Φάκελος «Κώστας Σλούκας»

Θα ήθελα να ξεκινήσω με μία βασική παραδοχή: ο Κώστας Σλούκας είναι ίσως ο ιδανικός παίκτης για τη μετά-Σπανούλη εποχή στον μπασκετικό Ολυμπιακό. Και με αυτό δεν έχω καμία διάθεση να τον συγκρίνω με τον Μπίλαρο. Ο Σπανούλης είναι ανεπανάληπτος παίκτης και αυτό θα φανεί όταν θα σταματήσει το μπάσκετ.

Του JosuTernera

Ο Κώστας Σλούκας βέβαια είναι παίκτης της Φενέρ του Μελιτζάνα και έχει συμβόλαιο που θα τον κρατήσει εκεί για μακρά περίοδο, εκτός αν τον αποδεσμεύσουν οι Τούρκοι ή του κάνει κάποια ομάδα buy out. Συνεπώς στην παρούσα φάση ο Σλούκας δεν απασχολεί τον Ολυμπιακό, τουλάχιστον φαινομενικά.

Οι νέες δηλώσεις Σλούκα ότι θα σκεφτόταν το ενδεχόμενο να παίξει στο βάζελο, είναι η απάντηση σε ερώτηση που του τέθηκε από δημοσιογράφο. Και είναι μία ερώτηση-απάντηση που πιθανόν να επανέρχεται συχνά πυκνά, επειδή είναι πικάντικη και φτιάχνει ωραίους τίτλους για να πουλάει το θέμα. Και για να είμαι ειλικρινής δεν ξέρω αν θα μπορούσε να απαντήσει διαφορετικά ως επαγγελματίας παίκτης. Δεν θυμάμαι πολλές περιπτώσεις αθλητών που να λένε ότι θέλουν να πάρουν μεταγραφή σε μία συγκεκριμένη ομάδα. Και όσοι το έχουν κάνει είναι ή πιστοί οπαδοί ή άνθρωποι με σκοπιμότητα.

Δεν νομίζω ότι ο Σλούκας έχει καμία από τις δύο ιδιότητες. Αντιθέτως είναι ένας αθλητής με πολύ ταλέντο, ανοδική πορεία και καλό συμβόλαιο σε καλή ομάδα.

Για να πάμε όμως και στην ουσία του ζητήματος: ο Σλούκας ήταν παίκτης του Ολυμπιακού και αποφάσισε να μην ανανεώσει το συμβόλαιό του και να πάει στη Φενέρ του Ομπράντοβιτς. Αφού είχε μιλήσει μαζί του, ενώ έλεγε ότι ήταν στη Θεσσαλονίκη. Και όταν μίλησε με τον Ολυμπιακό, είχε ήδη συμφωνήσει. Όλα αυτά είναι γνωστά. Το πώς τα ερμηνεύει κάποιος είναι άλλο θέμα.

Αν ο Σλούκας θεωρεί ότι για την καριέρα του η κίνηση που έκανε ήταν η ιδανική, τότε αυτό είναι θεμιτό. Ούτως ή άλλως δική του είναι η απόφαση. Όπως δική του απόφαση είναι και το ποια θα είναι η επόμενη ομάδα του.

Η σημασία του να είναι κανείς Πρίντεζης

Αν προσεγγίσουμε το θέμα συναισθηματικά, είναι μάλλον αναπόφευκτο να πούμε ότι ο Σλούκας προκαλεί μία κάποια απογοήτευση στον κόσμο του Ολυμπιακού, ίσως σαν αυτή που νιώθει ο ίδιος από τις αποδοκιμασίες προς το πρόσωπό του όταν ήρθε σαν αντίπαλος στο ΣΕΦ με τη Φενέρ. Βέβαια υπάρχει και η επανεμφάνισή του στο Φάληρο, στο φιλικό για τον Ντούντα, όταν και έγινε δεκτός με θερμές εκδηλώσεις.

Προσωπικά, δεν γουστάρω τον τρόπο του Σλούκα. Εννοώ τον τρόπο που έφυγε από την ομάδα. Για μένα αυτό, αλλά και οι δηλώσεις του περί βάζελου, τον κατατάσσουν σε ένα γκρουπ παικτών που είναι --αν μη τι άλλο-- όχι ιδιαιτέρως αγαπητοί. Και αυτό το λέω επιεικώς. Δε γουστάρω ρε φίλε να με δουλεύεις και να περιμένεις μετά να σε χειροκροτώ. Στο κάτω κάτω τι περίμενες; Αν το μέλλον σου το βλέπεις μακριά από τον Ολυμπιακό και φεύγεις με ψεματάκια, τότε μη θέλεις αγαπούλες.

Όντως ο Σλούκας έχει προσφέρει πολλά στον Ολυμπιακό και αυτό πρέπει να αναγνωρίζεται πάντα. Όπως αναγνωρίζεται για όποιον παίκτη έχει περάσει από την ομάδα. Και οι αντιδράσεις εύλογες είναι όταν πρωτοβρίσκεσαι με κάποιον που ήσουν μαζί, αλλά σε άφησε. Κάτι σαν το γκομενικό.

Υπάρχει όμως και η άλλη πλευρά. Ο Σλούκας είναι επαγγελματίας, όπως και οι υπόλοιποι παίκτες και όπως είναι τα στελέχη της διοίκησης και του προπονητικού τιμ. Πρέπει να κρίνονται λοιπόν ως τέτοιοι και να γίνεται κατανοητό ότι οι συνθήκες μέσα στις οποίες λειτουργούν και παίρνουν αποφάσεις είναι ειδικές και διαφέρουν από τον τρόπο που σχετίζεται ένας οπαδός με την ομάδα του. Θα έλεγα επίσης ότι δεν είμαι και σίγουρος, όπως και οι περισσότεροι άλλωστε, για το τι έγινε στην πραγματικότητα τότε που έφυγε από τον Ολυμπιακό. Και δεν εννοώ τα γεγονότα των συναντήσεων, αλλά για το τι επικρατούσε μέσα στην ομάδα και αν υπήρχαν αιτίες λιγότερες γνωστές που διαμόρφωσαν και κατεύθυναν τη σκέψη του Σλούκα.

Σε κάθε περίπτωση όλα αυτά ανήκουν στο παρελθόν. Όταν ο Ολυμπιακός κληθεί να αντιμετωπίσει τη μετά-Σπανούλη εποχή, τότε θα επαναδιαπραγματευτούμε το ζήτημα. Ο Σλούκας είναι ένας παίκτης που δεν είναι δυνατόν να σταματήσει να απασχολεί την ομάδα. Και το καλό της ομάδας είναι πάνω από όλα.

Οι μεγάλοι έρωτες και οι προδοσίες είναι συστατικό της αθλητικής καθημερινότητας. Στο φιλικό για τον Ίβκοβιτς είχα την ευκαιρία να δω και να θυμηθώ τον Ζάρκο Πάσπαλι. Τον άνθρωπο που για εμένα, λόγω ηλικίας, ενσαρκώνει και τα δύο. Αλλά είπαμε: όλα είναι θέμα ερμηνείας.

Το ιδανικό θα ήταν να είχαμε μία ομάδα με τύπους σαν τον Πρίντεζη. Εξού και ο μεσότιτλος που παράλλαξε λίγο τον μεγάλο Όσκαρ Ουάιλντ. Τέτοιοι όμως, παίδες, δεν υπάρχουν πολλοί. Και το μπάσκετ εκτός των άλλων είναι και δουλειά!