Μπαρτσελόνα - Ολυμπιακός 3-1. Και;

Ο Ολυμπιακός κόντρα σε μια από τις καλύτερες ομάδες του πλανήτη, με ξεκάθαρους αμυντικούς προσανατολισμούς, κατόρθωσε να περιορίσει την έκταση του σκορ στο, --σχετικά-- τιμητικό 3-1. Οι προβληματισμοί, όμως, για το αν γίνονται βήματα προς τα μπροστά ή προς τα πίσω, παραμένουν, καθώς η εικόνα της ομάδας δεν επιτρέπει άλλο συμπέρασμα εκτός από αυτό που προαναφέραμε: με ξεκάθαρα αμυντικούς προσανατολισμούς, περιορίσαμε την έκταση του σκορ σε 3-1.

Του Dr. Jekyll

Η ενδεκάδα που επέλεξε ο Έλληνας τεχνικός ήταν Πρότο, Κούτρης (αριστερό μπακ), Νικολάου και Μποτία (αριστερός και δεξιός κεντρικός αμυντικός), Ομάρ (δεξί μπακ), Ζντιέλαρ (καθαρό εξάρι), Ζιλέ και Ρομαό (κάτι ανάμεσα σε –κυρίως—εξάρια και οκτάρια), Καρσελά (αριστερός μέσος), Ανδρούτσος (δεξιός μέσος) και Οτζίτζα (κάτι σαν επιθετικός). Με λίγα λόγια, ένα σύστημα με τέσσερις αμυντικούς, τρεις αμυντικούς μέσους, έναν καθαρά επιθετικογενή μέσο (Καρσελά), έναν παίκτη που αγωνίζεται ως οκτάρι ή οργανωτής (Οτζίτζα), έναν μέσο, που ανάθεμα αν και ο ίδιος γνωρίζει ποια ακριβώς είναι η καλή του θέση (Ανδρούτσος), και κανέναν επιθετικό. Οι αλλαγές ήταν Τζούρτζεβιτς (55΄, στη θέση του Ζιλέ), Πάρντο (65΄, στη θέση του Καρσελά) και Φορτούνης (72’, στη θέση του Οφόε).

Λίγα δεδομένα: αρχικά ότι η Μπαρτσελόνα δεν χρειάζεται συστάσεις. Αποτελεί μια ποδοσφαιρική υπερδύναμη, έναν από τους μόνιμους διεκδικητές του Champions League, στην ενδεκάδα της περιλαμβάνονται κάποιοι από τους καλύτερους ποδοσφαιριστές στον πλανήτη και, δυστυχώς για εμάς, βρίσκεται και σε καλό φεγγάρι. Δεύτερο: χωρίς να δικαιολογώ τις επιλογές του Λεμονή, υπενθυμίζω ότι κανείς δεν θυμάται αν ο Ολυμπιακός έχασε ευκαιρίες στους αγώνες ενάντια με Ρεάλ (5-1), Ρόζενμπεργκ (5-1) και Γιουβέντους (7-0). Αυτό που έμεινε, και δικαιολογημένα, αφού η επιτυχία στο ποδόσφαιρο --και τον επαγγελματικό αθλητισμό-- κρίνεται από το αποτέλεσμα, είναι το εύρος του σκορ.

Τρίτο: η πίεση που μπορεί να ασκήσει η Μπαρτσελόνα, ειδικά στο Καμπ Νου, είναι εξωπραγματική. Το passing game της, το οποίο έμελλε να θέσει νέα δεδομένα στο ποδόσφαιρο, δεν το έχει καμία άλλη ομάδα, ενώ η παρουσία ποδοσφαιριστών, όπως ο Μέσσι, ο Σουάρες και ο Ινιέστα, αποτελούν φόβητρο, όχι μόνο για ποδοσφαιριστές 20 ετών, όπως ο Νικολάου και ο Ανδρούτσος, αλλά για την πλειοψηφία των αμυντικών των κορυφαίων ευρωπαϊκών ομάδων.

Τέταρτο: δεν γνωρίζω την εικόνα των αποδυτηρίων μας. Δεν ξέρω σε ποια ακριβώς κατάσταση είναι η ψυχολογία των ποδοσφαιριστών μας (με τη βεβαιότητα ότι καλή δεν τη λες). Συνεπώς, δεν μπορώ να γνωρίζω αν καλύτερο για την ψυχολογία είναι μια μικρής έκτασης ήττα (γιατί, απέναντι σε αυτή τη Μπαρτσελόνα, το 3-1 είναι μικρή έκταση) ή να δοκιμάσεις να κοιτάξεις στα μάτια τον αντίπαλο και να φύγεις φορτωμένος με περισσότερα από τέσσερα γκολ.

Πέμπτο: προτεραιότητα για την ομάδα --πρέπει να—είναι ο αγώνας της Κυριακής με τον μΠΑΟΚ. Οι ελάχιστες ελπίδες συνέχειας στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις, μετά τη κλήρωση των ομίλων, έχουν πρακτικά μηδενιστεί μετά την ήττα από την Σπόρτινγκ, στον μοναδικό αγώνα που, θεωρητικά, μπορούσες βάσιμα να προσμένεις θετικό αποτέλεσμα. Συνεπώς, διάφορα σχόλια, που θέλουν τον Ολυμπιακό να τα δίνει όλα (χρησιμοποιώντας όλα τα καλά του χαρτιά) για ένα καλό αποτέλεσμα ενάντια στη Μπάρτσα, ενώ ακολουθεί ένα ντέρμπυ που, αν δεν νικήσεις, κάνει πολύ δύσκολη την κατάκτηση του πρωταθλήματος, είναι, επιεικώς, ανόητα.

Έκτο: έχουμε συνηθίσει έναν άλλον Ολυμπιακό στο Champions League. Ξεκάθαρα επιθετικό, όπως στις περισσότερες συμμετοχές, με περήφανες νίκες και βαριές ήττες, ή έναν προσεγμένο, αλλά αποτελεσματικό, Ολυμπιακό, όπως τη χρονιά με τα πρώτα διπλά (με τον Τάκη Λεμονή στον πάγκο). Οι εποχές έχουν, όμως, αλλάξει και όποιος δεν το αναγνωρίζει δεν πρόκειται να καταλήξει σε χρήσιμα συμπεράσματα. Η ψαλίδα έχει ανοίξει και η απόσταση που χώριζε τον Ολυμπιακό από τη Ρεάλ τη χρονιά του 4-2, είναι πολύ μικρότερη από αυτήν που χωρίζει τον Ολυμπιακό από τη Μπαρτσελόνα το 2017. Θαύματα δεν γίνονται: ο τελευταίος προπονητής, που κάθισε στον πάγκο της ομάδας μας, και κοίταξε --και με το παραπάνω-- στα μάτια κάθε αντίπαλο, αυτή τη στιγμή --και, προφανώς, όχι τυχαία-- βρίσκεται στον πάγκο του χθεσινού μας αντιπάλου.

Ο χθεσινός αγώνας είχε την μορφή που όλοι –δυστυχώς-- περιμέναμε: η Μπαρτσελόνα έπαιζε τον Ολυμπιακό σαν τη γάτα με το ποντίκι. Το σύστημα χωρίς κανέναν επιθετικό, μπορεί να θωράκιζε --όσο μπορείς να θωρακιστείς απέναντι στη Μπάρτσα-- την άμυνα, αλλά έδινε και ξεκάθαρο μήνυμα στους παίκτες μας: εσείς και αυτοί, είστε σε άλλο επίπεδο. Στόχος δεν είναι οι βαθμοί, αλλά να μην ξεφύγει το σκορ. Προφανώς, η Μπάρτσα είχε την κατοχή, προφανώς η Μπάρτσα έχανε ευκαιρίες και, προφανώς, κάποια στιγμή, όπως και έγινε, κάποια από αυτές τις ευκαιρίες --ο χορός των χαμένων ευκαιριών ξεκίνησε από τα πρώτα λεπτά του αγώνα-- θα μετουσιωνόταν σε γκολ. Το 1-0 ήρθε στο 18’, με αυτογκόλ του Νικολάου (για όσους σπεύδουν να προσάψουν ευθύνες στον μικρό για το αυτογκόλ, θυμίζουμε --όπως μάθαμε χθες-- ότι ο δεύτερος σκόρερ της φετινής Μπαρτσελόνα, πίσω από τον Μέσσι, είναι τα αυτογκόλ).

Τα υπόλοιπα, εκτός από τις χαμένες ευκαιρίες και τη συντριπτική κατοχή και υπεροχή της Μπαρτσελόνα, που αξίζει να αναφερθούν από το πρώτο ημίχρονο, είναι η μοναδική ευκαιρία του Ολυμπιακού, με τον Καρσελά να σπαταλά μια αντεπίθεση με καλές προϋποθέσεις, --το βασικότερο-- η κόκκινη κάρτα (δεύτερη κίτρινη) στον Πικέ στο 42’ (για γκολ με το χέρι), καθώς και η θλιβερή εικόνα του Ολυμπιακού, που με ένα λεπτό καθυστερήσεων, τη μπάλα στα πόδια από το 45΄ και τη Μπαρτσελόνα --σχετικά-- σοκαρισμένη από την κόκκινη κάρτα, να μην μπορεί να δημιουργήσει ούτε υποψία επίθεσης, αλλά να γυρνά τη μπάλα προς τα πίσω μέχρι το σφύριγμα της λήξης.

Ο Ολυμπιακός αγωνίστηκε σε όλο το δεύτερο ημίχρονο με παίκτη παραπάνω, αλλά αυτό δεν άλλαξε πολλά στην εικόνα του αγώνα --με εξαίρεση, ίσως, τα τελευταία δέκα λεπτά, στα οποία λίγο η χαλάρωση της Μπάρτσα, λίγο η επιθυμία του Ολυμπιακού να εμφανιστεί και αυτός στο γήπεδο, έδωσαν κατοχή στην ομάδα μας, κάποιες ψιλοευκαιρίες και το γκολ της τιμής, με σκόρερ τον Νικολάου στο 88’. Πριν από αυτό, η Μπάρτσα είχε διπλασιάσει τα τέρματά της στο 61’, με εκτέλεση φάουλ- πέναλτι του Μέσσι (φάουλ που παραχωρεί άτσαλα σε σημείο-λουκούμι ο Νικολάου στον Αργεντινό), ενώ είχε φτάσει στο 3-0 με σουτ του Ντιν δύο λεπτά αργότερα.

Πώς είδα τους παίκτες 

 

Προτό: Προσωπικά δεν θα του καταλογίσω ευθύνη για το δεύτερο ή το τρίτο γκολ. Εξακολουθώ να θεωρώ ότι η παρουσία του έχει βελτιώσει συνολικά τις αμυντικές μας αντιδράσεις, ειδικά στις στημένες φάσεις, εξακολουθώ να θεωρώ ότι ο Προτό προηγείται για τη θέση του βασικού από τον Καπίνο (μέχρι να αποδειχθεί το αντίθετο). Για μια ακόμα φορά, σωστές και οι δηλώσεις του: «δεν έχει σημασία με ποιον αγωνίζεσαι, σημασία έχει να νικάς. Αφού δεν νικήσαμε, δεν μπορείς να πεις ότι πήγαμε καλά» (προφανώς και προτιμώ πράξεις από λόγια, αλλά από τον Προτό παράπονο δεν έχω).

Κούτρης: Δικαιολογίες υπάρχουν: ο Καρσελά --σε αντίθεση με τον Ανδρούτσο-- βοηθούσε ελάχιστα στα, έτσι κι αλλιώς, δύσκολα, μαρκαρίσματα που είχε να κάνει ο μικρός. Από την άλλη, όμως, όταν Κούτρη, αγορίνα μου, αφήνεις πάντα δύο μέτρα χώρο στον αντίπαλο (ακόμα και εντός στη περιοχή σου) από τον φόβο –υποθέτω-- μην εκτεθείς από τρίπλα, και πηγαίνεις μονίμως πισωπεταλιά, ο αντίπαλος και σέντρα με αξιώσεις θα βγάλει, και φόρα για να σε τριπλάρει θα έχει, και σουτ με καλές προϋποθέσεις θα μπορέσει να κάνει. Ο νεαρός αμυντικός, που έκανε κακό παιχνίδι, χρωστά ένα ευχαριστώ στον Βαλβέρδε, που επέλεξε να αλλάξει τον Ντελοφέου, ο οποίος έκανε πάρτυ από τα αριστερά μας, στο ημίχρονο (γενικότερα, η Μπάρτσα γρήγορα διέκρινε την αδύναμή μας, αριστερή, πτέρυγα και εκδήλωνε από εκεί τις περισσότερες επιθέσεις).

Νικολάου: είχε συμμετοχή στα τρία από τα τέσσερα γκολ, με εμφάνιση, που στα δικά μου μάτια, είχε θετικό πρόσημο. Δεν αναγνωρίζω καμία ευθύνη του νεαρού στο αυτογκόλ --έχει συμβεί σε πολλούς παίκτες να μην βρίσκουν καλά τη μπάλα σε παράλληλη σέντρα, με τον επιθετικό/ αποδέκτη να καραδοκεί. Το --άτσαλο-- φάουλ του Μέσσι, σε ένα σημείο που φαντάζει σαν πέναλτι, πράγματι είναι θέμα απειρίας, αλλά μόνο μέσα από τέτοια λάθη (όπως ανέφερε και στις δηλώσεις του) αποκτάς την εμπειρία για να πας στο επόμενο επίπεδο.

Επίσης: στην αυστηρή κριτική που διαβάζω για τη χρησιμοποίησή του, απορώ ποιες θα ήταν οι άλλες επιλογές. Σίγουρα όχι ο Βούκοβιτς (τι να κάνει και αυτή η ψυχή), σίγουρα όχι ο Σισέ (εκτός λίστας), και απομένει ο περισσότερο έμπειρος, πιο αργός, όμως, και όχι αριστεροπόδαρος, Ένχελς. Δεν νομίζω ότι ο Βέλγος είχε να δώσει κάτι περισσότερο από τον Νικολάου. Τόσο αυτός, όσο και οι Ανδρούτσος, Ρέτσος, πήραν συμμετοχές στον περυσινό Ολυμπιακό και, πλέον, πρέπει να αντιμετωπίζονται ως έτοιμοι παίκτες -- αλλιώς δεν θα γίνουν ποτέ. Αν αναλογιστεί κανείς ποιους αντιπάλους κλήθηκε να αντιμετωπίσει, επιμένω ότι το πρόσημο είναι θετικό.

Ολοκληρώνοντας για τον Νικολάου: άψογη κεφαλιά, στο πολύ καλά εκτελεσμένο κόρνερ του Φορτούνη και το τέταρτο, μόλις, γκολ ποδοσφαιριστή ελληνικής ομάδας στο Καμπ Νου. Ναι, ο αγώνας είχε κριθεί. Ναι, η Μπαρτσελόνα --αλλά και ο Ολυμπιακός-- έμοιαζαν να σκέφτονται περισσότερο (ο καθένας για τους δικούς του λόγους) τους αγώνες που έρχονται. Όμως, ένα γκολ απέναντι στη Μπαρτσελόνα έχει πάντα τη δική του αξία. Πόσο μάλλον όταν ο παίκτης που το πετυχαίνει δεν είναι καλά καλά 20 ετών, και έχει ήδη αντεπεξέλθει με επιτυχία στο ψυχολογικό βάρος ενός αυτογκόλ που άνοιξε το σκορ.

Μποτία: Έχω εκφράσει πολλάκις την άποψή μου ότι ο Μποτία είναι ένας από τους καλύτερους --αν όχι ο καλύτερος-- κεντρικούς αμυντικούς του ελληνικού πρωταθλήματος, αρκεί να ξέρεις τι ζητάς από τον παίκτη. Ο Μποτία δεν πρόκειται στα 28 να γίνει γρήγορος, συνεπώς αν τον στέλνεις (όπως ο Μπέντο) να μαρκάρει στη σέντρα, θα δεχτεί επιθέσεις στη πλάτη της άμυνας. Σε αγώνες, όμως, που ο Ολυμπιακός πιέζεται, είναι εδώ και χρόνια αρκετά σταθερός (κάνει τα λάθη του, όπως όλοι, αλλά παραμένει σημαντικός για την αμυντική μας λειτουργία). Στον χθεσινό αγώνα, και σε ένα γήπεδο στο οποίο έχει πολλάκις αγωνιστεί, έκανε πολύ καλό παιχνίδι, καθάρισε φάσεις, δεν έχασε τους αντιπάλους και είχε ελάχιστες κακές μεταβιβάσεις (επαναλαμβάνω: η χθεσινή αμυντική γραμμή του Ολυμπιακού είχε να αντιμετωπίσει, κατά την άποψή μου, μία από τις δύο καλύτερες επιθετικές γραμμές του πλανήτη –η άλλη είναι της Παρί).

Ομάρ: Ίσως η πιο ευχάριστη έκπληξη. Όχι, δεν είναι ο Ομάρ που ξεχώρισε στο προπερυσινό πρωτάθλημα, αλλά, ευτυχώς, δεν είχε και καμία σχέση με τον Ομάρ που είχαμε δει φέτος. Καλός αμυντικά, με προσπάθειες να συνεισφέρει και σε (οποιαδήποτε) ανάπτυξη δοκίμασε να κάνει ο Ολυμπιακός, και με πνευμόνια που άντεξαν τόσο, ώστε να κάνει μια τρελή κούρσα, ελάχιστα λεπτά πριν τη λήξη του αγώνα. Με τον Φιγκέιρας να βρίσκεται σε κακό φεγγάρι, ο καλός Ομάρ είναι άκρως απαραίτητος.

Ζντιέλαρ: Τον νεαρό (22 ετών) Σέρβο ομολογώ πως δεν τον είχα σε ιδιαίτερη εκτίμηση, ειδικά τη χρονιά του Σίλβα, όταν έπαιρνε τη θέση του Καμπιάσο. Φέτος, πάντως, και μετά από τον δανεισμό του, έχει επιστρέψει πολύ καλύτερος. Στον ρόλο του αμυντικού χαφ, έκανε ό,τι μπορείς να περιμένεις σε μια αξιοπρεπή εμφάνιση: έτρεξε πολύ για να κλείσει χώρους, κέρδισε μάχες (και, προφανώς, έχασε και μάχες) απέναντι σε αντιπάλους σπουδαίας κλάσης, δεν πούλησε τη μπάλα, κάνοντας, κατά κανόνα, κοντινές και σίγουρες μεταβιβάσεις, δεν ξεχάστηκε σε λάθος μέρος του γηπέδου. Ο Ζντιέλαρ είναι ένα πολύ καλό εργαλείο, κρίνοντας από την εξέλιξή του μπορεί ακόμα να βελτιωθεί, και αποτελεί ένα ακόμα  περιουσιακό, και προς εκμετάλλευση (δυστυχώς, μάλλον), στοιχείο της ομάδας.

Ρομαό: Συνεχίζει να αποδεικνύει πως είναι ένα ιδιαίτερα αξιόλογο αμυντικό χαφ, σχετικά παλιάς κοπής, το οποίο, όμως, δυστυχώς, οδεύει στα 34 χρόνια. Με τις δυνάμεις του να μειώνονται, σχεδόν σε κάθε αγώνα, μετά το 70’, ο Ρομαό και χθες έδειξε όλα τα στοιχεία που τον καθιστούν το καλύτερο μας φετινό αμυντικό χαφ: διαθέτει φιλότιμο, εμπειρία/ μυαλό, δύναμη/ τσαμπουκά. Επίσης: μαζεύει, ενίοτε αχρείαστες κίτρινες κάρτες, κάτι που τον καθιστά, εκ των πραγμάτων, λιγότερο αποφασιστικό για το υπόλοιπο του αγώνα.

Ζιλέ: Λίγα πράγματα, και, κυρίως, μόνο τρεξίματα, από τον Βέλγο μέσο. Με τέτοιες εμφανίσεις, δύσκολα θα βρίσκει συμμετοχές στη βασική ενδεκάδα, εκτός αν το επιβάλει το rotation ή επιλεχθεί ξανά σύστημα με τρεις αμυντικούς χαφ (με τα εκτός έδρας παιχνίδια, κόντρα στα μεγαθήρια, στο Ch.L. να έχουν τελειώσει, δεν θέλω να ξαναδώ τον Ολυμπιακό με τόσο συντηρητικό σχήμα). Χωρίς να μπορεί να δικαιολογήσει ούτε αμυντικά, αλλά ούτε με βοήθειες στην ανάπτυξη την εμμονή του Χάσι για την απόκτησή του, ο έμπειρος Βέλγος δεν νομίζω ότι θα έχει πολλές ευκαιρίες (μακριά από τραυματισμούς η ομάδα) για να καθιερωθεί.

Οφόε: Είχε έναν από τους πλέον άχαρους ρόλους, που μπορεί να έχει ποδοσφαιριστής: χωρίς να είναι καν επιθετικός ήταν ο μόνος προωθημένος. Κράτησε τη μπάλα, όσο μπορούσε, αφού δύσκολα κάποιος συμπαίκτης του βρισκόταν τόσο προωθημένα για να τον στηρίξει. Με --σίγουρα προπονητική οδηγία-- να μην αμελεί και τα αμυντικά του καθήκοντα, και με τους συνεχείς αγώνες να επιβαρύνουν τη φυσική του κατάσταση, μετά το 60’ δεν μπορούσε να βγάλει άλλα τρεξίματα, αλλά ως εκείνη την ώρα είχε κάνει ό,τι μπορούσε: και κόντρες κέρδισε (πραγματικά σε πολλές φάσεις εντυπωσιάζει η δύναμη που μπαίνει στις φάσεις), και τη μπάλα κουβάλησε (δυστυχώς, χωρίς αποδέκτες για μια μπαλιά στην επίθεση) και ήταν η πρώτη γραμμή άμυνας στο χώρο του κέντρου. Αν έκανε και καλό τελείωμα –σε πολύ δύσκολη φάση- στο σουτ που δοκίμασε, η μεταγραφή του (δυστυχώς, είπαμε) σε ανώτερο πρωτάθλημα θα ήταν θέμα χρόνου.

Καρσελά: Φρου φρου κι αρώματα, και από ουσία τίποτα. Κακός στα αμυντικά του καθήκοντα, χωρίς ουσία στις λιγοστές επιθετικές του ενέργειες, είναι βέβαιο ότι με τέτοιες εμφανίσεις δεν πρόκειται να πάρει τη θέση, όχι απλά του βελτιωμένου Πάρντο, αλλά ούτε του (με συγκεκριμένες και περιορισμένες δυνατότητες) Σεμπά. Δεν του προσάπτω τόσο ευθύνη για την αντεπίθεση που σπατάλησε, με αργοπορημένη και κακή σέντρα, προς τον Ανδρούτσο --αφού σε μια ομάδα που αγωνίζεται μονίμως πίσω από την σέντρα, δεν μπορείς να περιμένεις άψογη αντίδραση όταν περνά για πρώτη φορά στην επίθεση. Του προσάπτω, όμως, ευθύνη για την ελλιπή του προσφορά στην άμυνα: ήταν ενδεικτικό --και άκρως προβληματικό-- η άμεση σύγκριση που μπορούσες να κάνεις, ακόμα και από την τηλεόραση, στις δύο πτέρυγες του Ολυμπιακού. Από δεξιά, ο Ανδρούτσος να είναι μονίμως πάνω σε αντίπαλο, ενώ από τα αριστερά --και με τον Κούτρη, έτσι κι αλλιώς, σε κακή ημέρα-- ο Καρσελά να κινείται ανέμελα κάπου στον χώρο.

Ανδρούτσος: Από χθες διαβάζω αρνητικά σχόλια για τον έτερο πιτσιρικά στο ρόστερ. Δεν θα αναφερθώ στο ότι --όπως διάβασα-- ήταν ο παίκτης με τα περισσότερα τρεξίματα της ομάδας μας (ίσως και του γηπέδου). Ούτε θα αναφερθώ ότι για μια ακόμη φορά αγωνίζεται σε διαφορετική θέση (τα δύο αυτά χρόνια, ο Ανδρούτσος έχει αγωνιστεί αμυντικός μέσος, οκτάρι, δεκάρι, αριστερό και δεξί χαφ και δεξί μπακ). Απορώ, όμως, πώς δεν βλέπουν/με την συνεισφορά του στην άμυνα. Με τις πρώτες επιθέσεις που δοκίμασε από τα δεξιά (τα δικά μας δεξιά) η Μπαρτσελόνα να πέφτουν σε τοίχο, αφού τόσο ο μικρός όσο και ο Ομάρ ήταν πάνω στους παίκτες τους (και με τις δεδομένες βοήθειες στους αμυντικούς των τριών αμυντικών χαφ), όλο το βάρος έπεσε στην αδύναμη αριστερή μας πτέρυγα. Επίσης: ακόμα και στο μηδαμινό επιθετικό μας παιχνίδι, δεν θεωρώ ότι ο Ανδρούτσος αποτέλεσε τροχοπέδη και ότι πέταξε ευκαιρίες.

Τζούρτζεβιτς: Βάζω να ξαναδώ τα βίντεο με τα περσινά, αλλά και τα φετινά γκολ του Σέρβου με τη φανέλα της Παρτιζάν. Βλέπω και τη φωτογραφία του ομώνυμου παίκτη του Ολυμπιακού και αναρωτιέμαι αν πρόκειται για τον ίδιο παίκτη. Δεν γνωρίζω αν είναι θέμα ψυχολογίας, βιολογικό ή κάτι άλλο, αλλά αυτοί οι δύο, δεν μπορεί να είναι ίδιοι. Προφανώς, δεν αναφέρομαι τόσο στο χθεσινό, έτσι κι αλλιώς, ιδιαιτέρων συνθηκών, αγώνα, αλλά σε όλες τις εμφανίσεις του νεαρού με την ερυθρόλευκη. Βαρύς (πού πήγε η εκρηκτικότητα; ), φοβισμένος (πού πήγε το θράσος; ) και χαμένος στο άπειρο (πού πήγαν οι καλές τοποθετήσεις; ), το μόνο θετικό που έχω δει έως τώρα είναι ότι, ως γνήσιο τέκνο της Μεγάλης της Γιουγκοσλαβίας / Σερβίας σχολής, κόβει το μυαλό του (τόσο οι κινήσεις του στον αγώνα στη Νέα Σμύρνη, όσο και η κοκορομαχία του, κάτι θυμίζουν από τη --καλώς, σε αυτά τα επίπεδα, εννοούμενη-- πονηριά του Ίλια). Δυστυχώς, όμως, οι ομοιότητες με τον Ίλια, σταματούν εδώ.

Πάρντο: Διάθεση είχε, αλλά ο Ολυμπιακός δεν γινόταν να αντιδράσει απέναντι στη Μπαρτσελόνα. Ακόμα η ομάδα δεν δείχνει ικανή να προτάξει ένταση και τρεξίματα, μετά το 60’ (πόσο μάλλον, στον χθεσινό αγώνα, ο οποίος, εκτός από την κατάθεση δυνάμεων που απαιτεί να κυνηγάς τους ποδοσφαιριστές της Μπάρτσα, είχε ήδη κριθεί πριν την είσοδο του Κολομβιανού). Λίγο απρόσεκτος στη τελική ενέργεια, λίγο δίχως βοήθειες, λίγο να έχει και το μυαλό του πίσω, δεν ήταν γραφτό του να διακριθεί και στο Καμπ Νου --όπως έκανε στον αγώνα με τη Σπόρτινγκ. Πάντως, και χωρίς να κατηγορώ τον Λεμονή που επέλεξε για βασικό τον Καρσελά (πιστεύω ότι κριτήριο ήταν να είναι ξεκούραστος ο Πάρντο για τον --σημαντικότερο-- αγώνα κόντρα στον μΠαοκ), υποθέτω ότι ο Κολομβιανός θα πρόσφερε περισσότερα, τουλάχιστον αμυντικά.

Φορτούνης: Πέρασε στον αγώνα για 20 λεπτά, τόσο για να ξεκουράσει τον Οφόε, όσο και για να δώσει λίγη πνοή στην επιθετική δημιουργία της ομάδας. Το δεύτερο δεν ήταν τόσο εύκολο, παρότι η Μπαρτσελόνα, αγωνιζόμενη ήδη για μισή ώρα με δέκα παίκτες και με σκορ ασφαλείας, έριξε λίγο ρυθμό (εξακολουθούσε, πάντως, να είναι φωτιά στην επίθεση). Το δεδομένο είναι ότι ο Κωστάκης και μπαλιές δοκίμασε να βγάλει, και τη μπάλα κουβάλησε (ένας από τους λόγους που εκτιμώ ποδοσφαιρικά τον Φορτούνη είναι ότι, ακόμα και ντεφορμέ, ποτέ δεν κρύβεται μέσα στο γήπεδο), και από δική του εκτέλεση κόρνερ ο Ολυμπιακός πέτυχε το γκολ της τιμής (και έμεινε και ξεκούραστος για τη Κυριακή).

Για τον Λεμονή τα πράγματα είναι απλά: το χθεσινό παιχνίδι ήταν lose and lose situation, όπως θα έλεγε και η γιαγιά μου. Κατέβηκε αμυντικά (περισσότερο από ό,τι μας άρεσε), φταιει ο Λεμονής που δεν κοιτάξαμε τη Μπαρτσελόνα στα μάτια (με το τελικό σκορ 3-1 --καλύτερο από αυτό της Γιούβε). Κατέβαινε με πιο επιθετική σύνθεση (το μενταλιτέ σίγουρα αμυντικό θα ήταν) και τρώγαμε διασυρμό, πάλι αυτός θα έφταιγε. Και όλα αυτά σε μια ομάδα που δεν έχει ούτε ψυχολογία (για να αντέχει κραδασμούς), ούτε αντοχές (για να αντιπαραθέσει τρεξίματα, ένταση και δύναμη, στην ποιότητα της Μπαρτσελόνα).

Όπως είπαμε, όμως, η κατάσταση ήταν lose and lose (όπως πολύ σωστά έγραφε ο Καρπετόπουλος, στους αγώνες στο Καμπ Νου, κατά κανόνα, η Μπαρτσελόνα διασκεδάζει, ο αντίπαλος έχει εφιάλτες): το τόσο αμυντικογενές σχήμα, δημιουργεί στους παίκτες (σωστό ή όχι) την αίσθηση μιας χαοτικής διαφοράς ποιότητας, την εντύπωση ότι οι αντίπαλοι δεν είναι άνθρωποι και ποδοσφαιριστές, αλλά υπεράνθρωπες μηχανές του τέλειου ποδοσφαίρου --με τι κουράγια να επιτεθείς, θνητός απέναντι στους ημίθεους;

Η ομάδα συνηθίζει στην ήττα και τα κακά αποτελέσματα --με κάποιες ήττες να αφήνουν (προφανές και στις δηλώσεις) καλή αίσθηση στους ποδοσφαιριστές και τον κόσμο (ο κόσμος μπορεί να έχει και αυτή την άποψη, οι ποδοσφαιριστές απαγορεύεται). Οι ποδοσφαιριστές, ο κόσμος και η διοίκηση ρίχνουν τον πήχη των απαιτήσεων (οι παίκτες μένουν ικανοποιημένοι που προσπάθησαν να καταστρέψουν το παιχνίδι του αντιπάλου, αλλά για εμάς το ποδόσφαιρο είναι δημιουργία).

Τελικά, φταίει ή δεν φταίει ο Λεμονής στη προσέγγιση του αγώνα; Συγγνώμη, αλλά θα μείνω ουδέτερος (ο οπαδός μέσα μου βρίσκει προβληματικό το χθεσινό κοουτσάρισμα, αλλά ο ρεαλιστής εαυτός μου θεωρεί θετικό ότι ο αγώνας στο Καμπ Νου βγήκε χωρίς δράματα).  Ο Έλληνας τεχνικός δεν είναι σπουδαίος προπονητής (το είπαμε: ο σπουδαίος προπονητής που είχαμε, χθες προπονούσε τη Μπαρτσελόνα), αλλά είναι ο μόνος που θα δεχόταν να αναλάβει την δύσκολη αποστολή να οργανώσει μια ομάδα, με τεράστιο ζήτημα φυσικής κατάστασης και ψυχολογίας, κατά την διάρκεια συνεχόμενων και απαιτητικών αγωνιστικών υποχρεώσεων.

Οι αλλαγές που κάνει χθες είναι λογικές (άσχετο ότι θα μπορούσαν να είναι λίγο διαφορετικές στη σειρά ή στο χρόνο): επιλέγει να ξεκινήσει το δεύτερο ημίχρονο, όπως το πρώτο, αφού ένα δεύτερο γκολ στις νέες ισορροπίες του αγώνα (όχι, η Μπάρτσα δεν τρομοκρατείται επειδή αποβάλλεται κάποιος παίκτης της) θα μείωνε αισθητά τις --ελάχιστες-- ελπίδες να διεκδικήσεις βαθμολογικό κέρδος. Στο 55΄ περνά επιθετικό. Ενώ δέχεται το δεύτερο τέρμα, ετοιμάζει τον Πάρντο για να δώσει ακόμα περισσότερη επιθετική ώθηση. Τότε, όμως, και με τον Πάρντο στη γραμμή της αλλαγής (όπως και ο Μποτία στο Τορίνο, πριν ανοίξει το σκορ η Γιουβέντους), ο Ολυμπιακός δέχεται γκολ και, οποιαδήποτε ελπίδα για κάτι καλό, εξανεμίζεται.

Ολοκληρώνοντας για τον Λεμονή, σαφώς και συμφωνώ με την αντίληψη ότι ο κυριακάτικος αγώνας είναι ο σημαντικός για τον Ολυμπιακό και εκεί θα φανεί αν η ομάδα βελτιώνεται ή μένει στάσιμη (την καλή εμφάνιση στο Τορίνο, ακολούθησε η ήττα από τον Ατρόμητο). Όλα φαντάζουν δύσκολα: περιθώρια για νέες απώλειες βαθμών στην Ελλάδα δεν υπάρχουν (με τους επόμενους αγώνες να είναι ενάντια στον μΠΑΟΚ και τον ΠΑΟ), ενώ ο κίνδυνος να τελειώσεις από την Ευρώπη με μηδέν βαθμούς είναι προφανής (στο Καραϊσκάκης δεν θα μπορείς να εμφανιστείς με τόσο συντηρητικό σχήμα, ενώ τα σκορ 0-2 και 1-3, φαντάζουν ιδιαίτερα λιγότερο κολακευτικά, ειδικά μετά τις εκτός έδρας εμφανίσεις).

Λίγα ακόμα:

-- Συγκλονιστικός ο κόσμος. Όπως παλιά και όπως πρέπει. Δεν αμφιβάλω ότι στο ύψος του θα σταθεί --τουλάχιστον τα πέταλα-- και στον εντός έδρας αγώνα με την Μπάρτσα που ακολουθεί. Εκεί θα μας δοθεί, ξανά, η ευκαιρία να χειροκροτήσουμε τον τεράστιο Ερνέστο Βαλβέρδε.

-- Ένα άλλο θετικό, το οποίο χάθηκε στη γενικότερη εικόνα της ομάδας: ο Ολυμπιακός --ναι-- είχε συμπαθητικό passing game σε κλειστό χώρο (κάτι θύμισε από τις καλές εμφανίσεις –συγκεκριμένων-- φιλικών του καλοκαιριού).

-- Μόνο με ένα θαύμα θα συνεχιστεί η ευρωπαϊκή μας πορεία. Το βάρος πρέπει να πέσει στο ελληνικό πρωτάθλημα. Ας πάρουμε εκεί μπροστά, που απαιτείται συγκέντρωση, την οποία έχουμε δει μόνο στα δύο τελευταία παιχνίδια του Ch.L., και δημιουργία και αν, μετά, μας βολέψει το αποτέλεσμα του αγώνα Σπόρτινγκ – Γιουβέντους, την επόμενη αγωνιστική, το ξανασυζητάμε.

-- Ας προετοιμαστούμε πως ο αγώνας με τον μΠαοκ θα είναι δύσκολος, κι ας μας διαψεύσει η ομάδα. Ο κόσμος που θα βρεθεί στο γήπεδο, πρέπει για όσο κρατήσει ο αγώνας, να είναι ασπίδα και δύναμη για την ομάδα. Όσοι είναι έτοιμοι στη πρώτη στραβή να κράξουν παίκτες, καλύτερα να μην κατέβουν στο γήπεδο, δεν τους έχει καμία ανάγκη αυτή τη στιγμή η ομάδα.

-- Δεν πρόκειται να σχολιάσω ξανά δηλώσεις του Σάββα Θεοδωρίδη. Το έχω πει αρκετές φορές: μακροπρόθεσμα η πολύ κουβέντα για τα εξωαγωνιστικά, δημιουργεί τοξικό περιβάλλον στην ομάδα. Ο Σάββας, όμως, εκτός από την αγάπη του για τον Ολυμπιακό, είναι ένας από αυτούς που έκαναν τον Ολυμπιακό ΘΡΥΛΟ. Εφόσον στη μετέπειτα πορεία του, δεν έχει κανείς κάτι «επιθετικό προς τον Ολυμπιακό» να τού προσάψει, τού αξίζει σεβασμός. Ο Θεοδωρίδης, παρά τις άστοχες δηλώσεις του, έχει κάνει περισσότερα για τον Ολυμπιακό, και σε πολύ μεγαλύτερο βάθος χρόνου, από ό,τι έχει κάνει η συντριπτική πλειοψηφία οπαδών, φιλάθλων και παραγόντων.