Του JosuTernera
Φέτος έχουμε την τύχη να πλαισιώνεται ο Ολυμπιακός από καλούς Αμερικανούς παίκτες, παίκτες που πραγματικά φαίνεται να μπορούν να προσφέρουν στο συλλογικό όραμα της ομάδας και να είναι εκεί όταν χρειάζεται. Το συνολικό πλάνο δεν έχει αλλάξει και στηρίζεται στην ομοιογένεια και στο δέσιμο της ομάδας μέσα σε ένα αυστηρό πλαίσιο.
Χαρακτηριστικό ότι εκεί που φαίνεται να πέφτει και να μην έχει τρόπο να σηκωθεί, κάτι μαγικό γίνεται και ο Ολυμπιακός βρίσκει απαντήσεις σε γρίφους που είναι αμφίβολο αν άλλες ομάδες μπορούν να λύσουν. Και αυτό τον κάνει την πιο τρομακτική ομάδα της Ευρώπης. Μπορεί να μην έχει το μεγαλύτερο ταλέντο, σίγουρα δεν έχει τα περισσότερα λεφτά, είναι όμως η πιο σκληροτράχηλη ομάδα. Και αυτό το ομολογούν όλοι.
Και μία υποσημείωση για όσους γκρινιάζουν για το μπάτζετ (γεγονός που και εμένα με προβληματίζει): Ο Ολυμπιακός στο μπάσκετ δεν παίζει μόνο με το βάζελο, την ΤΣΣΚΑ και τη Ρεάλ. Είναι αδιανόητο να βλέπετε αυτήν την ομάδα που μας έχει δώσει τόση υπερηφάνεια από τον καναπέ. Στηρίξτε με την παρουσία σας το εγχείρημα του μπασκετικού. Γιατί το να έχει κάποιος απαιτήσεις είναι θεμιτό, αλλά καλό θα ήταν να προσφέρει κάτι πριν αρχίσει να ζητάει.
Παρακάτω μία μικρή επισκόπηση δύο σημαντικών, αλλά και διδακτικών εκτός έδρας αγώνων:
Η δίκη της Βαμβέργης
Η αλήθεια είναι ότι η ήττα από την Μπάμπεργκ με πείραξε πολύ. Όχι για την ήττα καθ’ αυτή, όσο για τον τρόπο που ήρθε. Και φαντάζομαι δεν είμαι ο μόνος. Ακούω διάφορα από την Πέμπτη και σχεδόν όλα είναι σωστά. Προσπαθώ όμως να ξεδιαλύνω τί είναι αυτό που φταίει.
Αρχικά ας ξεκινήσουμε με μία παραδοχή. Δεν είναι ανάγκη κάθε φορά που χάνει η ομάδα να επέρχεται καταστροφή. Όπως αντιστοίχως και όταν κερδίζει να μην καλύπτονται τα προβλήματα που υπάρχουν.
Ο Ολυμπιακός είναι μία ομάδα φτιαγμένη με συγκεκριμένο τρόπο και αυτό είναι σαφές εδώ και χρόνια. Είτε είναι θέμα αναγκαιότητας είτε επιλογή συνειδητή, αυτό είναι και δεν φαίνεται ότι θα αλλάξει. Τουλάχιστον όχι άμεσα. Κάθε ομάδα έχει τα δικά της χαρακτηριστικά και είναι ευτυχής συγκυρία ότι τα συστατικά στοιχεία του Θρύλου είναι η συνέπεια, η σταθερότητα και η ομαδικότητα. Είναι όμως και μία ομάδα απολύτως ιεραρχημένη και αυτό μερικές φορές στενεύει τα περιθώρια της κινητικότητας εντός της.
Ένα άλλο στοιχείο του Ολυμπιακού είναι το πείσμα, που στις δύσκολες στιγμές μπορεί να ομοιάζει λίγο και με την ξεροκεφαλιά. Αυτό λένε άλλωστε ότι είναι και ίδιον των πρωταθλητών. Ο Ολυμπιακός είναι ομάδα που κάνει πρωταθλητισμό, στελεχωμένη με πρωταθλητές και με εσωτερικές δομές και διεργασίες που δημιουργούν πρωταθλητές.
Είναι όμως και ομάδα με απουσίες και ελλείψεις που έχει καταφέρει να τις καλύψει με νίκες, που δεν ήταν πάντα τόσο ξεκάθαρες και εύκολες. Άρα που θα μπορούσαν να είναι και ήττες. Το μέταλλο όμως της ομάδας έχει υπερισχύσει και την έχει φέρει σε ένα πολύ καλό σημείο στη φετινή Ευρωλίγκα.
Τρελά πράγματα
Το παιχνίδι με την Μπάμπεργκ είναι αδιανόητο το πώς χάθηκε. Όταν μάλιστα λίγα λεπτά πριν τελειώσει, ο Ολυμπιακός προηγείτο με σοβαρή διαφορά. Η ομάδα μπλόκαρε στο 4ο δεκάλεπτο επιθετικά αλλά και αμυντικά και ηττήθηκε από την αδυναμία της να περάσει την μπάλα στους ψηλούς, να κυκλοφορήσει καλά στην περιφέρεια και να παράγει έτοιμα plays με σεταρισμένες επιθέσεις, κυρίως στο τέλος του παιχνιδιού. Ο Μακλίν δεν μπόρεσε να κρατήσει αμυντικά και να ανταποκριθεί επιθετικά, ο Χάκετ πήρε τον αέρα του Πρίντεζη, η μπάλα μας έμεινε στα χέρια και ιδού η ήττα.
Η επιμέρους κριτική για τους παίκτες έχει ασκηθεί επαρκώς αυτές τις ημέρες. Εγώ θα ήθελα να σταθώ σε κάποια στοιχεία που θεωρώ ότι είναι και τα κομβικά του αγώνα και επηρεάζουν μάλλον τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή συνολικά το παιχνίδι του Ολυμπιακού. Πριν από την τελευταία επίθεση με χρόνο 10 δευτερόλεπτα η ομάδα είχε πάρει τάιμ άουτ. Και η μπάλα ουσιαστικά έμεινε στα χέρια του Σπανούλη, ο οποίος εκβιασμένα την έδωσε λίγο πριν τη λήξη σε Ρόμπερτς, Παπανικολάου με τα γνωστά αποτελέσματα. Ποιο ήταν το πλάνο της επίθεσης; Πού ήταν τα τάιμ άουτ όταν η Μπάμπεργκ είχε πάρει μπρος; Όταν παίζει ο Σπανούλης η μπάλα πάντα θα μένει στα χέρια του; Πού είναι ο Τόμπσον; Έχει ρόλο;
Δεν θέλω σε καμία περίπτωση να αδικήσω κανέναν και αναφέρομαι συγκεκριμένα στα πιο πρόσφατα παιχνίδια της ομάδας, από τη στιγμή που επέστρεψε ο αρχηγός. Η προσωπική μου άποψη είναι ότι η διαχείριση από πλευράς πάγκου θα μπορούσε να είναι καλύτερη. Και η συμμετοχή του Σπανούλη στην ομάδα διαφορετική. Αυτό είναι για τώρα. Γιατί στα επόμενα παιχνίδια μπορεί ο Σπανούλης να δείξει ότι θα καθοδηγήσει την ομάδα έτσι όπως έχει κάνει τόσα χρόνια με τα γνωστά αποτελέσματα. Έτσι είναι το μπάσκετ. Αλλάζει. Σίγουρα όμως παρατηρούμε τον Ολυμπιακό να δυσκολεύεται να ισορροπήσει και να κινδυνεύει, κατά την άποψή μου, να «χάσει» αγωνιστικά παίκτες, καθώς ο Ρόμπερτς πασχίζει να βρει για άλλη μια φορά τον ρόλο του, ο Στρέλνιεκς επίσης και για τον Τόμπσον ας μην μιλήσω καλύτερα. Ας μην ξεχνάμε ότι αυτός ο παίκτης ήρθε στην ομάδα για να κάνει συγκεκριμένα πράγματα. Καλό θα ήταν λοιπόν να βλέπουμε την μπάλα να φτάνει στα χέρια του με τις κατάλληλες προϋποθέσεις. Και αυτό είναι θέμα προπονητή.
Απ’ τη Βαμβέργη έρχομαι και στην κορυφή... θα μείνω
Το παιχνίδι με την Εφές κινήθηκε πάνω κάτω στο ίδιο μοτίβο με αυτό με την Μπάμπεργκ.
Μόνο που η Εφές είναι χειρότερη ομάδα. Ο Ολυμπιακός έκανε ένα πολύ νευρικό ξεκίνημα με βιαστικές επιλογές και πολλά – μα πολλά – λάθη. Ο Μπόγρης κλήθηκε για ακόμη ένα παιχνίδι να ξεκινήσει στην πεντάδα, καθώς η ομάδα είναι αποδεκατισμένη στους ψηλούς με τον Πρίντεζη, τον Αγραβάνη, τον Μιλουτίνοφ και τον Τίλι εκτός.
Αυτό φυσικά αποτελεί και ένα τεράστιο ελαφρυντικό για τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει ο Ολυμπιακός στη διαχείριση των συνεχών αγώνων και στην επανένταξη των παικτών που επανέρχονται ή που καλούνται να παίξουν αναβαθμισμένο ρόλο όταν τους ζητείται από το επιτελείο και την... ανάγκη.
Επανερχόμενος στον Μπόγρη θα έλεγα ότι δεν έχω πειστεί για την αναγκαιότητα της μεταγραφής του και θεωρώ ότι δεν ακολουθεί το παιχνίδι της ομάδας, τουλάχιστον προς το παρόν. Είναι ένα κλικ πίσω, με αργές αντιδράσεις στην άμυνα και δυσκολία στην επίθεση, χωρίς καλή εφαρμογή στα πικ εν ρολ και με δυσκολία να παίξει ως «καθαρός» ψηλός προς το καλάθι. Χαρακτηριστική η φάση που του δόθηκε η μπάλα στη ρακέτα και αντί να γυρίσει προς το αντίπαλο καλάθι, επέμεινε να παίζει πλάτη, κοιτώντας να μοιράσει την μπάλα προς τα έξω.
Ο Σπανούλης με τον Ρόμπερτς δείχνουν να μην βρίσκονται ακόμη και τα λάθη του πρώτου είναι συνεχή, ενώ ο Αμερικανός συνεχίζει να μην πατάει καλά. Κυριολεκτικά αφού έχανε ακόμη και την ισορροπία του, με δυσκολία στο χειρισμό της μπάλας, ειδικά υπό πίεση. Ο Ρόμπερτς πρέπει να συνέλθει από την επιστροφή του Σπανούλη! Ο αρχηγός έδειξε για ακόμη ένα παιχνίδι ότι θέλει ακόμη προσαρμογή, όπως και η ομάδα στο παιχνίδι του. Ή στο παιχνίδι που επιλέγει το τεχνικό επιτελείο να παίζει η ομάδα.
Το rotation με την Εφές εμένα μου φάνηκε μια χαρά, αλλά πρέπει να σημειωθεί το γεγονός ότι η Εφές είναι αδύναμη ομάδα με χτυπητά κενά, κυρίως στην άμυνα. Η κυκλοφορία μας ήταν πολύ καλή και γι’ αυτό είχαμε και ένα καθαρό προβάδισμα στα τρία πρώτα δεκάλεπτα, μαζί βέβαια με την φοβερή άμυνα που εξακολουθούμε να παίζουμε σε πείσμα των απουσιών.
Ο Τόμπσον δείχνει να μπαίνει στο παιχνίδι μετά από μια περίοδο προσαρμογής και να βοηθάει την ομάδα να ξεκολλήσει επιθετικά με τη συνολική παρουσία του, κυρίως όμως στον τομέα του ριμπάουντ που με τον δυναμισμό του δίνει το κάτι παραπάνω.
Εδώ θα ήθελα να κάνω μία ειδική αναφορά στον Ιωάννη Παπαπέτρου. Στο παιχνίδι με την Εφές κλήθηκε να παίξει πάλι ρόλους που θα βοηθήσουν την ομάδα λόγω των ελλείψεων που έχει, όπως να παίξει στις ψηλές θέσεις και να έχει έναν πολυσύνθετο ρόλο. Ο Παπαπέτρου σύμφωνα με τα ρεπορτάζ το καλοκαίρι έκανε ειδική προετοιμασία ώστε να αποκτήσει περισσότερη ευλυγισία και μεγαλύτερη ευχέρεια στο σουτ για να γίνει το 3άρι που όλοι θα θέλαμε και εκείνος θα ήθελε για τον εαυτό του. Τα ποσοστά του όμως στα τρίποντα (2/7) δείχνουν ότι ο Παπαπέτρου απέχει ακόμη από το επιθυμητό «μπαμ» που θα τον καταστήσει έναν βασικό άξονα στο παιχνίδι της ομάδας και όχι ένα αστάθμητο παράγοντα με εκλάμψεις και περιόδους που τον ψάχνουμε.
Συνολικά ο Ολυμπιακός είχε πολύ παιχνίδι με τους ψηλούς και καλή τροφοδότηση του Μακλίν, αν και ο Αμερικανός δεν απέφυγε για ακόμη ένα παιχνίδι την «αγαρμποσύνη» του και την αστάθειά του, μην ελέγχοντας καλά τα άκρα του και χάνοντας την μπάλα από τα χέρια σε φάσεις. Στις αρχές των δύο ημιχρόνων – και όχι μόνο - η ομάδα έκανε πολλά λάθη, δίνοντας την ευκαιρία στην Εφές για πολλές και γρήγορες επιθέσεις. Και αν οι αντίπαλοι δεν ήταν τρομακτικά άστοχοι και επιπόλαιοι θα είχαμε σοβαρό πρόβλημα.
Το παιχνίδι κύλησε κάπως σαν αυτό εναντίον της Μπάμπεργκ. Για 3 δεκάλεπτα το ελέγχαμε και είμασταν καθαρά μπροστά και στο 4ο… καθίζηση. Ένα άνετο προβάδισμα που για ακόμη μια φορά άνετα χάθηκε. Για να μην τρελαθούμε κιόλας υπάρχουν πολλές και σημαντικές απουσίες. Αλλά ο αγώνας είχε αυτή την εικόνα. Κολλάει η ομάδα επιθετικά, δεν σημειώνει πόντους και το χειρότερο η ανάπτυξη του παιχνιδιού της, κυρίως με τον Σπανούλη μέσα, είναι προβλέψιμη.
Συμπέρασμα: Θα μας τρελάνετε;
Μερικά χαρακτηριστικά που κράτησα από το παιχνίδι με την Εφές:
- Την απίστευτη --αλλά ολίγον κλασσική-- ολιγωρία Σπανούλη στην τελευταία επίθεση του 1ου ημιχρόνου, όταν του έμεινε η μπάλα στα χέρια και δόθηκε η δυνατότητα να κάνει μία κάποια επίθεση η Εφές.
- Τα εύκολα λάθη και το πρόβλημα συγκέντρωσης.
- Η άσχημη αντίδραση στην πιεστική άμυνα και οι επιθέσεις που μας μένει η μπάλα, όταν τις εκδηλώνουμε με «κλασικό» τρόπο, που πια τον έχουν μάθει οι αντίπαλοι. Δηλαδή παίρνει την μπάλα ο Σπανούλης, οι παίκτες έχουν πάρει θέση και περιμένουν.
- Ο απίστευτος Παπανικολάου που απολαμβάνει κάθε παιχνίδι και συνδυάζει το ταλέντο του με το αστείρευτο πάθος που τον χαρακτηρίζει. Πραγματικά αυτός ο παίκτης είνια για μένα ό,τι πιο κοντινό με αυτό που θα ονομάζαμε «πνεύμα του Ολυμπιακού».
- Ελπίζω ο Μακλίν να έχει διάρκεια στην απόδοσή του, γιατί αυτό που βλέπουμε είναι εκπληκτικό. Αρκεί να συνεχίσει έτσι και να μην γίνει το καλοκαίρι η επόμενη περίπτωση ξένου που φτιάχνει το όνομά του στην ομάδα και παίρνει ακριβή μεταγραφή. Αυτό βέβαια δεν αφορά μόνο τον παίκτη.
- Δεν θα μπορούσα να μην αναφερθώ στο μέταλλο αυτής της ομάδας που λέγεται Ολυμπιακός. Οι ελλείψεις και το μεσαίο μπάτζετ θα είχαν γονατίσει οποιαδήποτε ομάδα, αλλά όχι τον Θρύλο! Και αυτό πιστώνεται κατά κύριο λόγο στον Σφαιρόπουλο. Αυτόν τον τύπο που κολλάει σε περιόδους του αγώνα χωρίς τάιμ άουτ, που έχει εμμονές με την εμπέδωση της πειθαρχίας, που θα κάνει επιλογές που ξενίζουν. Στα θετικά του δεν θα αναφερθώ. Θα πω μόνο ότι αυτός ο κόουτς έχει κρατήσει αυτήν την ομάδα σε αυτό το επίπεδο τόσο καιρό. Αυτό είναι αρκετό για να δείξει την καταλληλότητά του να βρίσκεται σε αυτόν τον πάγκο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου