Συνεχίζει να παίρνει τα… ντέρμπι
Ντέρμπι κορυφής χθες, και ο Θρύλος έκανε το καθήκον του και το αυτονόητο μέσα στον ναό, κερδίζοντας, σε χαλαρό τέμπο, τη δεύτερη Ξάνθη και προσθέτοντας ακόμα 3 βαθμούς στο σακούλι. Τα παλιά τα χρόνια, μια τέτοια νίκη θα τη λέγαμε «επαγγελματική» ή κάτι τέτοιο τετριμμένο, απ’ αυτά που επιστρατεύουν οι δημοσιογράφοι σε τέτοιες περιπτώσεις. Η διάλυση των άλλων διεκδικητών (ο Αλλάχ να τους κάνει!), στην οποία έβαλε το χεράκι του και ο Θρύλος φυσικά, έχει σαν αποτέλεσμα τα ενδιαφέροντα πράγματα στο φετινό πρωτάθλημα να είναι λιγοστά – κι ακόμα λιγότερα αυτά που έχεις ουσιαστικά να πεις για το χθεσινό ματς.
Του RoD
Απέναντι στο ταμπούρι του Λουτσέσκου, η ομάδα είχε την μπάλα στο α΄ ημίχρονο, αλλά δεν την έκανε και πολλά πράγματα και έτσι την καλύτερη ευκαιρία την είχε η Ξάνθη, σ’ ένα τετ-α-τετ που κατέληξε άουτ. Διάθεση υπήρχε απ’ τους ποδοσφαιριστές, έγινε προσπάθεια να παιχτεί η μπάλα απ’ τα πλάγια (Σεμπά και Μάριν), αλλά και από το κέντρο (με τον Φορτούνη, κυρίως, και τον Μιλιβόγεβιτς, μιας και ο Ανδρούτσος, που έπαιξε, ας πούμε, στη θέση του Μάρτινς ήταν από μέτριος μέχρι κακός*), ωστόσο είτε από φλυαρία είτε από ατομισμούς (πολλές φορές, πατήσανε περιοχή πέντε-έξι δικοί μας, αλλά ποτέ δεν πήραν την πάσα που έπρεπε), αξιόλογη ευκαιρία δεν κάναμε στην πραγματικότητα.
Στο β΄, βελτιώθηκε η εικόνα της ομάδας, κυρίως όσον αφορά την πίεση και τη διάθεση. Ο (καλύτερος παίχτης, πάλι) Σεμπά* έβαλε νωρίς (48΄) το γκολάκι του (εξαιρετική ενέργεια, πάντως, ανεξάρτητα από την καραμπόλα) κι έτσι όλα έγιναν κάπως ευκολότερα (δεν αγχώθηκε δηλαδή ιδιαίτερα η ομάδα), μολονότι δεν φροντίσαμε να καθαρίσουμε το ματσάκι, βάζοντας δεύτερο γκολ, αν και η ομάδα δεν απειλήθηκε φοβερά.* Ε, και στις όποιες απειλές, ήταν πολύ καλός ο Καπίνο, έτσι κι αλλιώς.
Στο τέλος, ο Μπέντο έβαλε και τον Καρντόσο, ο οποίος, στις δύο κλασικές του ευκαιρίες (πάλι) δεν μπόρεσε να κάνει γκολ (όχι, δεν θα πω καμία λέξη που αρχίζει από… Ανσα και τελειώνει σε…ριφάρντ), ωστόσο στη δεύτερη από αυτές, πήρε το ριμπάουντ ο Μανθάτης και κόλλησε το γκολάκι του (91΄). Σημαντικό για τον μικρό που και καλός είναι και θα πάρει τα πάνω του ψυχολογικά και σίγουρα είναι ένας παίχτης που έχει στοιχεία που γουστάρει η ερυθρόλευκη εξέδρα.
Απ’ το ματς, κρατάμε την ανωτερότητα σε… ένα ακόμα ντέρμπι, τους τρεις βαθμούς και τη διατήρηση της διαφοράς απ’ τους πουθενάδες, την καλή εμφάνιση του Μανθάτη, και… αυτά. Και ελπίζουμε σε άμεση βελτίωση, γιατί έρχονται και τα ματς του Γιουρόπα…
* Αστερίσκος πρώτος: Μετριότατος ο Ανδρούτσος σε θέση κεντρικού χαφ, δίπλα στον Μιλιβόγεβιτς. Με πολλά λάθη, επιπολαιότητες κ.λπ. Όλες τις δικαιολογίες του κόσμου να του δώσω (το νεαρό της ηλικίας, το ότι τον έχουν βάλει σε πέντε-έξι διαφορετικές θέσεις κ.λπ.), ωστόσο δεν είναι μόνο η κοινοτοπία (που επαναλαμβάνεται συχνά τελευταία) ότι μπορεί να τον κάψουμε στο τέλος, αλλά και το ότι δεν μπορώ να καταλάβω τι ακριβώς πλάνο δουλεύει η ομάδα – ενόψει βασικά των ευρωπαϊκών υποχρεώσεων, αν πιστέψουμε ότι κάνει προετοιμασία για αυτά κυρίως τα ματς και εξού δοκιμάζει σχήματα και παίχτες. Για να μην επαναλαμβάνουμε τα ίδια για τους μικρούς, ξαναδιαβάστε την εξαιρετική ανάλυση του συναγωνιστή Dr. Jekyll.
* Αστερίσκος δεύτερος: Άλλη μία μεγάλη εμφάνιση για τον Σεμπά, που μαζί με τον Μίλι είναι οι παίχτες που δεν βγαίνουν απ’ την ενδεκάδα ποτέ (και δικαίως). Άξιος και μάχιμος και ό,τι θέλετε, αλλά όταν έχεις, σταθερά, καλύτερο παίχτη στη σεζόν τον Βραζιλιάνο, πού ακριβώς θέλεις να πας;
* Αστερίσκος τρίτος: Το ότι η ομάδα δεν απειλήθηκε πάρα πολύ διόλου δεν σημαίνει ότι η άμυνα τα πήγε πολύ καλά, όπως διαβάζω και ακούω να λένε οι ρεπόρτερ της ομάδας. Αφήστε που, αν δεν ήταν θετικότατος ο Καπίνο, θα είχαμε φάει τουλάχιστον ένα. Η μεγάλη ευκαιρία της Ξάνθης (32΄) προκύπτει από φτηνό λάθος Ρέτσου-Ανδρούτσου, αλλά μετά οι παίχτες της Ξάνθης έχουν ένα ολόκληρο άδειο χωράφι για να κάνουν περαντζάδα και να φτάσουν μέχρι το τέρμα. Η αμυντική λειτουργία εξακολουθεί να είναι πηγή κινδύνων απέναντι σε οποιαδήποτε ομάδα παίζει αξιοπρεπές (επιθετικό) ποδόσφαιρο ή προσπαθεί να βγάλει (οργανωμένες) αντεπιθέσεις. Στο 65΄, και αφού πρώτα έχει σώσει ο Καπίνο, στο κόρνερ που ακολουθεί, η μπάλα περνάει, λες και παίζει σχολική ομάδα, μέσα απ’ τη μικρή περιοχή, με όλη την άμυνά μας να τη… ματιάζει. Το δίδυμο Ρέτσος-Βιάνα δημιουργεί ανασφάλεια και κινδύνους ακόμα και σε ανύποπτες φάσεις του αγώνα (γι’ αυτό και μάλλον ο Μίλι έπαιζε τόσο πίσω --για να προσέχει τα στόπερ, φαντάζομαι-- και τα ακραία μπακ πρόσεχαν πολύ τις θέσεις τους -- ναι, με την Ξάνθη, ναι, μέσα στο Καραϊσκάκη). Γενικά, προφανώς, οι δυο τους δεν εμπνέουν καμία εμπιστοσύνη ούτε στον κόσμο ούτε (κι αυτό είναι, ασφαλώς, χειρότερο) στους συμπαίχτες τους. Μ’ αυτά και μ’ αυτά, αδυνατώ να φανταστώ πώς ακριβώς θα αντεπεξέλθει κάποιος από τους δύο (ελπίζω όχι και οι δύο) στα ευρωπαϊκά ματς που έρχονται.
Απέναντι στο ταμπούρι του Λουτσέσκου, η ομάδα είχε την μπάλα στο α΄ ημίχρονο, αλλά δεν την έκανε και πολλά πράγματα και έτσι την καλύτερη ευκαιρία την είχε η Ξάνθη, σ’ ένα τετ-α-τετ που κατέληξε άουτ. Διάθεση υπήρχε απ’ τους ποδοσφαιριστές, έγινε προσπάθεια να παιχτεί η μπάλα απ’ τα πλάγια (Σεμπά και Μάριν), αλλά και από το κέντρο (με τον Φορτούνη, κυρίως, και τον Μιλιβόγεβιτς, μιας και ο Ανδρούτσος, που έπαιξε, ας πούμε, στη θέση του Μάρτινς ήταν από μέτριος μέχρι κακός*), ωστόσο είτε από φλυαρία είτε από ατομισμούς (πολλές φορές, πατήσανε περιοχή πέντε-έξι δικοί μας, αλλά ποτέ δεν πήραν την πάσα που έπρεπε), αξιόλογη ευκαιρία δεν κάναμε στην πραγματικότητα.
Στο β΄, βελτιώθηκε η εικόνα της ομάδας, κυρίως όσον αφορά την πίεση και τη διάθεση. Ο (καλύτερος παίχτης, πάλι) Σεμπά* έβαλε νωρίς (48΄) το γκολάκι του (εξαιρετική ενέργεια, πάντως, ανεξάρτητα από την καραμπόλα) κι έτσι όλα έγιναν κάπως ευκολότερα (δεν αγχώθηκε δηλαδή ιδιαίτερα η ομάδα), μολονότι δεν φροντίσαμε να καθαρίσουμε το ματσάκι, βάζοντας δεύτερο γκολ, αν και η ομάδα δεν απειλήθηκε φοβερά.* Ε, και στις όποιες απειλές, ήταν πολύ καλός ο Καπίνο, έτσι κι αλλιώς.
Στο τέλος, ο Μπέντο έβαλε και τον Καρντόσο, ο οποίος, στις δύο κλασικές του ευκαιρίες (πάλι) δεν μπόρεσε να κάνει γκολ (όχι, δεν θα πω καμία λέξη που αρχίζει από… Ανσα και τελειώνει σε…ριφάρντ), ωστόσο στη δεύτερη από αυτές, πήρε το ριμπάουντ ο Μανθάτης και κόλλησε το γκολάκι του (91΄). Σημαντικό για τον μικρό που και καλός είναι και θα πάρει τα πάνω του ψυχολογικά και σίγουρα είναι ένας παίχτης που έχει στοιχεία που γουστάρει η ερυθρόλευκη εξέδρα.
Απ’ το ματς, κρατάμε την ανωτερότητα σε… ένα ακόμα ντέρμπι, τους τρεις βαθμούς και τη διατήρηση της διαφοράς απ’ τους πουθενάδες, την καλή εμφάνιση του Μανθάτη, και… αυτά. Και ελπίζουμε σε άμεση βελτίωση, γιατί έρχονται και τα ματς του Γιουρόπα…
* * *
* Αστερίσκος πρώτος: Μετριότατος ο Ανδρούτσος σε θέση κεντρικού χαφ, δίπλα στον Μιλιβόγεβιτς. Με πολλά λάθη, επιπολαιότητες κ.λπ. Όλες τις δικαιολογίες του κόσμου να του δώσω (το νεαρό της ηλικίας, το ότι τον έχουν βάλει σε πέντε-έξι διαφορετικές θέσεις κ.λπ.), ωστόσο δεν είναι μόνο η κοινοτοπία (που επαναλαμβάνεται συχνά τελευταία) ότι μπορεί να τον κάψουμε στο τέλος, αλλά και το ότι δεν μπορώ να καταλάβω τι ακριβώς πλάνο δουλεύει η ομάδα – ενόψει βασικά των ευρωπαϊκών υποχρεώσεων, αν πιστέψουμε ότι κάνει προετοιμασία για αυτά κυρίως τα ματς και εξού δοκιμάζει σχήματα και παίχτες. Για να μην επαναλαμβάνουμε τα ίδια για τους μικρούς, ξαναδιαβάστε την εξαιρετική ανάλυση του συναγωνιστή Dr. Jekyll.
* Αστερίσκος δεύτερος: Άλλη μία μεγάλη εμφάνιση για τον Σεμπά, που μαζί με τον Μίλι είναι οι παίχτες που δεν βγαίνουν απ’ την ενδεκάδα ποτέ (και δικαίως). Άξιος και μάχιμος και ό,τι θέλετε, αλλά όταν έχεις, σταθερά, καλύτερο παίχτη στη σεζόν τον Βραζιλιάνο, πού ακριβώς θέλεις να πας;
* Αστερίσκος τρίτος: Το ότι η ομάδα δεν απειλήθηκε πάρα πολύ διόλου δεν σημαίνει ότι η άμυνα τα πήγε πολύ καλά, όπως διαβάζω και ακούω να λένε οι ρεπόρτερ της ομάδας. Αφήστε που, αν δεν ήταν θετικότατος ο Καπίνο, θα είχαμε φάει τουλάχιστον ένα. Η μεγάλη ευκαιρία της Ξάνθης (32΄) προκύπτει από φτηνό λάθος Ρέτσου-Ανδρούτσου, αλλά μετά οι παίχτες της Ξάνθης έχουν ένα ολόκληρο άδειο χωράφι για να κάνουν περαντζάδα και να φτάσουν μέχρι το τέρμα. Η αμυντική λειτουργία εξακολουθεί να είναι πηγή κινδύνων απέναντι σε οποιαδήποτε ομάδα παίζει αξιοπρεπές (επιθετικό) ποδόσφαιρο ή προσπαθεί να βγάλει (οργανωμένες) αντεπιθέσεις. Στο 65΄, και αφού πρώτα έχει σώσει ο Καπίνο, στο κόρνερ που ακολουθεί, η μπάλα περνάει, λες και παίζει σχολική ομάδα, μέσα απ’ τη μικρή περιοχή, με όλη την άμυνά μας να τη… ματιάζει. Το δίδυμο Ρέτσος-Βιάνα δημιουργεί ανασφάλεια και κινδύνους ακόμα και σε ανύποπτες φάσεις του αγώνα (γι’ αυτό και μάλλον ο Μίλι έπαιζε τόσο πίσω --για να προσέχει τα στόπερ, φαντάζομαι-- και τα ακραία μπακ πρόσεχαν πολύ τις θέσεις τους -- ναι, με την Ξάνθη, ναι, μέσα στο Καραϊσκάκη). Γενικά, προφανώς, οι δυο τους δεν εμπνέουν καμία εμπιστοσύνη ούτε στον κόσμο ούτε (κι αυτό είναι, ασφαλώς, χειρότερο) στους συμπαίχτες τους. Μ’ αυτά και μ’ αυτά, αδυνατώ να φανταστώ πώς ακριβώς θα αντεπεξέλθει κάποιος από τους δύο (ελπίζω όχι και οι δύο) στα ευρωπαϊκά ματς που έρχονται.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου