Το καλοκαίρι εκείνο... (Μέρος Α΄: Οι παίχτες που έφυγαν)

Και τώρα που η σκόνη του καλοκαιριού κατακάθισε, οι μεταγραφές ολοκληρώθηκαν και ξεκίνησε και το πρωτάθλημα (μέχρι να το διακόψει με κάποια νέα αφορμή ο υπερτιτανοτεράστιος υπουργάρας Κοντονής), μπορεί να γίνει και ένας πιο ψύχραιμος απολογισμός ενός ομολογουμένως δύσκολου και παράξενου καλοκαιριού για τον Ολυμπιακό. Πολλές αλλαγές παικτών (όπως σχεδόν κάθε χρόνο), δύο αλλαγές προπονητή (κάπως πιο σπάνιο), ενός οδυνηρού αποκλεισμού σε καλοκαιρινά προκριματικά (αρκετά πιο σπάνιο) και μπόλικης γκρίνιας (όπως κάθε χρόνο).

Του Dr. Jekyll

ΟΙ ΠΑΙΧΤΕΣ ΠΟΥ ΕΦΥΓΑΝ

Για να μην γράφουμε δέκα ώρες, θα αναφερθούν μόνο οι παίκτες που έφυγαν και το πήραμε είδηση (έφυγε και ο Γιάνκοβιτς, ο Ασίγκμπα και κάμποσοι ακόμα, που δεν θα το καταλάβει κανείς). Πρώτος πρώτος ο Ρομπέρτο (2470'), ο οποίος μετά από τρία χρόνια παρουσίας κάτω από τα δοκάρια μας, επέστρεψε στην πατρίδα του για την Εσπανιόλ. Τον αγαπήσαμε, μας αγάπησε, αλλά η οικογένεια είναι πιο σημαντική από την καριέρα. Μας έδωσε πολλά, κέρδισε και αυτός πολλά, καθώς στον Ολυμπιακό ξαναβρήκε την χαμένη του αυτοπεποίθηση. Μεγάλη απώλεια αγωνιστικά (παρά τα περυσινά του λαθάκια), ενώ δύσκολα θα βρεθεί κάποιος να πει κακιά κουβέντα για τον ισπανό γκολκήπερ.

Αφού πιάσαμε τις καλές και κακές κουβέντες, πάμε σε δύο παίκτες που ένα μεγάλο κομμάτι της εξέδρας αγαπούσε να μισεί. Πρώτος και καλύτερος ο Μαζουακού (2167', 1 γκολ, 1 ασίστ), ο οποίος πλέον αγωνίζεται στη Γουέστ Χαμ. Χαρισματικός και μπαλαδόρος, έδειξε από τα πρώτα φιλικά με την φανέλα του Ολυμπιακού ότι θα ξεσηκώσει το Καραϊσκάκη. Και πράγματι το ξεσήκωσε: τον πρώτο χρόνο (και ένα κομμάτι του δεύτερου) από ενθουσιασμό, και τον δεύτερο από αγανάκτηση για το μπλαζέ του υφάκι και την, ενίοτε προκλητική, αδιαφορία του (πιο κάτω θα σχολιαστεί και η απαράδεκτη αντίδραση κάποιων ηλίθιων να τον αποδοκιμάζουν την ώρα του αγώνα). Όπως και να έχει, ο Αρτούρ είναι ένα άκρως ποιοτικό αριστερό μπακ, ικανό να προκαλέσει τεράστια προβλήματα στις αντίπαλες άμυνες και, ειδικά μετά από ένα σημείο, πολύ καλός στα αμυντικά του καθήκοντα (σίγουρα περισσότερο από αυτό που του αναγνωρίστηκε). Από την άλλη, στο σύγχρονο ποδόσφαιρο δεν κρατάς παίκτη που θέλει να φύγει. Ο καλός Μαζουακού θα λείψει, αλλά επειδή είδαμε πολλάκις και την άλλη του, κακή, πλευρά (και, μάλιστα, από παίκτη που δεν στερείται ικανοτήτων) ο επίλογος ήταν αναμενόμενος: καλές κομμώσεις στη Γηραιά Αλβιώνα και προσοχή μη σου χαλάσει το μαλλί το ψιλόβροχο.

Από κοντά και ο Ντουρμάζ (1763', 7 γκολ, 4 ασίστ): μπάλα ξέρει, ψυχή διαθέτει (δεν του αναγνωρίστηκε ποτέ, αλλά ήταν από τους παίκτες που δεν μασούσαν από δύσκολες έδρες και δεν φοβόταν να βάλει τα πόδια του στη φωτιά). όμως: λίγο οι προπονητές που τον έβαζαν από δεξιά (στα ζερβά αποδίδει ο άνθρωπος), λίγο που έμεινε εκτός ευρωπαϊκής λίστας πέρυσι, λίγο που και φέτος θα πάλευε για τη φανέλα του βασικού, λίγο το αλλοπρόσαλλο ποδόσφαιρό μας (έχουμε υπουργάρα εμείς), λίγο που ποτέ δεν κόλλησε με τον κόσμο, λίγο το μούσι του και λίγο το μαλλί του, πήγε να τρώει κρουασάν στη Τουλούζη και θα ησυχάσει κι αυτός, θα ησυχάσει και ένα κομμάτι της εξέδρας που ακόμα ονειρεύεται Τζόλε και Μιραλλάς (και καλά κάνει, αρκεί να μην κράζει τους υπάρχοντες παίκτες κατά την διάρκεια των αγώνων).

Μια ακόμα αποχώρηση ήταν του βραζιλιάνου Πάντου, aka Σαλίνο (1233', 0 γκολ, 0 ασίστ). Τον έβλεπες στο ζέσταμα και αναρωτιόσουν “που το ρίχνουν το παιδάκι με τα θηρία”. Το παιδάκι, όμως, είχε κοχόνες, φιλότιμο και αξιοπρέπεια. Δεξιά τον έβαζες (στη θέση του), αριστερά τον έβαζες (δεν ήταν η θέση του), με τη Μπάγερν στο Champions League ή με την Ανωκατωμαγούλα στο Κύπελλο, ο Σαλίνο τα έδινε όλα (ήταν και αποτελεσματικός ο μπαγάσας). Ένα του έλειπε, και αν το είχε και αυτός θα ήταν καλά και εμείς θα είχαμε το κεφάλι μας ήσυχο (“δεν πειράζει που τραυματίστηκε ο Ομάρ -σύνηθες- ή ξύνει τ' αρχίδια του ο Μαζουακού -πιο σύνηθες-, έχουμε και τον Λεάντρο”): το κοινοτικό διαβατήριο...

Μιας και ξεκινήσαμε με τους πιστούς στρατιώτες, ας πάμε και στον Αρχηγό, τον Νταβίντ Τορίχος Φουστέρ (538', 3 γκολ, 2 ασίστ). Θα μπορούσε κάποιος να ισχυριστεί ότι ήρθε αθόρυβα, αλλά η πραγματικότητα είναι πως το μισό Καραϊσκάκη έβραζε με τον Βαλβέρδε που επέμενε στη Φιφίκα (μεγάλε Αλέφαντε, πόσο μέσα έπεσες) αντί να προωθεί τα δικά μας παιδιά, τα ελληνόπουλα. Σιγά σιγά, όμως, κάτι άλλαζε και έλεγαν αυτοί που είχαν μάτι (και υπομονή -περιττό να αναφέρω ότι δεν ήμουν ένας από αυτούς): “Ρε, ο Ισπανός κάνει δουλίτσα, ξέρει μπάλα”. Αθόρυβα, πάντως, ο 28χρονός -τον Αύγουστο του 2010- παίκτης του μιζαδόρου Βαλβέρδε έγινε ένας από τους πιο αγαπημένους παίκτες της εξέδρας και ένας από τους τελευταίους παίκτες που “ένιωθε” τι σημαίνει να κοσμεί το στήθος σου ο δαφνοστεφανωμένος. Όλα, δυστυχώς, έχουν ένα τέλος. Με το χέρι στην καρδιά, δεν θα μπορούσα να ισχυριστώ ότι φοβάμαι πως θα λείψουν τα αγωνιστικά του προσόντα. Επειδή, όμως, μια ομάδα έχει DNA, ιστορία και συνέχεια, φοβάμαι πως στα υπόλοιπα ο Φουστέραρος θα μας λείψει. Καλή επιτυχία στην Χετάφε, αρχηγέ.

Από την άλλη ο Κασάμι (1452', 2 γκολ, 3 ασίστ), μάλλον δεν θα λείψει σε κανέναν. Ήξερε μπάλα; Καντάρια. Η μακρινή του μπαλιά, τα σουτ και ο τσαμπουκάς του έκαναν αρκετούς (και εμένα μαζί) να ελπίζουν ότι βρήκαμε μια άκρως βελτιωμένη και σύγχρονη εκδοχή του Ορμπάιθ, έναν παίκτη που θα μπορεί με τις μακρινές του μπαλιές του να τροφοδοτεί τους επιθετικούς, με τα σουτ και τα στημένα να δημιουργεί μονίμως επικίνδυνες καταστάσεις, και με τη δύναμη και τον τσαμπουκά του να θωρακίζει το κέντρο. Ρεαλιστικά, τίποτα από αυτά δεν συνέβη και ο Ελβετός, δανεικός πλέον στη Νότιγχαμ, μάλλον θα ξεχαστεί σύντομα (παίζει ήδη κάποιοι να αναρωτιούνται “για ποιον μιλάμε τόση ώρα;”). Ο Κασάμι, πάντως, ξέρει μπάλα και τρέλα κουβαλά. Ίσως να ήταν λάθος το timing...

Hernani ή, για να είμαστε πιο σωστοί, Ερνάνι Χορχέ Σάντος Φόρτες (689', 4 γκολ, 5 ασίστ). Τελευταία μέρα των μεταγραφών και ανακοινώνεται ο δανεισμός του, εκ των σημαντικότερων περυσινών στόχων, Ερνάνι. Καύλα, λέμε. Αέρινος, δαντελένιος, υδραυλικός, υπερηχητικός, το next best thing της μεγάλης της Πόρτο σχολής. Άσε που ήταν έτοιμο και το σύνθημα: Ερνάνι, αλάνι για πάντα στο λιμάνι. Τελικά, και βάσει της περυσινής του απόδοσης, ούτε αέρινος, ούτε δαντελένιος, ούτε υπερηχητικός, ούτε Porto's next best thing ήταν (και για υδραυλικός δεν ξέρω αν μπορεί να αλλάξει βρύση). Μπορεί κάπου αλλού να μεγαλουργήσει, προσόντα διαθέτει, αλλά από το περυσινό πέρασμά του, το μόνο που ίσως κάποιοι να θυμούνται είναι ότι είχε εξίσου απαιτητική κόμη με τον Αρτούρ.

Δεν θα αναφερθώ ιδιαίτερα στον Μανιάτη, γιατί ούτε πέρυσι ήταν στην ομάδα. Ναι, δεν ξέρει μπάλα, ναι, αλλιώς ονειρευόμαστε τον Ολυμπιακό, ναι, είναι λίγο τραγί, αλλά από την άλλη θέλεις και κάποιους Ολυμπιακούς στην ομάδα (αυτά για τον Μανιάτη, που όταν άλλοι λερώναν το -ακριβοπληρωμένο- σωβρακάκι τους από τους ούγκανους του Βορρά, αυτός έπαιζε ξύλο, και καλή του τύχη). Και αφού αναφερθεί και ο Κολοβός (όπως απλή αναφορά ήταν και στα, ελάχιστα, φύλλα αγώνα που πήρε μέρος -195', 1 ασίστ), ας γράψουμε και καμιά κουβέντα για τον άνθρωπο που παραλίγο να καταστρέψει την καριέρα του για να φορέσει τη ριγωτή, για τον άνθρωπο θρίλερ, τον Άλαν, τον Πουλίδο (503', 5 γκολ, 2 ασίστ). Αγωνία και λαχτάρα για να έρθει (μεξικάνικο σίριαλ), αγωνία και λαχτάρα για να αποκαλυφθεί η αλήθεια (πλαστογράφησε την υπογραφή του η Τίγκρες ή μας πουλούσε μούσια ο μικρόςWink, αγωνία και λαχτάρα για να καθιερωθεί στην ομάδα (ελπιδοφόρες εμφανίσεις στις περυσινές τελευταίες αγωνιστικές και καλές επιδόσεις στα καλοκαιρινά φιλικά). Επίσης: μεταξύ των περυσινών αγωνιστικών και των φετινών φιλικών αγωνία και λαχτάρα για την απαγωγή του στο Μεξικό, στη συνέχεια αγωνιά και λαχτάρα για το αν θα πουληθεί πάνω από 6 εκατομμύρια, αφού πουλήθηκε αγωνιά και λαχτάρα για το αν θα πάρουμε άλλον επιθετικό ή θα τραβά πάλι κουπί μόνος ο Ιντέγε. Αρκετά δεν αγχωθήκαμε για τον Πουλίδο; Τράβα το δρόμο σου, παιδί μου, να βρούμε την ησυχία μας...

ΥΓ Τα υπόλοιπα ακολουθούν. Και, ναι, τα στατιστικά είναι μόνο από το περυσινό πρωτάθλημα (ουχί Ευρώπη, μήτε Κύπελλο).