Του Dr. Jekyll
Πλατανιάς – Ολυμπιακός 0-2
Η ενδεκάδα που επέλεξε ο Λεμονής ήταν Χουτεσιώτης, Νικολάου (αριστερός αμυντικός), Ένχελς και Μποτία (κεντρικοί μέσοι), Φιγκέιρας (δεξί μπακ), Ζιλέ και Μάρτινς (αμυντική μέσοι, με τον Ζιλέ περισσότερο εξάρι και τον Πορτογάλο οκτάρι), Ανδρούτσος (αριστερός μέσος), Μάριν (οργανωτής), Πάρντο (δεξιός μέσος) και Ούρος (επιθετικό). Οι αλλαγές ήταν ο Καρίμ (66΄ Πάρντο, με τον Ολυμπιακό να γυρίζει το σύστημα σε 3-5-2, με Νικολάου, Μποτία, Ένχελς ως αμυντικούς, Ανδρούτσο και Φιγκέιρας να αναλαμβάνουν όλη τη πτέρυγα, Ζιλέ, Μάρτιν, και Μάριν στον άξονα, και επιθετικούς τους Καρίμ –-περισσότερο περιφερειακός-- και Τζούρτζεβιτς), και Βούκοβιτς, Ταχτσίδη (διπλή αλλαγή στο 85΄, στις θέσεις των Ένχελς και Μάριν).
Ο Ολυμπιακός πήρε αυτό που ήθελε: νίκη που δίνει τη πρόκριση, δοκίμασε παίκτες (με κάποιους να δείχνουν ότι αξίζουν ευκαιρίες) και κράτησε για δεύτερο σερί αγώνα (έστω και με σύμμαχο το δοκάρι) το μηδέν στην άμυνα. Τα προβλήματα, πάντως, παραμένουν: αναγνωρίζω ότι το κίνητρο δεν ήταν τεράστιο και ότι οι (άνθρωποι) ποδοσφαιριστές (καλοπληρωμένοι, πάντως) είναι πολύ πιθανό να έχουν στο μυαλό τους τις διακοπές. Πρέπει, όμως, να αρχίζει ο Ολυμπιακός να καθαρίζει αγώνες: και στα Περιβόλια το σκορ άνοιξε στο Β' ημίχρονο (57΄), η νίκη κλείδωσε αρκετά πιο αργά (78΄), ενώ ο Πλατανιάς έχασε κάμποσες ευκαιρίες (με κορυφαία το δοκάρι στο 84' -είχε, όμως, χάσει και τετ α τετ στο πρώτο ημίχρονο).
Λίγα λόγια για τους παίκτες με μικρή συμμετοχή: Αρχικά ο Χουτεσιώτης. Προφανώς, (από μόνος του) ο αγώνας με τον Πλατανιά δεν προσφέρεται για ασφαλή συμπεράσματα. Ο νεαρός κήπερ (23 ετών, πάντως) με τον χθεσινό αγώνα δείχνει ότι ο Ολυμπιακός μπορεί να πορευτεί ως έχει για τη φετινή χρονιά. Βασικός τερματοφύλακας υπάρχει (Προτό), «δανεικός» (από την άποψη ότι μπορεί να τον πάρει πίσω ξάνα), που χρειάζεται παιχνίδια, επίσης (Γιαννιώτης στον Ατρόμητο), και ο χθεσινός Χουτεσιώτης σίγουρα μπορεί να καλύψει τη θέση του αναπληρωματικού, αν --χτύπα ξύλο-- χρειαστεί. Με μια απόκρουση σε τετ α τετ, αποφασιστικός στις εξόδους και με καλές μεταβιβάσεις στα ελεύθερα, είναι, με βεβαιότητα, ο μεγάλος κερδισμένος του χθεσινού αγώνα (δεδομένο πως το δείγμα είναι ελάχιστο, δεδομένο, όμως, πως και οι πιθανότητες να χρειαστεί να αναλάβει για καιρό τη θέση του βασικού κήπερ είναι λίγες).
Λίγα πράγματα (όπως φαινόταν, τουλάχιστον, από την τηλεόραση --που δεν μπορείς να βλέπεις συνέχεια τη κίνηση του παίκτη) από τον Ζιλέ. Κάποιες φορές δοκίμασε να προωθηθεί (με μέτρια, επιεικώς, αποτελέσματα), κάποιες άλλες να βοηθήσει με μακρινές μπαλιές στην ανάπτυξη (με, επίσης, μέτρια αποτελέσματα) και μένει το, αδιαμφισβήτητο, τρέξιμό του (με μέτρια, για μια ακόμα φορά, αποτελέσματα, αφού ούτε ταχύτητα, ούτε επιτάχυνση έχει, για να γίνει αποτελεσματικός).
Στους διακριθέντες (ενός, ακόμα, κακού αγώνα) ο Μάρτινς. Παρά το ξύλο που έφαγε από το ξεκίνημα, είχε σωστές κοντινές μεταβιβάσεις στο πρώτο ημίχρονο (οι μακρινές του, πάντως, σπάνια βρήκαν συμπαίκτη), ενώ προσπαθούσε (ενίοτε αποτελεσματικά) να βοηθήσει και πίσω. Στο δεύτερο ημίχρονο, είτε λόγω συστήματος, είτε επειδή πατούσε καλύτερα (μετά από μακρά αγωνιστική απραξία), ήταν πολύ πιο αποτελεσματικός και στην ανάπτυξη, με μακρινές μεταβιβάσεις και μοίρασμα της μπάλας αριστερά ή δεξία, και στα αμυντικά του καθήκοντα, με μερικές σωτήριες επεμβάσεις.
Ανοίγει παρένθεση: ο Ρομαό μου αρέσει ως εξάρι. Είναι, όμως, μεγάλος σε ηλικία, πιο παλιού στυλ ποδοσφαιριστής (η συμμετοχή του στην ανάπτυξη/ επίθεση δεν είναι ιδανική για σύγχρονο εξάρι), ενώ, (και) λόγω ηλικίας, δεν μπορεί να τρέχει ασταμάτητα. Ο Ζντιέλαρ μάς τελείωσε, αφού δεν θέλει να ανανεώσει με τους όρους του Ολυμπιακού (και το μοναστήρι να είναι καλά). Ο (δανεικός) Σιώπης τρέχει μεν πέρα δώθε, αλλά (νομίζω) πως στερείται ποιότητας (και ύψους) -με λίγα λόγια, είναι παίκτης για συγκεκριμένα παιχνίδια (και, μακάρι, να κάνω λάθος). Ο Ταχτσίδης είναι πολύ αργός για εξάρι, ενώ και ως οκτάρι δεν μπορεί να βοηθήσει τόσο, όσο (νομίζω) ο Οτζίτζα (αν, πάντα, ξεπέρασε η σύζυγος τα ψυχολογικά της προβλήματα, ο μάνατζερ του δεν θέλει και άλλο ποσοστό από --νέα-- μεταγραφή, και ο ίδιος δεν θεωρεί ότι το αστείρευτό του ταλέντο δεν χαραμίζεται στην Ελλαδίτσα μας), ο Μάρτινς (αντικειμενικός με αυτόν δεν είμαι, αλλά πέρυσι -–και όσο άντεχε-- ήταν ο μόνος που έκανε γλυκό το παιχνίδι) και ο Ανδρούτσος (που, ως ταλέντο, τουλάχιστον, έχει όλο το χρόνο μπροστά του για να βελτιωθεί, ενώ διαθέτει ταχύτητα και αντοχές). Από κοντά και ο Ζιλέ: στα μάτια μου, αργός για εξάρι και ανούσιος ως οκτάρι. Κλείνει η παρένθεση.
Μέτριος ο Θανάσης στη θέση του αριστερού μέσου. Σίγουρα έβγαλε τρεξίματα και δοκίμασε τα πόδια του, αλλά --όσο αυτό είναι εφικτό-- πρέπει να πάρει αγώνες για να δούμε πόσα ψάρια πιάνει (και, ιδανικά, στον άξονα), αλλιώς μιλάμε για πισωγύρισμα (αδιαμφισβήτητα ο περυσινός Ανδρούτσος ήταν καλύτερος). Τα βασικά από Νικολάου (ειδικά ως αριστερό μπακ). Αν δεν κάνω λάθος, μόνο μια φορά δοκίμασε σέντρα, με αποτέλεσμα (ενώ ανέβαινε ψηλά) να αναζητά παίκτη κοντά του (ακόμα και πιο πίσω) προκειμένου να δώσει τη μπάλα.
Στην default (όπως έλεγε ο παππούς μου) βαθμολογία και ο Ένχελς. Συμμετέχει στη φάση του πρώτου γκολ (παίρνει --κάπως παράξενα-- τη κεφαλιά που καταλήγει στον Μποτία), ενώ αμυντικά δεν χρεώνεται (όσο θυμάμαι) κάποιο σοβαρό λάθος. Ο Μποτία δεν γνωρίζω αν θα μείνει τελικά στον Ολυμπιακό, και, αν μείνει, πόσο συχνά θα είναι τραυματίας. Πάντως, χθες άνοιξε το σκορ με εντυπωσιακό ψαλιδάκι σε slow motion. Πα μαλ, για τον Ισπανό κεντρικό αμυντικό που είχε αναλάβει και τον ρόλο του «μεγάλου» στην άμυνα (στο 3-5-2).
Ο Φιγκέιρας... Αχ, αυτός ο Φιγκέιρας. Αρχικά βρίσκει δολοφονικά (χωρίς, ελπίζω, πρόθεση) αντίπαλο στη καρωτίδα (τιμωρήθηκε με κίτρινη, η οποία είναι δικαιολογημένα μόνο κίτρινη, αφού δεν υπάρχει πρόθεση), Στη συνέχεια (και, προφανώς, όχι μόνο με δική του ευθύνη), η δεξιά μας πτέρυγα ήταν η πιο ευάλωτη στις επιθέσεις και αντεπιθέσεις του Πλατανιά. Έχει και δυο-τρεις μεταβιβάσεις;, πάσες;, σέντρες; (δεν ξέρω πώς ορίζονται) πραγματικά στο πουθενά (μας έκανε να γελάσουμε, ο μπαγάσας). Έχει, όμως, και τη πανέμορφη συνεργασία με τον Μάριν, από την οποία βγάζει την πολύ σωστή παράλληλη μπαλιά για τον Τζούρτζεβιτς -έτσι ξεκινά τα δεύτερο μας τέρμα).
Ορεξάτος κατά διαστήματα ο Μάριν, συμμετέχει και στα δύο γκολ (εκτέλεση του κόρνερ, στο πρώτο, και συνεργασία με τον Φιγκέιρας για το δεύτερο), κράτησε μπάλα, έβγαλε τρίπλες (μία ήταν για highlights), αλλά για ένα διάστημα του πρώτου ημιχρόνου ήταν εξαφανισμένος (μετά γυρνούσε πίσω για να πάρει τη μπάλα). Μέτριος ο Πάρντο: δυστυχώς για τον Κολομβιανό, σε τέτοιους αγώνες πρέπει να μπορεί να κάνει τη διαφορά. Αλλιώς ας φέρουμε Μανθάτη και Γιαννιώτα. Και αφού είπαμε για εξτρέμ, μια κουβέντα και για τον τραυματισμό της τελευταίας στιγμής: είτε τραυματίστηκε ο Σεμπά, είτε «τραυματίστηκε» ο Σεμπά, μάλλον καλό θα ήταν να πάρει ο καθένας τον δρόμο του (από αλλού ο Ολυμπιακός και από αλλού ο Βραζιλιάνος).
Ο Τζούρτζεβιτς μάλλον δεν είναι ο επιθετικός που ήλπιζα ότι ήταν το καλοκαίρι, αλλά πάλι κάνει μια κίνηση σε κλάσματα δευτερολέπτου (δείγμα σοβαρού επιθετικού) για να γυρίσει και να στείλει τη μπάλα προς τα δίχτυα (ο κήπερ του Πλατανιά αποκρούσει ασταθώς, για να πεταχτεί ο Καρίμ και να σκοράρει). Λεπτά συμμετοχής παίρνει (μπαλιές, πάλι, όχι, στο μεγαλύτερο μέρος των αγώνων), αλλά και αυτός πρέπει να δείξει κάτι παραπάνω, αρχικά, και, σίγουρα, όχι να εκβιάζει από τα μαλλιά φάσεις (όπως έκανε και χθες, με ελεύθερους συμπαίκτες) για να σκοράρει.
Ο Καρίμ ξαναβρίσκει το δρόμο για τα δίχτυα (μέτρησε και το γκολ), άρα όλα καλά για τον Ιρανό, που δικαιωματικά, αυτή τη στιγμή, έχει το προβάδισμα για βασικός. Απλή αναφορά στο φύλλο αγώνα και ο Ταχτσίδης και ο Βούκοβιτς (με τη ξεχωριστή σημασία, πάντως, που έχει, ενόψει μεταγραφικής περιόδου, η --έστω και μικρή-- συμμετοχή του Σέρβου).
Και λίγα λόγια για τον Λεμονή: ο Τάκης ψάχνει να βρει ένα περισσότερο λειτουργικό σχήμα για τον Ολυμπιακό: στον αγώνα με τον ΠΑΣ (και τον Παναιτωλικό) με τρία «δεκάρια», στον χθεσινό αγώνα με 3-5-2. Ο Ολυμπιακός αυτές τις δοκιμές τις περνά (ως τώρα) αναίμακτα. Η αλήθεια είναι πως τα πρώτα λεπτά που δοκιμάστηκε το νέο σύστημα, η ομάδα δεν φάνηκε να πατά γερά (όπως είναι και λογικό), ούτε στην ανάπτυξη, ούτε στην άμυνα. Ας του αναγνωρίσουμε, τουλάχιστον, ότι (με την ευρωπαϊκή πορεία, καταδικασμένη) έκλεισε το 2017 με τον Ολυμπιακό στη κορυφή της βαθμολογίας (έστω και με έναν βαθμό) και στην επόμενη (με το ενάμιση πόδι) φάση του Κυπέλλου (κάτι που λίγους μήνες πριν φάνταζε απίθανο).
Ολυμπιακός – ΠΑΣ Γιάννινα 1-0
Η ενδεκάδα που επέλεξε ο Λεμονής ήταν Προτό, Κούτρης, Σισέ, Ένχελς, Ομάρ, Ρομαό (εξάρι), Ταχτσίδης (οκτάρι), Μάριν (αριστερός μέσος), Φορτούνης (κεντρικός μέσος), Οφόε (δεξιός μέσος -με όλους τους μέσους, πάντως, να αλλάζουν κάμποσες φορές θέσεις) και Καρίμ (επιθετικός). Οι αλλαγές ήταν Πάρντο (56΄ Ταχτσίδης, με τον Κολομβιανό να περνά στη δεξιά πτέρυγα και τον Οτζίτζα να πηγαίνει οκτάρι), Τζούρτζεβιτς (73΄ Καρίμ) και Ζιλέ (88΄ Σισέ, με τον Ρομάο να γυρνά στα στόπερ και τον Ζιλέ να παίζει ως εξάρι -όσο, τουλάχιστον, απαιτούσαν συγκεκριμένες θέσεις τα τελευταία πέντε λεπτά).
Ας ξεκινήσουμε με τα αρνητικά (το πρώτο ημίχρονο, ειδικά, έχει κάμποσα από αυτά): συνήθως σημείωνα το δεδομένο ότι ο Λεμονής κατέβαζε ένα ορθολογικό σχήμα, ανεξάρτητα από το αν κάποιοι παίκτες με την απόδοσή τους δεν δικαιολογούσαν τη συμμετοχή τους. Στο παιχνίδι της Κυριακής, το σχήμα του Ολυμπιακού ήταν ποδοσφαιρικά «παράλογο». Όπως και ο Μίτσελ, στη δεύτερη χρονιά που ξεκίνησε πρωτάθλημα με τον Ολυμπιακό, ο Λεμονής επέλεξε να κατέβει χωρίς εξτρέμ.
Είναι κατανοητό ότι οι φετινοί μας εξτρέμ είναι, συνήθως, για γέλια ή για κλάματα. Ο, θεωρητικά, καλύτερος Καρσελά, εκτός ομάδας, ο Σεμπά μάλλον προσπαθεί να κάνει το ίδιο, και ο Πάρντο ιδιαίτερα ασταθής και, επιεικώς, μέτριος. Η ταυτόχρονη χρησιμοποίηση, όμως, των Μάριν, Φορτούνη και Οφόε, με την ομάδα να έχει μόνο έναν επιθετικό και κανένα εξτρέμ, μπορεί να πέτυχε στο Β' ημίχρονο με τον Παναιτωλικό, είναι, όμως, ποδοσφαιρικά «παράλογη», και μόνο με πολλή δουλειά θα μπορούσε να αποτελεί συχνό πλάνο. Πόσο μάλλον, όταν πίσω από αυτή τη τριάδα από δεκάρια, βρίσκονται δύο αργά αμυντικά χαφ (επιλογή από τη μία --κακή αμυντική λειτουργία-- λογική, αλλά από την άλλη --εντός έδρας αγώνας, με φανερά υποδεέστερη ομάδα-- έτσι κι αλλιώς λιγάκι προβληματική).
Με λίγα λόγια: Μάριν, Φορτούνης και Οφόε, κινούνταν, κατά κανόνα, παράλληλα στην ίδια ευθεία, και κανείς δεν έκανε κίνηση για να βγει ως κρυφός επιθετικός. Ο Καρίμ φάνταζε ολομόναχος στην περιοχή του αντιπάλου, ενώ οι μόνες «κρυφές» μπαλιές που βγήκαν στο πρώτο ημίχρονο ήταν μία από τα δεξιά για Ομάρ, και μία από τα αριστερά για Κούτρη (και τις δύο φορές, ο μοναδικός που υπήρχε προωθημένος για σέντρα, ήταν ο Καρίμ, δηλαδή ένας απέναντι σε δύο ή τρεις αμυντικούς). Με αυτό το (επιθετικό) σύστημα, οι δύο καλές ευκαιρίες ήρθαν από στημένες φάσεις (απ' ευθείας εκτέλεση Φορτούνη, και η «κομπίνα», όταν ο Μάριν έδωσε γρήγορη πάσα σε Φορτούνη και αυτός έβγαλε την παράλληλη χαμηλή σέντρα, αλλά δεν πρόλαβε ούτε ο Καρίμ, ούτε ο Σισέ, να σπρώξουν τη μπάλα στα δίχτυα).
Ας ξεκινήσουμε με τα αρνητικά (το πρώτο ημίχρονο, ειδικά, έχει κάμποσα από αυτά): συνήθως σημείωνα το δεδομένο ότι ο Λεμονής κατέβαζε ένα ορθολογικό σχήμα, ανεξάρτητα από το αν κάποιοι παίκτες με την απόδοσή τους δεν δικαιολογούσαν τη συμμετοχή τους. Στο παιχνίδι της Κυριακής, το σχήμα του Ολυμπιακού ήταν ποδοσφαιρικά «παράλογο». Όπως και ο Μίτσελ, στη δεύτερη χρονιά που ξεκίνησε πρωτάθλημα με τον Ολυμπιακό, ο Λεμονής επέλεξε να κατέβει χωρίς εξτρέμ.
Είναι κατανοητό ότι οι φετινοί μας εξτρέμ είναι, συνήθως, για γέλια ή για κλάματα. Ο, θεωρητικά, καλύτερος Καρσελά, εκτός ομάδας, ο Σεμπά μάλλον προσπαθεί να κάνει το ίδιο, και ο Πάρντο ιδιαίτερα ασταθής και, επιεικώς, μέτριος. Η ταυτόχρονη χρησιμοποίηση, όμως, των Μάριν, Φορτούνη και Οφόε, με την ομάδα να έχει μόνο έναν επιθετικό και κανένα εξτρέμ, μπορεί να πέτυχε στο Β' ημίχρονο με τον Παναιτωλικό, είναι, όμως, ποδοσφαιρικά «παράλογη», και μόνο με πολλή δουλειά θα μπορούσε να αποτελεί συχνό πλάνο. Πόσο μάλλον, όταν πίσω από αυτή τη τριάδα από δεκάρια, βρίσκονται δύο αργά αμυντικά χαφ (επιλογή από τη μία --κακή αμυντική λειτουργία-- λογική, αλλά από την άλλη --εντός έδρας αγώνας, με φανερά υποδεέστερη ομάδα-- έτσι κι αλλιώς λιγάκι προβληματική).
Με λίγα λόγια: Μάριν, Φορτούνης και Οφόε, κινούνταν, κατά κανόνα, παράλληλα στην ίδια ευθεία, και κανείς δεν έκανε κίνηση για να βγει ως κρυφός επιθετικός. Ο Καρίμ φάνταζε ολομόναχος στην περιοχή του αντιπάλου, ενώ οι μόνες «κρυφές» μπαλιές που βγήκαν στο πρώτο ημίχρονο ήταν μία από τα δεξιά για Ομάρ, και μία από τα αριστερά για Κούτρη (και τις δύο φορές, ο μοναδικός που υπήρχε προωθημένος για σέντρα, ήταν ο Καρίμ, δηλαδή ένας απέναντι σε δύο ή τρεις αμυντικούς). Με αυτό το (επιθετικό) σύστημα, οι δύο καλές ευκαιρίες ήρθαν από στημένες φάσεις (απ' ευθείας εκτέλεση Φορτούνη, και η «κομπίνα», όταν ο Μάριν έδωσε γρήγορη πάσα σε Φορτούνη και αυτός έβγαλε την παράλληλη χαμηλή σέντρα, αλλά δεν πρόλαβε ούτε ο Καρίμ, ούτε ο Σισέ, να σπρώξουν τη μπάλα στα δίχτυα).
Στα υπόλοιπα: o Μάριν με εκπληκτικό σουτ στο 63' πέτυχε το γκολ της νίκης, ανακάτεψε με τρίπλες τους αντιπάλους, πιστώνεται την πανέξυπνη γρήγορη εκτέλεση του φάουλ (στην προαναφερθείσα χαμένη ευκαιρία του πρώτου ημιχρόνου) και δεν μάσησε στο πολύ σκληρό παιχνίδι, γενικότερα, αλλά και συγκεκριμένα, πάνω του, των φιλοξενούμενων. Μόνο και μόνο για το γκολ, σε έναν αγώνα, που έτσι κι αλλιώς, δεν έθελξαν οι παίκτες μας με την απόδοσή τους, κερδίζει τον τίτλο του mvp. Σχεδόν αλάνθαστος και ο Σισέ, ο οποίος και προωθείται (ειδικά στο ξεκίνημα κάθε ημιχρόνου), και φάσεις καθαρίζει πίσω (έστω και με αυτόν τον ανύπαρκτο επιθετικά ΠΑΣ).
Αθόρυβο καλό παιχνίδι και από το έτερο κεντρικό αμυντικό Ένχελς. Ο ΠΑΣ δεν κατόρθωσε να απειλήσει ούτε μία φορά σοβαρά την εστία, και αυτό πιστώνεται και σε όλη την αμυντική γραμμή, δηλαδή και στους Κούτρη και Ομάρ. Με λιγότερα καλά ανεβάσματα ο Κούτρης, λίγο πιο ουσιαστικός ο Ομάρ, κανείς δεν έκανε σπουδαίο παιχνίδι, αλλά και οι δύο δεν κρίνονται ως αρνητικοί.
Αντίθετα, μέτριο έως κακό παιχνίδι και από τους δύο αμυντικούς μέσους. Για τον Παναγιώτη τα έχουμε πει. Είναι βέβαιο ότι ο Λεμονής έχει κάτι στο μυαλό του, το οποίο περιλαμβάνει τον Ταχτσίδη. Στα δικά μου μάτια, παραμένει ένας πολύ αργός παίκτης, που ακόμα και τα βασικά του πλεονεκτήματα, δηλαδή οι κάθετες ή μακρινές μεταβιβάσεις, εμφανίζονται πολύ λίγες φορές στο χορτάρι, ώστε να δικαιολογείται η συστηματική του χρησιμοποίηση. Κακό παιχνίδι κάνει αυτή τη φορά και ο Ρομαό: με νεύρα, και αρκετές λανθασμένες τοποθετήσεις και μεταβιβάσεις (ειδικά στο πρώτο ημίχρονο), σε συνδυασμό με τον Ταχτσίδη, δεν βοήθησε καθόλου στην ανάπτυξη.
Φορτούνης και Οτζίτζα μέτριοι, αν και για τους δύο φαινόταν ότι θα αρκούσε μία ενέργειά τους για να βοηθήσουν στο να μπει γκολ (τέτοια ήταν και η απευθείας εκτέλεση φάουλ το Φορτούνη, αλλά και η πάσα πάρε-βάλε του Οτζίτζα στον Καρίμ στο 72΄ (ο Καρίμ το έβαλε, αλλά ο επόπτης δεν το είδε). Ο Καρίμ κινητικός, αποκομμένος εντελώς στο πρώτο ημίχρονο, σκόραρε στο δεύτερο, αλλά -είπαμε- το τέρμα δεν μέτρησε ποτέ, καθώς ο επόπτης έκανε ανθρώπινο λάθος (ανθρώπινη και στο πνεύμα των Χριστουγέννων γενικότερα και η διαιτησία, καθώς δεν ήθελε να στενοχωρήσει με κόκκινη κάρτα τα καλά παιδάκια του ΠΑΣ -όπως χαρίστηκε, πάντως, και σε δικές μας κίτρινες).
Ο Πάρντο δεν κάνει καλό παιχνίδι, αλλά με την είσοδό του έδωσε στην ομάδα ποδοσφαιρική λογική, δηλαδή πιο ορθολογική κίνηση και ανάπτυξη στον αγωνιστικό χώρο. Ο Τζούρτζεβιτς αυτή τη φορά πέρασε, αλλά δεν ακούμπησε (για να μη γράψω το κλισέ ότι προσπάθησε και έτρεχε), ενώ απλή αναφορά είναι και ο Ζιλέ, που πέρασε στον αγώνα τα τελευταία πέντε λεπτά.
Για το τέλος μια αναφορά στον Προτό: ήρθε (με φανερό σύμμαχο και τη δική του επιθυμία) στον Ολυμπιακό για να αναλάβει (όπως μας διαβεβαίωναν και από την ΠΑΕ) τη θέση του δεύτερου κήπερ, που θα βοηθήσει να βελτιωθεί ο Καπίνο. Η λογική νίκησε: βρέθηκε στη θέση του βασικού (με τον Καπίνο, πλέον, να θεωρείται ξένο σώμα) και με τις επεμβάσεις του δικαιολόγησε απόλυτα αυτή την απόφαση. Δεν είναι, όμως, αυτός ο βασικός λόγος που έγινε σύνθημα: ο Προτό σε κάθε αγώνα δείχνει ότι γουστάρει, ότι τρελαίνεται να παίζει με τον δαφνοστεφανωμένο. Σε μια φάση που ψάχνουμε τέτοιους παίκτες με το μικροσκόπιο, είναι χαρά να βλέπεις την χαρά του Προτό για την ευκαιρία που του δόθηκε να κλείσει (πιθανότατα) τη καριέρα του στον Πειραιά.
Τι κρατάμε: προφανώς τη νίκη, αφού μάλλον πρέπει να πάρουμε απόφαση ότι για τον φετινό Ολυμπιακό δεν υπάρχουν εύκολα παιχνίδια (τέτοια είναι μόνο οι αγώνες με τον Αχαρναϊκό, τον Πλατανιά στο Καραϊσκάκης και --λιγότερο-- με την ΑΕΛ). Σημαντικό, επίσης, ότι δεν δεχτήκαμε γκολ (ο ΠΑΣ δεν έκανε ούτε μία σοβαρή ευκαιρία σε όλο τον αγώνα). Κρατάμε και ότι ο Λεμονής ψάχνεται. Από τη μία κακό, αφού πλέον μετρά κάμποσο διάστημα στην ομάδα, από την άλλη δείχνει την επιθυμία και τη πίστη ότι αυτή η ομάδα μπορεί να ξεκλειδώσει και να αποδίδει κάτι περισσότερο ελκυστικό στο χορτάρι.
Αθόρυβο καλό παιχνίδι και από το έτερο κεντρικό αμυντικό Ένχελς. Ο ΠΑΣ δεν κατόρθωσε να απειλήσει ούτε μία φορά σοβαρά την εστία, και αυτό πιστώνεται και σε όλη την αμυντική γραμμή, δηλαδή και στους Κούτρη και Ομάρ. Με λιγότερα καλά ανεβάσματα ο Κούτρης, λίγο πιο ουσιαστικός ο Ομάρ, κανείς δεν έκανε σπουδαίο παιχνίδι, αλλά και οι δύο δεν κρίνονται ως αρνητικοί.
Αντίθετα, μέτριο έως κακό παιχνίδι και από τους δύο αμυντικούς μέσους. Για τον Παναγιώτη τα έχουμε πει. Είναι βέβαιο ότι ο Λεμονής έχει κάτι στο μυαλό του, το οποίο περιλαμβάνει τον Ταχτσίδη. Στα δικά μου μάτια, παραμένει ένας πολύ αργός παίκτης, που ακόμα και τα βασικά του πλεονεκτήματα, δηλαδή οι κάθετες ή μακρινές μεταβιβάσεις, εμφανίζονται πολύ λίγες φορές στο χορτάρι, ώστε να δικαιολογείται η συστηματική του χρησιμοποίηση. Κακό παιχνίδι κάνει αυτή τη φορά και ο Ρομαό: με νεύρα, και αρκετές λανθασμένες τοποθετήσεις και μεταβιβάσεις (ειδικά στο πρώτο ημίχρονο), σε συνδυασμό με τον Ταχτσίδη, δεν βοήθησε καθόλου στην ανάπτυξη.
Φορτούνης και Οτζίτζα μέτριοι, αν και για τους δύο φαινόταν ότι θα αρκούσε μία ενέργειά τους για να βοηθήσουν στο να μπει γκολ (τέτοια ήταν και η απευθείας εκτέλεση φάουλ το Φορτούνη, αλλά και η πάσα πάρε-βάλε του Οτζίτζα στον Καρίμ στο 72΄ (ο Καρίμ το έβαλε, αλλά ο επόπτης δεν το είδε). Ο Καρίμ κινητικός, αποκομμένος εντελώς στο πρώτο ημίχρονο, σκόραρε στο δεύτερο, αλλά -είπαμε- το τέρμα δεν μέτρησε ποτέ, καθώς ο επόπτης έκανε ανθρώπινο λάθος (ανθρώπινη και στο πνεύμα των Χριστουγέννων γενικότερα και η διαιτησία, καθώς δεν ήθελε να στενοχωρήσει με κόκκινη κάρτα τα καλά παιδάκια του ΠΑΣ -όπως χαρίστηκε, πάντως, και σε δικές μας κίτρινες).
Ο Πάρντο δεν κάνει καλό παιχνίδι, αλλά με την είσοδό του έδωσε στην ομάδα ποδοσφαιρική λογική, δηλαδή πιο ορθολογική κίνηση και ανάπτυξη στον αγωνιστικό χώρο. Ο Τζούρτζεβιτς αυτή τη φορά πέρασε, αλλά δεν ακούμπησε (για να μη γράψω το κλισέ ότι προσπάθησε και έτρεχε), ενώ απλή αναφορά είναι και ο Ζιλέ, που πέρασε στον αγώνα τα τελευταία πέντε λεπτά.
Για το τέλος μια αναφορά στον Προτό: ήρθε (με φανερό σύμμαχο και τη δική του επιθυμία) στον Ολυμπιακό για να αναλάβει (όπως μας διαβεβαίωναν και από την ΠΑΕ) τη θέση του δεύτερου κήπερ, που θα βοηθήσει να βελτιωθεί ο Καπίνο. Η λογική νίκησε: βρέθηκε στη θέση του βασικού (με τον Καπίνο, πλέον, να θεωρείται ξένο σώμα) και με τις επεμβάσεις του δικαιολόγησε απόλυτα αυτή την απόφαση. Δεν είναι, όμως, αυτός ο βασικός λόγος που έγινε σύνθημα: ο Προτό σε κάθε αγώνα δείχνει ότι γουστάρει, ότι τρελαίνεται να παίζει με τον δαφνοστεφανωμένο. Σε μια φάση που ψάχνουμε τέτοιους παίκτες με το μικροσκόπιο, είναι χαρά να βλέπεις την χαρά του Προτό για την ευκαιρία που του δόθηκε να κλείσει (πιθανότατα) τη καριέρα του στον Πειραιά.
Τι κρατάμε: προφανώς τη νίκη, αφού μάλλον πρέπει να πάρουμε απόφαση ότι για τον φετινό Ολυμπιακό δεν υπάρχουν εύκολα παιχνίδια (τέτοια είναι μόνο οι αγώνες με τον Αχαρναϊκό, τον Πλατανιά στο Καραϊσκάκης και --λιγότερο-- με την ΑΕΛ). Σημαντικό, επίσης, ότι δεν δεχτήκαμε γκολ (ο ΠΑΣ δεν έκανε ούτε μία σοβαρή ευκαιρία σε όλο τον αγώνα). Κρατάμε και ότι ο Λεμονής ψάχνεται. Από τη μία κακό, αφού πλέον μετρά κάμποσο διάστημα στην ομάδα, από την άλλη δείχνει την επιθυμία και τη πίστη ότι αυτή η ομάδα μπορεί να ξεκλειδώσει και να αποδίδει κάτι περισσότερο ελκυστικό στο χορτάρι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου