Όταν τα μπάτζετ δεν παίζουν μπάλα

Αν πιστέψουμε τις --πάντα σχετικές-- «χρηματιστηριακές» αξίες (δηλαδή το transfermarkt) των ομάδων που αγωνίστηκαν απόψε στα Χανιά, η διαφορά είναι χαοτική: ο Κισσαμικός κοστολογείται 2,15 εκ., τη στιγμή που η αξία των παικτών του Ολυμπιακού είναι 75 εκ. Ή, για το κάνουμε πιο λιανά, από τους παίκτες που αγωνίστηκαν με την ομάδα μας, ο Μάριν, ο Φιγκέιρας, ο Τζούρτζεβιτς, ο Καπίνο, ο Καρσελά και ο Μάρτινς, κοστίζουν ατομικά περισσότερο από τον αντίπαλό μας. Παρ' όλα αυτά το σκορ έδειξε 1-1.




Του Dr. Jekyll

Η ενδεκάδα που δοκίμασε ο Τάκης Λεμονής ήταν Καπίνο, Λάμπρου (αριστερό μπακ), Νικολάου και Ένχελς (αριστερός και δεξιός κεντρικός αμυντικός), Φιγκέιρας (δεξί μπακ), Μάρτινς (εξάρι), Ανδρούτσος και Ζιλέ να προωθούνται σε ρόλο οκτάρι και οργανωτής, Μπεν (αριστερός μέσος), Καρσελά (δεξιός μέσος) και Τζούρτζεβιτς (επιθετικός). Οι αλλαγές ήταν Σισέ (76΄ Λάμπρου, με τον Νικολάου να μετακινείται στο αριστερό άκρο της άμυνας) και Μάριν (79΄ Ανδρούτσος).

- Ας ξεκινήσουμε με τα θετικά: μετά από την ηρωική ισοπαλία στο καυτό κρητικό γήπεδο, ο Ολυμπιακός κατόρθωσε να κατακτήσει και μαθηματικά την πρόκριση, σε έναν δύσκολο όμιλο, που, εκτός από τους δύο αντιπάλους, περιλαμβάνει και τους Αστέρα Τρίπολης και Νέο Αχαρναϊκό. Άλλο ένα θετικό: παρότι το κοράκι δεν σφύριξε καθαρό πέναλτι (κάποιοι πιο υπερβολικοί θα ζητούσαν και δύο), η ομάδα ξεπέρασε τα εχθρικά σφυρίγματα και πήρε δίκαια τον βαθμό της ισοπαλίας.

- Και για να σοβαρευτούμε: προφανώς και οι αγώνες αυτοί προσφέρονται για δοκιμές (και δοκιμασία για όσους επιλέξαμε να δούμε τον αγώνα). Η ισοπαλία με τον πέμπτο της Β΄ Εθνικής δεν αποτελεί από μόνη της πρόβλημα: είναι, όμως, πρόβλημα, λόγω της γενικότερης εικόνας του φετινού Ολυμπιακού. Και για να προλάβω τη --βέβαιη-- αναφορά των δημοσιογράφων σε αγώνα-αγγαρεία: δεν διέκρινα έλλειψη θέλησης (εκτός από τους κλασικούς, ίσως, τουρίστες), αυτό που είδαμε (και που, εν μέρει, δικαιολογεί η αγωνιστική απραξία κάποιων παικτών, καθώς και οι πολλές αλλαγές στην ενδεκάδα) καλείται έλλειψη ποιότητας και μετάλλου να βγαίνεις νικητής, ακόμα και σε έναν αγώνα με τόσο υποδεέστερο αντίπαλο.

- Ο Ολυμπιακός, προφανώς, είχε τον έλεγχο του αγώνα και θα μπορούσε να φύγει νικητής (αυτό μας έλειπε) αν δεν ήταν άτυχος, έστω και στις δύο φάσεις που ο Τζούρτζεβιτς βρήκε το δοκάρι. Η άμυνά μας, όμως, ήταν και πάλι ακραία προβληματική: ο Κισσαμικός (ναι, ο Κισσαμικός που σήμερα έψαχνα να βρω σε ποια κατηγορία αγωνίζεται) έχασε τρεις τουλάχιστον σπουδαίες ευκαιρίες (η μία, πάλι, από κεφαλιά σε στημένη φάση) και πέτυχε ένα γκολ. Θα είναι τουλάχιστον άδικο να ρίξουμε όλες τις ευθύνες στον άπειρο (και κακό, σήμερα) Λάμπρου ή στη λανθασμένη, πιστεύω, αντίδραση του Καπίνο στο γκολ.

- Ο Καπίνο με τη σημερινή εμφάνιση (και με τη δεδομένη δικαιολογία της αγωνιστικής απραξίας) δικαιολόγησε απόλυτα την επιλογή ως βασικού τερματοφύλακα του Προτό. Δεν αναφέρομαι στην ευθύνη που έχει, πάντα στα δικά μου μάτια, στο γκολ, αλλά και στα βολέ του (που είχαν τραγικό ποσοστό αστοχίας), καθώς και στη γενικότερη αστάθεια που έβγαζε κάτω από το δοκάρια (προφανώς και αυτό είναι υποκειμενική άποψη). Κακό παιχνίδι και από τον Λάμπρου: στο πρώτο του παιχνίδι με την ανδρική ομάδα, ο αριστερός στόπερ κλήθηκε να καλύψει την θέση του αριστερού μπακ, και απέτυχε πλήρως.

- Σημείωση: η χρησιμοποίηση νεαρών παικτών σε άλλες θέσεις από αυτές που κανονικά αγωνίζονται ενίοτε κάθε άλλο παρά βοηθητική είναι. Και για κάθε Ρέτσο, ο οποίος όχι απλά δεν χαντακώθηκε, αλλά ατσαλώθηκε από το πέρασμά του σχεδόν από όλες τις θέσεις της άμυνας --αν και στην επιμονή στη χρησιμοποίησή του έπαιξε ρόλο και το αγύριστο κεφάλι του Μπέντο να πορευτεί με τους πιτσιρικάδες έως το τέλος-- υπάρχουν πολύ περισσότερα παραδείγματα που οι νεαροί παίκτες χάνουν την εμπιστοσύνη στον εαυτό τους από τέτοια πειράματα.

- Λίγα ακόμα για τον Λάμπρου: ο Κισσαμικός ισοφαρίζει στο περίπου στο 70΄, από μια εξαιρετική ενέργεια του Αποστολίδη, ο οποίος αδειάζει τον Λάμπρου και πλασάρει στην κλειστή γωνία του Καπίνο, και η πρώτη αλλαγή του Λεμονή είναι να βγει ο πιτσιρικάς για να περάσει ο Σισέ. Θεωρώ ότι με αυτή τη κίνηση είναι σαν να αναγνωρίζεται η αδυναμία του νεαρού και να του προσάπτεται η ευθύνη για το γκολ. Ο Λάμπρου, όμως, ήταν μαύρη τρύπα από την έναρξη του αγώνα: δεν χρειαζόταν να μπει γκολ από τη πλευρά του για να γίνει αλλαγή. Άλλωστε, για να κερδίζεις ομάδες επιπέδου Κισσαμικού, δεν μπορεί να θεωρείται απαραίτητη η θωράκιση της άμυνας. Οφείλεις, ως Ολυμπιακός, να αρκεί η επίθεση.

- Συνεχίζοντας για τον Λεμονή: σε όλο τον αγώνα η ομάδα είχε τεράστιο πρόβλημα στο να παίξει από τον άξονα, καθώς κανείς από τους τρεις --θεωρητικά-- οργανωτές σου (Μάριν, Φορτούνη και Οφόε) δεν ήταν στον αγωνιστικό χώρο. Από την αρχή του αγώνα, πίστευα πως ο Μάρτινς (ο παίκτης από την τριάδα των κεντρικών χαφ με τις περισσότερες οργανωτικές αρετές) δεν έπρεπε να είναι αυτός που θα αγωνιζόταν πίσω από τους δύο. Ο Ανδρούτσος (με πολλά τρεξίματα, αλλά αρνητικό παρονομαστή) καλώς αγωνίστηκε πιο προωθημένα, αφού αυτή ήταν και η καλή του θέση (παλιά, πριν τον πόλεμο, τουλάχιστον). Ο Ζιλέ, όμως, που συχνά έκανε κίνηση κρυφού επιθετικού, απόψε αδυνατούσε φανερά να βοηθήσει σε αυτόν τον ρόλο.

- Πιο συγκεκριμένα: ο Μάρτινς είχε ελάχιστες λανθασμένες μεταβιβάσεις, όμως επέλεγε, με ελάχιστες εξαιρέσεις, κοντινές πάσες, οι οποίες δεν βοηθούσαν ιδιαίτερα σε γρήγορη ανάπτυξη. Σε σχέση με τον περσινό Μάρτινς, είναι ένα κλικ κάτω σε αντίληψη και σπιρτάδα. Ο Ανδρούτσος πρόσφερε με τα τρεξίματά του, βοήθησε και στην άμυνα, αλλά οι τελικές του ενέργειες ήταν σχεδόν πάντα κακές (και, κάποιες φορές, το «κακές» δεν αρκεί για να τις περιγράψει). Το συνεχές τρέξιμο (κάποιες φορές και άσκοπο) ήταν και το καλό χαρτί του Ζιλέ, ο οποίος, πέρα από τη κεφαλιά-ασίστ για το γκολ του Τζούρτζεβιτς, δεν έκανε κάτι άλλο αξιοσημείωτο.

- Λίγα πράγματα και από Μπεν και, κυρίως, Καρσελά. Ο Μπεν στην επιστροφή του στη βασική ενδεκάδα πίεσε τους αντιπάλους, προσπάθησε να τρέξει την ομάδα μπροστά κουβαλώντας την μπάλα και είχε και ένα δύο καλά τελειώματα -- έβγαλε και συμπαθητικές παράλληλες σέντρες και γεμίσματα. Ο Καρσελά ξεκίνησε πολύ ορεξάτος για να εξαφανιστεί πλήρως στο δεύτερο ημίχρονο και να κάνει την επανεμφάνισή του στο γήπεδο τα τελευταία δεκαπέντε λεπτά. Επαναλαμβάνω: αν αυτό είναι το ταβάνι του βασικού σου εξτρέμ, και της μίας από τις τρεις κορυφαίες καλοκαιρινές σου μεταγραφές, τότε we have a serious problem (που θα έλεγε και η γιαγιά μου).

- Στις υπόλοιπες θέσεις: δεν μπορώ να πω ότι οι Νικολάου και Ένχελς κάνουν κακό παιχνίδι. Ο Νικολάου, έχασε μεν μια κεφαλιά από αντίπαλο (η μία από τις τρεις μεγάλες ευκαιρίες του Κισσαμικού), αλλά προσπάθησε να βοηθήσει ακόμα και στην ανάπτυξη, ενώ ο Ένχελς από ελάχιστες μονομαχίες βγήκε χαμένος. Καλός ήταν και ο Φιγκέιρας, ο οποίος προωθήθηκε κάμποσες φορές (ένα πρόβλημα στη συνεργασία του με τον Καρσελά, πάντως, το είχε -και όχι μόνο στο διάστημα που ο Καρσελά ήταν εξαφανισμένος κάπου στο γκαζόν). Επίσης, ο Φιγκέιρας συνεχίζει να έχει νευράκια και κάποιος πρέπει να τον πείσει να ρίξει τους τόνους: άλλο το πάθος, άλλο η ηλιθιότητα (και οι αντιδράσεις του Πορτογάλου κλίνουν, δυστυχώς, προς την ηλιθιότητα).

- Κατά τ' άλλα: αν περιμένεις από τον Σισέ να περάσει για να γυρίσει ένα ματς με ομάδα δεύτερης κατηγορίας έχεις θέμα. Παρ' όλα αυτά, ο Σισέ, και στην άμυνα έδωσε δύναμη, και πρόλαβε να κερδίσει τρεις κεφαλιές στην επίθεση (χωρίς, όμως, να βρίσκει και αυτή τη φορά δίχτυα) και να διαχωριστεί από το γενικότερο χάλι της ομάδας. Ούτε ο Μάριν, ως αλλαγή στο τελευταίο δεκάλεπτο, κατόρθωσε αυτή τη φορά να αλλάξει τη ροή του αγώνα -για την ακρίβεια η προσφορά του ήταν η καλή σέντρα για το δεύτερο δοκάρι του Τζούρτζεβιτς.

- Για τελευταίο, άφησα το μόνο πραγματικά θετικό από αυτό τον αγώνα: μετά το γκολ με την Κέρκυρα, ο Ούρος πετυχαίνει και δεύτερο «σεντερφορίσιο» γκολ, ενώ έχει και δύο δοκάρια (και τα δύο αποτέλεσμα της σωστής τοποθέτησης, κίνησης και ικανοτήτων του). Πέρα από αυτό, όμως, ο Τζούρτζεβιτς κράτησε --και, ενίοτε, μοίρασε-- την μπάλα, έβγαλε δύναμη, ενώ υπήρξε και φάση που βρέθηκε να μαρκάρει πίσω ως δεξί μπακ. Πολύ καλή εμφάνιση για τον Ούρος και, μακάρι, να μην του ρίξουν τη ψυχολογία τα δύο δοκάρια -- ήταν φανερός ο εκνευρισμός του, και γι' αυτό δεν χαιρέτησε (διαβάζω) τον κόσμο.

- Με αφορμή το παραπάνω: ο ένας (Πάρντο) μας βεβαίωσε ότι «ο Θεός βλέπει» (μετά τα δύο γκολ, νομίζω, με τη Σπόρτιγκ). Ο άλλος (Μάριν) σκοράρει με την Κέρκυρα και κάνει νόημα στον προπονητή του να σωπάσει. Ο τρίτος (Οφόε) θέλει να φύγει, γιατί αισθάνεται η γυναίκα του ανασφάλεια μετά τη ληστεία στο σπίτι του, παρότι η ΠΑΕ προσφέρθηκε να τοποθετήσει σεκιούριτι (σιγά αγορίνα μου, καλά πληρώνεσαι, θα τα αγοράσεις ξανά). Ο τέταρτος (Τζούρτζεβιτς) δεν μπορεί να ηρεμήσει και να χαιρετήσει τον κόσμο, παρότι προσπαθεί να τον συνετίσει ο προπονητής του (αφήνω στην άκρη τις φήμες που έχω ακούσει για τον Εμενίκε, γιατί έφτασαν στα αυτιά μου από τον κουμπάρο τού γείτονα τού περιπτερά, που ο ξάδερφός του ξέρει «από μέσα»).

- Προφανώς και δεν τα βάζω όλα στην ίδια μοίρα (η αντίδραση του Τζούρτζεβιτς, ειδικά, μου φαίνεται και εν δυνάμει υγιής, αφού δεν πρόκειται για ασέβεια προς τον κόσμο -- απλά, πιστεύω ότι οφείλεις να ξεπερνάς τον εκνευρισμό σου και να τιμάς τον κόσμο που σε τιμά). Είναι όλα, όμως, δείγματα μιας --ακόμα-- δυσλειτουργίας στην ομάδα. Η πειθαρχεία πρέπει να υπάρχει (οι ποδοσφαιριστές του Ολυμπιακού, όπως και εμείς, κατά κανόνα είναι μεγάλα παιδιά -- σε αντίθεση με εμάς, όμως, πληρώνονται αδρά για να είναι συνεπείς). Ανεξάρτητα από τη πίστη που έχουν στον προπονητή τους, οφείλουν να βάζουν το κεφάλι κάτω και να δουλεύουν. Ο προπονητής οφείλει να έχει τον πρώτο και τελευταίο λόγο, αφού αυτός θα πάρει την ευθύνη ή τα εύσημα.

- Όλη η παραπάνω κριτική του αγώνα, προφανώς, αφορά σε έναν αγώνα με αντίπαλο πολύ χαμηλής δυναμικής και με τη πρόκριση να είναι δεδομένη. Αν ο Λεμονής ήθελε να δει συγκεκριμένα πράγματα και αντιδράσεις, καλώς έκανε ό,τι έκανε, αφού το αγωνιστικό κόστος είναι αδιάφορο. Το πλέον αρνητικό, όμως, είναι ότι για ένα ακόμα αγώνα ο Ολυμπιακός δέχτηκε γκολ: έχω βαρεθεί να το αναφέρω, αλλά, με το σημερινό, ο Ολυμπιακός έχει κρατήσει το μηδέν σε πέντε από τα 24 επίσημα παιχνίδια που έχει δώσει.

- Και ένα τελευταίο: τον αγώνα έβλεπα με τον αδερφό RedTerso. Κάποια στιγμή σχολιάζαμε τους παίκτες και βρεθήκαμε να λέμε: «Καλός ο Χ, τρέχει πολύ σήμερα», «Καλός ο Ψ, πιέζει», «Καλός ο Υ, με τα τρεξίματα βοηθάει». Χωρίς να υποτιμώ καθόλου την --τεράστια-- σημασία που έχει στο σύγχρονο ποδόσφαιρο η φυσική κατάσταση (ταχύτητα, ταχυδύναμη, αντοχή κτλ), όταν φτάνουμε να λέμε συνέχεια, για να σχολιάσουμε, θετικά, την εμφάνιση ενός ποδοσφαιριστή μας, ότι «έτρεξε, πίεσε, πολλά τρεξίματα, κ.λπ.», έχουμε πρόβλημα. Αλλιώς, ας πάρουμε όλη την ομάδα στίβου και ας τη βάλουμε να παίξει στο πρωτάθλημα.