Του Dr. Jekyll
Μπαοκ -Ολυμπιακός
Συνοπτικά: ο Ολυμπιακός έκανε καλά και απαίτησε να διακοπεί το παιχνίδι. Το ρολό (το οποίο έχει βάρος, για να μην ξεχνιόμαστε) βρίσκει τον Γκαρσία στο πρόσωπο. Ο Ολυμπιακός το εκμεταλλεύεται και το παιχνίδι διακόπτεται. Απέναντι στην ομάδα που αποχώρησε από τον αγωνιστικό χώρο του Καραϊσκάκης (για να βγει λίγο αργότερα, όταν κατάλαβε πόσο ηλίθιο ήταν αυτό που πήγαινε να κάνει) για τα καπνογόνα, την ομάδα που έστησε (μαζί με τους ξεφτιλισμένους του Πλατανιά) κατηγορία με σκοπό να πάρει τίτλο στα χαρτιά, και (το σημαντικότερο) την ομάδα που ο προπονητής της αποχώρησε σε αναπηρικό καροτσάκι από ένα τενεκεδάκι μπύρας που τον βρήκε στο μάγουλο, τα αλεύρια πρέπει να είναι δανεικά.
Αφού, λοιπόν, ξεχρεώσαμε, καλό θα ήταν να μην ξαναδούμε αντίστοιχες επικές στιγμές στα γήπεδα. Αν ο κανονισμός ήταν σαφής, όπως θα έπρεπε, και προέβλεπε διακοπή αγώνα όταν αντικείμενο πετύχει άνθρωπο που βρίσκεται νόμιμα στον αγωνιστικό χώρο, όλα θα ήταν καθαρά. Από τη στιγμή, όμως, που η διακοπή προβλέπεται μόνο σε περίπτωση τραυματισμού, το τοπίο γίνεται θολό: ο Γκαρσία επικαλέστηκε ναυτία και ζάλη, συμπτώματα που δεν μπορούν να αποκλειστούν και δικαιολογούνται όταν κάτι σε βρίσκει στο πρόσωπο. Δεν αμφιβάλω καθόλου ότι η αντίδραση του όταν τον πετυχαίνει το ρολό είναι πραγματική (με τον Γκαρσία να γονατίζει και να κρατά το πρόσωπό του), αμφιβάλλω ότι το χτύπημα είναι αρκετά σοβαρό για να τραυματιστεί (έχουμε δει να πετυχαίνουν αυτά τα ρολά τους συνοπαδούς των μπροστινών καθισμάτων: πονάνε και κάνουν καρούμπαλο, αλλά κανείς δεν έφυγε από τον αγώνα επειδή δεν την πάλευε).
Ολυμπιακός – παο
Ο αγώνας του πρώτου γύρου αποτελεί μία από τις χειρότερες εμφανίσεις του Ολυμπιακού σε ντέρμπι με τον αιώνιο αντίπαλο. Ο αγώνας στο Καραϊσκάκης τον ανταγωνίζεται. Δεν με ενδιαφέρει αν το πέναλτι, με το οποίο ισοφάρισε η ομάδα της αλογοτροφής, ήταν φάουλ εκτός περιοχής. Με ενδιαφέρει ότι ο παο αγωνιζόταν με δέκα παίκτες, ότι βρίσκεται στο χειρότερο σημείο της ιστορίας του, με ενδεκάδα ανάγκης και ότι έβγαλε περισσότερο πάθος από τα δικά μας αστέρια. Οι παίκτες μας είχαν την τελευταία τους ευκαιρία για να δώσουν χαρά στον κόσμο, έστω και απέναντι σε αυτόν τον Παναθηναϊκό, σε μια χρονιά που τα έχουν σκατώσει. Αντί να γυαλίζει το μάτι τους και να τα δώσουν όλα για να εξιλεωθούν, έκαναν, μία ακόμα, τραγική εμφάνιση. Καμία δικαιολογία δεν μπορεί να ευσταθεί για το απαράδεκτο χάλι που είδαμε για μια ακόμα φορά.
Στη σούμα, ο Ολυμπιακός φέτος έχει μια σπουδαία (;) νίκη εκτός έδρας με την Παρτιζάν, μια ασθενική νίκη επί του μΠαοκ (με τη δικαιολογία της κούρασης να είναι υπαρκτή) και μια ισοπαλία εντός έδρας με την Μπαρτσελόνα. Ο απολογισμός είναι τραγικός: όχι απλά η χρονιά δεν κλείνει με κάποιον τίτλο, αλλά χωρίς ούτε μια σπουδαία νίκη και χωρίς έστω και ένα μικρό κέρδος (η περυσινή χρονιά, εκτός του τίτλου και της ευρωπαϊκής πορείας --έστω και στο Europa-- είχε ως κέρδος την εμφάνιση των μικρών). Φέτος, αναζητούμε στο μικροσκόπιο κάποιον --σταθερά-- διακριθέντα (ίσως τους Προτό και Ρομαό), ενώ και από τους «μικρούς» μπορούμε να σταθούμε στις ελπιδοφόρες εμφανίσεις των Κούτρη και Σισέ (και οι δύο, πάντως, χρειάζονται πολλή δουλειά και βελτίωση για να γίνουν σημεία αναφοράς στην ομάδα), ενώ Ανδρούτσος (κυρίως) και Νικολάου έχουν χαθεί στη γενική μετριότητα ή την αφάνεια.
Ευθύνες διοίκησης
Όπως όταν όλα πηγαίνουν καλά, τα εύσημα πρέπει να πηγαίνουν (και) στην διοίκηση (που δεν..., αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία), έτσι και όταν όλα πηγαίνουν στραβά, την μεγαλύτερη ευθύνη δεν μπορεί παρά να έχει η διοίκηση, καθώς αυτή έχει τον πρώτο λόγο για τις σημαντικότερες επιλογές (όπως το ποιος είναι προπονητής). Συνοπτικά, πώς βλέπω τα πράγματα: προφανώς και είναι ποδοσφαιρικά παράλογο να αλλάζεις τόσους προπονητές ή/και παίκτες και να περιμένεις ότι θα δεις ένα σύνολο που θα ξέρει πώς να σταθεί στον αγωνιστικό χώρο.
Όμως: ο Σίλβα (προπονητής) αποχώρησε, και αν κρίνουμε από τον πρότερο, αλλά και μετέπειτα, βίο του, μάλλον το πρόβλημα είναι στο κεφάλι του. Ο Σάντσεθ κάηκε νωρίς, αλλά δεν θυμάμαι ούτε μια φωνή υπεράσπισής του, όταν όλοι ζητούσαμε το κεφάλι του για τον αποκλεισμό από το Ch. L. O Μπέντο (προπονητής) έθεσε, στην πραγματικότητα, εαυτόν εκτός ομάδας μετά τις δηλώσεις του (και δεν νομίζω ότι χρειάζεται να απαριθμήσω τους λόγους που οι περισσότεροι ξεφυσούσαμε με ανακούφιση όταν μάθαμε ότι φεύγει). Ο Λεμονής (πιστός στρατιώτης) ήρθε για να κλείσει τη χρονιά, αλλά το γεγονός ότι η διοίκηση δεν του έδωσε τα κλειδιά και για την επόμενη χρονιά είναι ενδεικτικό της έλλειψης εμπιστοσύνης που έχει η διοίκηση στις γενικότερες ικανότητές του.
Η φετινή χρονιά ξεκίνησε με Χάσι. Για να αποφύγουμε τα γραφικά και να μείνουμε στην ουσία, μιλάμε για έναν άνθρωπο που ποδοσφαιρικά μαθήτευσε στο Βέλγιο (ένα μοντέλο όχι και τόσο μακρινό από την ελληνική πραγματικότητα). Προφανώς και η επιλογή του εμπεριείχε ρίσκο. Ρίσκο που η διοίκηση προσπάθησε να ελαχιστοποιήσει στηρίζοντάς τον, πρωτόγνωρα για τα ελληνικά δεδομένα, κάνοντας τα μεταγραφικά του χατίρια (δεν μπορώ να σκεφτώ καταλληλότερη λέξη για μια ομάδα που αποκτά --χωρίς, θεωρητικά, να έχει ανάγκη-- τερματοφύλακα και αμυντικό χαφ στο κλείσιμο της καριέρας τους).
Παρένθεση (κάπως εκτεταμένη): λανθασμένη η επιλογή Χάσι (εκ του αποτελέσματος), σωστή η μεταγραφική ενίσχυση (ειδικά για αυτό το καλοκαίρι, και άσχετα με την εξέλιξη της χρονιάς). Η πλειονότητα των παικτών που αποκτήθηκε δεν ήταν ούτε λαχεία ούτε στοιχήματα (Εμενίκε, Βούκοβιτς, Οφόε, Καρσελά, Μίλιτς, είναι παίκτες με γερά βιογραφικά -- δεν μιλάμε για Ch. L., για Super League μιλάμε). Ακόμα και σχετικά με τις αγοραπωλησίες: προφανώς και είναι ώρα για να γίνει αυτοκριτική και κάποια πράγματα να αλλάξουν. Όμως το συγκεκριμένο μοντέλο (με τις ακριβές πωλήσεις των καλύτερων ποδοσφαιριστών μας) είχε, έως τώρα, αποδειχθεί λειτουργικό: ισχύει εν μέρει πως η ομάδα δεν μπορούσε να στεριώσει βασικό κορμό. Ισχύει, όμως, εν μέρει, ότι η φετινή ενδεκάδα θα μπορούσε να ξεκινά με Καπίνο, Μποτία, Ρομαό, Μάρτινς, Φορτούνη, Σεμπά, Μάριν, Ανσαριφάρντ και τον επιστρέψαντα, μετά από εξάμηνο δανεισμό, Ομάρ (δηλαδή 9/11 να έχουν μήνες στην ομάδα), ενώ και κάποιες άλλες από τις μεταγραφές είχαν ολοκληρωθεί στις αρχές Ιουλίου (στην προετοιμασία).
Προσωπικά, η μεγάλη ευθύνη που προσάπτω φέτος στη διοίκηση είναι η ανάδειξη της διαιτησίας (και όχι του γενικότερου πολέμου, ο οποίος, προφανώς, είναι υπαρκτός -- όπως και τα παράπονα για τη διαιτησία έχουν βάση) ως το μείζον πρόβλημα της ομάδας. Η ιστορία έχει αποδείξει πολλάκις ότι η μόνιμη γκρίνια για τη διαιτησία γυρίζει πάντα μπούμερανγκ: οι παίκτες αποπροσανατολίζονται, χάνουν εύκολα ψυχραιμία και συγκέντρωση στον αγωνιστικό χώρο, και έχουν άλλοθι σε περίπτωση αποτυχίας. Δεν με ενδιαφέρουν τα κομπιουτεράκια που, εντελώς μπακαλίστικα, προσθέτουν βαθμούς σε παιχνίδια, για να αποδείξουν (;) ότι με άλλες διαιτητικές αποφάσεις ο Ολυμπιακός θα ήταν πρωταθλητής (όπως γελούσα, όταν κομπιουτεράκια έβγαζαν τόσα χρόνια οι αντίπαλοι για να με/μας πείσουν ότι αν είχαν πάρει πέναλτι κόντρα στη Ξάνθη, θα έπαιρναν το πρωτάθλημα).
Το βασικότερο πρόβλημα του Ολυμπιακού φέτος ήταν πως δεν είχε ομάδα, δεν είχε ψυχικά και σωματικά αποθέματα για να αντεπεξέλθει κάθε φορά που τα πράγματα έφταναν στα όρια. Ο Ολυμπιακός φάνηκε λίγος απέναντι στους αντιπάλους του, έδειξε γύμνια σε παίκτες με προσωπικότητα και ικανότητες για να κάνουν τη διαφορά, και με την απόδοσή του και τα αποτελέσματα, έχασε κάθε δικαίωμα (όπως κανένα δικαίωμα δεν είχαν τα προηγούμενα χρόνια οι αντίπαλοί του) να επικαλείται τη διαιτησία.
Ο Ολυμπιακός πράγματι αδικήθηκε περισσότερο από τους Πόντιους συνεταίρους από τη διαιτησία (ο μΠαοκ ανάθεμα και αν έχει δύο παιχνίδια που θα μπορούσε να παραπονεθεί, ενώ είναι πολλοί οι αγώνες που οι αντίπαλοί του έχουν κάθε δικαίωμα να θεωρούν ότι το αποτέλεσμα διαμόρφωσαν τα κοράκια). Το Αεκ, από την άλλη, πήρε αρκετά σφυρίγματα, έχασε λίγα, αλλά απέδειξε μέσα στο γήπεδο ότι είναι ανώτερη από εμάς (όσο κι αν δεν μας αρέσει): αν για τον αγώνα του πρώτου γύρου μπορούμε να μιλήσουμε για Χάσι και Σιδηρόπουλο, τα τρία κοντινά παιχνίδια που ακολούθησαν, δεν αφήνουν κανένα περιθώριο αμφιβολίας: στον αγώνα που το αεκ ήταν χειρότερο πήρε το αποτέλεσμα που ήθελε (0-0), στον αγώνα που οι αντίπαλοι ήταν περίπου ισοδύναμοι νίκησε (1-2) και στον αγώνα που το αεκ ήταν καλύτερο κέρδισε 2-1 (και αν δεν ήταν ο φοβικός Χιμένεθ στον πάγκο, το σκορ θα μπορούσε να ήταν πολύ χειρότερο).
Κλείνει η παρένθεση: την απαραίτητη φυγή Χάσι ακολούθησε η επιστροφή του πιστού στρατιώτη Λεμονή. Με τον Λεμονή η ομάδα βρήκε (κάποια) ηρεμία και, χωρίς να παίξει θεαματικό ποδόσφαιρο, βρέθηκε από το -5 στο +1 της βαθμολογίας. Εκεί έρχεται το μεγαλύτερο ρίσκο της διοίκησης, η οποία απομακρύνει τον Λεμονή για να φέρει τον Γκαρθία. Συνοπτικά (επειδή τα έχουμε ξαναπεί): εκ του αποτελέσματος είναι προφανές ότι ήταν μια λανθασμένη κίνηση. Τότε, όμως, τη θεωρούσα σωστή: η ομάδα είχε φέρει καλά αποτελέσματα, χωρίς καλή απόδοση, με τις ομάδες από τη μέση και κάτω της βαθμολογίας. Ο Λεμονής ήταν εξαρχής λύση ανάγκης, μέχρι να βρεθεί προπονητής με καλό (;) βιογραφικό (όταν αυτός βρέθηκε, ο Λεμονής ήταν για να φεύγει). Τις ικανότητες ενός προπονητή δεν τις κρίνει ο Μαρινάκης, αλλά ένα ολόκληρο τιμ, το οποίο μπορεί να κρίνει πολύ καλύτερα από τους οπαδούς τη δουλειά που γίνεται στου Ρέντη (και, προφανώς, αυτό το τιμ έκρινε, και τον Γενάρη, όπως είχε κρίνει και το καλοκαίρι, ότι το ταβάνι του Λεμονή είναι προβληματικό). Ο Λεμονής πήγε να χάσει το πρωτάθλημα 2008, με πολύ καλύτερες αγωνιστικές και εξωαγωνιστικές συνθήκες.
Για τον Όσκαρ Γκαρθία
Αν ο Όσκαρ είναι πράγματι καλός και φιλόδοξος προπονητής, έχω σημαντικές αμφιβολίες για το αν θα θέλει να τον βρει στην Ελλάδα η νέα χρονιά. Για τη διοίκηση, πάντως, η παραμονή του, πιστεύω, πως είναι μονόδρομος. Αποπομπή Γκαρθία θα σημαίνει ότι, αφενός, ακυρώνεις το σκεπτικό (ότι από τώρα φτιάχνεις την ομάδα της επόμενης σεζόν) για την απομάκρυνση του Λεμονή (που, ίσως, και να ήταν καθοριστικός παράγοντας στην απώλεια του πρωταθλήματος), και, αφετέρου, ότι θα πρέπει να αλλάξεις ξανά (όγδοη, πλέον, φορά) προπονητή μέσα σε δύο χρόνια (με το όνομα του «προπονητοφάγου» να σε ακολουθεί στο διεθνές ποδοσφαιρικό στερέωμα).
Η αποτυχημένη (εκ του αποτελέσματος) αλλαγή προπονητή τον Γενάρη, πρέπει να στηριχθεί, ακόμα και κόντρα στις επιθυμίες του κόσμου: αν πιστεύεις ότι ο Γκαρσία είχε τα χαρακτηριστικά που επιθυμείς από τον τεχνικό της ομάδας μας (αλλιώς δεν υπάρχει καμία δικαιολογία για την αποπομπή του Λεμονή), τότε του δίνεις αντίστοιχη (και μεγαλύτερη) στήριξη από αυτή που είχε ο Χάσι, προκειμένου να έχει τα υλικά που θέλει, και τον χρόνο που απαιτείται, για να φτιάξει τον Ολυμπιακό της επόμενης ημέρας.
Είναι δεδομένο πως κάθε άλλο παρά ελπιδοφόρα είναι τα πρώτα δείγματα γραφής του Ισπανού τεχνικού. Σε κανέναν δεν αρέσει ούτε το σκορποχώρι που βλέπουμε στον αγωνιστικό χώρο ούτε οι (αλλόκοτες) επιλογές στην ενδεκάδα. Το ξαναγράφω: ένας προπονητής που θέλει την ομάδα να πιέζει ψηλά, δεν μπορεί να κριθεί παραλαμβάνοντας, στη μέση του πρωταθλήματος, μια ομάδα που δεν έχει τις αντοχές για να τρέξει εβδομήντα λεπτά (όσο και αν αυτή η δικαιολογία ξεθωριάζει όσο περνούν οι εβδομάδες). Δυστυχώς, όπως όλα δείχνουν, ο Γκαρθία ακόμα μαθαίνει το υλικό του και ψάχνεται (επίσης αρνητικό για κάποιον που μετρά δυόμιση μήνες στην ομάδα).
Το να έρθει τον Ιούνιο ένας προπονητής που δεν έχει ιδέα από Ολυμπιακό και ελληνικό πρωτάθλημα δεν νομίζω ότι θα είχε κάτι καλύτερο να προσφέρει από τον Γκαρθία (και οι υπάρχοντες προπονητές της Super League δεν είμαι βέβαιος ότι μπορούν να καθίσουν με άνεση στην ηλεκτρική καρέκλα του ερυθρόλευκου πάγκου). Υποθέτω πως, μάλλον πιο πολύ θέλω να δω μια διοίκηση που επιλέγει να στηρίξει τις επιλογές της (κάτι που, εκτός των άλλων, σημαίνει δυνατή μεταγραφική ενίσχυση), παρά μια διοίκηση που ναι μεν αναγνωρίζει το λάθος της, αλλά επιλέγει τον αμφίβολο δρόμο της (πολλοστής) επανεκκίνησης (με δεδομένο πως ο «προπονητοφάγος» Ολυμπιακός, χωρίς το δέλεαρ του Ch.L., πολύ αμφιβάλω για το αν αποτελεί ιδανικό προορισμό για καταξιωμένους τεχνικούς).
Σχετικά με τους παίκτες
Έχω ξαναγράψει πως με έναν Ολυμπιακό σε αυτά τα χάλια, είναι άτοπο να βγάλουμε απόλυτα συμπεράσματα για τους ποδοσφαιριστές. Σε ένα εύρυθμο σύνολο, ο ποδοσφαιριστής (βάσει των οδηγιών από τον προπονητή του) έχει συγκεκριμένο ρόλο, που, ιδανικά, ταιριάζει στα πλεονεκτήματα και μειονεκτήματά του. Moreover, οι συμπαίκτες του, γνωρίζουν τόσο τον ρόλο όσο και τα πλεονεκτήματα και μειονεκτήματα, και, κάπως έτσι, προκύπτει το σύνολο που αποκαλείται ομάδα. Ο φετινός Ολυμπιακός είναι ένα μπουλούκι, στο οποίο οι παίκτες δεν γνωρίζουν πώς πρέπει να σταθούν, δεν υπάρχει κανένας αυτοματισμός και καμία αλληλοκάλυψη, και όλα κινούνται από έναν τζαμαρισμένο αυτόματο πιλότο (με το αεροπλάνο να έχει σταθερή πορεία προς το βουνό).
Σε αυτό το χάλι, μπορεί να μην προκύπτουν απόλυτα συμπεράσματα, αλλά υπάρχουν ενδείξεις. Και αυτές, δυστυχώς, δείχνουν ότι οι ικανότητες/δυνατότητες αρκετών ποδοσφαιριστών μας απέχουν παρασάγγας από αυτό που θέλουμε για τον Ολυμπιακό. Προσωπική μου άποψη είναι πως αν φύγουν όλοι αυτοί που, ειδικά φέτος, φάνηκαν λίγοι για τον Ολυμπιακό, δουλειά δεν γίνεται. Κάποιοι πρέπει να πάρουν δεύτερη (ή τρίτη) ευκαιρία για να τους δούμε σε μια εύρυθμη ομάδα. Για παράδειγμα, θα αναφέρω τον πλέον ανεπιθύμητο: ο περυσινός Σεμπά είναι μια χαρά παίκτης για αναπληρωματικός ή αγώνες ιδιαιτέρων συνθηκών (γι' αυτό, άλλωστε, είχε γίνει και σύνθημα). Ακόμα: ο Φορτούνης μπορεί να μην γίνει ποτέ ηγέτης, αλλά παραμένει ένας από τους καλύτερους παίκτες του Ολυμπιακού (και του πρωταθλήματος).
Ο Ολυμπιακός πρέπει να κρατήσει κορμό από τη φετινή χρονιά (και ας είναι η πλέον αποτυχημένη της εικοσαετίας). Το μεγαλύτερο, άλλωστε, πρόβλημά του δεν είναι στο υλικό (επαναλαμβάνω: μιλάμε, πάντα, για την Ελλάδα), αλλά στο σύνολο. Για το σύνολο, απαιτείται προπονητής. Ο Ολυμπιακός πρέπει να ξαναβρεί ταυτότητα. Είναι δεδομένο ότι χρειάζεται και παίκτες ηγέτες: συνήθως αυτοί είναι ποδοσφαιριστές στη δύση της καριέρας τους και στοιχίζουν (στο συμβόλαιο) αρκετά. Η απουσία παικτών όπως οι Τσόρι και Καμπιάσο (δηλαδή ποδοσφαιριστών με εμπειρία, κύρος και ικανότητες) θεωρώ ότι ήταν κομβική για την αποτυχημένη χρονιά. Ο Ολυμπιακός πρέπει να αποκτήσει και παίκτες αθλητικούς: ο συγκλονιστικός φέτος (κατά την άποψή μου) Ρομαό, μαζί με τον πάναργο Ταχτσίδη και τον εξίσου αργό (και μεγάλο σε ηλικία) Ζιλέ, δεν γίνεται να αποτελούν την (κομβική) μεσαία σου γραμμή (και αμφιβάλω ότι αρκεί για λύση ο πολύ αθλητικός, αλλά όχι δυνατός και μέτριος ποιοτικά, Σιώπης).
Μπαοκ – το αεκ
Αρχικά: Ξημερώματα Κυριακής βγαίνει μια απόφαση, που επιστρέφει (σκανδαλωδώς) τρεις βαθμούς στον μΠαοκ και διαγράφει (δις σκανδαλωδώς) την ποινή για κεκλεισμένων των θυρών. Ο «προνοητικός» μΠαοκ έχει σφραγίσει τα εισιτήρια από Παρασκευή και ο αγώνας ξεκινά με κόσμο και διαφορετική βαθμολογία από αυτή που όλοι γνωρίζαμε όταν πέφταμε για ύπνο Σάββατο βράδυ. Ο Ολυμπιακός θα είχε ξεσηκώσει τον κόσμο για την πρωτοφανή αβάντα στον επίσημο κυβερνητικό συνεταίρο βόρειας Ελλάδας. Το αεκ πηγαίνει, με χαμηλούς τόνους, σε σχέση με το μέγεθος της αλητείας της συγκεκριμένης απόφασης, για να παίξει τον αγώνα (και με αυτό, προφανώς, και δεν βγάζω ηθικό τον έτερο εξυγιαντή, που, εκτός των άλλων γνωστών πεπραγμένων του, λίγους μήνες πριν απειλούσε ότι θα πνίξει διαιτητή).
Ο αγώνας πηγαίνει για ισοπαλία και στο 90΄ γίνεται μια από τις πιο δύσκολες φάσεις που μπορεί να τύχουν σε ντέρμπι που, εν δυνάμει, κρίνει ένα πρωτάθλημα. Με το χέρι στη καρδιά, νομίζω ότι περισσότερο αδικημένος θα αισθανόμουν αν είχαμε βάλει εμείς το γκολ και το ακύρωναν, παρά αν το είχαμε δεχτεί και το καταμετρούσαν (όσο κι αν δεν διεκδικώ το αλάνθαστο στη γνώση των κανονισμών, δεν μπορώ να καταλάβω, από τα λίγα ριπλέι που είδα, πώς στο διάολο επηρεάζει τη φάση ο παίκτης του μπαοκ).
Ξεκαθαρίζω: καμία σημασία δεν έχει η φάση, σε σύγκριση με την εικόνα του οπλοφόρου Ιβάν να μπουκάρει, συνοδεία φουσκωτών, στο γήπεδο, επειδή θεωρεί ότι αδικήθηκε (όντας, μακράν, η πιο ευνοημένη αγωνιστικά και εξωαγωνιστικά ομάδα φέτος -- που και αυτό, μικρή σημασία έχει). Το να συζητάμε μετά από αυτό, αν έκανε ή δεν έκανε καλά το αεκ που δεν βγήκε ξανά στον αγωνιστικό χώρο, είναι υποκρισία. Πολύ καλά έκανε (ακόμα και αν δεν είχε προηγηθεί το δικαστικό τσίρκο για την αθώωση του μΠαοκ) και δεν συνέχισε την παρωδία ενός αγώνα, που το τελικό αποτέλεσμα προέκυψε μετά από μια ώρα... Αν δίνω δέκα δίκια στην διοίκηση του Ολυμπιακού για την αποχώρηση, μετά το χτύπημα στον Γκαρθία (χωρίς να αισθάνομαι περήφανος), δίνω εκατό δίκια στην ομάδα του αεκ που δεν δέχτηκε να επιστρέψει μιάμιση ώρα μετά στον αγωνιστικό χώρο για πέντε λεπτά αγώνα. Δεν μπορεί να γίνεται κουβέντα, όταν ο πρόεδρος μιας ομάδας έχει μπουκάρει με φουσκωτούς και κουμπούρι, για να διαμαρτυρηθεί για απόφαση του κόρακα.
Μπαοκ -Ολυμπιακός
Συνοπτικά: ο Ολυμπιακός έκανε καλά και απαίτησε να διακοπεί το παιχνίδι. Το ρολό (το οποίο έχει βάρος, για να μην ξεχνιόμαστε) βρίσκει τον Γκαρσία στο πρόσωπο. Ο Ολυμπιακός το εκμεταλλεύεται και το παιχνίδι διακόπτεται. Απέναντι στην ομάδα που αποχώρησε από τον αγωνιστικό χώρο του Καραϊσκάκης (για να βγει λίγο αργότερα, όταν κατάλαβε πόσο ηλίθιο ήταν αυτό που πήγαινε να κάνει) για τα καπνογόνα, την ομάδα που έστησε (μαζί με τους ξεφτιλισμένους του Πλατανιά) κατηγορία με σκοπό να πάρει τίτλο στα χαρτιά, και (το σημαντικότερο) την ομάδα που ο προπονητής της αποχώρησε σε αναπηρικό καροτσάκι από ένα τενεκεδάκι μπύρας που τον βρήκε στο μάγουλο, τα αλεύρια πρέπει να είναι δανεικά.
Αφού, λοιπόν, ξεχρεώσαμε, καλό θα ήταν να μην ξαναδούμε αντίστοιχες επικές στιγμές στα γήπεδα. Αν ο κανονισμός ήταν σαφής, όπως θα έπρεπε, και προέβλεπε διακοπή αγώνα όταν αντικείμενο πετύχει άνθρωπο που βρίσκεται νόμιμα στον αγωνιστικό χώρο, όλα θα ήταν καθαρά. Από τη στιγμή, όμως, που η διακοπή προβλέπεται μόνο σε περίπτωση τραυματισμού, το τοπίο γίνεται θολό: ο Γκαρσία επικαλέστηκε ναυτία και ζάλη, συμπτώματα που δεν μπορούν να αποκλειστούν και δικαιολογούνται όταν κάτι σε βρίσκει στο πρόσωπο. Δεν αμφιβάλω καθόλου ότι η αντίδραση του όταν τον πετυχαίνει το ρολό είναι πραγματική (με τον Γκαρσία να γονατίζει και να κρατά το πρόσωπό του), αμφιβάλλω ότι το χτύπημα είναι αρκετά σοβαρό για να τραυματιστεί (έχουμε δει να πετυχαίνουν αυτά τα ρολά τους συνοπαδούς των μπροστινών καθισμάτων: πονάνε και κάνουν καρούμπαλο, αλλά κανείς δεν έφυγε από τον αγώνα επειδή δεν την πάλευε).
Ολυμπιακός – παο
Ο αγώνας του πρώτου γύρου αποτελεί μία από τις χειρότερες εμφανίσεις του Ολυμπιακού σε ντέρμπι με τον αιώνιο αντίπαλο. Ο αγώνας στο Καραϊσκάκης τον ανταγωνίζεται. Δεν με ενδιαφέρει αν το πέναλτι, με το οποίο ισοφάρισε η ομάδα της αλογοτροφής, ήταν φάουλ εκτός περιοχής. Με ενδιαφέρει ότι ο παο αγωνιζόταν με δέκα παίκτες, ότι βρίσκεται στο χειρότερο σημείο της ιστορίας του, με ενδεκάδα ανάγκης και ότι έβγαλε περισσότερο πάθος από τα δικά μας αστέρια. Οι παίκτες μας είχαν την τελευταία τους ευκαιρία για να δώσουν χαρά στον κόσμο, έστω και απέναντι σε αυτόν τον Παναθηναϊκό, σε μια χρονιά που τα έχουν σκατώσει. Αντί να γυαλίζει το μάτι τους και να τα δώσουν όλα για να εξιλεωθούν, έκαναν, μία ακόμα, τραγική εμφάνιση. Καμία δικαιολογία δεν μπορεί να ευσταθεί για το απαράδεκτο χάλι που είδαμε για μια ακόμα φορά.
Στη σούμα, ο Ολυμπιακός φέτος έχει μια σπουδαία (;) νίκη εκτός έδρας με την Παρτιζάν, μια ασθενική νίκη επί του μΠαοκ (με τη δικαιολογία της κούρασης να είναι υπαρκτή) και μια ισοπαλία εντός έδρας με την Μπαρτσελόνα. Ο απολογισμός είναι τραγικός: όχι απλά η χρονιά δεν κλείνει με κάποιον τίτλο, αλλά χωρίς ούτε μια σπουδαία νίκη και χωρίς έστω και ένα μικρό κέρδος (η περυσινή χρονιά, εκτός του τίτλου και της ευρωπαϊκής πορείας --έστω και στο Europa-- είχε ως κέρδος την εμφάνιση των μικρών). Φέτος, αναζητούμε στο μικροσκόπιο κάποιον --σταθερά-- διακριθέντα (ίσως τους Προτό και Ρομαό), ενώ και από τους «μικρούς» μπορούμε να σταθούμε στις ελπιδοφόρες εμφανίσεις των Κούτρη και Σισέ (και οι δύο, πάντως, χρειάζονται πολλή δουλειά και βελτίωση για να γίνουν σημεία αναφοράς στην ομάδα), ενώ Ανδρούτσος (κυρίως) και Νικολάου έχουν χαθεί στη γενική μετριότητα ή την αφάνεια.
Ευθύνες διοίκησης
Όπως όταν όλα πηγαίνουν καλά, τα εύσημα πρέπει να πηγαίνουν (και) στην διοίκηση (που δεν..., αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία), έτσι και όταν όλα πηγαίνουν στραβά, την μεγαλύτερη ευθύνη δεν μπορεί παρά να έχει η διοίκηση, καθώς αυτή έχει τον πρώτο λόγο για τις σημαντικότερες επιλογές (όπως το ποιος είναι προπονητής). Συνοπτικά, πώς βλέπω τα πράγματα: προφανώς και είναι ποδοσφαιρικά παράλογο να αλλάζεις τόσους προπονητές ή/και παίκτες και να περιμένεις ότι θα δεις ένα σύνολο που θα ξέρει πώς να σταθεί στον αγωνιστικό χώρο.
Όμως: ο Σίλβα (προπονητής) αποχώρησε, και αν κρίνουμε από τον πρότερο, αλλά και μετέπειτα, βίο του, μάλλον το πρόβλημα είναι στο κεφάλι του. Ο Σάντσεθ κάηκε νωρίς, αλλά δεν θυμάμαι ούτε μια φωνή υπεράσπισής του, όταν όλοι ζητούσαμε το κεφάλι του για τον αποκλεισμό από το Ch. L. O Μπέντο (προπονητής) έθεσε, στην πραγματικότητα, εαυτόν εκτός ομάδας μετά τις δηλώσεις του (και δεν νομίζω ότι χρειάζεται να απαριθμήσω τους λόγους που οι περισσότεροι ξεφυσούσαμε με ανακούφιση όταν μάθαμε ότι φεύγει). Ο Λεμονής (πιστός στρατιώτης) ήρθε για να κλείσει τη χρονιά, αλλά το γεγονός ότι η διοίκηση δεν του έδωσε τα κλειδιά και για την επόμενη χρονιά είναι ενδεικτικό της έλλειψης εμπιστοσύνης που έχει η διοίκηση στις γενικότερες ικανότητές του.
Η φετινή χρονιά ξεκίνησε με Χάσι. Για να αποφύγουμε τα γραφικά και να μείνουμε στην ουσία, μιλάμε για έναν άνθρωπο που ποδοσφαιρικά μαθήτευσε στο Βέλγιο (ένα μοντέλο όχι και τόσο μακρινό από την ελληνική πραγματικότητα). Προφανώς και η επιλογή του εμπεριείχε ρίσκο. Ρίσκο που η διοίκηση προσπάθησε να ελαχιστοποιήσει στηρίζοντάς τον, πρωτόγνωρα για τα ελληνικά δεδομένα, κάνοντας τα μεταγραφικά του χατίρια (δεν μπορώ να σκεφτώ καταλληλότερη λέξη για μια ομάδα που αποκτά --χωρίς, θεωρητικά, να έχει ανάγκη-- τερματοφύλακα και αμυντικό χαφ στο κλείσιμο της καριέρας τους).
Παρένθεση (κάπως εκτεταμένη): λανθασμένη η επιλογή Χάσι (εκ του αποτελέσματος), σωστή η μεταγραφική ενίσχυση (ειδικά για αυτό το καλοκαίρι, και άσχετα με την εξέλιξη της χρονιάς). Η πλειονότητα των παικτών που αποκτήθηκε δεν ήταν ούτε λαχεία ούτε στοιχήματα (Εμενίκε, Βούκοβιτς, Οφόε, Καρσελά, Μίλιτς, είναι παίκτες με γερά βιογραφικά -- δεν μιλάμε για Ch. L., για Super League μιλάμε). Ακόμα και σχετικά με τις αγοραπωλησίες: προφανώς και είναι ώρα για να γίνει αυτοκριτική και κάποια πράγματα να αλλάξουν. Όμως το συγκεκριμένο μοντέλο (με τις ακριβές πωλήσεις των καλύτερων ποδοσφαιριστών μας) είχε, έως τώρα, αποδειχθεί λειτουργικό: ισχύει εν μέρει πως η ομάδα δεν μπορούσε να στεριώσει βασικό κορμό. Ισχύει, όμως, εν μέρει, ότι η φετινή ενδεκάδα θα μπορούσε να ξεκινά με Καπίνο, Μποτία, Ρομαό, Μάρτινς, Φορτούνη, Σεμπά, Μάριν, Ανσαριφάρντ και τον επιστρέψαντα, μετά από εξάμηνο δανεισμό, Ομάρ (δηλαδή 9/11 να έχουν μήνες στην ομάδα), ενώ και κάποιες άλλες από τις μεταγραφές είχαν ολοκληρωθεί στις αρχές Ιουλίου (στην προετοιμασία).
Προσωπικά, η μεγάλη ευθύνη που προσάπτω φέτος στη διοίκηση είναι η ανάδειξη της διαιτησίας (και όχι του γενικότερου πολέμου, ο οποίος, προφανώς, είναι υπαρκτός -- όπως και τα παράπονα για τη διαιτησία έχουν βάση) ως το μείζον πρόβλημα της ομάδας. Η ιστορία έχει αποδείξει πολλάκις ότι η μόνιμη γκρίνια για τη διαιτησία γυρίζει πάντα μπούμερανγκ: οι παίκτες αποπροσανατολίζονται, χάνουν εύκολα ψυχραιμία και συγκέντρωση στον αγωνιστικό χώρο, και έχουν άλλοθι σε περίπτωση αποτυχίας. Δεν με ενδιαφέρουν τα κομπιουτεράκια που, εντελώς μπακαλίστικα, προσθέτουν βαθμούς σε παιχνίδια, για να αποδείξουν (;) ότι με άλλες διαιτητικές αποφάσεις ο Ολυμπιακός θα ήταν πρωταθλητής (όπως γελούσα, όταν κομπιουτεράκια έβγαζαν τόσα χρόνια οι αντίπαλοι για να με/μας πείσουν ότι αν είχαν πάρει πέναλτι κόντρα στη Ξάνθη, θα έπαιρναν το πρωτάθλημα).
Το βασικότερο πρόβλημα του Ολυμπιακού φέτος ήταν πως δεν είχε ομάδα, δεν είχε ψυχικά και σωματικά αποθέματα για να αντεπεξέλθει κάθε φορά που τα πράγματα έφταναν στα όρια. Ο Ολυμπιακός φάνηκε λίγος απέναντι στους αντιπάλους του, έδειξε γύμνια σε παίκτες με προσωπικότητα και ικανότητες για να κάνουν τη διαφορά, και με την απόδοσή του και τα αποτελέσματα, έχασε κάθε δικαίωμα (όπως κανένα δικαίωμα δεν είχαν τα προηγούμενα χρόνια οι αντίπαλοί του) να επικαλείται τη διαιτησία.
Ο Ολυμπιακός πράγματι αδικήθηκε περισσότερο από τους Πόντιους συνεταίρους από τη διαιτησία (ο μΠαοκ ανάθεμα και αν έχει δύο παιχνίδια που θα μπορούσε να παραπονεθεί, ενώ είναι πολλοί οι αγώνες που οι αντίπαλοί του έχουν κάθε δικαίωμα να θεωρούν ότι το αποτέλεσμα διαμόρφωσαν τα κοράκια). Το Αεκ, από την άλλη, πήρε αρκετά σφυρίγματα, έχασε λίγα, αλλά απέδειξε μέσα στο γήπεδο ότι είναι ανώτερη από εμάς (όσο κι αν δεν μας αρέσει): αν για τον αγώνα του πρώτου γύρου μπορούμε να μιλήσουμε για Χάσι και Σιδηρόπουλο, τα τρία κοντινά παιχνίδια που ακολούθησαν, δεν αφήνουν κανένα περιθώριο αμφιβολίας: στον αγώνα που το αεκ ήταν χειρότερο πήρε το αποτέλεσμα που ήθελε (0-0), στον αγώνα που οι αντίπαλοι ήταν περίπου ισοδύναμοι νίκησε (1-2) και στον αγώνα που το αεκ ήταν καλύτερο κέρδισε 2-1 (και αν δεν ήταν ο φοβικός Χιμένεθ στον πάγκο, το σκορ θα μπορούσε να ήταν πολύ χειρότερο).
Κλείνει η παρένθεση: την απαραίτητη φυγή Χάσι ακολούθησε η επιστροφή του πιστού στρατιώτη Λεμονή. Με τον Λεμονή η ομάδα βρήκε (κάποια) ηρεμία και, χωρίς να παίξει θεαματικό ποδόσφαιρο, βρέθηκε από το -5 στο +1 της βαθμολογίας. Εκεί έρχεται το μεγαλύτερο ρίσκο της διοίκησης, η οποία απομακρύνει τον Λεμονή για να φέρει τον Γκαρθία. Συνοπτικά (επειδή τα έχουμε ξαναπεί): εκ του αποτελέσματος είναι προφανές ότι ήταν μια λανθασμένη κίνηση. Τότε, όμως, τη θεωρούσα σωστή: η ομάδα είχε φέρει καλά αποτελέσματα, χωρίς καλή απόδοση, με τις ομάδες από τη μέση και κάτω της βαθμολογίας. Ο Λεμονής ήταν εξαρχής λύση ανάγκης, μέχρι να βρεθεί προπονητής με καλό (;) βιογραφικό (όταν αυτός βρέθηκε, ο Λεμονής ήταν για να φεύγει). Τις ικανότητες ενός προπονητή δεν τις κρίνει ο Μαρινάκης, αλλά ένα ολόκληρο τιμ, το οποίο μπορεί να κρίνει πολύ καλύτερα από τους οπαδούς τη δουλειά που γίνεται στου Ρέντη (και, προφανώς, αυτό το τιμ έκρινε, και τον Γενάρη, όπως είχε κρίνει και το καλοκαίρι, ότι το ταβάνι του Λεμονή είναι προβληματικό). Ο Λεμονής πήγε να χάσει το πρωτάθλημα 2008, με πολύ καλύτερες αγωνιστικές και εξωαγωνιστικές συνθήκες.
Για τον Όσκαρ Γκαρθία
Αν ο Όσκαρ είναι πράγματι καλός και φιλόδοξος προπονητής, έχω σημαντικές αμφιβολίες για το αν θα θέλει να τον βρει στην Ελλάδα η νέα χρονιά. Για τη διοίκηση, πάντως, η παραμονή του, πιστεύω, πως είναι μονόδρομος. Αποπομπή Γκαρθία θα σημαίνει ότι, αφενός, ακυρώνεις το σκεπτικό (ότι από τώρα φτιάχνεις την ομάδα της επόμενης σεζόν) για την απομάκρυνση του Λεμονή (που, ίσως, και να ήταν καθοριστικός παράγοντας στην απώλεια του πρωταθλήματος), και, αφετέρου, ότι θα πρέπει να αλλάξεις ξανά (όγδοη, πλέον, φορά) προπονητή μέσα σε δύο χρόνια (με το όνομα του «προπονητοφάγου» να σε ακολουθεί στο διεθνές ποδοσφαιρικό στερέωμα).
Η αποτυχημένη (εκ του αποτελέσματος) αλλαγή προπονητή τον Γενάρη, πρέπει να στηριχθεί, ακόμα και κόντρα στις επιθυμίες του κόσμου: αν πιστεύεις ότι ο Γκαρσία είχε τα χαρακτηριστικά που επιθυμείς από τον τεχνικό της ομάδας μας (αλλιώς δεν υπάρχει καμία δικαιολογία για την αποπομπή του Λεμονή), τότε του δίνεις αντίστοιχη (και μεγαλύτερη) στήριξη από αυτή που είχε ο Χάσι, προκειμένου να έχει τα υλικά που θέλει, και τον χρόνο που απαιτείται, για να φτιάξει τον Ολυμπιακό της επόμενης ημέρας.
Είναι δεδομένο πως κάθε άλλο παρά ελπιδοφόρα είναι τα πρώτα δείγματα γραφής του Ισπανού τεχνικού. Σε κανέναν δεν αρέσει ούτε το σκορποχώρι που βλέπουμε στον αγωνιστικό χώρο ούτε οι (αλλόκοτες) επιλογές στην ενδεκάδα. Το ξαναγράφω: ένας προπονητής που θέλει την ομάδα να πιέζει ψηλά, δεν μπορεί να κριθεί παραλαμβάνοντας, στη μέση του πρωταθλήματος, μια ομάδα που δεν έχει τις αντοχές για να τρέξει εβδομήντα λεπτά (όσο και αν αυτή η δικαιολογία ξεθωριάζει όσο περνούν οι εβδομάδες). Δυστυχώς, όπως όλα δείχνουν, ο Γκαρθία ακόμα μαθαίνει το υλικό του και ψάχνεται (επίσης αρνητικό για κάποιον που μετρά δυόμιση μήνες στην ομάδα).
Το να έρθει τον Ιούνιο ένας προπονητής που δεν έχει ιδέα από Ολυμπιακό και ελληνικό πρωτάθλημα δεν νομίζω ότι θα είχε κάτι καλύτερο να προσφέρει από τον Γκαρθία (και οι υπάρχοντες προπονητές της Super League δεν είμαι βέβαιος ότι μπορούν να καθίσουν με άνεση στην ηλεκτρική καρέκλα του ερυθρόλευκου πάγκου). Υποθέτω πως, μάλλον πιο πολύ θέλω να δω μια διοίκηση που επιλέγει να στηρίξει τις επιλογές της (κάτι που, εκτός των άλλων, σημαίνει δυνατή μεταγραφική ενίσχυση), παρά μια διοίκηση που ναι μεν αναγνωρίζει το λάθος της, αλλά επιλέγει τον αμφίβολο δρόμο της (πολλοστής) επανεκκίνησης (με δεδομένο πως ο «προπονητοφάγος» Ολυμπιακός, χωρίς το δέλεαρ του Ch.L., πολύ αμφιβάλω για το αν αποτελεί ιδανικό προορισμό για καταξιωμένους τεχνικούς).
Σχετικά με τους παίκτες
Έχω ξαναγράψει πως με έναν Ολυμπιακό σε αυτά τα χάλια, είναι άτοπο να βγάλουμε απόλυτα συμπεράσματα για τους ποδοσφαιριστές. Σε ένα εύρυθμο σύνολο, ο ποδοσφαιριστής (βάσει των οδηγιών από τον προπονητή του) έχει συγκεκριμένο ρόλο, που, ιδανικά, ταιριάζει στα πλεονεκτήματα και μειονεκτήματά του. Moreover, οι συμπαίκτες του, γνωρίζουν τόσο τον ρόλο όσο και τα πλεονεκτήματα και μειονεκτήματα, και, κάπως έτσι, προκύπτει το σύνολο που αποκαλείται ομάδα. Ο φετινός Ολυμπιακός είναι ένα μπουλούκι, στο οποίο οι παίκτες δεν γνωρίζουν πώς πρέπει να σταθούν, δεν υπάρχει κανένας αυτοματισμός και καμία αλληλοκάλυψη, και όλα κινούνται από έναν τζαμαρισμένο αυτόματο πιλότο (με το αεροπλάνο να έχει σταθερή πορεία προς το βουνό).
Σε αυτό το χάλι, μπορεί να μην προκύπτουν απόλυτα συμπεράσματα, αλλά υπάρχουν ενδείξεις. Και αυτές, δυστυχώς, δείχνουν ότι οι ικανότητες/δυνατότητες αρκετών ποδοσφαιριστών μας απέχουν παρασάγγας από αυτό που θέλουμε για τον Ολυμπιακό. Προσωπική μου άποψη είναι πως αν φύγουν όλοι αυτοί που, ειδικά φέτος, φάνηκαν λίγοι για τον Ολυμπιακό, δουλειά δεν γίνεται. Κάποιοι πρέπει να πάρουν δεύτερη (ή τρίτη) ευκαιρία για να τους δούμε σε μια εύρυθμη ομάδα. Για παράδειγμα, θα αναφέρω τον πλέον ανεπιθύμητο: ο περυσινός Σεμπά είναι μια χαρά παίκτης για αναπληρωματικός ή αγώνες ιδιαιτέρων συνθηκών (γι' αυτό, άλλωστε, είχε γίνει και σύνθημα). Ακόμα: ο Φορτούνης μπορεί να μην γίνει ποτέ ηγέτης, αλλά παραμένει ένας από τους καλύτερους παίκτες του Ολυμπιακού (και του πρωταθλήματος).
Ο Ολυμπιακός πρέπει να κρατήσει κορμό από τη φετινή χρονιά (και ας είναι η πλέον αποτυχημένη της εικοσαετίας). Το μεγαλύτερο, άλλωστε, πρόβλημά του δεν είναι στο υλικό (επαναλαμβάνω: μιλάμε, πάντα, για την Ελλάδα), αλλά στο σύνολο. Για το σύνολο, απαιτείται προπονητής. Ο Ολυμπιακός πρέπει να ξαναβρεί ταυτότητα. Είναι δεδομένο ότι χρειάζεται και παίκτες ηγέτες: συνήθως αυτοί είναι ποδοσφαιριστές στη δύση της καριέρας τους και στοιχίζουν (στο συμβόλαιο) αρκετά. Η απουσία παικτών όπως οι Τσόρι και Καμπιάσο (δηλαδή ποδοσφαιριστών με εμπειρία, κύρος και ικανότητες) θεωρώ ότι ήταν κομβική για την αποτυχημένη χρονιά. Ο Ολυμπιακός πρέπει να αποκτήσει και παίκτες αθλητικούς: ο συγκλονιστικός φέτος (κατά την άποψή μου) Ρομαό, μαζί με τον πάναργο Ταχτσίδη και τον εξίσου αργό (και μεγάλο σε ηλικία) Ζιλέ, δεν γίνεται να αποτελούν την (κομβική) μεσαία σου γραμμή (και αμφιβάλω ότι αρκεί για λύση ο πολύ αθλητικός, αλλά όχι δυνατός και μέτριος ποιοτικά, Σιώπης).
Μπαοκ – το αεκ
Αρχικά: Ξημερώματα Κυριακής βγαίνει μια απόφαση, που επιστρέφει (σκανδαλωδώς) τρεις βαθμούς στον μΠαοκ και διαγράφει (δις σκανδαλωδώς) την ποινή για κεκλεισμένων των θυρών. Ο «προνοητικός» μΠαοκ έχει σφραγίσει τα εισιτήρια από Παρασκευή και ο αγώνας ξεκινά με κόσμο και διαφορετική βαθμολογία από αυτή που όλοι γνωρίζαμε όταν πέφταμε για ύπνο Σάββατο βράδυ. Ο Ολυμπιακός θα είχε ξεσηκώσει τον κόσμο για την πρωτοφανή αβάντα στον επίσημο κυβερνητικό συνεταίρο βόρειας Ελλάδας. Το αεκ πηγαίνει, με χαμηλούς τόνους, σε σχέση με το μέγεθος της αλητείας της συγκεκριμένης απόφασης, για να παίξει τον αγώνα (και με αυτό, προφανώς, και δεν βγάζω ηθικό τον έτερο εξυγιαντή, που, εκτός των άλλων γνωστών πεπραγμένων του, λίγους μήνες πριν απειλούσε ότι θα πνίξει διαιτητή).
Ο αγώνας πηγαίνει για ισοπαλία και στο 90΄ γίνεται μια από τις πιο δύσκολες φάσεις που μπορεί να τύχουν σε ντέρμπι που, εν δυνάμει, κρίνει ένα πρωτάθλημα. Με το χέρι στη καρδιά, νομίζω ότι περισσότερο αδικημένος θα αισθανόμουν αν είχαμε βάλει εμείς το γκολ και το ακύρωναν, παρά αν το είχαμε δεχτεί και το καταμετρούσαν (όσο κι αν δεν διεκδικώ το αλάνθαστο στη γνώση των κανονισμών, δεν μπορώ να καταλάβω, από τα λίγα ριπλέι που είδα, πώς στο διάολο επηρεάζει τη φάση ο παίκτης του μπαοκ).
Ξεκαθαρίζω: καμία σημασία δεν έχει η φάση, σε σύγκριση με την εικόνα του οπλοφόρου Ιβάν να μπουκάρει, συνοδεία φουσκωτών, στο γήπεδο, επειδή θεωρεί ότι αδικήθηκε (όντας, μακράν, η πιο ευνοημένη αγωνιστικά και εξωαγωνιστικά ομάδα φέτος -- που και αυτό, μικρή σημασία έχει). Το να συζητάμε μετά από αυτό, αν έκανε ή δεν έκανε καλά το αεκ που δεν βγήκε ξανά στον αγωνιστικό χώρο, είναι υποκρισία. Πολύ καλά έκανε (ακόμα και αν δεν είχε προηγηθεί το δικαστικό τσίρκο για την αθώωση του μΠαοκ) και δεν συνέχισε την παρωδία ενός αγώνα, που το τελικό αποτέλεσμα προέκυψε μετά από μια ώρα... Αν δίνω δέκα δίκια στην διοίκηση του Ολυμπιακού για την αποχώρηση, μετά το χτύπημα στον Γκαρθία (χωρίς να αισθάνομαι περήφανος), δίνω εκατό δίκια στην ομάδα του αεκ που δεν δέχτηκε να επιστρέψει μιάμιση ώρα μετά στον αγωνιστικό χώρο για πέντε λεπτά αγώνα. Δεν μπορεί να γίνεται κουβέντα, όταν ο πρόεδρος μιας ομάδας έχει μπουκάρει με φουσκωτούς και κουμπούρι, για να διαμαρτυρηθεί για απόφαση του κόρακα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου