Τα τελευταία χρόνια έχουν αλλάξει πολλά και πάντα προς το χειρότερο για εμάς τους οπαδούς. Κάρτα φιλάθλου, ηλεκτρονικά εισιτήρια, διαρκές φακέλωμα, κάμερες και κυρίως απαγόρευση των μετακινήσεων στα εκτός έδρας παιχνίδια. Όλα αυτά έχουν αλλάξει σε σημαντικό βαθμό την νοοτροπία των οπαδών. Οι νεότερες γενιές (όσα παιδιά είναι κάτω από 27-28) δεν έχουν ζήσει το γήπεδο, στο οποίο υπάρχει η κόντρα με το απέναντι πέταλο. Δεν γνωρίζουν ότι είναι «καθήκον» να πάρεις τη μάχη στην εξέδρα, κάνοντας τους «απέναντι» να μην ακούγονται από τη φωνή σου. Λείπει όλη εκείνη η μυσταγωγία που ετοιμαζόσουν με τα υπόλοιπα αδέρφια από τον σύνδεσμο ή από τη γειτονιά για να «πακετάρεις» τα τύμπανα και τα πανό, καθώς και να ελέγξεις τη διαδρομή για πιθανές περίεργες συναντήσεις, όταν ετοιμαζόσουν για το εκτός έδρας ματς. Παρ' όλα αυτά, η μαγεία του πετάλου δεν έχει και κυρίως δεν γίνεται να χαθεί.
Αναμνήσεις από ερυθρόλευκα πέταλα! Ξεκινάμε να «ανεβάζουμε» στο blog μας ιστορίες από εκδρομές και από τα πέταλα που έχουμε συντροφεύσει τον Θρύλο. Εννοείται ότι αν κάποιος έχει να διηγηθεί μια ιστορία είναι --τουλάχιστον-- ευπρόσδεκτος να μας τη στείλει. Δεν θέλουμε να μιλήσουμε για «σκηνικά», αλλά για την παρουσία του πύρινου κόσμου μας στα πέταλα που αγωνίζεται ο Ολυμπιακός. Περιμένουμε και τις δικές σας ερυθρόλευκες αναμνήσεις...
Τα τελευταία χρόνια είναι ελάχιστα τα παιχνίδια, που επιτρέπεται μια υποτυπώδης μετακίνηση. Για αυτό τον λόγο, είναι μεγάλη επιθυμία η ομάδα μας να μην υποτιμά τον θεσμό του Κυπέλλου, γιατί μας δίνεται η δυνατότητα στον τελικό να έχουμε απέναντι μας αντίπαλους οπαδούς και να είμαστε και οι δύο πλευρές με αρκετά μεγάλους αριθμούς και όχι κάποιες λίγες εκατοντάδες. Τα δύο τελευταία χρόνια έχω εκνευριστεί σε μεγάλο βαθμό, που η ομάδα μας δεν κατάφερε να περάσει στον τελικό του Κυπέλλου, όχι μόνο γιατί ένας τίτλος είναι πάντα ένας τίτλος, αλλά και για το γεγονός ότι θα μπορούσαμε να δώσουμε άλλη μια μάχη στην κερκίδα. Και αυτές τις μάχες ο κόσμος του Ολυμπιακού έχει αποδείξει ότι τις κερδίζει.
Θα κάνουμε ένα μικρό ταξίδι στο παρελθόν και θα γράψουμε για τον τελικό κυπέλλου του 2008 στη Θεσ/νίκη και το Καυταντζόγλειο απέναντι στον Άρη. Ο Ολυμπιακός εκείνη τη χρονιά για τη φάση των 16 του Κυπέλλου είχε κεράσει μια υπέροχη τεσσάρα τον βάζελο, αποκλείοντάς τον από τη συνέχεια του θεσμού.
Στη συνέχεια, αποκλείσαμε κατά σειρά τον Ηρακλή και τον Θρασύβουλο, για να φτάσουμε στον τελικό απέναντι στον Άρη, που με τη σειρά του είχε αποκλείσει την Ξάνθη και τον Ατρόμητο.
Ο τελικός ορίστηκε το Σάββατο 17 Μαΐου 2008 στο Καυταντζόγλειο. 10 μέρες πριν ήταν σαφές ότι δεν θα μπορούσαμε να χάσουμε το συγκεκριμένο παιχνίδι. Συζητήσαμε με τον αδερφό JosuTernera από την παρέα των Biancorossi και αποφασίσαμε να ανέβουμε στη μπουγατσούπολη για τον τελικό. Η Θύρα 7 ετοίμαζε μια μεγάλη οδική διαδρομή για το παιχνίδι. Εμείς αποφασίσαμε να ανέβουμε μια μέρα πριν για να έχουμε τη δυνατότητα να «πιάσουμε» τον σφυγμό του ντέρμπι καλύτερα σε μια άλλη πόλη και να ξεκινήσουμε να καταναλώνουμε από το προηγούμενο βράδυ τις απαραίτητες μπύρες και ποτά στα μπαρ της πόλης.
Προμηθευτήκαμε από το σύνδεσμο τα εισιτήρια και ξεκινήσαμε με το αυτοκίνητο. Τα 500 χλμ πέρασαν σχετικά εύκολα με τα απαραίτητα συνθήματα στο αυτοκίνητο και τα ανάλογα ανέκδοτα για τους βούλγαρους καθώς και τις μικρές ιστορίες, τις οποίες φέρναμε στο μυαλό μας από παλιότερες μετακινήσεις για να δούμε τον Θρύλο. Φτάσαμε το απόγευμα στην Θεσ/νίκη και αφού πήγαμε στο σπίτι, που θα μέναμε, βγήκαμε για τη βραδινή μας εξόρμηση. Ήταν έκδηλο στην ατμόσφαιρα ότι η πόλη ζούσε για το παιχνίδι της επόμενης μέρας με τους αρειανούς να είναι προφανώς σε «αναβρασμό». Στην πορεία της βραδιάς, μάθαμε και για ένα «σκηνικό» που έγινε στο κέντρο της πόλης ανάμεσα στα παόκια και τα σκουλήκια. Αφού η βραδιά είχε προχωρήσει αρκετά, επιλέξαμε να επιστρέψουμε για να ξεκουραστούμε και να προετοιμαστούμε για το ματς.
Το πρωί καθίσαμε να κουβεντιάσουμε τον τρόπο που θα πάμε στο γήπεδο, μιας και δεν γνωρίζαμε ιδιαίτερα την πόλη. Υπήρχαν δύο ενδεχόμενα. Είτε να πάμε στα διόδια των Μαλγάρων και να περιμένουμε τα υπόλοιπα αδέρφια που θα έφταναν με τα λεωφορεία, είτε να πάμε μόνοι μας στο γήπεδο με τα πόδια. Τελικά πρυτάνευσε η διάθεση για περιπέτεια και αποφασίσαμε να πάμε με τα πόδια στο γήπεδο από το κέντρο της πόλης. Ξεκινήσαμε λοιπόν 3-4 ώρες πριν τον αγώνα να κατευθυνθούμε στο Καυταντζόγλειο. Ξέραμε ότι πέρα από τους αρειανούς και οι έτεροι βούλγαροι παοκτζήδες θα ήθελαν να «εμπλακούν» στα γεγονότα του τελικού. Λίγο πριν το γήπεδο ένα αυτοκίνητο σταμάτησε δίπλα μας με 3 άτομα μέσα και μας ρώτησαν πού είναι το Καυταντζόγλειο. Πήραμε αυτόματα θέση μάχης, αλλά ο συναγερμός δεν χρειάστηκε να «χτυπήσει» ποτέ. Μετά από λίγη ώρα ήμασταν έξω από το πέταλο που θα φιλοξενούσε τον πύρινο κόσμο του Ολυμπιακού.
Περάσαμε τον έλεγχο των μπάτσων και πήραμε θέση στην κερκίδα μας. Μέσα στο γήπεδο τα σκουλήκια απέναντι έχουν αρχίσει να πυκνώνουν και να βρίζουν ασταμάτητα τον Πειραιά. Σιγά-σιγά καταφθάνουν και τα πρώτα δικά μας πούλμαν. Ο κόσμος μας μπαίνει με ανυπομονησία στο γήπεδο και ξεκινάνε και από τη δική μας πλευρά τα συνθήματα. Η μάχη της κερκίδας αρχίζει να μαίνεται. Οι αρειανοί είναι πολύ περισσότεροι, μιας και παίζουν στην πόλη τους και έχουν πάρει εισιτήρια και στις κεντρικές θύρες, που υποτίθεται ότι είναι ουδέτερες και με προσκλήσεις από την ΕΠΟ. Αυτό δεν μας πτοεί και ίσα-ίσα μας παθιάζει περισσότερο και μας δίνει έξτρα κίνητρο για φωνή.
Από την προθέρμανση φαίνεται ότι οι παίχτες μας είναι αποφασισμένοι να πάρουν τον τελικό και να ευχαριστήσουν τον κόσμο, που έκανε τόσα χιλιόμετρα για να βρεθεί στο πλάι του δαφνοστεφανωμένου έφηβου ακόμα μια φορά. Ποτέ ο κόσμος δεν άφησε μόνο του τον Ολυμπιακό! Ξεκινάει το παιχνίδι και από την αρχή ο Θρύλος είναι κυρίαρχος στο χορτάρι. Το πέταλο μας βράζει και παίρνει με άνεση την μάχη της κερκίδας. Ομάδα και κόσμος έχουν εξαιρετική χημεία και οι αρειανοί τρίβουν τα μάτια τους.
Στο 33ο λεπτό ο κατά συρροήν δολοφόνος Ντάρκο Κοβάσεβιτς πιάνει καρφωτή κεφαλιά, από σέντρα-ξυράφι του μεγάλου Γκαλέτι, και στέλνει την μπάλα στα δίχτυα του Άρη. Το τι γίνεται στο πέταλό μας δεν μπορεί να περιγραφεί εύκολα. Στο 53΄ ο Ζεβλάκοφ κάνει το 2-0 και κάπου εκεί φαίνεται ότι η σεμνή τελετή φτάνει στο τέλος της, μιας και οι «κίτρινοι» είναι ανήμποροι να αντιδράσουν στην ποδοσφαιρική ανωτερότητα του Θρύλου. Η δική μας φωνή όχι μόνο δεν πέφτει αλλά ίσα-ίσα δυναμώνει. Ακόμα και το χαμένο πέναλτι του Γκαλέτι στο 79΄ μας δίνει ακόμα μεγαλύτερο κίνητρο να φωνάξουμε. Η παράσταση που δίνουμε τραγουδώντας ασταμάτητα στο δεύτερο ημίχρονο το «Θρύλε μου η ζωή...» σίγουρα θα έχει μείνει χαραγμένη σε όσους ήμασταν εκείνη την ημέρα στο πέταλο. Το τέλος του παιχνιδιού μας βρίσκει αγκαλιασμένους να πανηγυρίζουμε το κύπελλο.
Για την ιστορία η σύνθεση της ομάδας μας ήταν η παρακάτω: Νικοπολίδης, Τοροσίδης, Άντζας, Ραούλ Μπράβο, Ζεβλάκοφ (γκολ 53΄), Στολτίδης, Πατσατζόγλου, Γκαλέτι (85΄ Σίσιτς), Τζόρτζεβιτς, Κοβάσεβιτς (γκολ 33΄, 90΄+1 Κωνσταντίνου), Μήτρογλου (82΄ Τάσος Πάντος οε οε οε!). Προπονητής Χοσέ Σεγκούρα.
Η κυριαρχία του Ολυμπιακού στο γρασίδι φαίνεται πάρα πολύ καλά στο παρακάτω βίντεο με τα στιγμιότυπα του αγώνα.
Η εκδρομή αυτή της Θύρας 7 στη Θεσ/νίκη ήταν από τις καλύτερες που έχουν γίνει εντός των συνόρων τα τελευταία δέκα χρόνια. Ακόμα και μετά τη λήξη του ματς και όταν η πομπή των πούλμαν και των αυτοκινήτων διέσχιζε τον περιφερειακό και δεχτήκαμε κάποιες πέτρες μάλλον από παόκια, με το που σταμάτησαν τα οχήματα και κατέβηκε «αντιπροσωπεία» των οπαδών μας στον δρόμο, οι εμπνευστές αυτού του περιστατικού έφτασαν πετώντας στο δάσος του Σέιχ Σου. Αυτό που μας έχει μείνει όμως είναι η τρομερή παρουσία του πύρινου λαού μας στο πέταλο του Καυταντζογλείου. Ακόμα και οι ίδιοι οι αρειανοί παραδέχτηκαν το επόμενο διάστημα ότι τους πήραμε τη μάχη της κερκίδας και στο τέλος του ματς είχαν κάτσει σιωπηλοί και χάζευαν την παράστασή μας.
Το παρακάτω βίντεο αποτυπώνει εν μέρει μόνο τον χαμό που έγινε στην κερκίδα μας. Εμείς, από την πλευρά μας, να ευχηθούμε πάντα τέτοια και ταυτόχρονα ΕΛΕΥΘΕΡΕΣ ΜΕΤΑΚΙΝΗΣΕΙΣ ΣΤΟΥΣ ΟΠΑΔΟΥΣ.
Όπου παίζεις εσύ, θα 'μαι και γω μαζί!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου