Του Dr. Jekyll
Η ενδεκάδα που επέλεξε ο Γκαρσία ήταν Προτό, Κούτρης (αριστερό μπακ), Σισέ και Ένχελς (αριστερός και δεξιός κεντρικός αμυντικός), Φιγκέιρας (δεξί μπακ), Ρομαό (εξάρι), Ταχτσίδης (οκτάρι), Μιραλάς (αριστερός μέσος), Φορτούνης (οργανωτής), Πάρντο (δεξιός μέσος) και Καρίμ (επιθετικός). Οι, κάπως καθυστερημένες, αλλαγές ήταν οι Ανδρούτσος (73΄ Ρομαό), Ζιλέ (80΄ Φιγκέιρας -- με τον Ανδρούτσο να γυρνά δεξί μπακ), και Σεμπά (85΄ Μιραλάς).
Ο Ολυμπιακός ξεκίνησε συμπαθητικά το πρώτο ημίχρονο, προηγήθηκε 1-0 με πέναλτι, που εκτέλεσε άψογα ο Καρίμ στο 25΄, έκλεισε εντυπωσιακά το ημίχρονο (στα πέντε τελευταία λεπτά έχασε ισάριθμες ευκαιρίες) και, τελικά, κλείδωσε το παιχνίδι αρχικά στο 57΄, όταν από καταπληκτική σέντρα του Φιγκέιρας ο Καρίμ έστειλε με κεφαλιά για δεύτερη φορά τη μπάλα στα δίχτυα, και στην συνέχεια στο 58΄ με την κόκκινη κάρτα (δεύτερη κίτρινη) του Κασάδο. Το σκορ έκλεισε ο Φορτούνης, όταν εκμεταλλευόμενος την πίεση των συμπαικτών του στον νεαρό Μουλιόπουλο, έκοψε το κακό γύρισμα του αμυντικού της Ξάνθης και πλάσαρε σωστά τον (προκλητικό) Ζίβκοβιτς στο 69΄ για να γράψει το τελικό Ολυμπιακός – Ξάνθη 3-0.
Συνήθως, σε αυτό το κομμάτι του κειμένου, ξεκινώ με όσα είδα αρνητικά στο κάθε παιχνίδι. Στο παιχνίδι της Κυριακής ελάχιστα αρνητικά έχω να γράψω. Ο Ολυμπιακός κινδύνεψε ελάχιστα (κράτησε για τρίτο συνεχόμενο παιχνίδι πρωταθλήματος και πέμπτο συνολικά το μηδέν στην άμυνα), έχασε πολλές σπουδαίες ευκαιρίες, με αρκετές από αυτές να είναι αποτέλεσμα ομαδικής δουλειάς, καθάρισε νωρίς τον αγώνα (λίγες φορές το 57ο λεπτό μας βρήκε φέτος να απολαμβάνουμε αραχτοί το παιχνίδι), έβγαλε τριγωνάκια (ακόμα και αυτό, το αυτονόητο για όλες τις ομάδες της Λίγκας, ελάχιστες φορές το είχαμε δει φέτος) και όλοι οι παίκτες έδειξαν διάθεση να προσφέρουν (με όλους να έχουν θετικό πρόσημο στον αγώνα).
Ο Προτό άργησε λίγο να αποφασίσει την έξοδο στο 46', στη μία από τις δύο ευκαιρίες που χάνει η Ξάνθη, αλλά δεν ζορίστηκε ιδιαίτερα, ούτε χρειάστηκε να κάνει πολλά. Πολύ καλό παιχνίδι από τον Κούτρη, από τη μέση και μπροστά, αρκετά κακό (πάντα κατά την δική μου άποψη) στα αμυντικά του καθήκοντα: εκτός από τις φορές που, δικαιολογημένα, βρισκόταν προωθημένος και η θέση ήταν κενή, σε τουλάχιστον τρεις φάσεις έδωσε, αδικαιολόγητα, χώρο στον αντίπαλό του, κάνοντας «πισωπεταλιά». Το έχω ξαναπεί: με αυτό τον τρόπο, ο αντίπαλος βρίσκει χώρο και χρόνο και για να βγάλει καλή πάσα ή σέντρα, και για να πάρει φόρα να τριπλάρει.
Με τα λαθάκια του, τα οποία δεν στοίχισαν, αλλά και τις καλές του στιγμές, το αμυντικό δίδυμο. Ο Σισέ δεν δοκίμασε μακρινές μπαλιές, αλλά είχε κάποιες λανθασμένες μεταβιβάσεις (πάντα σε ένα μέρος του γηπέδου που δημιουργεί ιδανικές συνθήκες αντεπίθεσης στον αντίπαλο), ενώ ο Ένχελς κάνει, σοβαρό, λάθος όταν δοκιμάζει να περάσει δύο αντιπάλους στην άμυνα (με τον πρώτο τα κατάφερε, ο δεύτερος του έκλεψε την μπάλα). Μια από τα ίδια για τον Φιγκέιρας (που, όπως διαβάζουμε, μάλλον πάει για παραμονή): ηλίθιες κοκορομαχίες, που σήκωναν κίτρινη, ως συνήθως, πολλές προωθήσεις, και μια καταπληκτική σέντρα, από την οποία ήρθε το δεύτερο γκολ. Δεν κρύβω ότι ο εκρηκτικός χαρακτήρας του δυστυχώς βαραίνει περισσότερο στη δική μου ζυγαριά: ακόμα και ο Τζόλε (για να μην αναφερθώ στον --τεράστιο-- Ζιντάν) είχε αποβληθεί με αψυχολόγητη ενέργεια (χωρίς να θυμάμαι τη κρισιμότητα του αγώνα). Ενίοτε στην ομάδα υπήρχαν παίκτες που, λόγω δυναμικού παιχνιδιού, επίσης φλέρταραν με κάρτες. Το φαινόμενο Φιγκέιρας, όμως, δηλαδή το να φλερτάρει με κάρτα σε κάθε αγώνα, λόγω ηλίθιου τσαμπουκά, δεν δικαιολογείται (αν δει κόκκινη κάρτα σε κρίσιμο αγώνα, κανείς δεν θα μπορεί να μιλήσει για κακιά στιγμή).
Πολύ καλός, με τη συνηθισμένη του πτώση, όσο περνούσε η ώρα, και ο Ρομάο, με το παράξενο σουτ του, που σταμάτησε στο δοκάρι, να αποτελεί τη δεύτερη φορά φέτος που ο αμυντικός μέσος κάνει καταπληκτικό τελείωμα (όση δόση τύχης και να είχε το συγκεκριμένο) και το δοκάρι του στερεί τον τίτλο του σκόρερ. Πολύ καλή εμφάνιση και από τον Ταχτσίδη: οι πρώτες δύο μακρινές μεταβιβάσεις του τάραξαν την ηρεμία του γάμου του Καραγκιόζη, αλλά στη συνέχεια είχε, τουλάχιστον τρεις, καταπληκτικές μακρινές μεταβιβάσεις. Επίσης: με τις γραμμές πιο κοντά, ακόμα και η έλλειψη ταχύτητας του Ταχτσίδη, δεν φάνηκε τόσο στον αγωνιστικό χώρο (πάντα απέναντι στην, κακή χθες, Ξάνθη). Κοντολογίς, αρκετά καλά για τον Παναγιώτη, που του έχω σούρει τα πάντα.
Ορεξάτος και ο Πάρντο: βρέθηκε μέσα σε πολλές φάσεις, δημιούργησε ευκαιρίες, έκανε και τις ατομιστίες του (είπαμε: για τον Πάρντο μιλάμε), έφαγε και το ξύλο του (κάνοντας και τους τσαμπουκάδες του), έβγαλε κάποιες --λίγες-- καλές σέντρες και κάποιες --αρκετές-- τραγικά κακές, αλλά έχω την αίσθηση ότι ήταν μια από τις καλύτερες φετινές του εμφανίσεις με τα ερυθρόλευκα. Πρέπει, όμως, να γίνει πιο αποτελεσματικός και, το σημαντικότερο, να αποκτήσει διάρκεια (για να μιλήσουμε σοβαρά για παίκτη Πάρντο, η χθεσινή εμφάνιση θα πρέπει να είναι η default και να υπάρχει μόνο βελτίωση).
Ο Φορτούνης πραγματοποιεί ένα ακόμα καλό παιχνίδι. Τον έχω υπερασπιστεί κάμποσες φορές, ειδικά στην μόνιμη (και πιο βαριά) κατηγορία της βαρεμάρας. Ο Κωστάκης δεν είναι ο παίκτης που μασάει σίδερα, δεν είναι ο παίκτης που θα μαρκάρει συστηματικά σαν σκυλί τον αντίπαλο. Είναι, όμως, ένας από τους καλύτερους Έλληνες μέσους (αν όχι ο καλύτερος), δεν κρύβεται, ακόμα και όταν ο αγώνας δεν του βγαίνει, έχει, συνήθως, τουλάχιστον τρεις πολύ καλές στιγμές σε κάθε αγώνα (είτε γκολ, είτε καταπληκτική μπαλιά), ενώ, στα δικά μου μάτια, ποτέ δεν είναι αδιάφορος. Και γι' αυτόν, όπως και για όλους, περιμένω να δω πώς θα εμφανιστεί, κάτω από τις οδηγίες ενός (ελπίζουμε, πάντα) καλού προπονητή.
Ε, οε, οε, Καρίμ! Δύο γκολ για τον Ιρανό, ένα βηματάκι για τον τίτλο του πρώτου σκόρερ και ένα βήμα πιο κοντά στην κατάκτηση του πρωταθλήματος. Πολύ καλή εκτέλεση του πέναλτι, πολύ καλό πλασάρισμα μέσα στην περιοχή, για να πάρει αφύλακτος την κεφαλιά στο δεύτερο τέρμα. Το ποδόσφαιρο δεν είναι απλό, αλλά δεν είναι πυρηνική φυσική: με ερυθρόλευκες φανέλες να υπάρχουν στην αντίπαλη περιοχή, όλα γίνονται πιο εύκολα για τον καθαρόαιμο επιθετικό σου: τόσο στο δεύτερο γκολ μας, όσο και σε κάμποσες ακόμα φάσεις, στην αντίπαλη περιοχή υπήρχαν δύο και τρεις παίκτες (καμία σχέση με τη συνηθισμένη μας φετινή εικόνα, ενός ταλαίπωρου με ερυθρόλευκα να τρέχει πέρα δώθε μόνος στην μεγάλη περιοχή του αντιπάλου, ωσάν τη καλαμιά στον κάμπο).
Ο Μιραλάς θέλει χρόνο. Δεν το γράφω για να χρυσώσω το χάπι: οι κινήσεις που κάνει μέσα στον αγωνιστικό χώρο δείχνουν ότι, ακόμα και ο αναποτελεσματικός Μιραλάς, είναι πολύτιμος για την ομάδα. Πρέπει, όμως, να βελτιώσει τα τελειώματά του. Με σχεδόν ένα χρόνο μακριά από τα δίχτυα και κάποιους μήνες με ελάχιστες αγωνιστικές παραστάσεις, θα ήταν too good to be true, όπως έλεγε και η γιαγιά μου, να αρχίσει να παστελώνει από τον πρώτο αγώνα. Δείχνει, όμως, διάθεση, βγάζει ποιότητα και δύναμη, κινείται σωστά χωρίς τη μπάλα και, όλα δείχνουν, ότι το γκολ είναι θέμα χρόνου (η Τετάρτη, ας πούμε, θα ήταν μια ιδανική ημέρα). Στα συν και το ότι, όπως διαβάζουμε, κάνει και ατομικές προπονήσεις.
Λίγα παραπάνω: ο ενθουσιασμός και η επιθυμία του Μιραλάς να ηγηθεί του Ολυμπιακού, δεν γίνεται να περνά απαρατήρητη από τους συμπαίκτες του. Όταν βλέπεις έναν άνθρωπο, που πολλοί θα ήθελαν να έκαναν την καριέρα του, να δείχνει τόσο πάθος και όρεξη για τον Ολυμπιακό, έχω την εντύπωση ότι κάπως θα αντιλαμβάνεσαι καλύτερα, αν όχι το μεγαλείο της ομάδας στην οποία αγωνίζεσαι, τουλάχιστον την ευκαιρία που αποτελεί για την καριέρα σου να διακριθείς. Μόνο και μόνο αυτό, είναι μια καλή αρχή για την προσφορά του Καλύτερου στην επιστροφή του στον Πειραιά...
Καλή εμφάνιση, με τον αγώνα, όμως, να έχει κριθεί και τον αντίπαλο να αγωνίζεται με δέκα, και από τον Ανδρούτσο, έστω και ως δεξί μπακ. Πιο ορεξάτος από ό,τι συνήθως (για φέτος πάντα μιλάμε) ο μικρός και τρίπλες --που, ως ένα σημείο, τού βγήκαν-- δοκίμασε, και καλές κοντινές μεταβιβάσεις είχε, και βρέθηκε κοντά (λέμε τώρα) στο γκολ (με την κάτι-σαν κεφαλιά του στο γέμισμα του Φορτούνη), και πίεσε μπροστά (αν δεν κάνω λάθος, από δική του πίεση γίνεται το λάθος που έφερε το τρίτο μας γκολ). Πολύ μικρή συμμετοχή για να κριθούν (και με τον Ολυμπιακό να μην δείχνει διάθεση για να συνεχίσει τη πίεση) από Σεμπά και Ζιλέ.
Λίγα πράγματα ακόμα: ο Ολυμπιακός συνεχίζει να δοκιμάζει αρκετές σέντρες σε κάθε αγώνα. Η διαφορά είναι οι περισσότεροι παίκτες μας στην αντίπαλη περιοχή. Ακόμα: Καρίμ και Φορτούνης επιβεβαιώνουν πως βρίσκονται μεταξύ τους και πως βρίσκονται σε φόρμα. Η αλλαγή προπονητή, συνήθως, φέρνει όρεξη, για κάποια παιχνίδια, στους ποδοσφαιριστές: σε κανέναν από όσους αγωνίστηκαν χθες δεν μπορείς να προσάψεις έλλειψη διάθεσης να τρέξουν και να βάλουν τα πόδια τους στη φωτιά. Αυτό είναι και το μόνο θετικό που βρίσκω στο ότι καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε τώρα το Αεκ. Αν ο Γκαρσία είναι πράγματι καλός προπονητής (ο καιρός θα το δείξει) σίγουρα θα ήταν καλύτερα σε αυτή τη φάση του Κυπέλλου να έχουμε έναν πιο βατό αντίπαλο.
Και λίγα αρνητικά: η άμυνα δεν δέχεται πλέον γκολ, αλλά εξακολουθεί να δείχνει «εύθραυστη» (άλλωστε, οι αντίπαλοι παίζουν συνήθως με αντεπιθέσεις). Επίσης: είναι πολύ καλό ότι ο Ολυμπιακός δημιούργησε τόσες πολλές και καλές ευκαιρίες, αλλά είναι προβληματικό ότι αυτές δεν έγιναν γκολ. Η Ξάνθη έγινε πραγματικά απειλητική για πρώτη φορά με την έναρξη του δευτέρου ημιχρόνου: λίγο η χαλάρωση του ημιχρόνου, λίγο η καλή φάση των αντιπάλων (παίζουν και αυτοί, άλλωστε), λίγο η κακή έξοδος (ή, καλύτερα, ο κακός χρόνος) του Προτό, η μπάλα σταμάτησε από τον Σισέ (το έχει ξανακάνει) στη γραμμή: αν εκεί είχαμε την ισοφάριση, μπορεί να βλέπαμε ένα πολύ πιο δύσκολο δεύτερο ημίχρονο, ενώ είχαμε ήδη χάσει πέντε ευκαιρίες για να έχουμε σκορ «ασφαλείας» από το πρώτο σαρανταπεντάλεπτο.
Στα τρία πρώτα του παιχνίδια στον ερυθρόλευκο πάγκο, ο Γκαρσία έχει μια τάση να αργεί στις αλλαγές. Είναι πιθανό να συμβαίνει επειδή δεν ξέρει ακόμα τους παίκτες του και θέλει να δει συγκεκριμένα πράγματα. Από την άλλη, με τον αγώνα με την ΑΕΚ σε λίγα 24ωρα, και το παιχνίδι στο 2-0 (και την Ξάνθη με δέκα) είναι βέβαιο ότι ο Ρομαό (αυτός φαίνεται και από απόσταση ότι έχει περισσότερη ανάγκη) θα μπορούσε να είχε γίνει αλλαγή από το 60'. Επίσης, όσο νωρίς και να ακούγεται, θα προτιμούσα να δω ως αριστερό μπακ τον Χατζισαφί. Ο Κούτρης έκανε ένα πολύ καλό παιχνίδι, αλλά αμυντικά είναι ακόμα λίγος και δεν είναι σταθερός. Με το πρόγραμμα να περιλαμβάνει πιο δύσκολα παιχνίδια, θα ήθελα να είχε ο Ιρανός αγώνες με την ομάδα στα πόδια του.
Δεν καταλαβαίνω καθόλου τη συζήτηση για το αν είναι πέναλτι η φάση του Φορτούνη: ο αντίπαλος αμυντικός πάει σαν γίδι πάνω στον Κωστάκη, του χώνει τον αγκώνα και τον κατεβάζει. Είναι ξεκάθαρο φάουλ, που από τη στιγμή που γίνεται μέσα στη μεγάλη περιοχή είναι, σαφέστατα, πέναλτι. Αν δεν το έδινε, θα έμπαινε στην (κάπως μεγάλη) λίστα των φετινών ανθρώπινων λαθών εις βάρος, πάντα, του Ολυμπιακού. Καταλαβαίνω το κλάμα και την άδικη οργή των δικέφαλων συνεταίρων, δεν καταλαβαίνω την «αυτοκριτική» μας: δεν ξέρω αν είναι κίτρινη κάρτα η πρώτη κάρτα του Κασάδο, πράγματι ο Πάρντο στο πρώτο του σουτ (στα περιστέρια) είναι οφσάιντ, πράγματι τόσο ο Σισέ (στα πρώτα λεπτά, για κράτημα αντιπάλου) όσο και οι Φιγκέιρας και Ρομαό, στη συνέχεια, θα μπορούσαν να είχαν τιμωρηθεί με κίτρινη κάρτα για κοκορομαχία (με λίγα λόγια, αν και υπάρχουν φάσεις και από την ανάποδη, όπως το φάουλ που εκτελεί στο πρώτο ημίχρονο ο Φορτούνης --νομίζω-- και ο αντίπαλος έχει φτάσει στο μισό μέτρο, η διαιτησία έπαιξε έδρα).
Όσα χρόνια παρακολουθώ μπάλα, πάντα κάποιος έχει τα κόζια της διαιτησίας στο ποδόσφαιρο. Όσο αντικειμενικός μπορώ να είμαι, είναι η πρώτη φορά που η «ουδέτερη» και «ανεξάρτητη» δημοσιογραφία, κάνει το άσπρο μαύρο. Αυτοί που έχαναν Κυριακές και Τετάρτες (κυπέλλου, γιατί για Ευρώπη ήταν χλωμό) από ένα οφσάιντ στο σημαιάκι του κόρνερ, φέτος βλέπουν ένα 50-50, με λάθη υπέρ και κατά όλων των μεγάλων. Δεν βρίσκω χρήσιμο να απαριθμήσω τις φάσεις από τους αγώνες (του 50-50) του φετινού Ολυμπιακού. Χωρίς, λοιπόν, να τις αντισταθμίζω, δεν γίνεται να μιλάμε για εύνοια του Ολυμπιακού στη συγκεκριμένη φάση του Φορτούνη: είναι καθαρή παράβαση, εντός περιοχής, συνεπώς πέναλτι.
Πίσω στο ποδόσφαιρο: ο Ολυμπιακός έκλεισε με ιδανικό τρόπο, το «εύκολο» πρόγραμμα των τελευταίων αγώνων. Με σημαντικότερα σημεία τις εκτός έδρας νίκες με Παναιτωλικό και Λάρισα, η ομάδα πραγματοποίησε ένα σημαντικό σερί νικών (από τον αγώνα Ολυμπιακός Πλατανιάς 5-1, έχουμε εννέα νίκες στο πρωτάθλημα και δύο στο κύπελλο, με «μελανά» σημεία τους αγώνες του Ch.L. και την ισοπαλία με τον Κισσαμικό), με εμφανή βελτίωση στην άμυνα (έχει κρατήσει το μηδέν σε έξι σερί αγώνες) και τη δημιουργία.
Δεν θα τιμήσω τα κλισέ. Αρχικά: συνήθως λέμε «τα δύσκολα αρχίζουν τώρα», όμως η αλήθεια είναι πως τα δύσκολα έχουν αρχίσει καιρό: για καμιά ομάδα δεν είναι απλό να κάνει εννέα σερί νίκες στο πρωτάθλημα, πόσο μάλλον όταν μιλάμε για τον φετινό προβληματικό Ολυμπιακό (και την πίεση να βρίσκεσαι πίσω ή οριακά μπροστά από τους αντιπάλους σου). Είναι δεδομένο, όμως, πως οι περισσότερες νίκες ήρθαν απέναντι στις μικρές ή μικρομεσαίες ομάδες του πρωταθλήματος, ενώ εκτός έδρας αντιμετωπίσαμε μόνο τους Κέρκυρα, Παναιτωλικό και Λάρισα. Οι επόμενες αγωνιστικές του πρωταθλήματος περιλαμβάνουν Αστέρα (εκτός), Αεκ (εντός), Ατρόμητο (εκτός), Πανιώνιο (εντός), μΠαοκ (εκτός) και Παο --αν υπάρχει(εντός), ενώ πριν τον Αστέρα και τον Ατρόμητο έχουμε τους εντός και εκτός έδρας αγώνες Κυπέλλου με το Αεκ.
Επίσης: ένα κομμάτι του εαυτού μου μού λέει να καταφύγω στο κλισέ, πως στον αγώνα της Τετάρτης (το πρώτο πολύ σοβαρό τεστ) όλα τα αποτελέσματα είναι ανοιχτά. Ναι, το Αεκ έχει δεμένη ομάδα, ναι, το Αεκ θα έχει την αγάπη και φροντίδα των ανθρώπινων λαθών του αγαπημένου διαιτητή της εξυγίανσης. Πώς στο διάολο, όμως, αυτό το Αεκ, που χρειάστηκε την αυτοκτονία μας, μια διακοπή αγώνα και την αμέριστη Σιδηροπούλεια αγάπη για να γυρίσει το εντός έδρας παιχνίδι της, θα καταφέρει να φέρει καλό αποτέλεσμα στο Καραϊσκάκης, τόσο η ποδοσφαιρική μου λογική, όσο και το συναίσθημα, δεν μπορούν να το απαντήσουν.
Με τους Μάριν, Φορτούνη και Καρίμ να έχουν δείξει ένα (σοβαρό, πλέον) δείγμα ότι μπορούν να βρίσκονται, με τον Μιραλάς να έχει γυρίσει καυ.. αποφασισμένος, την άμυνα να έχει περιορίσει (λέμε τώρα) τα λάθη -και τον Πρότο να κάνει πολύ καλύτερες εμφανίσεις από τον Καπίνο, δεν μπορώ να καταλάβω πώς δεν θα κερδίσουμε την ομάδα της μιζέριας και της κλάψας (δεν βάζω καν στην εξίσωση τον κόσμο, γιατί αυτός δεν παίζει μπάλα -κι ας έπαιξε, και με το παραπάνω, κόντρα στον μΠαοκ). Και με αφορμή την αναφορά στον κόσμο: ανεξάρτητα από το αν ο κόσμος παίζει μπάλα, το ελάχιστο είναι να αφήσουμε τα λαρύγγια μας στα καθίσματα του Καραϊσκάκης. Και, πάνω από όλα, με ευγένεια: καλώς τα παιδιά, καλώς τα 3-0!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου