Ο Ολυμπιακός, με καλύτερη απόδοση από όσο προδιαθέτει το τελικό 2-1, νίκησε και τον Λεβαδειακό. Πραγματοποιώντας καλή εμφάνιση (από τις καλύτερες στο φετινό) πρωτάθλημα, έχασε σωρεία ευκαιριών για να καθαρίσει από νωρίς τον αγώνα (με αποκορύφωμα το χαμένο πέναλτι του Φορτούνη), ισοφαρίστηκε από κεφαλιά του Γιακουμάκη στο 68΄ και πήρε τη νίκη με μακρινό σουτ του Κούτρη στο 84΄.
Η ενδεκάδα που επέλεξε ο Τάκης Λεμονής ήταν: Προτό, Κούτρης (αριστερό μπακ), Σισέ και Μποτία (αριστερός και δεξιός κεντρικός αμυντικός), Ομάρ (δεξί μπακ), Ταχτσίδη (εξάρι), Ζιλέ (οκτάρι), Μάριν (αριστερός μέσος), Φορτούνης (δεκάρι – οργανωτής), Καρσελά (δεξιός μέσος) και Καρίμ (επιθετικός). Οι αλλαγές ήταν οι Σεμπά (60΄ Καρσελά, με τον Μάριν να μετακινείται δεξιά και τον Σεμπά να παίρνει την αριστερή πτέρυγα), Μάρτινς (77΄ Ταχτσίδης) και Τζούρτζεβιτς (80΄ Φορτούνης).
- Στο πρώτο 25λεπτό ο Ολυμπιακός ήταν ράθυμος, νωχελικός και έδειχνε εντελώς ακίνδυνος για να διασπάσει τη συμπαγή --και σωστή-- αμυντική τακτική του Λεβαδειακού (κοινώς, μια κοντινή εικόνα σε όσα έχουμε δει φέτος από τον Ολυμπιακό). Από το 25ο λεπτό του αγώνα, όμως, μέχρι και τη λήξη του ημιχρόνου, ο Ολυμπιακός ήταν καταιγιστικός (αυτό που θέλουμε και περιμένουμε: το γήπεδο να κατηφορίζει). Με σωστή ανάπτυξη και συνεχή πίεση, η ομάδα παρήγαγε φάσεις σχεδόν ανά τρία λεπτά. Η απόλυτη κυριαρχία ανταμείφθηκε με γκολ στο 42΄ από τον Ζιλέ (άψογη κίνηση και πλασέ), σε καταπληκτική ασίστ του Φορτούνη.
- Πιεστικός και αποφασισμένος να καθαρίσει τον αγώνα εμφανίστηκε ο Ολυμπιακός και στο δεύτερο ημίχρονο. Το χαμένο πέναλτι (κέρδισε ο Κούτρης και εκτέλεσε άστοχα ο Φορτούνης) στο 52΄, καθώς και δύο ακόμα χαμένες ευκαιρίες του Καρίμ (ο τερματοφύλακας του Λεβαδειακού είχε κατεβάσει ρολά), ακολούθησε ένα ακόμα φθηνό γκολ, που δεχτήκαμε με κεφαλιά από κόρνερ στο 68΄. Ο Λεμόνης εξήρε την αντίδραση της ομάδας μετά το γκολ, αλλά κατά τη δική μου άποψη ο Ολυμπιακός αποσυντονίστηκε και αν δεν γινόταν το (πολύ καλό) μακρινό σουτ του Κούτρη και η λανθασμένη αντίδραση (μοναδικό λάθος στον αγώνα) του τερματοφύλακα του Λεβαδειακού, θα έσπαγαν καρδιές μέχρι τη λήξη του αγώνα.
- Ο Κούτρης πραγματοποίησε την καλύτερή του εμφάνιση με τη φανέλα του Ολυμπιακού. Σε έναν αγώνα που, ρεαλιστικά, ήταν περισσότερο απαραίτητες οι επιθετικές του ικανότητες, δικαίωσε την επιμονή στη χρησιμοποίησή του: ένα κερδισμένο πέναλτι και ένα γκολ αρκούν για να χριστεί mvp του αγώνα. Είναι προφανές ότι απέχει ακόμα παρασάγγας από το να χαρακτηριστεί νέος Γεωργάτος --ο τρελός καραφλός ήταν ένα από τα πέντε κορυφαία αριστερά μπακ στην Ευρώπη--, αλλά με αρκετή δουλειά δείχνει ότι διαθέτει τη μαγιά για να γίνει ένας πολύ καλός ποδοσφαιριστής (είπαμε: ανεξάρτητα από τα διθυραμβικά σχόλια, ο Κούτρης πρέπει να βελτιωθεί τόσο αμυντικά --είναι αρκετά πρόσφατη η τραγική εμφάνιση στο Καμπ Νου, όπως και η εξαιρετική ρεβάνς του στο Καραϊσκάκης-- όσο και επιθετικά, αφού το ποσοστό εύστοχων γεμισμάτων έχει πέσει).
- Για έναν ακόμα αγώνα, ο Ολυμπιακός δέχεται τέρμα. Από την αρχή των επίσημων αγώνων, ο Ολυμπιακός δεν έχει δεχτεί γκολ μόνο στους εκτός έδρας αγώνες με τη Ριέκα, τη Λαμία, και τον (Νέο) Αχαρναϊκό, και στους εντός έδρας αγώνες με τους μΠΑΟΚ και Μπαρτσελόνα (σύνολο: πέντε παιχνίδια). Σε όλα τους άλλα (δεκαέξι τον αριθμό), ο Ολυμπιακός δέχτηκε από ένα έως τρία γκολ. Με λίγα λόγια, κρατάμε το μηδέν μόνο σε έναν στους τέσσερις αγώνες.
- Η επιθετική γραμμή εξακολουθεί να προκαλεί προβληματισμό. Στον αγώνα του Σαββάτου, ο Καρίμ βρέθηκε στη σωστή θέση κάμποσες φορές (και σε κάποιες από αυτές, είχε καλό τελείωμα). Παρ' όλα αυτά, γκολ από επιθετικό δεν πήραμε. Με δεδομένο ότι σιγήσαμε και στα στημένα (αν και εκτελέσαμε πέναλτι, καθώς και κάμποσα κόρνερ και φάουλ από καλή θέση), δεν ήθελε και πολύ ο αγώνας για να γίνει ντέρμπι.
- Όπως και στα τελευταία παιχνίδια, το αμυντικό κεντρικό δίδυμο ήταν, σε γενικές γραμμές, καλό. Το γκολ, όμως, προήρθε από κόρνερ (ο Λεβαδειακός είχε μία ακόμα --μέτρια-- ευκαιρία από στημένη μπάλα), σε μια φάση που η άμυνα λειτουργεί λάθος (έχω την αίσθηση ότι τη μεγαλύτερη ευθύνη για το γκολ φέρει ο --καλός στον υπόλοιπο αγώνα-- Σισέ). Αμέσως μετά το γκολ (και εναρμονισμένα με κάμποσα φετινά παιχνίδια), ο Λεβαδειακός έχασε σπουδαία ευκαιρία για να γυρίσει το ματς και, πιθανότητα, να φύγει με βαθμό ή βαθμούς από το Φάληρο.
- Η φετινή χρονιά είναι παράξενη: παρότι έχουμε κάνει το χειρότερα ξεκίνημα της 20ετίας, εξακολουθούμε να είμαστε εντός στόχων (κάθε άσχημο αποτέλεσμα, όμως, θα μας απομακρύνει από το πρωτάθλημα). Μέσα σε όλα τα άλλα, ο φετινός Ολυμπιακός έδωσε σε όλους το δικαίωμα να πιστεύουν ότι μπορούν να τον κερδίσουν, ακόμα και στην έδρα του. Ο αντίπαλος, όποια και να είναι η θέση του στη βαθμολογία, δεν πανικοβάλλεται από το Καραϊσκάκης. Με συμπαγή άμυνα (στα περισσότερα παιχνίδια) έχει ελπίδες ότι όλο και κάπως θα εκμεταλλευτεί ένα αμυντικό λάθος ή μια αντεπίθεση και θα σκοράρει (το είπαμε και παραπάνω: ο φετινός Ολυμπιακός κρατά το μηδέν μόνο σε ένα στα τέσσερα παιχνίδια). Ακόμα και όταν ο Ολυμπιακός ανοίγει το σκορ, ο αντίπαλος συνεχίζει στο ίδιο μοτίβο: άμυνα πίσω, και ένα γκολ ίσως/μπορεί/ελπίζουμε ότι θα το βρούμε (και, με ξεκίνημα την περσινή απαράδεκτη αμυντική τακτική του Μπέντο, συνήθως το βρίσκει).
- Μου αρέσει ότι ο Προτό δείχνει να γουστάρει τον δαφνοστεφανωμένο. Στο σύγχρονο ποδόσφαιρο, λίγοι είναι οι παίκτες που θα δεθούν με την ομάδα (για άλλους είναι, εξαρχής, απλώς ένα σκαλοπάτι, ενώ για άλλους προκύπτει η μεγάλη μεταγραφή στη πορεία). Ο Ολυμπιακός σταδιακά χάνει τις μεγάλες προσωπικότητες που, παραδοσιακά, έδιναν το κάτι παραπάνω όταν τα πράγματα ζόριζαν. Θεωρώ ότι η φετινή ομάδα (και με δεδομένη την έλλειψη λύσεων από τα αριστερά, με την αστοχία Μίλιτς και με τον Μάριν, ο οποίος δεν είναι εξτρέμ) είναι από τις πιο πλήρης που έχω δει τα τελευταία είκοσι χρόνια. Σε επίπεδο σπουδαίων προσωπικοτήτων (για μπάλα μιλάμε πάντα), όμως, υπάρχει λειψανδρία.
- Σε συνέχεια του παραπάνω: ο Φορτούνης με τα καλά (για έμενα πολύ περισσότερα) και τα κακά του, φαίνεται πως αδυνατεί να γίνει ηγέτης (με την έννοια να είναι ο παίκτης που θα παρασύρει με το πάθος τους συμπαίκτες του, και με τις ικανότητές του θα μπορεί να γυρίσει αγώνα). Ο Μάριν, πάντα κατά την προσωπική μου άποψη, είναι περισσότερο απίθανο να αναλάβει έναν τέτοιο ρόλο. Έως τώρα, φαίνεται απίθανο τον ρόλο του ηγέτη να αναλάβει κάποιος από τη μεσαία γραμμή και μπροστά: ο πιο ποιοτικός (πάντα με τα έως τώρα δείγματα γραφής) Οφόε φαίνεται ξενερωμένος --ένας ηγέτης δεν θα έριχνε ιδέες αποχώρησης από μια ληστεία (πρόβλημα που λύνεται από την ΠΑΕ).
- Καλό παιχνίδι έκανε και ο Ταχτσίδης, αλλά ακόμα πρέπει να βελτιωθεί αρκετά για να αλλάξω την μέτρια εικόνα που έχω. Ο συνομήλικος (26 ετών) Μιλιβόγεβιτς εξελίχθηκε σε κολόνα και αρχηγό (στην πράξη) του Ολυμπιακού. Με ανάλογη βελτίωση, θα μπορούσε να γίνει το ίδιο και ο Ταχτσίδης. Η διαφορά είναι ότι ο ένας ήρθε από τον πάγκο της Άντερλεχτ 23 ετών (και έφτασε στο maximum της απόδοσής του, με τα ερυθρόλευκα, πέρσι), ενώ ο Ταχτσίδης ήρθε στα 26, από γεμάτες σεζόν στο Καμπιονάτο (κοντολογίς, δεν είμαι βέβαιος ότι υπάρχουν τα ίδια περιθώρια βελτίωσης). Και λίγο άσχετο: γενναία κίνηση του Λεμονή να χρησιμοποιήσει τον παροπλισμένο, έως τότε, Ταχτσίδη βασικό με την Μπαρτσελόνα. Με δεδομένη την καλή απόδοση του Παναγιώτη σε εκείνο το παιχνίδι (είπαμε: στο ποδόσφαιρο, ευτυχώς ή δυστυχώς, κρίνεσαι εκ του αποτελέσματος), είναι από τις κινήσεις που κερδίζεις έναν ποδοσφαιριστή.
- Στον αγώνα του Σαββάτου, πάντως, ο Ταχτσίδης έβγαλε πάθος (κανείς δεν αμφισβητεί ότι καίγεται για να πετύχει με τη φανέλα του Ολυμπιακού -- από τους μετρημένους, πλέον, που το λιμάνι φαντάζει ιδανικό για τελευταίος προορισμός), ενώ είχε και μερικές εντυπωσιακές μεταβιβάσεις. Έκανε, πάντως, και αρκετές λανθασμένες πάσες (πολλές από αυτές χωρίς πίεση), ενώ εκβίασε (με την έννοια ότι δεν είχε καλές προϋποθέσεις ή ότι υπήρχαν διαθέσιμες καλύτερες επιλογές) σουτ -- αν είχαν μπει, θα ήταν παικταράς, τώρα που κατέληξαν στα περιστέρια (που ήταν, πάντως, και το πιθανότερο), είναι άμπαλος
- Ο Ζιλέ έτρεξε και πέτυχε ένα όμορφο γκολ (το δεύτερο με τη φανέλα του Ολυμπιακού -- είχε προηγηθεί το πρώτο γκολ στο Νέος Αχαρναϊκός-Ολυμπιακός 0-3). Εξακολουθώ να έχω τους ενδοιασμούς μου για το κατά πόσο μπορεί να αποτελέσει κάτι περισσότερο από παίκτη rotation.
- Η δεξιά πλευρά μπορεί και καλύτερα. Τόσο ο Ομάρ, όσο και (κυρίως) ο Καρσελά μπορούν, και πρέπει, να έχουν καλύτερη απόδοση. Οι πολλές αλλαγές σε πρόσωπα και θέσεις, είναι βέβαιο ότι δεν επιτρέπουν σε παίκτες να βρουν αγωνιστικό ρυθμό. Όμως αυτή είναι η πραγματικότητα, ειδικά σε έναν δυσλειτουργικό και με προβλήματα φυσικής κατάστασης Ολυμπιακό, που αναζητά σταθερό κορμό και βελτίωση, κατά την διάρκεια συνεχών αγωνιστικών υποχρεώσεων. Ανεξάρτητα από το όνομα, χρειάζεται πείσμα και πάθος για να αποδεικνύεις συνέχεια ότι αξίζεις τη φανέλα του βασικού. Όσο και αν ο ανταγωνισμός έχει, επίσης, διακυμάνσεις (τόσο --κυρίως-- ο Φιγκέιρας, όσο και ο Πάρντο δεν έχουν πείσει ότι μπορείς να βασιστείς πάνω τους) είναι απαραίτητο οι θεωρητικά βασικοί (νομίζω) Ομάρ και Καρσελά να γίνουν πολύ πιο ουσιαστικοί.
- Με τον Μπεν, πρακτικά, ανέτοιμο και τον Εμενίκε, ως συνήθως, στα πιτς είναι δύσκολο να κατέβεις με σύστημα δύο επιθετικών, αφού και ο Τζούρτζεβιτς και ο Καρίμ δεν είναι περιφερειακοί επιθετικοί. Στον αγώνα του Σαββάτου χρειάστηκε να αγωνιστούν μαζί, αφού το αποτέλεσμα ήταν αρνητικό. Ελπίζω ότι με την επαναφορά των δύο προαναφερθέντων (και παρά τις αμφιβολίες μου ότι υπάρχουν ελπίδες ανάκαμψης του προβληματικού, από πολλές απόψεις, Εμενίκε) να δούμε, τουλάχιστον εντός έδρας, ένα πιο επιθετικό σχήμα (θυμίζω ότι αυτό δοκίμασε ο Λεμονής στον αγώνα με τον Ατρόμητο, αλλά του το χάλασε ο γρήγορος τραυματισμός του Μπεν).
- Ο Μάριν πρόσθεσε μια ακόμα καλή εμφάνιση στο ενεργητικό του. Θα χρειαστεί να τον δω και σε παιχνίδια απέναντι σε πιο σκληρούς αντιπάλους (και ειδικά εκτός έδρας) για να αλλάξω την άποψη που έχω: είναι ποδοσφαιριστής που ξέρει καντάρια (για να χρησιμοποιούμε και τα κλισέ) μπάλα, αλλά δεν έχει τσαγανό για να ηγηθεί και να βάλει τα πόδια του στη φωτιά όταν τα πράγματα ζορίζουν. Από την άλλη, μέτρια εμφάνιση για τον Φορτούνη, με μια καταπληκτική πάσα και ένα χαμένο πέναλτι.
-Λίγα πράγματα, αλλά οπωσδήποτε όχι αρνητικά, από τις (σωστές) αλλαγές. Ο Σεμπά είναι Σεμπά και αν εξαιρέσεις ότι φέτος παρουσιάζεται αμελής στα αμυντικά του καθήκοντα, δίνει δύναμη στη μεσαία γραμμή (άλλωστε, με τον Καρσελά αρνητικό, δεν είχε ψηλά τον πήχη). Ο Μάρτινς είναι φανερά εκτός ρυθμού, αλλά έχω την αίσθηση ότι είναι απαραίτητος στην προβληματική κυκλοφορία της μπάλας (έχω ξαναπεί πως δεν είμαι αντικειμενικός όσον αφορά στον μικρόσωμο Πορτογάλο). Ο Τζούρτζεβιτς έκανε πολλά για τα (ούτε) δεκαπέντε λεπτά που αγωνίστηκε και νομίζω ότι ανάλογα με το αν βλέπεις κανείς το ποτήρι μισογεμάτο ή μισοάδειο θα κρίνει και την εμφάνισή του: δεν σκόραρε (για την ακρίβεια είχε ένα πολύ κακό τελείωμα), όμως βρέθηκε να παίρνει τη μπάλα και να ταλαιπωρεί αντιπάλους περισσότερο από ό,τι συνηθίζεται από μια αλλαγή του τελευταίου δεκαλέπτου.
- Διπλό στη Λισσαβόνα; Δεν είναι το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο -- για να είμαστε ρεαλιστές, θα αποτελεί μια από τις μεγαλύτερες εκπλήξεις των φετινών ομίλων. Στη δική μας αντίληψη, ο Ολυμπιακός είναι, έτσι κι αλλιώς, μια από τις σπουδαιότερες ομάδες. Ακόμα και στον αγώνα με την Μπαρτσελόνα, όσο και αν η λογική λέει ήττα, ένα κομμάτι του εαυτού σου πάντα πιστεύει ότι μπορεί να γίνει το τρελό -- δεν μιλάω καν για τον άσο, στο διπλό αναφέρομαι (για μπάλα μιλάμε άλλωστε). Ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα της Τετάρτης (και με δεδομένο ότι προτεραιότητα έχει το ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΠΡΩΤΑΘΛΗΜΑ):
ΘΡΥΛΕ ΠΑΙΞΕ ΓΕΡΑ, ΠΑΙΞΕ ΜΕ ΤΣΑΜΠΟΥΚΑ
ΚΑΙ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΣΟΥ ΘΑ ΤΡΑΓΟΥΔΑ!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου