Ρούντι, αυτή η νίκη είναι όλη δική σου!

Είναι πολύ δύσκολο να σκιαγραφήσουμε τον μπασκετικό Ολυμπιακό σε μία διοργάνωση όπως είναι η Ευρωλίγκα. Οι δυσκολίες που προκύπτουν σε αυτό το υψηλό επίπεδο και ο τρόπος που αντιμετωπίζει η ομάδα τη μακρά και επίπονη περίοδο αγώνων, είναι κυρίως θέμα δόμησης, νοοτροπίας, αντοχών και στόχευσης από πλευράς του τεχνικού τιμ.






Του JosuTernera

Ο Ολυμπιακός βέβαια δεν είναι ομάδα που υπακούει απολύτως σε λογικούς κανόνες. Και σίγουρα δεν μπορεί να ερμηνευθεί ο «ψυχισμός» του με τα απλά εργαλεία που θα χρησιμοποιούσαμε σε κάθε άλλη περίπτωση.

Μετά λοιπόν από μία καταστροφική περίοδο με πολλές ήττες, άθλιες εμφανίσεις και ορατό τον κίνδυνο να μείνει εκτός στόχων, τουλάχιστον στην Ευρώπη, η ομάδα δείχνει να ανακτά δυνάμεις και να επανέρχεται στο δρόμο των επιτυχιών. Δεν ξέρω αν όλα αυτά ήταν μέρος του προγραμματισμού ή αν προήλθαν από ένα φυσικό ντεφορμάρισμα, σίγουρα όμως το να τρως 30άρες και μετά να κερδίζεις Φενέρ και Ρεάλ εκτός αφήνει πολλές απορίες.

Στο χθεσινό παιχνίδι είδαμε έναν Ολυμπιακό αγνώριστο σε σχέση με την προβληματική εικόνα που είχε δείξει προσφάτως. Απόλυτος έλεγχος του ρυθμού, στοπ στο τρανζίσιον της Ρεάλ, σωστή αμυντική αντιμετώπιση συνολικά (δεν μπορείς να σταματήσεις τον Ντόντσιτς, αλλά μπορείς να περιορίσεις τις φθορές από τους υπόλοιπους). Αυτά ήταν τα κλειδιά του παιχνιδιού. Χρησιμοποίηση λελογισμένη του Σπανούλη που δείχνει να παίρνει πάνω του και δημιουργικά να διάγει περίοδο πολύ καλή, rotation ισορροπημένο,  πόντους από post game με επιτέλους σεληνιασμένο Πρίντεζη είναι στοιχεία υγιούς ομάδας. Ο Μιλουτίνοφ έδωσε πολλά και πήρε μπάλες, ο Παπανικολάου έτρεξε, πήδηξε, μάρκαρε, σκόραρε με απίστευτους τρόπους, πάσαρε. Αν προσθέσουμε και τις απίστευτες εμπνεύσεις με ασίστ μέσα στη ρακέτα, μπάλες προς τα έξω, συνεργασία και κυκλοφορία στην επίθεση έχουμε μία εικόνα του μεστού παιχνιδιού που έκανε ο Θρύλος.

Θα ήθελα να αναφερθώ ειδικά στην επιστροφή της καλύτερης μεταγραφής του καλοκαιριού: του Γιάνις Στρέλνιεκς. Ο τύπος σκοράρει για πλάκα. Ίπταται και πετάει την μπάλα στο καλάθι, βάζει τρίποντα, πασάρει μαγικά και συμμετέχει καταλυτικά στο παιχνίδι της ομάδας. Βάλτε στην εξίσωση και αυτόν τον τρελό Καναδό με το κωλόχερο, τον Κάιλ Γουίλτζερ, και θα συμπληρωθεί η εικόνα για ένα ματς-σεμινάριο αμυντικής και επιθετικής λειτουργίας.

Φυσικά δεν είναι εύκολο να μπαίνουν σε κάθε αγώνα έτσι τα τρίποντα, ούτε να υπάρχει τόση ισορροπία στις δύο μεριές του γηπέδου. Όμως πραγματικά είναι απόλαυση να παρακολουθείς έναν τέτοιο Ολυμπιακό, μετά από τόσες άσχημες εμφανίσεις και μέσα σε αυτή την έδρα που έχει χρόνια να κερδίσει. Και μάλιστα σε παιχνίδι με δύσκολη ψυχολογία και πολύ άγχος.

Εγώ αυτό το αποδίδω στην ευψυχία –αν μου επιτρέπεται ο όρος– αυτού του συνόλου, που είναι χτισμένο με γνώση και συναίσθηση, από ανθρώπους που γουστάρουν τη φάση και μεταδίδουν το μεράκι και στους άλλους. Δεν θέλω να αναφερθώ για ακόμη μία φορά στα ζητήματα που έχει η ομάδα και που έχουμε βαρεθεί να αναλύουμε. Θα ήθελα μόνο να πω ότι είναι κρίμα να μην ενισχυθεί σε αυτό το δύσκολο σημείο για να ανταποκριθεί στη δύσκολη αγωνιστική συνέχεια και να τονίσω ότι οι καλοί παίκτες δεν χαλάνε τις ισορροπίες απαραίτητα. Μάλλον δίνουν νέες διαστάσεις στο παίξιμο και προσφέρουν εναλλακτικές. Γιατί ας μην γελιόμαστε: ούτε είναι δεδομένο ότι θα παίζουμε έτσι κάθε φορά και θα μπαίνουν όλα και σίγουρα οι δυνατοί αντίπαλοι θα είναι δυναμωμένοι όταν πρέπει.

Ας απολαύσουμε όμως αυτές τις στιγμές μπασκετικής καύλας απέναντι στη δεύτερη πιο μισητή ομάδα του πλανήτη, το έκτρωμα του Φράνκο, την ομάδα του καραγκιόζη Ρούντι και ας περιμένουμε τη συνέχεια και αυτά που έχει να μας δείξει ο Θρύλος στην πορεία για το Βελιγράδι, έχοντας στο μυαλό ότι η κρίση μπορεί να μην έχει περάσει. Το σημαντικό είναι όμως να αποδίδουμε στην ομάδα αυτά που της αξίζουν με τη συνεχή στήριξή μας και με την απαραίτητη ψυχραιμία, που σε καμία περίπτωση όμως δεν μας αφαιρεί το δικαίωμα να κάνουμε κριτική σε διοίκηση, προπονητή και παίκτες. Αλλά και στους εαυτούς μας.