Του Dr. Jekyll
Λίγα δεδομένα για τον αγώνα
-- Πριν από δεκαπέντε χρόνια, μια ισοπαλία στο Χαριλάου / Κλ. Βικελίδης θα ήταν πιθανότατα επιτυχία. Εν έτει 2017, ο Άρης αγωνίζεται στη Β΄ Εθνική, συνεπώς όσο βαριά φανέλα και να λέμε ότι έχει, κάθε αποτέλεσμα, εκτός από νίκη, δεν μπορεί να θεωρηθεί επιτυχία.
-- Ο Μπέντο επέλεξε να κατεβάσει μια πειραματική ενδεκάδα, όχι μόνο ως προς τα πρόσωπα που το αποτελούν, αλλά και ως προς το σύστημα, αφού ο Ολυμπιακός, όπως και στον αγώνα με την ΑΕΛ, αγωνίστηκε με σύστημα 4-4-2. Λογικό; Μάλλον ναι. Ο αγώνας με μια από τις πιο δυνατές ομάδες της Β΄ κατηγορίας, προσφέρεται για δοκιμές.
-- Στην ενδεκάδα, ούτε λίγο ούτε πολύ, αγωνίστηκαν τρία παιδιά από τις ακαδημίες, δύο μεταγραφές του Ιανουαρίου, δύο παροπλισμένοι ποδοσφαιριστές, και ένας που επέστρεψε από τραυματισμό. Συγκεκριμένα στο τέρμα αγωνίστηκε ο Καπίνο, αριστερό μπακ ο Σισοκό, δεξί μπακ ο Φιγκέιρας, αμυντικό δίδυμο ο Νικολάου (πρώτη εμφάνιση) με τον Ρέτσο, αμυντικοί μέσοι Καμπιάσο και Μπουχαλάκης, στις πτέρυγες (με εναλλαγές θέσης) ο Μανθάτης (αρχικά αριστερά) και ο Ελιονούσι (αρχικά δεξία), και επιθετικοί ο Καρίμ με τον Καρντόσο.
-- Ο Άρης, ως αναμενόμενο, αγωνίστηκε ρίχνοντας το βάρος στην αμυντική του λειτουργία. Προσωπική άποψη ότι ο, επίσης με απουσίες, Άρης, είχε σοβαρά προβλήματα, τόσο αμυντικά όσο και επιθετικά (κάτι που κάνει την ισοπαλία να φαίνεται ακόμα χειρότερη). Από την άλλη, είχε την τύχη να παίξει ο τερματοφύλακας Διούδης τον αγώνα της ζωής του.
-- Η προσωπική, και κάπως παλιακή, εικόνα που έχω για το 4-4-2, απαιτεί να έχεις και έναν οργανωτή. Ο Ολυμπιακός, τόσο στη Λάρισσα, όσο και χθες δεν είχε οργανωτή. Με τον Καμπιάσο και τον Μπουχαλάκη να κινούνται στα ρηχά, ο Ολυμπιακός προσπαθούσε να επιτεθεί κυρίως με γεμίσματα, συχνά από τους κεντρικούς του αμυντικούς. Ο τρόπος αυτός, εκτός από αντιαισθητικός είναι και αναποτελεσματικός, αφού ο μόνος αμυντικός που φαινόταν κάπως να έχει τη μακρινή μεταβίβαση, ο Σιόβας, αγωνίζεται πλέον στην Ισπανία.
-- Ο Ολυμπιακός έχασε ευκαιρίες, αλλά αυτό από μόνο του δεν μπορεί να θεωρηθεί επιτυχία.
-- Ο Ολυμπιακός είχε τον έλεγχο του αγώνα, αλλά δεν πάτησε κάτω τον αντίπαλό του. Προφανώς και η παρουσία τόσων νεαρών παίζει τον ρόλο της. Ο Άρης, όμως, αγωνιζόταν από το 70΄ με δέκα παίκτες (λόγω κόκκινης), και ακόμα και σε αυτό το διάστημα, ο Ολυμπιακός --παρά την ισοφάριση-- δεν κατόρθωσε να κυριαρχήσει απόλυτα στον αγωνιστικό χώρο.
-- Πρώτη (αντ)επίθεση του Άρη και 1-0... Η άμυνα του Ολυμπιακού έχει περισσότερες τρύπες και από κεφαλοτύρι. Όποιο δίδυμο και να έχει δοκιμαστεί, ως τώρα, μόνο με επιείκεια θα μπορούσε να βαθμολογηθεί με πάνω από τη βάση.
-- Έγραφα πριν λίγες μέρες, ότι στη δική μου ποδοσφαιρική λογική, αν ο Μπέντο θέλει να αγωνίζεται η ομάδα με δύο επιθετικούς, ο ένας από τους δύο πρέπει να είναι ο Ιρανός. Χωρίς το χθεσινό παιχνίδι, να αποτελεί απόδειξη, είναι σίγουρα μια ένδειξη ότι η ταχύτητα και εκρηκτικότητα του Ιρανού είναι απαραίτητη, αφού ο άλλος επιθετικός (Ιντέγιε ή Καρντόσο) είναι πιο βαριάς κοψιάς.
-- Η διαχείριση των μικρών έχει αρκετές ιδιαιτερότητες. Μία από αυτές είναι πως είναι κομματάκι δύσκολο να γίνει σε μεγάλους αριθμούς (πόσο μάλλον όταν και το υπόλοιπο υλικό δεν είναι επιπέδου Μπαρτσελόνα). Αν ο Ολυμπιακός κατορθώσει να βγάλει έναν με δύο παίκτες από τις ακαδημίες σε μία σεζόν είναι τεράστια επιτυχία. Η δοκιμή να βγάλεις πέντε παίκτες μαζί, είναι αρκετά πιθανό να οδηγήσει σε παταγώδη αποτυχία...
-- Καραφλίτσα, κάμποσα παραπανίσια κιλά και με την ηλικία να φαίνεται, πια, ξεκάθαρα στο πρόσωπό του. Τζινάκι και παλτό. Κάθε φορά που τον έδειχνε η κάμερα, εγώ τον έβλεπα με μαύρο σπαστό μαλλί και μουστάκι, με τη ριγωτή φανέλα Citizen ή τη μπλε-άσπρη Fiat από τον αγώνα με τον Άγιαξ. ΝΙΚΟ ΝΙΚΟ, ΕΣΥ ΕΙΣΑΙ Ο ΦΟΝΙΑΣ...
-- Και αφού με έπιασαν οι συναισθηματισμοί: Τούμπα, Φιλαδέλφεια, Λεωφόρος, Γλυφάδα και όσες έδρες θεωρούνταν --τη μακρινή εποχή των εκδρομών-- επικίνδυνες, δεν έπιαναν μία μπροστά στο Χαριλάου του '97 -- ή -'98. Ναι, σταθήκαμε --και με το παραπάνω-- στο ύψος των περιστάσεων, απέναντι σε τσέους και σκουλήκια -- όταν αυτά δοκίμασαν να έρθουν προς το μέρος μας. Όμως, τόσες πέτρες όσες έφευγαν τότε --προφανώς με τους τσέους, όσο δεν μπλεκόμασταν εμείς, να παρακολουθούν αδιάφοροι τη φάση-- δεν έχω δει σε άλλον αγώνα.
Πιστεύοντας πως αυτό που είχε περισσότερο ενδιαφέρον στο χθεσινό αγώνα ήταν η απόδοση συγκεκριμένων παικτών, δεν θα σταθώ τόσο στην περιγραφή του αγώνα, αλλά στην ατομική απόδοση των παικτών μας.
Καπίνο: Σταθερός, με πολύ μικρή ευθύνη στο τέρμα του Άρη. Θεωρώ ότι ηρεμεί περισσότερο τους αμυντικούς από τον Λεάλι, καθώς και ότι είναι, συνολικά, καλύτερος ως τερματοφύλακας.
Σισοκό: Ελπιδοφόρο (και το εννοώ απόλυτα) ντεμπούτο. Το νέο μας αριστερό μπακ είναι σαφώς πιο γρήγορος από τον Ντε Λα Μπέγια, ενώ και οι σέντρες/ γεμίσματά του (στην συντριπτική τους πλεοψηφία) ήταν καλύτερες από κάθε άλλο πλάγιο μπακ που διαθέτουμε αυτή τη στιγμή. Στα αμυντικά του καθήκοντα ένα θεματάκι το είχε, ενώ και από το 60’ και μετά φάνηκε να έχει και κάποια ζητήματα φυσικής κατάστασης. Τέλος, είναι σίγουρα καλύτερος στο ψηλό παιχνίδι από Ντε Λα Μπέγια.
Νικολάου: Ο αριστεροπόδαρος στόπερ των κ-20 έκανε τη πρώτη του εμφάνιση με την μεγάλη ομάδα. Συνοπτικά: όπως έγραψα και παραπάνω, θεωρώ ότι ο Άρης –με τις περισσότερες απουσίες του στη γραμμή κρούσης- δεν διέθετε κάτι ιδιαίτερο στην επίθεση. Παρόλα αυτά ΚΑΙ ο Άρης ήταν άκρως επικίνδυνος στις αντεπιθέσεις. Τι μου άρεσε στον μικρό; Πρώτον, και αυτό πάει και για τον Ρέτσο, πως απέναντι (στον αναιμικό) Άρη η άμυνα έπαθε λιγότερες φορές τρικυμία. Ναι, ο Νικολάου έκανε λάθη. Ναι, πιθανότατα σε αγώνα με περισσότερες απαιτήσεις θα έχει ζήτημα. Όμως, στον χθεσινό αγώνα, ούτε τραγικός ήταν, ενώ έβγαλε και τσαμπουκά (κυριολεκτικά) μέσα σε μία όχι και τόσο εύκολη έδρα.
Ρέτσος: Ο μικρός πατάει όλο και καλύτερα στα πόδια του, ενώ χθες ήταν και ο «μεγάλος» του διδύμου στόπερ. Όπως όλοι οι μικροί, θέλει παιχνίδια, θέλει να βελτιωθεί σε κάμποσους τομείς και θέλει να έχει υποστήριξη και υπομονή από την εξέδρα. Ως δίδυμο, και σε ένα ευκολότερο από τα προηγούμενα παιχνίδια, το δίδυμο Νικολάου-Ρέτσος, τα πήγε καλύτερα από το Ρέτσος-Βιάνα.
Φιγκέιρας: Από τους καλύτερους αγώνες του με τη ριγωτή. Ταχύτητα διαθέτει, τσαμπουκά διαθέτει, έβγαλε και εντυπωσιακή ασίστ για το γκολ του Καρίμ, τί άλλο να περιμένεις;
Μπουχαλάκης: Τόσο αυτός, όσο και ο Καμπιάσο έκαναν κακό παιχνίδι, ειδικά το διάστημα μετά από το γκολ του Άρη. Στο πρώτο δεκάλεπτο έβγαλε κάποιες αξιοπρεπείς πασούλες, όπως και στο (μικρό) διάστημα πριν από την αλλαγή του στο 68’ για τον Ανδρούτσο. Από το τέρμα του Άρη, όμως, και μέχρι το ημίχρονο ήταν πραγματικά εκτός τόπου και χρόνου. Το έχουμε ξαναπεί: σε μια θέση που ο Ολυμπιακός διαθέτει περισσότερες από όσες επιβάλει η ορθολογική διαχείριση του ρόστερ λύσεις, ο Μπουχαλάκης δεν μπορεί να έχει πολλές ευκαιρίες. Δυστυχώς, στις τελευταίες που του έχουν δοθεί, η εικόνα του δεν είναι καλή.
Καμπιάσο: Μετά τον αγώνα στην Τρίπολη, ούτε χθες ο Αργεντίνος έκανε αυτό που μας έχει δείξει ότι μπορεί. Χωρίς κλασικό οργανωτή στην ενδεκάδα, ο Καμπιάσο, με αρκετές λάθος μεταβιβάσεις και αρκετές επιπόλαιες ενέργειες, δεν κατόρθωσε να αποτελέσει τον ενδιάμεσο κρίκο που θα φέρει πιο κοντά τις γραμμές και θα οργανώσει από πίσω την ανάπτυξη του Ολυμπιακού. Στο 75’ έδωσε τη θέση του στον Μιλιβόγεβιτς.
Μανθάτης: Οι διθύραμβοι για τον μικρό συνεχίζονται από δημοσιογράφους και οπαδούς. Όμως, κατά την προσωπική μου πάντα άποψη, ο μικρός θέλει δουλειά, δουλειά, δουλειά. Αρχικά, και αυτός, όπως τα περισσότερα εξτρέμ μας τα τελευταία χρόνια, έχει ζήτημα στην τελική ενέργεια, είτε αυτή είναι πάσα, σέντρα ή σουτ. Επίσης, διαθέτει πολύ καλή τρίμπλα, κάτι που ενίοτε οδηγεί σε κατάχρηση. Τέλος, ειδικά χθες, έπεφτε κάτω εύκολα, χωρίς να προσπαθήσει να κυνηγήσει τη φάση ή έστω να διορθώσει το λάθος του. Έδωσε, δικαιολογημένα, τη θέση του στον Σεμπά στο 75’.
Ελιονούσι: Ο Νορβηγός συνεχίζει να κινείται σε ρηχά νερά. Όμως: έβγαλε πάθος και ενέργεια, στοιχεία απαραίτητα στον χθεσινό αγώνα, αφού ο έτερος πλάγιος μας ήταν σαν φτερό στον άνεμο. Ο Ελγιονούσι πάτησε γραμμή, έχασε και (ίσως την καλύτερη) ευκαιρία για γκολ, αλλά με τέτοιες εμφανίσεις είναι βέβαιο πως ο Σεμπά θα συνεχίσει να είναι ο καλύτερος παίκτης μας σε αυτή τη θέση.
Καρντόσο: Να είμαστε δίκαιοι. Ο Πορτογάλος χθες έδωσε τα πάντα, σαν να είναι (ένας, δυστυχώς, ιδιαίτερα βραδυκίνητος) εικοσάχρονος, που δίνει εξετάσεις για να μείνει στην ομάδα. Τρεις καλές εκτελέσεις φάουλ (η μία, μάλιστα, βρήκε το δοκάρι), δύο τρεις καλές πάσες μέσα στη μεγάλη περιοχή (ασίστ δίχως γκολ μετράνε μόνο στον μΠΑΟΚ), πάθος, πείσμα και κατάθεση, των όποιων, δυνάμεων. Σίγουρα απέχει από αυτό που περιμέναμε όταν ανακοινώθηκε η απόκτησή του, όμως χθες έκανε ό,τι μπορούσε.
Καρίμ (Ανσαριφάρντ): Ομολογώ ότι το βασικότερο κριτήριο για να παρακολουθήσω τον χθεσινό Ολυμπιακό ήταν η αναμενόμενη χρησιμοποίηση του Ιρανού στην επίθεση. Ομολογώ, επίσης, ότι αδημονώ να δω τον Καρίμ, με την κανονική ενδεκάδα, ως μόνο επιθετικό του Ολυμπιακού (δεν κρύβω ότι παρά την εκτίμηση που τρέφω στον αγωνιστή Ιντέγιε –και την αδιαμφισβήτητη φετινή αποτελεσματικότητά του, εξακολουθώ να έχω αμφιβολίες για την εκτελεστική του δεινότητα –τι να κάνουμε, με άλλου είδους επιθετικούς μεγαλώσαμε...). Χωρίς να πολυλογώ (άλλωστε η χθεσινή –μέτρια- εμφάνιση του Ιρανού ως δεύτερου επιθετικού, δεν αφήνει περιθώριο και για πολλά λόγια): ο Καρίμ είναι ο ταχύτερος επιθετικός που διαθέτουμε, ο μόνος που έχει ελπίδα να προλάβει μια ψιλοχαμένη μπαλιά. Επίσης, πέρα από το γκολ (το οποίο είναι αποτέλεσμα μιας εξαιρετικής μακρινής μπαλιάς του Μίλι, μιας εξαιρετικής –και σχετικά τυχερής- σέντρας του Φιγκέιρας και της παρουσίας ΔΥΟ επιθετικών στη περιοχή) είχε και μια άλλη ταχύτατη ενέργεια, στην οποία έστειλε την μπάλα προς το τέρμα.
Ανδρούτσος: Σε ρηχά νερά --και εκτός θέσης-- για δεύτερο παιχνίδι ο μικρός. Το παλεύει, προφανώς και δικαιούται ευκαιρίες, αλλά και ο κόσμος πρέπει να ρίξει λίγο τον πήχη και να μην περιμένει από παιδιά ούτε 20 ετών να πάρουν την ομάδα στην πλάτη τους. Εκτός των άλλων, αν περιμένει κάτι τέτοιο, είναι απλά ζήτημα χρόνου (ειδικά με μια μερίδα οπαδών να είναι μονίμως ανικανοποίητη) το χειροκρότημα στα παιδιά που προέρχονται από τα σπλάχνα του Ολυμπιακού, να μετατραπεί σε αποδοκιμασίες προς παίκτες και διοίκηση.
Σεμπά: Στον μικρό χρόνο συμμετοχής του, στο οποίο ο Άρης αγωνιζόταν με δέκα, δεν έκανε κάτι το εκπληκτικό, έδειχνε, όμως, πιο πιθανό να κάνει τόσο από τον Μανθάτη, όσο και από τον Ελγιονούσι. Μετά τον Πάντο και τον Φουστέρ, ο Ολυμπιακός βρήκε τον επόμενο μαχητή του. Δυστυχώς, όμως, είναι η πρώτη φορά που περιμένει από αυτόν να κάνει τόσα πολλά...
Μίλι: Μπήκε για ένα τέταρτο, στο οποίο ο Ολυμπιακός αγωνιζόταν με παίκτη παραπάνω. Έκοψε με τσαμπουκά μια δυο αντεπιθέσεις του Άρη. Πέρασε δυο τρεις από καλές έως καταπληκτικές μπαλιές (η μία ήταν αυτή που, μαζί με τη σέντρα του Φιγκέιρας, οδήγησαν στην ισοφάριση). Το φάουλ που εκτέλεσε στις καθυστερήσεις οδήγησαν τον εκπληκτικό χθες Διούδη να κάνει την εντυπωσιακότερη απόκρουση του αγώνα. Ο αρχηγός, διαβάζω, θα μας αφήσει για νέες πολιτείες. Ναι, με τις έως τώρα ποδοσφαιρικές μου παραστάσεις και την παλιακή προσέγγισή μου στην τακτική, εξακολουθώ και πιστεύω πως ο Στολτίδης και ο Καρεμπέ (ή, τη πρώτη τους χρονιά, ο Ντούντου και ο Ζε Ελίας) είναι καλύτεροι ποδοσφαιριστές από τον Σέρβο. Όμως το ποδόσφαιρο έχει αλλάξει και ο Μιλιβόγεβιτς, αν πράγματι φύγει, θα λείψει πολύ από τον Ολυμπιακό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου