Σάββατο 9.12.2017: Παναιτωλικός - Ολυμπιακός 1-4

Στη δύσκολη έδρα του Παναιτωλικού, οι παίκτες του Ολυμπιακού σημείωσαν πέντε υπέροχα γκολ, οδηγώντας στην εύκολη (αν δεις μόνο το σκορ) νίκη με 1-4. Μπορεί το σκορ από μόνο του να φέρνει ευχάριστες αναμνήσεις, αλλά το σημαντικότερο (για να σοβαρευτούμε) είναι ότι και τα τέσσερα γκολ που σημειώσαμε στο τέρμα του Παναιτωλικού ήταν αποτέλεσμα όμορφης ομαδικής προσπάθειας και/ή αποτέλεσμα των ικανοτήτων των ποδοσφαιριστών μας.

Του Dr. Jekyll

Η ενδεκάδα που επέλεξε ο Λεμονής είναι: Προτό (τερματοφύλακας), Κούτρης (αρ. μπακ), Σισέ και Ένχελς (αριστερός και δεξιός κεντρικός αμυντικός), Ομάρ (δεξί μπακ), Ρομαό (εξάρι), Ταχτσίδης (οκτάρι), Μάριν (αριστερός μέσος), Φορτούνης (οργανωτής), Πάρντο (δεξιός μέσος) και Καρίμ (επιθετικός). Οι αλλαγές ήταν ο Οτζίτζα (ημίχρονο, στη θέση του Πάρντο), Φιγκέιρας (αναγκαστική αλλαγή στο 70΄, Κούτρης) και Τζούρτζεβιτς (77΄, Καρίμ).

Ο Ολυμπιακός (όπως σε κάμποσα, τώρα τελευταία, παιχνίδια) μπήκε δυνατά και σκόραρε για πρώτη φορά στο 6΄ (κάθετη Ταχτσίδη σε Μάριν, κάθετη ασσίστ Μάριν σε Φορτούνη και υπέροχο πλασέ Φορτούνη). Ο Παναιτωλικός έβρισε κενούς διαδρόμους στο κέντρο προς την εστία, αλλά το γκολ της ισοφάρισης ήρθε από το κεφάλι του Ένχελς, όταν σε σέντρα από τα δεξιά, η μπάλα βρήκε τον αμυντικό μας και κρέμασε τον Προτό στο 36΄. Στο δεύτερο ημίχρονο (και με την αλλαγή του Οτζίτζα να αποδεικνύεται καθοριστική) ο Ολυμπιακός διπλασίασε τα τέρματα του στο 62΄ (κάθετη Οτζίτζα προς Καρίμ, ο Καρίμ κάνει καταπληκτική κίνηση --σε συνδυασμό με την αργή αντίδραση του Μόρα-- και σερβίρει έτοιμο γκολ στον Φορτούνη), έφτασε στο τρίτο τέρμα στο 65΄, με τον Καρίμ να «διαβάζει» τη φάση, να εκμεταλλεύεται το κακό γύρισμα του Μόρα και να σκοράρει τριπλάροντας τον τερματοφύλακα, και έκλεισε το σκορ, στις καθυστερήσεις, όταν από σέντρα από τα δεξιά του Ομάρ, ο Τζούρτζεβιτς πήρε τη σωστή θέση για να κερδίσει δύσκολη κεφαλιά και να στείλει τα μπάλα στα δίχτυα για τέταρτη φορά.

Ας ξεκινήσουμε με τα αρνητικά: πάνω που λέγαμε για την αθόρυβη καλή δουλειά του Ένχελς έρχεται το χθεσινό παιχνίδι για να μας διαψεύσει. Δεν είναι μόνο το (είπαμε, υπέροχο) αυτογκόλ που πετυχαίνει ο νεαρός Βέλγος, είναι και το παρακινδυνευμένο γύρισμα προς τον Προτό και κάμποσα ακόμα λαθάκια, αποτέλεσμα (υποθέτω) του σοκ από το αυτογκόλ. Με προβλημάτισε λιγάκι και η εικόνα του πριν περάσει στον αγωνιστικό χώρο για το δεύτερο ημίχρονο: χαμογελαστός να κάνει πλακίτσα. Από τη μία, προφανώς και θέλω στην ομάδα παίκτες που δεν μασάνε στα δύσκολα (γιατί δύσκολο είναι να σηκώνεις το βάρος ενός «αβίαστου» αυτογκόλ), από την άλλη, κάπως με ξένισε η τόσο χαλαρή εικόνα του παίκτη που είχε κρεμάσει την ομάδα (έστω και αν αυτά --δηλ. τα αυτογκόλ-- συμβαίνουν και στις καλύτερες οικογένειες).

Ο Ταχτσίδης μπορεί να έχει καλές μακρινές μεταβιβάσεις, αλλά εξακολουθεί να είναι πολύ αργός για να στηρίζει τον Ρομαό. Το κέντρο του Ολυμπιακού --ειδικά στο χθεσινό αγώνα, που έπαιζαν και, οι προβληματικοί στην άμυνα, Μάριν και ο Φορτούνης-- φάνταζε τραγικά άδειο, ειδικά στο πρώτο ημίχρονο. Για να το πω και πιο καθαρά: έως τώρα, ο Ταχτσίδης δεν μου γεμίζει το μάτι. Ναι, έχει μακρινές μεταβιβάσεις, ναι, μπαίνει δυνατά στις μονομαχίες, ναι, είναι Έλληνας (συνεπώς, εκτιμά το ότι αγωνίζεται στον πρωταθλητή), ναι, οι κάθετες μεταβιβάσεις του, μπορούν να φανούν χρήσιμες (όπως στο πρώτο γκολ). Κανένα, όμως, από αυτά τα πλεονεκτήματα, στα δικά μου μάτια, δεν εμφανίζεται τόσο συχνά στον αγωνιστικό χώρο, ώστε να κρύβονται τα μειονεκτήματά του.

Ο Πάρντο κάνει ένα (ακόμα) κακό παιχνίδι ξεκινώντας βασικός. Ο Κολομβιανός και ποιότητα διαθέτει, και κίνητρο έχει (πέρα από την Εθνική, μετά τον περυσινό του --αποτυχημένο-- δανεισμό, η καριέρα του βρίσκεται σε ένα κομβικό σημείο). Δεν διαθέτει, όμως, μυαλό, ούτε την πάστα του αποφασισμένου παίκτη. Εξακολουθώ να πιστεύω πως, μετά την αστοχία με τον Καρσελά, είναι ό,τι καλύτερο διαθέτει ο Ολυμπιακός από τις πτέρυγες, αλλά αυτό «το καλύτερο» είναι πολύ λίγο για να μπορείς να βασιστείς πάνω του (είπαμε: με τις φετινές εμφανίσεις των εξτρέμ μας, δεν αναπολείς τους Τζόλε και Γκαλέτι, αλλά τους Αμπντούν και Ζαϊρί).

Και για να τελειώνω με την γκρίνια: ο Ολυμπιακός σημείωσε τρία γκολ από ομαδική ενέργεια (με τα δύο να έρχονται από κάθετη ανάπτυξη και με μόνο ένα από αυτά να είναι από σέντρα από τα πλάγια), αλλά ο τελικός απολογισμός των εννέα τελικών φαντάζει φτωχός, ειδικά όταν έρχεται απέναντι σε μία ομάδα, η οποία επίσης αντιμετωπίζει αμυντικά προβλήματα. Ακόμα: με δεδομένο ότι για ένα ημίχρονο δεν είχαμε καθαρόαιμο εξτρέμ, ο Ολυμπιακός το Σάββατο δεν κέρδισε ούτε ένα κόρνερ. Αν προσθέσεις τα αμυντικά προβλήματα (αφήνοντας έξω το αυτογκόλ) και τα κενά διαστήματα, η εμφάνιση του Σαββάτου αφήνει, κυρίως, θετικά στοιχεία (θα ήταν άδικο να πεις οτιδήποτε άλλο, όταν, ειδικά με τη φετινή εικόνα, περνάς από μια δύσκολη έδρα με σκορ 1-4), αλλά υπάρχουν και αρκετά που πρέπει να προβληματίσουν.

Δύο πράγματα για τον Λεμονή: η αλλαγή του Πάρντο με τον Οτζίτζα στο ημίχρονο, μου φάνηκε παράλογη (και στα πρώτα λεπτά του ημιχρόνου, τέτοια έβγαινε και στον αγωνιστικό χώρο). Η συνύπαρξη Μάριν, Φορτούνη και Οτζίτζα, ένα πείραμα το οποίο πολλάκις δοκίμασε ο Χάσι, είχε έως τώρα στεφθεί με αποτυχία. Οι διαφορές στον συγκεκριμένο αγώνα είναι ότι αφ' ενός, και εκ του αποτελέσματος, πέτυχε, και ότι αυτή τη φορά κανείς δεν αγωνίστηκε ως οκτάρι, αλλά και οι τρεις ως οργανωτές και πλάγιοι μέσοι (ο Οτζίτζα κυρίως κεντρικά).

Επειδή κουβέντα έγινε και για τη τρίτη αλλαγή, του Καρίμ με τον Τζούρτζεβιτς. Αρχικά, ακόμα και σε αυτόν τον Ολυμπιακό, διαφωνώ (αντιλαμβανόμενος το ρίσκο) με το να θωρακίζεις την άμυνα σε έναν αγώνα που προηγείσαι με δύο γκολ, κόντρα στον Παναιτωλικό. Στη συνέχεια, ότι, όπως μας δίδαξαν και οι δύο τελευταίες χρονιές, πρωτάθλημα με έναν επιθετικό δεν βγαίνει. Συνεπώς, η είσοδος του Τζούρτζεβιτς για να πάρει αγωνιστικά λεπτά με βρήκε σύμφωνο (και όχι επειδή πέτυχε). Ολοκληρώνοντας για τον Λεμονή: είναι βέβαιο ότι δεν είναι ο καλύτερος προπονητής του κόσμου, και συμφωνώ με την άποψη ότι μάλλον άλλος είναι αυτός που θα πρέπει να αναλάβει το καλοκαίρι το χτίσιμο του νέου Ολυμπιακού. Όμως, γίνονται τα βασικά, η ομάδα δείχνει να βελτιώνεται (τουλάχιστον στο επιθετικό κομμάτι -σημαντικό σε αυτό, το γεγονός ότι προσπαθεί να βρει έναν βασικό, με τα θετικά και αρνητικά, κορμό) και οι αλλαγές τού βγαίνουν. Πα μαλ.

Για τους υπόλοιπους: Φορτούνης και Καρίμ κάνουν πολύ καλό παιχνίδι και μοιράζονται τον τίτλο του mvp: ο Φορτούνης σκοράρει δις, ο Καρίμ σκοράρει μία φορά και σερβίρει έτοιμο γκολ στον Φορτούνη. Στα θετικά και η επιβεβαίωση ότι αυτοί οι δύο έχουν αρχίσει να βρίσκονται (αυτό από μόνο του μάλλον αρκεί για να έχει προβάδισμα βασικού επιθετικού ο Ιρανός). Συμμετοχή στα γκολ και από άλλους παίκτες: ο Μάριν βγάζει την (πολύ καλή) μπαλιά για το πρώτο γκολ του Φορτούνη, ο Οτζίτζα την (πολύ καλή) μπαλιά για τον Καρίμ, στη φάση από την οποία ήρθε το δεύτερο γκολ του Ολυμπιακού, και ο Ομάρ (με, σχετικά, καλή συνολικά εμφάνιση) τη σέντρα ακριβείας για το τέταρτο γκολ

Καλός, για ένα ακόμα παιχνίδι, αν και νευρικός, ο αγέραστος Ρομαό. Όπως είναι λογικό, η απόδοσή του πέφτει σταθερά μετά από κάποιο σημείο του αγώνα (συνήθως από το 70' και μετά). Ως τότε, όμως, βρίσκεται παντού, σταματά πολλές επιθέσεις, ενώ προσπαθεί να συμμετάσχει (πάντα ως εξάρι) και στην ανάπτυξη της ομάδας. Καλή απόδοση, που ενίοτε ξεχνιέται καθώς η ομάδα δέχεται γκολ σε κάθε παιχνίδι, και από τον Προτό, ο οποίος για ένα ακόμα αγώνα κάνει καθοριστικές επεμβάσεις για να μην δεχτούμε και άλλο γκολ, ενώ δεν φέρει καμία ευθύνη στο γκολ που δεχόμαστε (όπως αναφέρει και ο RedTerso, άψογο το τελείωμα του Ένχελς, απλά σε λάθος εστία).

Τα βασικά από Κούτρη, Σισέ και Φιγκέιρας. Ο τραυματισμός, πάντως, του Κούτρη, υπενθυμίζει την ανάγκη για μπακ απ στην θέση. Η ταυτόχρονη χρησιμοποίηση Ομάρ και Φιγκέιρας (με τον Πορτογάλο εκτός θέσης και με ανάποδο πόδι, και με τους δύο ασταθείς στις φετινές τους εμφανίσεις -αφήνω απ' έξω τον εκρηκτικό χαρακτήρα του Φιγκέιρας) σημαίνει ότι δεν υπάρχει αλλαγή στους πλαϊνούς αμυντικούς.

Ο Τζούρτζεβιτς πετυχαίνει ένα ακόμα σεντερφορίσιο γκολ, και μακάρι να συνεχίσει. Μπορεί οι αγωνιστικές υποχρεώσεις να μειώνονται, χωρίς την Ευρώπη, αλλά η χρονιά απαιτεί, έτσι κι αλλιώς, δύο επιθετικούς (ο Μπεν μπορεί κάλλιστα να αγωνίζεται και σε πιο περιφερειακό ρόλο, ενώ αμφιβάλω ότι υπάρχει καλύτερη λύση στο θέμα «Εμενίκε» από την αποχώρησή του, χωρίς περαιτέρω οικονομική ζημιά για τον σύλλογο). Για τελευταίο άφησα τον Οτζίτζα, ο οποίος, μετά τις καλές του εμφανίσεις, εκεί που όλοι πιστέψαμε ότι πετύχαμε φλέβα χρυσού, και ψυχολογικά προβλήματα παρουσίασε, και τάσεις φυγής εξέφρασε, και μουτράκια (διαβάσαμε) έκανε. Στον αγώνα του Σαββάτου, πάντως, η πάσα για το δεύτερο μας τέρμα (σε συνδυασμό με την άψογη κίνηση του Καρίμ, και τη θλιβερή κίνηση του Μόρα) έδωσε το προβάδισμα στην ομάδα μας, και έπαιξε καθοριστικό ρόλο στη νίκη. Αν θέλει να μείνει, έχει καλώς και ας πάρει τον χρόνο του. Αν, πάλι δεν θέλει, ας ξεκαθαριστεί η κατάσταση και ας πάρει ο καθένας τον δρόμο του (άσχετο ή όχι, πολλά νευράκια είχε).

Στη σούμα: ο Ολυμπιακός δέχτηκε για ένα ακόμα παιχνίδι (φθηνό) γκολ και κινδύνεψε να δεχτεί τουλάχιστον τρία ακόμα (η φάση που ο Κούτρης ξεχνιέται να τραβηχτεί και ο παίκτης του Παναιτωλικού βγαίνει τετ α τετ με τον Πάρντο, το γύρισμα καρμανιόλα του Ένχελς και η διπλή ευκαιρία με το δοκάρι). Ο Ολυμπιακός γύρισε ένα ακόμα παιχνίδι (έστω από ισοπαλία) και έδειξε καλά σημάδια στη κάθετη ανάπτυξη. Τα γκολ που δεχόμαστε, υποθέτω, πως προκαλούν έξτρα προβλήματα ψυχολογίας στην ήδη αγχωμένη και ανασφαλή άμυνά μας. Οι νίκες, παρότι βρίσκεσαι πίσω στο σκορ ή ισοφαρίζεσαι, βγάζουν τσαγανό και δημιουργούν αυτό που αποκαλούμε «καρδιά του πρωταθλητή».

Για να είμαστε (λέμε τώρα) αντικειμενικοί, η αλήθεια βρίσκεται κάπου στη μέση: οι πέντε σερί νίκες στο πρωτάθλημα έχουν έρθει απέναντι σε, θεωρητικά και πρακτικά, κυρίως αδύναμες ομάδες. Η άμυνα παρουσιάζει σταθερά προβληματική εικόνα, ενώ είναι νωρίς για να πούμε πως Καρίμ, Φορτούνης και Ομάρ επέστρεψαν στις καλές εμφανίσεις. Το μόνο βέβαιο είναι πως η ομάδα δεν τα παρατά, και πως κανείς δεν πρόκειται να της χαριστεί. Για να έρθει το όγδοο οι παίκτες μας θα χρειαστεί να βελτιωθούν και να μειώσουν τα αμυντικά, κυρίως, λάθη (και με αυτό δεν εννοώ μόνο την τετράδα της άμυνας, αλλά τη συνολική ανασταλτική λειτουργία -και σε αυτό παίζει ρόλο και η χαλαρή αμυντική προσπάθεια των πλάγιων μέσων, και οι αργοί αμυντικοί χαφ, και η έλλειψη χημείας για αλληλοκαλύψεις στην ομάδα).

* * *

 

Οι συναισθηματισμοί μέσα από blog και μέσα κοινωνικής δικτύωσης δεν μου αρέσουν. Καλό ταξίδι, όπως και να έχει, σε έναν πολύ αγαπημένο και παλιό φίλο. Κάθε αγώνα, κάθε φορά που θα βλέπω τον Ολυμπιακό, κι ας γνωριστήκαμε πριν τα γήπεδα, και ας είναι πολύ περισσότερες οι αναμνήσεις μας, θα θυμάμαι όσα ζήσαμε. «Παντού ταξιδεύω, χιλιόμετρα κάνω κι αρρωσταίνω, κάθε μέρα, πολλές αλητείες, και τα μυαλά μας κόκκινα βαμμένα, για εσένα»...