Είναι προφανές ότι στο blog δεν θα χρησιμοποιήσουμε ούτε τις εκφράσεις ούτε τις προσφωνήσεις που, ακόμα, θα χρησιμοποιήσουμε όταν βρεθούμε όλοι μαζί. Είναι προφανές, ότι τις πιο ακραίες μας απόψεις τις σκεφτόμαστε δύο και τρεις και δέκα φορές, πριν τις καταγράψουμε (και, πάλι, συνήθως, στρογγυλεμένες) στο blog.
Δεν πρόκειται για αυτολογοκρισία: πρόκειται για τη λογική που θέλουμε να εκφράσουμε, για την οπαδική ταυτότητα που θέλουμε να μας χαρακτηρίζει. Αν μας αρκούσε το «γαμιέσαι», «είσαι μαλάκας», «είσαι υπάλληλος», «πελάτη του βάζελου», θα μέναμε να τα συζητάμε (μετά από την πέμπτη μπύρα) με φίλους στα καφενεία.
Για πολλούς μήνες, τα σχόλια στα κείμενα ήταν μετρημένα στα δάχτυλα του ενός χεριού. Δεν μας απασχόλησε, καθώς εξαρχής ο σκοπός μας ήταν να γράφουμε αυτά που συζητάμε -- αν στην πορεία βρισκόντουσαν και κάποιοι που θα ήθελαν να μας διαβάζουν και να σχολιάζουν, ακόμα καλύτερα. Η προοπτική ήταν και είναι να υπάρχει μια παρέα, με την οποία θα συζητάμε για τη μεγάλη μας αγάπη (με τη ζωή να τρέχει σε απαιτητικούς ρυθμούς, ακόμα και για να διαβάζουμε εμείς οι πέντε, μεταξύ μας, πώς βλέπουμε κάποια, αγωνιστικά ή όχι, ζητήματα του Ολυμπιακού -- χρόνος για καφέ και μπύρες δύσκολα βρίσκεται πλέον).
Από την αρχή συμφωνήσαμε σε ένα πλαίσιο λειτουργίας, ένα μίνιμουμ που (θα) ζητούσαμε από τους αναγνώστες (αν υπήρχαν) μας για τον διάλογο: «Θυμίζουμε ότι σ' αυτή την ερυθρόλευκη ιντερνετική γωνιά, δεν γίνονται αποδεκτά φασιστικά, ρατσιστικά και σεξιστικά σχόλια». Αναγκαστήκαμε να προσθέσουμε και το: «Το ίδιο ισχύει και για βρισίδια, προσβολές και γενικότερο spamming».
Όπως αντιλαμβανόμαστε το blog, όλοι όσοι γράφουν θέλουν το καλό του Ολυμπιακού. Ούτε να προσβάλουν τους συνομιλητές τους ούτε να ρίξουν λάδι στη φωτιά ούτε χρησιμοποιώντας ανόητους βερμπαλισμούς να πλειοδοτήσουν σε ένταση. Δεν είμαστε μικρά παιδιά (και ας παραμένουμε, οι περισσότεροι, μεγάλα παιδιά): δεν μετράμε ποιος είναι περισσότερο Ολυμπιακός, δεν μας ενδιαφέρει να την πούμε στον συνομιλητή μας. Όλοι μπορούμε, ελπίζω, να καταλάβουμε πού τελειώνουν τα επιχειρήματα και αρχίζει το ξεκατίνιασμα.
Ως biancorossi δεν μας αρέσει να μιλάμε για διαιτησία: πόσο μάλλον να καλούμαστε να κάνουμε τον διαιτητή. Απαντώντας σε ένα προσβλητικό σχόλιο με τον ίδιο τρόπο, δεν είναι λύση (ας μην αναφερθούμε στο, κλισέ, επιχείρημα, πως απαντώντας σε έναν ηλίθιο με ηλιθιότητα, πέφτεις στο επίπεδό του και θα σε κερδίσει επειδή αγωνίζεται εντός έδρας).
Δεν μας αρέσουν οι αποκλεισμοί, γενικά, και, ειδικά, σε ένα blog που δημιουργήσαμε και (προσπαθούμε, τουλάχιστον) να κρατάμε ζωντανό στον ελάχιστο (πραγματικά) ελεύθερο χρόνο που διαθέτουμε. Τα πολλά σχόλια μας έκαναν χαρούμενους, αφού έδειξαν ότι, αφενός, κάποιοι εκτιμούν τον χρόνο που δίνουμε και τον λόγο μας, και αφετέρου, επειδή συζητώντας με άλλους γαύρους βλέπεις διαφορετικές οπτικές και σκέφτεσαι περισσότερα πράγματα.
Οι συνεχείς διαξιφισμοί, με αφορμή --συνήθως-- τον διαχωρισμό «Μαρινακικοί» και «αντιΜαρινακικοί» όχι απλά δεν μας εκφράζει, αλλά απέχει παρασάγγας από την αντίληψή μας ότι όλοι είμαστε Ολυμπιακοί και ότι κανείς δεν είναι πάνω από την ομάδα ή έχει ασυλία στην (καλόπιστη) κριτική -- ειδικά όταν, αντικειμενικά, δεν μπορείς να τού προσάψεις ότι καταστρέφει την ομάδα.
Επειδή δεν θέλουμε η κατάσταση αυτή να ξεφύγει κι άλλο, όσο και να μην είναι αυτό που μας ικανοποιεί, ας ληφθεί αυτό το κειμενάκι ως τελευταία προειδοποίηση ότι όσοι συνεχίζουν να χρησιμοποιούν προσβλητικούς χαρακτηρισμούς (ελπίζουμε ότι όλοι μπορούμε να αντιληφθούμε τα όρια), αναγκαστικά, και προς χάριν του εποικοδομητικού διαλόγου, θα αποκλειστούν από το blog.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου