Του JosuTernera
Το έγραψα και στο προηγούμενο κείμενό μου ότι με αυτά τα προβλήματα ο Ολυμπιακός καταφέρνει να βρίσκεται σε αυτό το επίπεδο στην κορυφή. Αυτό δεν είναι καθόλου απλό για το πετύχει κάποιος. Πάρτε για παράδειγμα άλλες ομάδες με εκατομμύρια ευρώ, αλλά χιλιάδες αξεπέραστα προβλήματα και αποτυχημένες σεζόν. Ας μην ξεχνάμε λοιπόν ότι αυτή η ομάδα, με αυτούς τους παίκτες και αυτόν τον προπονητή μας προσφέρει απίστευτες και κυρίως συνεχόμενες χαρές.
Και αυτό με φέρνει στην πρώτη μου σκέψη για το παιχνίδι με την Αρμάνι Μιλάνο στο ΣΕΦ, που δεν είναι άλλη από την απογοήτευσή μου για την προσέλευση, αλλά και τη διάθεση του κόσμου σε ακόμη ένα παιχνίδι του μπασκετικού Ολυμπιακού. Δεν αξίζει σε καμία περίπτωση αυτή η ομάδα αυτή την αντιμετώπιση. Και σίγουρα δεν είναι βάση για να το παίζουμε εμείς γαμάτοι οπαδοί και να επιδιδόμαστε σε ρεσιτάλ συνθημάτων για τους φλώρους οπαδούς αντίπαλων ομάδων. Και να γεμίζουμε το ΣΕΦ στον πέμπτο τελικό με τον βάζελο και, αν δεν γουστάρουμε την έκβαση του παιχνιδιού, να τα γαμάμε όλα και να αφήνουμε την ομάδα σε ένα κενό γήπεδο να τελειώνει τη χρονιά μόνη. Γιατί φαντάζομαι οι οπαδοί του Θρύλου είναι για τις νίκες και για τα μεγάλα ματς. Επειδή όμως εγώ δεν το πιστεύω αυτό ή τουλάχιστον δεν μπορώ να το δεχτώ, θέλω να πω ότι ο Θρύλος χτίστηκε στο λιμάνι και τις φτωχογειτονιές του Πειραιά, στις δυσκολίες της ζωής και του μεροκάματου, για να γίνει η περηφάνια μας και η πνιγμένη κραυγή μας. Στα δύσκολα και στα πέτρινα γαλουχήθηκε ο κόσμος του. Για αυτό η εικόνα της απάθειας και της αλαζονείας δεν του ταιριάζουν.
Λίγο κουραστικό το συναισθηματικό ιντερμέδιο αλλά τα 'πα και ξελάφρωσα!
Για το παιχνίδι αυτό καθαυτό έχω να πω ότι ήταν μία εξαιρετικά απολαυστική εμπειρία. Εκτός του ότι ήταν νικηφόρο και μάλιστα με σχετική άνεση, αν εξαιρέσουμε το κωλοβάρεμα του δεύτερου πενταλέπτου της 4ης περιόδου, μας επέτρεψε να θαυμάσουμε μερικές από τις επιθετικές αρετές της ομάδας και να δούμε τι μπορούν να κάνουν και κάποιοι από τους παίκτες που δεν είναι οι πρώτες επιλογές για τη βασική πεντάδα. Και σε αυτούς κατατάσσω τον Κάιλ Γουίλτζερ και τον Βασίλη Τολιόπουλο. Ο Καναδός έκανε το πιο μεστό και εντυπωσιακό του ματς με 15 πόντους και καλή αμυντική παρουσία, εκτός από το ματσάρισμα με τον Κουζμίνσκας, ο οποίος τον παίδεψε αρκετά. Μάλιστα ο Σφαιρόπουλος που του έδωσε την ευκαιρία να δείξει αν μπορεί να ανταποκριθεί στο μαρκάρισμα αυτό σε δυο τρεις άμυνες, είδε τη δυσκολία του Γουίλτζερ και πέρασε τον Παπαπέτρου στο παιχνίδι για να αντιμετωπίσει με δυναμικό τρόπο τον Λιθουανό. Παρεπιμπτόντως ο Κουζμίνσκας είναι εξαιρετικά ταλαντούχος, αλλά ο τσαμπουκάς με τον οποίο αντιμετωπίστηκε από την ερυθρόλευκη άμυνα τον έβαλε μερικώς στη θέση του.
Η Αρμάνι είναι ένα σύνολο ατομικοτήτων που δεν έχουν καταφέρει να συνεργαστούν και να παρουσιάσουν κάτι ομοιογενές. Ως τέτοιο λοιπόν θα πρέπει να το αντιμετωπίσουμε στην κριτική που κάνουμε στο παιχνίδι. Έδωσε λοιπόν η Αρμάνι την ευκαιρία στον Ολυμπιακό να ξεδιπλώσει επιθετικές αρετές, παράλληλα με τη σκληρή άμυνα που μας έχει συνηθίσει να παίζει. Ο Σπανούλης έδωσε ρεσιτάλ δημιουργίας και προσέφερε στιγμές υψηλής μπασκετικής ποιότητας με τις εκπληκτικές ασίστ και την αίσθηση του «μπασκετικού χώρου» που διαθέτει.
Η μεγάλη έκπληξη του ματς ήταν ο Βασίλης Τολιόπουλος, ο οποίος ειδικά στο δεύτερο δεκάλεπτο ήταν συγκινητικός! Είναι πολύ όμορφο συναίσθημα να παρακολουθείς έναν νέο παίκτη να βρίσκει τα βήματά του και να «ανδρώνεται» μέσα από την ομάδα. Ο Βασίλης έτρεχε το γήπεδο, μπέρδευε τους αντιπάλους και έβρισκε τους συμπαίκτες του με τρόπο που άφηνε πολλές υποσχέσεις για το μέλλον του. Και το βασικότερο είναι ότι φαίνεται να εξελίσσεται μέσα από τις δομές της ομάδας! Εργατικός, προσεκτικός και προσηλωμένος αλλά και δεκτικός στις παρατηρήσεις του Σφαιρόπουλου. Ο οποίος τον αντιμετωπίζει σας έναν από όλους! Κυρίες και κύριοι ο Βασίλης Τολιόπουλος παρουσιάστηκε επισήμως στον κόσμο του Ολυμπιακού!
Εξαιρετικός χθες ο Παπανικολάου επιθετικά και αμυντικά. Βρισκόταν για ακόμη ένα παιχνίδι σε όλο το γήπεδο, παίρνοντας την εσωτερική ή κάνοντας ντράιβ και διασπώντας την αντίπαλη άμυνα. Μοναδικό μελανό σημείο τα τρία ανεξήγητα λάθη του που «σέρβιραν» την μπάλα στον αντίπαλο, προϊόν αυτής της αχαλίνωτης ορμητικότητας και μερικές φορές επιπολαιότητας που τον διακρίν ει. Αλλά ρε φίλε εγώ την τρέλα αυτού του παίκτη πολύ τη γουστάρω!
Από κοντά χθες και ο πολύ θετικός Παπαπέτρου που έδειξε τη δυναμική του στο επιθετικό κομμάτι και τον δυναμισμό του στην άμυνα, θυμίζοντας την πολυσυνθετότητα του παιχνιδιού του και το ευρύ ταλέντο του που του επιτρέπει, όταν θέλει, να παρουσιάζει τις πολλές μπασκετικές του «διαστάσεις».
Καλός ο Μακλίν, καλός ο Πρίντεζης, ο Μιλουτίνοφ επανέρχεται σιγά σιγά και αρχίζουμε να τον νιώθουμε. Ο Μάντζαρης που πάλι έπαιξε προερχόμενος από τραυματισμό, πρόσφερε πολλά στο παιχνίδι σε πολλούς τομείς (πόντους, ριμπάουντ, ασίστ), αλλά υπάρχουν μερικές στιγμές που αυτό το παιδί κολλάει δημιουργικά. Ο Μπόγρης πάλεψε και έπαιξε για την ομάδα. Ο Στρέλνιεκς όσο έπαιξε δεν προσέφερε πολλά, αλλά δεν πρόλαβε λόγω τραυματισμού και έμεινε στον πάγκο στο μεγαλύτερο κομμάτι του παιχνιδιού.
Και τώρα θέλω να αναφερθώ στον Χόλις Τόμπσον. Ο παίκτης αυτός ήρθε θεωρητικά για να περάσει μία χρονιά στην Ευρώπη, παίρνοντας παιχνίδια και μετά να ξαναγυρίσει στο NBA, βρίσκοντας ένα καλό συμβόλαιο. Φαίνεται όμως να προσαρμόζεται στον «ευρωπαϊκό τρόπο» και να προσφέρει σε πολλά επίπεδα στην ομάδα, κάνοντας σοβαρή αμυντική προσπάθεια και συμμετέχοντας συνολικά στο παιχνίδι, με ιδιαίτερη έφεση στο ριμπάουντ. Θα ήθελα όμως να δω τον Σφαιρόπουλο να του δίνει την ευκαιρία να πάρει πολλές μπάλες και plays γιατί ο τύπος το έχει. Και είναι σημαντικό να υπάρχει στην ομάδα αλλά και η ομάδα να τον αξιοποιεί. Γενικώς φέτος έχουμε την τύχη να έχουμε πολλούς παίκτες που μπορούν να κάνουν ζημιά επιθετικά και να αποδιοργανώσουν τις αντίπαλες άμυνες.
Συμπερασματικά το χθεσινό παιχνίδι είχε εντυπωσιακές στιγμές και έδειξε την ανωτερότητα του ερυθρόλευκου συνόλου και της νοοτροπίας με την οποία έχει χτιστεί αυτή η ομάδα. Η συνέχεια είναι δύσκολη και η ομάδα χρειάζεται τη στήριξη όλων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου