάς (εξασφαλίζοντας τον τίτλο από το Νοέμβρη, κρατώντας παράλληλα σε σχετική εγρήγορση τους παίχτες του και την άνοιξη) καθώς και η χρονιά του Ζαρντίμ, που είχε αρκετά καλά αποτελέσματα αλλά με αποκρουστικό ποδόσφαιρο.
Αυτό που προκύπτει αβίαστα ως ερώτημα λοιπόν από την παραπάνω παράγραφο είναι για ποιο ακριβώς λόγο η διοίκηση επιμένει στο «πορτογαλικό μοντέλο» χωρίς μέχρι στιγμής να έχει δικαιωθεί. Και η συνέχεια του παραπάνω ερωτήματος είναι η εξής: Ποιός είναι αυτός που έχει εισηγηθεί (γενικά) στο Μαρινάκη τη στροφή σε πορτογάλους προπονητές και (ειδικά) στον Μαρτίνς; Είναι ο Βρέντζος; Είναι οι μάνατζερ με τους οποίους συνεργάζεται η διοίκηση; Είναι κάποιος από τα στελέχη της διοίκησης (Μοντέστο, Ντάρκο, Καρεμπέ); Και το ερώτημα αυτό προκύπτει μιας και γενικά δεν μπορούμε να καταλάβουμε ποιος εισηγείται τις κινήσεις της ομάδας, αφού τα τελευταία χρόνια είναι πολλοί αυτοί που προτείνουν παίχτες και προπονητές και φυσικά δεν υπάρχει τεχνικός διευθυντής (πέρυσι τη θέση αυτή την κάλυψε ο Ουσίγιος, ο οποίος δεν καταλάβαμε ποτέ ποιος ήταν ο ρόλος του και γιατί απολύθηκε), ενώ φανταζόμαστε ότι ο Μαρινάκης δεν παρακολουθεί πορτογαλικό πρωτάθλημα. Ανάλογα με την απάντηση που θα δοθεί στο παραπάνω ερώτημα (Βρέντζος, ατζέντηδες ή κάποιος από τα στελέχη) θα φανεί και η πορεία που θα έχουν τα πράγματα για τον Μαρτίνς. Φαίνεται όμως οτι η πλάστιγγα κλίνει προς κάποια από τις δύο πρώτες απαντήσεις και σίγουρα αυτό δεν είναι καθόλου ενθαρρυντικό για το άμεσο μέλλον. Ήδη ακούγονται και τα πρώτα ονόματα ποδοσφαιριστών που θα ήθελε (ή λένε οτι θέλει οι ΑΡΔ) ο Μαρτίνς και είναι φανερό ότι θα στηριχτεί σε παίχτες που γνωρίζει από το πρωτάθλημα της χώρας του (λογικό αφού δεν έχει καθόλου διαφορετικές παραστάσεις) και προφανώς έρχονται από τις ίδιες shortlists, από τις οποίες επιλέχτηκε και ο ίδιος.
Η προβληματική οργάνωση της ομάδας (έλλειψη τεχνικού διευθυντή, κακώς λογούμενη πολυφωνία εισηγητών, απουσία συνδετικού κρίκου διοίκησης-ομάδας που φάνηκε από τον «εξαναγκασμό» Μαρινάκη να βρεθεί δύο φορές φέτος στα αποδυτήρια) έχει οδηγήσει στο να εστιάζει ο σύλλογος σχεδόν αποκλειστικά (αν εξαιρέσουμε τα μανατζεριλίκια του Χάσι) στην Ιβηρική χερσόνησο και αυτό είναι μάλλον αποτέλεσμα της «εξάρτησης» που έχει ο Ολυμπιακός από τα γραφεία ατζέντηδων. Και αυτή η εξάρτηση έχει οδηγήσει να ακολουθούμε με τυφλή --τις περισσότερες φορές-- εμπιστοσύνη τις προτάσεις τους με τα αποτελέσματα τα δύο τελευταία --κυρίως-- χρόνια να είναι άθλια.
Ξεπερνάμε τα παραπάνω ερωτήματα και επανερχόμαστε στην πρόσληψη Μαρτίνς. Ο Πορτογάλος δεν έχει καθόλου ποδοσφαιρικές παραστάσεις από άλλα πρωταθλήματα μιας και ούτε ως παίχτης ούτε ως προπονητής --μέχρι τώρα-- δεν έχει θητεύσει στο εξωτερικό. Αυτό θα κάνει την προσαρμογή του πιο δύσκολη από την αντίστοιχη ενός τεχνικού που θα είχε θητεύσει σε δύο-τρία διαφορετικά πρωταθλήματα. Ειδικά αν συνυπολογίσουμε την «παράλογη» πραγματικότητα του θαυμαστού κόσμου του ελληνικού πρωταθλήματος της εξυγίανσης, τότε τα πράγματα γίνονται ακόμα πιο δύσκολα. Το «ελαφρυντικό» της διοίκησης συνίσταται στο γεγονός ότι με βάση την κατάσταση του πρωταθλήματος αλλά και τη διαφαινόμενη απώλεια της πρόκρισης στα προκριματικά του champions league θα ήταν αρκετά πιο δύσκολο να προσελκύσει ένα μεγαλύτερο και πιο έμπειρο όνομα για τον πάγκο της ομάδας.
Όμως φάνηκε ότι ο Μαρτίνς ήταν ουσιαστικά ο αποκλειστικός στόχος της ομάδας (με τις φήμες να τον θέλουν να «κλείνει» την Μ. Τετάρτη, ουσιαστικά την επόμενη της απόλυσης Γκαρθία) και δεν δόθηκε καθόλου χρόνος στο να βολιδοσκοπηθούν και άλλοι προπονητές. Το γεγονός ότι αποκτήθηκε τόσο άμεσα ο Μαρτίνς δείχνει ότι δεν υπήρχε καμία εμπιστοσύνη από ένα σημείο και μετά στο έργο του Γκαρθία, ο οποίος ήρθε μετά βαϊων και κλάδων (για να μην ξεχνιόμαστε) το Γενάρη για να οδηγήσει την ομάδα στη νέα εποχή. Αδυνατώ να παρακολουθήσω για ποιους λόγους ο Μαρτίνς αποδείχτηκε τόσο θελκτικός για τη διοίκηση του Ολυμπιακού και προχώρησε χωρίς να εξετάσει την οποιαδήποτε εναλλακτική για την θέση του προπονητή.
Για όλους τους παραπάνω λόγους η επιλογή Μαρτίνς κάθε άλλο παρά ιδανική φαντάζει στα δικά μου μάτια. Πρόκειται αναμφίβολα για ένα τεράστιο στοίχημα --βάσει βιογραφικού και παραστάσεων-- αντίστοιχο με εκείνο του Χάσι. Και αυτό το στοίχημα με το ανάλογο ρίσκο μεγεθύνεται από το γεγονός οτι η ομάδα έχει περάσει δύο καταστροφικές χρονιές με τους προπονητές, που έχει επιλέξει. Ο κόσμος είναι εκνευρισμένος από τις αποτυχημένες επιλογές και το αποκρουστικό σχεδόν ποδόσφαιρο της ομάδας και η υπομονή του εξαντλείται. Αντίστοιχα γρήγορα εξαντλείται και η υπομονή της διοίκησης στο θέμα των προπονητών όπως φάνηκε και στην περίπτωση Γκαρθία. Το μόνο θετικό που βλέπω στην πρόσληψη Μαρτίνς είναι το γεγονός οτι ο Πορτογάλος θα έχει τη δυνατότητα να παρακολουθήσει τον Ολυμπιακό στα τελευταία τέσσερα παιχνίδια της ομάδας και να διαμορφώσει προσωπική εικόνα για το ρόστερ, τις ελλείψεις και τις ανάγκες του, ενώ παράλληλα θα έχει χρόνο προσαρμογής στις συνθήκες του ελληνικού ποδοσφαίρου.
Με αυτό το κείμενο καταθέτω για τελευταία φορά την μεγάλη μου ένσταση στην πρόσληψη του πορτογάλου προπονητή. Ο γέγονε γέγονε. Ο Πέδρο Μάρτινς είναι πλέον ο νέος προπονητής του Ολυμπιακού και ελπίζω να με διαψεύσει στην πράξη για τις μεγάλες αμφιβολίες που έχω καταθέσει. Η κριτική που ασκούμε γίνεται πάντα στην κατεύθυνση του τι είναι καλό για τον Ολυμπιακό. Δεν εμπεριέχει υστεροβουλία και η πυξίδα μας είναι πάντα η πρόοδος του συλλόγου. Από εδώ και πέρα είναι άτοπο να συζητάμε για πιθανές άλλες επιλογές και εναλλακτικές. Από εδώ και πέρα είναι καθήκον των οπαδών να στηρίξουν την επιλογή της ομάδας (και η όποια κριτική να γίνει μετά το καλοκαίρι με βάση την εικόνα στο χορτάρι) με την ευχή να οδηγήσει ο συγκεκριμένος το καράβι του Θρύλου σε ήρεμα νερά και να τον επαναφέρει στο δρόμο των επιτυχιών και του καλού ποδοσφαίρου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου