Του Dr. Jekyll
Ας ξεκινήσουμε με το βασικό: ο Ολυμπιακός στάθηκε αξιοπρεπώς, με ποδοσφαιριστές που ήξεραν τι έπρεπε να κάνουν, πού να σταθούν και δεν πάθαιναν τρικυμία στις προσπάθειες της Γιουβέντους να ανοίξει το σκορ. Ο Λεμονής έκανε το αναμενόμενο: ο Νικολάου, ο δεύτερος διαθέσιμος στόπερ (ο Μποτία μόλις επανήρθε στην αποστολή μετά από τραυματισμό, ο Βούκοβιτς είναι τραυματίας και ο Σισέ εκτός ευρωπαϊκής λίστας), πήρε τη θέση του αριστερού στόπερ –με το πόδι να τον βολεύει. Ο Ρομαό πέρασε στη φυσική του θέση. Ο Ζντιέλαρ (με τα ως τώρα περιορισμένα δείγματα, ο δεύτερος πιο συνεπής –μετά τον Ρομαό), πήρε τη θέση του κουρασμένου (και με μέτρια –επιεικώς- απόδοση) Ζιλέ. Ο Πάρντο ξεκίνησε στη θέση του ανούσιου Καρσελά. Ο Κούτρης μπήκε στη θέση του αριστερού μπακ (δεν επιλέχθηκε ο Φιγκέιρας με ανάποδο πόδι). Ο Φιγκέιρας πήρε τη θέση του φανερά ντεφορμέ Ομάρ. Ο Σεμπά μπήκε αριστερό εξτρέμ (αντί του Μάριν, ο οποίος δεν είναι αριστερό εξτρέμ).
Το βασικότερο, όμως, ήταν ότι οι συγκεκριμένοι παίκτες είχαν ένα ξεκάθαρο (με αμυντικό --προφανώς-- προσανατολισμό) πλάνο μέσα στο γήπεδο. Οι γραμμές ήταν κοντά, οι παίκτες κρατούσαν τις θέσεις τους, και η μπλαζέ (ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας, έτσι αντιμετώπισε –αρχικά- τον αγώνα) Γιουβέντους χρειάστηκε να φτάσει στο 70ο λεπτό για να ανοίξει το σκορ (με τον Ολυμπιακό να έχει επίσης δημιουργήσει επικίνδυνες καταστάσεις για να βάλει ακόμα πιο δύσκολα στους Ιταλούς).
Είχαμε αναφέρει πως σε όλες τις καλές ευρωπαϊκές του εμφανίσεις, ο Ολυμπιακός είχε τον τερματοφύλακά του να πραγματοποιεί υπέρβαση. Όχι απλά να μη δέχεται κάποιο εύκολο γκολ, αλλά να βγάζει και φάσεις. Παρένθεση: με την απόκτηση του Προτό μού είχε κάνει κακή εντύπωση, η επίσημη διαβεβαίωση ότι ο Καπίνο παραμένει ο βασικός τερματοφύλακας και ο Προτό έρχεται για τους αγώνες κυπέλλου και για να μάθει δίπλα του ο Καπίνο. Από πότε οι θέσεις σε μια ενδεκάδα είναι καπαρωμένες; Ο Προτό και ο Καπίνο είναι οι τερματοφύλακες του Ολυμπιακού, και τη θέση στη βασική ενδεκάδα πρέπει να παίρνει ο καλύτερος.
Συνέχεια για τον Προτό: ο Ολυμπιακός, ως τώρα, δεινοπαθούσε στα στημένα. Το χθεσινό βράδυ, απέναντι σε μια από τις πιο ποιοτικές ομάδες στον κόσμο, η οποία κέρδισε πολλές στημένες φάσεις, ελάχιστες σπουδαίες ευκαιρίες δημιουργήθηκαν. Τρεις οι πιθανές εξηγήσεις: ο Λεμονής δίδαξε μέσα σε 35 ώρες καλύτερη άμυνα στα στημένα (αδύνατο). Οι παίκτες είχαν μεγαλύτερη συγκέντρωση, λόγω του αγώνα (πολύ πιθανό, αλλά την ίδια συγκέντρωση θα έπρεπε να είχαν και στον αγώνα με τη Σπόρτιγκ). Ο τερματοφύλακας καθοδηγούσε καλύτερα τους αμυντικούς (και ενέπνεε, έτσι κι αλλιώς, μεγαλύτερη εμπιστοσύνη).
Τρίτο μέρος για Προτό: Οι δηλώσεις του ήταν καταπληκτικές. Σημαντικότερο όλων το κομμάτι που δεν μετέφρασε η Μαρίνα: «οι οπαδοί ζουν για το κλαμπ και το ίδιο πρέπει να κάνουμε και εμείς». Σε μια περίοδο που τα αποδυτήρια έχουν αδειάσει από ηγετικές μορφές, ο πολύπειρος γκολκίπερ ενδεχομένως να μπορεί να διαδραματίσει ακόμα σημαντικότερο ρόλο, από αυτόν ενός καλού τερματοφύλακα. Ολοκληρώνοντας: ο Καπίνο είναι παίκτης του Ολυμπιακού. Ο Προτό το ίδιο. Ο καλύτερος από τους δύο (πιθανότατα ο Προτό), πρέπει να αγωνίζονται στους αγώνες (όταν, αν και αφού, επιστρέψει ο Καπίνο).
Θετική παρουσία και από τους δύο πιο άπειρους παίκτες στην άμυνα: Κούτρης και Νικολάου, όχι μόνο δεν έπαθαν πανικό απέναντι στους διάσημους αντιπάλους τους, αλλά κέρδισαν μάχες, κάλυψαν με επιτυχία τη θέση τους, και έδειξαν ότι ο Ολυμπιακός μπορεί --εντέλει-- να κερδίσει αγωνιστικά από την παρουσία τους. Παραδέχομαι πως η εικόνα που είχα για τον Κούτρη είναι ότι μασά στα δύσκολα (είτε μιλάμε για μεγάλους αντιπάλους, είτε για αγώνες που στραβώνουν), ενώ για τον Νικολάου ότι ο τρόπος που αγωνίζεται (όπως στο ξεκίνημα και ο Ρέτσος) είναι αρκετά άγαρμπος για κεντρικό αμυντικό, κάτι που μπορεί να στοιχίσει και σε φάουλ σε επικίνδυνο σημείο (ή πέναλτυ), και σε κάρτες.
Καλή απόδοση (την καλύτερη με τη φανέλα μας, αν αναλογιστούμε τον βαθμό δυσκολίας του αντιπάλου) είχε και ο Ένχελς (παρά τις γκρίνιες από άλλους συνοπαδούς). Ο Βέλγος και αρκετές φάσεις στον αέρα καθάρισε, και καλές τοποθετήσεις είχε (αγωνιζόμενος ως δεξιός στόπερ –όπως, διαβάζω, ότι αγωνιζόταν και στο Βέλγιο), και –κυριολεκτικά- μάτωσε τη φανέλα. Αμφιβάλω ότι θα προκύψει αμυντικός ογκόλιθος, αλλά η χθεσινή του παρουσία επιτρέπει αισιοδοξία.
Μοναδική παραφωνία στην αμυντική τετράδα ο Φιγκέιρας – με λάθη και στην άμυνα, αλλά και στην ανάπτυξη. Καλό θα ήταν, όμως, να έχουμε εικόνα και ποιον παίκτη είχε απέναντί του: ο Ντάγκλας Κόστα είναι ένα από τα καλύτερα εξτρέμ στην Ευρώπη και κανείς αμυντικός δεν θα περάσει εύκολο βράδυ απέναντί του. Πόσο μάλλον ο -επιπόλαιος χθες- Φιγκέιρας, που, και κάποιες φορές ξεχάστηκε μπροστά (μετρημένες στα δάχτυλα οι φορές που οι παίκτες μας δεν κράτησαν τις θέσεις τους), και αδυνατούσε συχνά να ματσάρει σε δύναμη και ύψος (προφανώς αυτό δεν ισχύει για τον σχεδόν ισοϋψή του Ντάγκλας Κόστα) τους αντιπάλους του.
Τη μεγαλύτερη προσφορά, όμως, στη στιβαρή εικόνα που παρουσίαζε αμυντικά ο Ολυμπιακός, έχει, πιστεύω, το δίδυμο των αμυντικών μέσων: Ζντιέλαρ (προς τα αριστερά) και Ρομαό (προς τα δεξιά) κάλυπταν αποτελεσματικά χώρους, έδιναν βοήθειες στους αμυντικούς, και αποτελούσαν την βασική αιτία που βραχυκύκλωσε η ανάπτυξη των Ιταλών. Εκτός, όμως, από τις σωστές και έγκαιρες επεμβάσεις ή/και τοποθετήσεις, τόσο ο νεαρός Σέρβος, όσο και ο έμπειρος Γάλλος (αυτός και ο Προτό ήταν οι μόνοι άνω των τριάντα στην ενδεκάδα), έβγαλαν δύναμη στο κέντρο (όποιος αμφιβάλει πόσο σημαντικό είναι αυτό, ας θυμηθεί τον πρόσφατο αγώνα του ΟΑΚΑ) και είχαν σωστές –κοντινές, συνήθως- μεταβιβάσεις (κοινώς ελάχιστα εύκολα πουλήματα της μπάλας, σε αυτό το νευραλγικό σημείο του γηπέδου).
Το δίδυμο Ρομαό – Ζντιέλαρ συμπλήρωσε ιδανικά ο χθεσινός καλύτερος παίκτης, κατά την άποψή μου, του Ολυμπιακού, Οτζίτζα Οφόε. Συνεχίζοντας να δείχνει η καλύτερη μεταγραφή του καλοκαιριού, ο Οτζίτζα --με τη σιγουριά που έδινε πίσω του η παρουσία δύο αμυντικών χαφ (στον αγώνα με τη Σπόρτιγκ κόστισε αρκετά η --αμυντική-- επιπολαιότητα του)-- βοηθούσε σημαντικά, τόσο αμυντικά (με τη γνωστή δύναμη και επιμονή), όσο και στην (όποια) ανάπτυξη, κουβαλώντας τη μπάλα και βγάζοντας κάμποσες καλές πάσες (κοντινές και μακρινές). Ένα ακόμα πρόβλημα για τον Λεμονή: ο Οτζίτζα φαίνεται να αποδίδει καλύτερα στον ρόλο του οργανωτή (ως οκτάρι η ομάδα χάνει ανασταλτικά, αλλά και δημιουργικά), εκεί, δηλαδή, που είναι η καλή θέση και του Φορτούνη και του Μάριν. Και επειδή η σύνθεση με δύο (ή και τρία) δεκάρια, όπως αποδείχθηκε, στο πολύ πρόσφατο παρελθόν, δεν είναι ιδιαίτερα αποδοτική (ανασταλτικά σίγουρα όχι, ενώ και δημιουργικά, ως τώρα, δεν έχει δώσει το κάτι παραπάνω – το αντίθετο, μάλιστα), ή θα πρέπει να γίνει ένα ιδανικό rotation (με τρεις παίκτες για μία θέση, φαντάζει αδύνατο), ή θα συνεχίσουμε να έχουμε δύο και τρεις οργανωτές στην ενδεκάδα (το πιθανότερο σενάριο) ή θα υπάρξουν γκρίνιες (το αναπόφευκτο σενάριο – για τον Ολυμπιακό μιλάμε).
Σεμπά: Πέρυσι ένας από τους πολυτιμότερους παίκτες (ίσως του χειρότερου Ολυμπιακού των τελευταίων ετών). Φέτος, με κακή εκκίνηση. Στον χθεσινό αγώνα ήταν ο αναμενόμενος Σεμπά: τα κάνει όλα, εκτός από σωστή τελική ενέργεια. Βοήθησε πίσω, έτρεξε πολύ (πολύ, όμως), κουβάλησε μπάλα και δοκίμασε (πάντα αποτυχημένα) πάσες, σέντρες και σουτ. Ο χθεσινός Σεμπά, πάντως, είναι πιθανότατα το καλύτερο αριστερό μας εξτρέμ. Αν φτάσει και το περυσινό peak στην απόδοση (όπου, παραδόξως, είχε αρκετά καλά τελειώματα – και δεν μιλάω μόνο για σουτ), τότε δύσκολα θα βγαίνει από την ενδεκάδα (το παραδέχομαι, τον έβρισα κάμποσες φορές χθες, αλλά αυτός είναι –κατά κανόνα- ο 25χρονος –δηλαδή ακόμα εξελίξιμος- Σεμπά). Και μια λεπτομέρεια –δεν θα του προσάψω την ευθύνη, αλλά ισχύει: στη φάση του πρώτου γκολ, ο Σεμπά με τον Πάρντο έχουν αλλάξει για λίγο πτέρυγες. Δεν είμαι βέβαιος αν ο Φιγκέιρας κάνει την ενδεδειγμένη κίνηση, όταν φεύγει με χίλια για τον παίκτη της Γιουβέντους. Στο ριπλέυ, όμως, φαινόταν ξεκάθαρα ένας ακίνητος Σεμπά. Μια στιγμή αφηρημάδας --για έναν ποδοσφαιριστή που, ως τότε, αγωνιζόταν στην άλλη πτέρυγα-- και η ζημιά έγινε.
Καλή, σχετικά, απόδοση και από τον Πάρντο. Βοήθησε όσο μπορούσε πίσω (τις έφαγε τις τρίπλες του, αλλά δεν ξεχάστηκε και δεν άφησε μόνο του τον Φιγκέιρας). Το είπαμε: ο Ολυμπιακός δεν κατέβηκε στο Τορίνο για να παίξει ποδόσφαιρο κυριαρχίας, συνεπώς ο ρόλος των επιθετικών δεν μπορεί παρά να ήταν άχαρος. Ο Πάρντο προσπάθησε να κάνει κάτι καλό, αλλά στη μεγαλύτερη ευκαιρία του, το τελείωμα ήταν μέτριο. Με μέτριο πλασέ απέναντι σε έναν τόσο σπουδαίο τερματοφύλακα, δεν μπορείς να περιμένεις πολλά.
Συμπαθητικός, όσο άντεξε, ο Εμενίκε. Φάνηκε και πάλι ότι είναι ιδιαίτερα ταχύς --στην τελική ταχύτητα, όμως, και όχι στο ξεπέταγμα--, καθώς και ότι μπορεί να βοηθήσει. Όσο άντεχε --μετά το εξήντα, δεν-- πίεζε και τους αντίπαλους μέσους και αμυντικούς, προσφέροντας στην αμυντική λειτουργία. Δυστυχώς, η μοναδική πιθανή αλλαγή του στον πάγκο ήταν ο Μπεν (θεωρώ πως θα βοηθούσε να υπήρχε και ο Τζούρτζεβιτς και να έμενε εκτός δεκαοκτάδας κάποιος εκ των Μάριν ή Φορτούνη). Και ένα ακόμα για τον Εμενίκε: λόγω προφοράς δεν κατάλαβα αν πράγματι το είπε ή αν το μετέφρασε λάθος η Μαρίνα, πάντως φάνηκε να αγνοεί το πρόγραμμα της ομάδας, το οποίο ως επόμενο σταθμό έχει το Καμπ Νου, και όχι εντός έδρας παιχνίδι με τη Μπάρτσα.
Δύσκολο να κριθούν οι αλλαγές. Ο μόνος που κάπως φάνηκε ήταν ο Μπεν –είχε και ένα, μέτριο, τελείωμα- αφού τη στιγμή που έγιναν, ο αγώνας είχε πάρει συγκεκριμένη τροπή. Ατυχία για τον προπονητή μας, που δεν πρόλαβε να περάσει τον Μποτία (ήταν έτοιμος να περάσει στον αγώνα όταν μπήκε το πρώτο γκολ), σε μια φάση του αγώνα που η κούραση είχε αρχίσει να βαραίνει τα πόδια των ποδοσφαιριστών μας, και η Γιουβέντους είχε αρχίσει να γίνεται πολύ πιο αισθητή στην επίθεση (η είσοδος του –σπουδαίου- Ιγκουαΐν στο 60’ αποδείχθηκε κομβική, αφού ο Αργεντίνος σκόραρε το πρώτο τέρμα και δημιούργησε το δεύτερο).
Το σημαντικότερο: είναι δύσκολο να μην είσαι ικανοποιημένος από την εμφάνιση της ομάδας, μετά την εικόνα διάλυσης που παρουσιάσαμε σε ένα σερί αγώνων. Όμως η πραγματικότητα είναι πολύ πιεστική, για να επιτρέπει χαρά από μια περήφανη ήττα – η καλή απόδοση δεν συνοδεύτηκε από βαθμολογική υπέρβαση. Ο Ολυμπιακός έχει νικήσει έναν αγώνα στα ΕΞΙ τελευταία παιχνίδια. Η καλή εμφάνιση πλέον --και μιλάω κυρίως για το ελληνικό πρωτάθλημα-- δεν αρκεί, πρέπει να συνδυάζεται με αποτελέσματα.
Ας έχουμε στο μυαλό πως ο Ολυμπιακός του Λεμονή, που έκανε τα πρώτα διπλά στο Champions League, βασιζόταν στις αντεπιθέσεις. Ταυτόχρονα, δεινοπαθούσε για να ανοίξει τις κλειστές άμυνες του ελληνικού πρωταθλήματος (είναι η χρονιά με την απόφαση Βάλνερ), και πήρε το πρωτάθλημα --και-- από αυτοκτονίες των αντιπάλων του.
Ο χθεσινός αγώνας είναι ο ένας από τους δύο σημαντικότερους, για τους παίκτες μας, στο φετινό Ch. L. (και ακολουθεί ο επόμενος στο Καμπ Νου). Η ανησυχία ότι οι παίκτες --συνειδητά ή ασυνείδητα-- «επιλέγουν» τα παιχνίδια του Ch.L., μένει να διαψευστεί (με την ομάδα, όπως πολύ σωστά δήλωσε ο Λεμονής, επιτέλους να δείξει αξιοπιστία). Στον χθεσινό αγώνα, η διπλή ζώνη άμυνας, με κοντά τις γραμμές και τους παίκτες να κρατούν --σχεδόν με απόλυτη επιτυχία-- τις θέσεις τους, αρκούσε για να φανείς αξιοπρεπής ενάντια σε μια μπλαζέ Γιουβέντους (με τα στατιστικά να δείχνουν συντριπτική υπεροχή των Ιταλών).
Τα δύσκολα είναι --όπως πάντα σε τέτοιες περιπτώσεις-- μπροστά. Χαίρομαι για τη θετική επίδραση που μπορεί να είχε αυτό το --ιδιαιτέρων συνθηκών-- παιχνίδι, στην --τραυματισμένη, υποθέτω-- ψυχολογία των παικτών μας. Χρόνος για χάδια και χτυπήματα στην πλάτη δεν υπάρχει: από την Κυριακή η ομάδα πρέπει να φανεί μεταμορφωμένη, όχι μόνο στην άμυνα, αλλά, κυρίως, στην επιθετική της λειτουργία.
Θυμίζω τους αγώνες που έρχονται: Ατρόμητος (μέσα), Πανιώνιος (έξω), Μπαρτσελόνα (έξω), μΠΑΟΚ (μέσα), ΠΑΟ (έξω). Περιθώρια νέων απωλειών δεν υπάρχουν, αλλά είναι άδικο να περιμένουμε θαύματα από τον Λεμονή. Η κακή φυσική κατάσταση δεν βελτιώνεται από τη μια μέρα στην άλλη. Δύο θετικά: το πρώτο ότι (ευελπιστώ πως) οι παίκτες δεν πρέπει να είναι καμένοι από σκληρή προετοιμασία, αλλά μάλλον «αγύμναστοι» -- συνεπώς χωρισμένοι σε γκρουπ, σε κενά του προγράμματος, κάποια δουλειά μπορεί να γίνει. Το δεύτερο ότι --δεδομένα-- ο Χάσι προσπάθησε να αναπτύσσεται η ομάδα με κάτω τη μπάλα και γρήγορο passing game. Από τις γίομες των στόπερ, κάτι καλύτερο πρέπει να τους έμεινε.
Ένα ακόμα θετικό του χθεσινού αγώνα: είναι το πρώτο παιχνίδι --εδώ και μήνες-- που ο Ολυμπιακός δεν έπαθε τρικυμία στην άμυνα. Δεν υπήρξαν ηρωϊκές απομακρύνσεις της μπάλας, αλλά ποδοσφαιριστές που ήξεραν τον ρόλο τους και έμπαιναν με δύναμη στις φάσεις (ελάχιστες και οι φορές που εμφανίστηκε το φαινόμενο με τις πισωπεταλιές -δηλ. τους αμυντικούς να δίνουν, παράλογα, χώρο στους αντιπάλους). Η ψυχραιμία που χαρακτήριζε το χθεσινό παιχνίδι του Ολυμπιακού, αποκτά μεγαλύτερη αξία, αν αναλογιστεί κανείς πως δεν άλλαξε ούτε όταν μετά το 70' η κούραση ήταν εμφανής, ούτε μετά το πρώτο ή το δεύτερο γκολ (για μια ομάδα, η οποία φέτος σχεδόν μετά από κάθε τέρμα που δεχόταν, ο αντίπαλος έχανε -ή έβαζε- μια ακόμα σπουδαία ευκαιρία στο πεντάλεπτο).
Για το τέλος: αυτή τη φορά στο Τορίνο δεν πήγαμε χιλιάδες (τουλάχιστον όχι τόσοι όσοι τον Μάρτιο του 1999). Όσοι, όμως, βρέθηκαν χθες εκεί, έδωσαν μαθήματα πως πρέπει να στηρίζει η εξέδρα την ομάδα, με συνθήματα που ακουγόντουσαν όλη την ώρα στους τηλεοπτικούς δέκτες. Πολύ όμορφη και η στιγμή του 19χρονου Νικολάου να φωνάζει με πάθος προς τους οπαδούς. Κάτι καλό δημιουργήθηκε --και ελπίζουμε να έχει συνέχεια-- στις ακαδημίες...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου