Για αρχή, ας ξεκινήσουμε από τα βασικά: θέλεις να μιλήσεις για ποδόσφαιρο, αλλά δεν σε αφήνουν. Και τι να πεις, για; Δύο οφσάιντ που σφυρίχτηκαν λάθος και δύο κίτρινες κάρτες που δεν δόθηκαν. Ας μη σε πω για το καπνογόνο που άναψε μετά το γκολ και ρούφαγαν καρκίνο οι παίκτες και τα παιδάκια. Τα παιδάκια, βρε, το μέλλον του τόπου! Τι να σε πω, ρε Μπέντο; Αν είχες στρόγγυλα αρχίδια, θα είχες πάρει την ομάδα να φύγεις, να καταστρέψεις το κρητικό κατεστημένο, να τους αφήσεις να βασανίζονται χρόνια.. Πάνε, μωρέ, στη Σαλόνικη να σου πουν πως ξηγιούνται τα καρντάσια, τα παντελονάτα.
Του Dr. Jekyll
Έχε χάρη, που είχα πει ότι θα γράψω για το παιχνίδι στα παιδιά από το blog και τώρα δεν μπορώ να κάνω πίσω, κι ας με πνίγει το άδικο. Τέλος πάντων: ο Μπέντο κατέβασε την εξής ενδεκάδα, τερματοφύλακα τον Λεάλι, αμυντικό δίδυμο τον Σιόβα (αριστερά) και τον Βιανά (δεξιά), αριστερό μπακ τον Ρέτσο, δεξί μπακ τον Ομάρ, στα αμυντικά χαφ τους Ρομάο (ή Ρομαό) και Μπουχαλάκη, τον Μάριν κάτι ως αριστερό χαφ που, κυρίως, συνέκλινε προς το κέντρο, τον Τσόρυ, τον Πάρντο από τα δεξιά και τον Καρντόσο, ως κεντρικό επιθετικό.
Ο Ολυμπιακός είχε την τύχη να προηγηθεί νωρίς: στο 5ο μόλις λεπτό, ο Πάρντο έκανε πολύ ωραία κίνηση και κοντρόλ από τα δεξιά και έστειλε τη μπάλα στα δίχτυα των Κρητικών. Όμως, ενώ το ιδανικό ξεκίνημα έδειχνε ότι ο αγώνας θα κατηφορίσει, η ομάδα του Παράσχου δεν φάνηκε να τα χάνει. Πιστή και συγκεντρωμένη σε ένα άκρως αμυντικό σύστημα, με διπλή ζώνη άμυνας πίσω από τη σέντρα, κατάφερε να παγώσει τον ρυθμό του αγώνα και να κλειδώσει το κέντρο του Ολυμπιακού (η πρώτη φορά που δοκίμασε να πιέσει ψηλά ο Πλατανιάς ήταν μετά το 20΄, ενώ δοκίμασε να ανοιχτεί μετά το 35΄). Σε εκείνο το διάστημα, ο Ολυμπιακός είχε συντριπτική κατοχή, η οποία έφτασε στο 72% (το ημίχρονο τον βρήκε με 70% κατοχή), ωστόσο αδυνατούσε να την μετουσιώσει σε ευκαιρίες. Η μπάλα γυρνούσε γύρω γύρω, συνήθως με τη μία είναι η αλήθεια, αλλά λίγο η κακή μέρα του Μάριν και η μέτρια μέρα του Τσόρυ, λίγο που οι περισσότεροι παίκτες δεν έχουν αγωνιστικό ρυθμό, ο Ολυμπιακός δεν μπορούσε να γίνει απειλητικός.
Στο δεύτερο ημίχρονο, η ομάδα του Παράσχου χρειάστηκε να ανοιχτεί για να διεκδικήσει κάτι καλύτερο από την τιμητική ήττα (άλλωστε, η άμυνα του Ολυμπιακού φέτος, κάθε άλλο παρά απροσπέλαστη φαίνεται). Η εικόνα του αγώνα βελτιώθηκε, ο Ολυμπιακός έβγαλε κάποιες φάσεις, και με δύο τέρματα σε τρία λεπτά, στο 66΄ από πολύ καλή κεφαλιά του Πάρντο σε γλυκιά σέντρα του Σιόβα και στο 68΄ από πολύ καλή ενέργεια του Ομάρ, σε μια εξίσου καλή μακρινή μπαλιά του Μπουχαλάκη, κλείδωσε τον αγώνα, και έδωσε την ευκαιρία στον Μπέντο να δοκιμάσει και τους μικρούς Μανθάτη και Ανδρούτσο.
Το σημαντικότερο, ίσως, στοιχείο είναι πως οι παίκτες που αγωνίστηκαν δεν είδαν, όπως πολύ συχνά συμβαίνει σε αυτά τα απαξιωμένα παιχνίδια κυπέλλου, τον αγώνα ως αγγαρεία. Άλλοι περισσότερο και άλλοι λιγότερο, έδειξαν ότι, ακόμα και χωρίς να έχουν βρει ρυθμό από συνεχόμενα παιχνίδια, μπορούν να προσφέρουν, όχι μόνο ως λύσεις για ανάσες στους βασικούς, αλλά και ως βασικοί σε όλους τους αγώνες.
Αρχικά ο Σιόβας: είναι βέβαιο πως δεν είναι ο καλύτερος αμυντικός του κόσμου. Όμως στην οδηγία του προπονητή (δεν μπορεί να υπάρχει άλλη εξήγηση) στις μακρινές μπαλιές από τα στόπερ, είναι με βεβαιότητα ο ικανότερος μας παίκτης. Πολύ λιγότερο επιρρεπής σε λάθος πάσες (μισό γκολ) από τον Ντα Κόστα και με μεγαλύτερο ποσοστό επιτυχίας και από τον Μαροκοβραζιλιάνο και από τον Μποτία. Και αυτό δεν το γράφω μόνο για τη καταπληκτική σέντρα στο δεύτερο γκολ του Πάρντο, αλλά για τα κάμποσα σχετικά σωστά γεμίσματα ή μακρινές πάσες (δεν μου αρέσει αυτός ο τρόπος ανάπτυξης, αλλά αφού είναι μία επιλογή του προπονητή, ο Σιόβας είναι το καλύτερο εργαλείο). Εκτός από αυτό, είναι και μανούλα στις στημένες φάσεις (αν και τόσο ο Μποτία, όσο και ο Ντα Κόστα, τις παίρνουν τις κεφαλιές τους).
Στη συνέχεια, οι αμυντικοί μέσοι: ο Μπουχαλάκης, ειδικά στο πρώτο εικοσάλεπτο, μοίραζε ιδανικά τη μπάλα, ενώ του πιστώνεται και η μακρινή μπαλιά από την οποία ήρθε το γκολ του Ομάρ. Επίσης, έτρεχε, πίεζε, μάρκαρε και, γενικά, είχε πολύ θετική εικόνα. Από κοντά και ο Ρομάο, ο οποίος βοήθησε ιδιαίτερα στην ανασταλτική λειτουργία (ήταν και ο παίκτης που είχε το ρόλο να καλύπτει πίσω όταν προωθούνταν οι αμυντικοί). Τέλος, ο Πάρντο: σκόραρε δύο τέρματα (τα πανηγύρισε με την ψυχή του), και έδειξε προθυμία να ακολουθεί την τακτική γυρνώντας συχνά πίσω για να βοηθήσει τα μαρκαρίσματα. Το ότι είναι ο πλαϊνός παίκτης με τη μεγαλύτερη ευχέρεια στο σκοράρισμα στο ρόστερ μας είναι γνωστό (τουλάχιστον μέχρι να αποδειχθεί το αντίθετο), αλλά σήμερα έδειξε και διάθεση να πιέσει πίσω (με τον πιστό στρατιώτη Σεμπά και με τον Ελιονούσι, δεν νομίζω ότι μπορεί να διεκδικήσει αλλιώς θέση στη βασική ενδεκάδα).
Άλλα θετικά: ο Ρέτσος δείχνει παιχνίδι με παιχνίδι να πατά καλύτερα, ακόμα και από την αριστερή πτέρυγα. Το ερώτημα, όμως παραμένει: αν ο Τσιμίκας δεν δικαιούται αυτές τις ευκαιρίες, τότε γιατί υπάρχει στο ρόστερ; Ο Βιάνα, πέρα από μία πολύ καλή κεφαλιά που έκανε σε στημένη φάση, ήταν και θετικός στην άμυνα (όσο δόκιμο μπορεί να είναι αυτό, σε έναν αγώνα που στο πρώτο ημίχρονο ο αντίπαλος επέλεξε να μην περάσει τη σέντρα). Ο Ομάρ, πάλι, είναι μια άλλη κατηγορία, αφού ούτε αναπληρωματικός είναι, ούτε -λογικά- θα παλεύει για μια θέση στην ενδεκάδα. Καλύτερος στα αμυντικά καθήκοντα από τον Φιγκέιρας, και καλός στα επιθετικά του καθήκοντα -σήμερα είχε, εκτός των άλλων, μια πολύ καλή σέντρα και ένα γκολ από ατομική ενέργεια- δείχνει πλέον έτοιμος να ξαναπάρει τη φανέλα του βασικού στο σπίτι του.
Και τα αρνητικά: Ο Καρντόσο βαρύς. Πολύ βαρύς. Το έχουμε ξαναγράψει, ξέρει μπάλα και αυτό φαίνεται ακόμα και σε αυτές τις κακές εμφανίσεις. Ταλαιπωρεί τους αμυντικούς, δεν τους επιτρέπει να ανοίγονται, ενώ μπορεί με μία έμπνευση να αλλάξει την εικόνα του ματς (όπως ένα ψηλοκρεμαστό σουτ που δοκίμασε λίγο πριν τη λήξη του πρώτου ημιχρόνου). Ο Ολυμπιακός, όμως, τον απέκτησε για να στέλνει τη μπάλα στα δίχτυα. Και σήμερα, αν και του δόθηκαν ευκαιρίες, με μία από αυτές να είναι ιδανική, δεν τα κατάφερε. Μέτρια απόδοση και από τον Λεάλι. Γίνεται; Ναι, αφού σε δύο περιπτώσεις, σε κάποιες από τις ελάχιστες φάσεις του Πλατανιά, δεν μπορεί να μπλοκάρει σταθερά με την μία. Να του φταίει ο περιορισμένος χρόνος συμμετοχής; Μπορεί, και σίγουρα είναι παράλογο να έχεις δύο τερματοφύλακες σε ηλικία που πρέπει να παίρνουν παιχνίδια. Πάντως με αυτές τις εμφανίσεις, αφενός δεν απειλείται ο Καπίνο και αφετέρου, ειδικά με τη φετινή αμυντική μας λειτουργία, τρέμεις για τα δύσκολα ευρωπαϊκά παιχνίδια (που κάποια στιγμή θα έρθουν).
Μέτρια, επιεικώς, απόδοση και από τον Μάριν, που, μετά τους πρώτους αγώνες είναι σαν να δικαιολογεί τον Μπέντο που επιλέγει να μην τον χρησιμοποιεί. Οι αντίπαλοι τον έπαιξαν δυνατά, δεν τον άφησαν από τα μάτια τουσ, και κάπως έτσι χάθηκε στη μετριότητα, μέχρι να γίνει, δικαιολογημένα, αλλαγή. Τέλος, σήμερα και ο Τσόρι ήταν σε μέτρια ημέρα. Λίγο που δεν του βγήκαν οι φάσεις, λίγο σαν να ήταν βαρύς, αν και φαινόταν πως είχε διάθεση, δεν πρόσφερε αυτά που μπορεί και μας έχει συνηθίσει.
Μια ακόμα παρατήρηση: ο Μπέντο έχει επιλέξει να παίζει η ομάδα ψηλά. Τόσο ψηλά που τα στόπερ συνήθως βρίσκονται στη σέντρα. Καλά κάνει, γιατί ο Ολυμπιακός είναι φύσει επιθετική ομάδα (ίσως γι' αυτό και οι οπαδοί του να είναι οι μόνοι που θυμούνται πώς είναι ένα καλό ποδοσφαιρικό παιχνίδι). Όμως: η αναιμική επίθεση του Πλατανιά κόπηκε περισσότερες από έξι φορές από το τεχνητό οφσάιντ (με εξαίρεση μία --που δεν ήταν καν σπάσιμο του οφσάιντ-- όλες ήταν σωστές αποφάσεις). Είναι, όμως, όλες στο όριο, και με μια ποιοτικότερη ομάδα --όπως του ΠΑΟΚ-- είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα φας φάσεις τετ α τετ.
Αυτά και ΠΑΟ να κρυφτώ κάπου, γιατί με κυνηγούν οι αξιωματούχοι της Ουέφα, κι ας έρχομαι με φόρα για να τους κάνω να βασανίζονται ενενήντα χρόνια. Ανύπαρκτοι, ε ανύπαρκτοι...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου